Ύπνωση

Αναντίρρητα τους λόγους του λαοπλάνου ακολουθείς

πιστή οπαδός της γλυκερής φωνής του που δέσμια σε κρατά

σαν την μικρή τούφα των μαλλιών πίσω απ τ αυτί στηρίζει

και  λίγα λόγια τρυφερά  σου ψιθυρίζει

Συλλογή _ Τσιγαρόχαρτα_ Levina

Η Πορεία

Η  «Πορεία»  γράφηκε με αφορμή τις λέξεις από το blog της Φλώρας

Τρία χρόνια ταξιδεύουμε σε θολά νερά, δίχως να γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει 
το μέλλον …. Αυτή η σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό μου καθώς το έγραφα, 
ελπίζοντας πως κάποια στιγμή  θ  αλλάξει η πορεία  της ζωής μας .

Η  Πορεία

Σαν ήρθε εκείνη η μέρα του Χειμώνα που είχαμε ορίσει να βρεθούμε, 

η βροχή ξέπλενε τα βρώμικα πεζοδρόμια στέλνοντας στα ρείθρα τα λασπόνερα 
ανάκατα με κομμάτια από μισοφαγωμένα απομεινάρια,χαρτιά τσαλακωμένα και σπασμένα μπουκάλια.

Το ρολόι χτύπησε εβδόμη νυχτερινή κι εγώ αγκάλιασα τρυφερά τον ώμο σου

νοιώθοντας τα γόνατά μου να κόβονται από την αδυναμία της ψυχής.

Πώς  ν  αντικρύσω ξανά τους παλιούς μας φίλους, εκείνους που κάποτε

μαντήλια μας κουνούσαν στην προκυμαία όταν εμείς γελούσαμε, νομίζω

πως ερωτευμένοι θα ήμασταν τότε και δεχόμασταν ευχές για καλό κατευόδιο;

Πως γυρίσαμε έτσι και πάλι πίσω, με λευκά μαλλιά και ώμους κυρτωμένους

νικημένοι από της ξενιτιάς μας την μοναξιά;  Πουθενά της ευτυχίας δεν βρήκαμε 
την συνταγή κι ας αναποδογυρίστηκε ο κόσμος όλος κάτω από τις πατούσες μας 
που πληγωμένες τώρα αιμορραγούν την ώρα που τα μάτια μας δικαίωση ζητούν.

Επιστρέψαμε από της εξορίας μας την γη ζητώντας Παρθενώνες να στήσουμε

και την ψυχή μας μέσα να στεγάσουμε προτού οριστικά κι αυτή χαθεί στις

όχθες του Αχέροντα.

Νυχτώνει κι η βροχή ακόμα σταλάζει ρυθμικά επάνω στους τσίγκους της

αυλής μας, αποκεφαλισμένες σταγόνες λοξοδρομούν κι απάγκιο βρίσκουν

στα βλέφαρά μας.

Ανέμους γεμίζουν τα μαλλιά μου και με ελπίδα αναζητώ τις μορφές που βγαίνουν 
από τις σκιές. Γενέθλια έχει σήμερα η μοναξιά μας, κλείνει  χρόνους τρεις κι είναι 
αμέτρητες οι γροθιές π υψώθηκαν πίσω από  της Πανσέληνος το φως.

Τα μπράτσα ανοίγουν κι είμαστε εμείς ξανά στην ίδια γη …   Εσύ, εγώ,

η Μυρτώ, η Μαρία, ο Γιάννης, ο Πετρής …  μ ένα λυγμό αποχωρεί η νύχτα

κι ο ήλιος δείχνει την αυγή. Βουερό ποτάμι στους βρεγμένους δρόμους

κατηφορίζει ένα πλήθος που την ανάσα της ζωής συλλογιέται.

Μαζί τους κι Εσύ

σ ακολουθώ κι Εγώ.


                                                                              Levina 

Farshid Alizadeh (b. 1974, Northwestern Iran) - Sabalan, 2012
      Photography

Landfill Harmonic

Είναι στιγμές που ξυπνάς το πρωί και νοιώθεις πως αυτή η μέρα που ξημέρωσε είναι διαφορετική… ίσως επειδή ένας αυθάδης ήλιος ξεπέρασε το φράγμα της κουρτίνας και σου έριξε κατακούτελα μια ξανάστροφη αχτίνα να πριονίσει τα όνειρα της νύχτας και να σου δείξει τους δρόμους της μέρας…

Εκείνη την ώρα θέλω να χωθώ πιο βαθειά μέσα στα παπλώματα να περάσω μαχμουρλίδικa  το πρωινό   παίζοντας σκιομαχίες με τα απομεινάρια της νύχτας , μετασχηματίζοντας τον φανταστικό της κόσμο σε πραγματικότητα…

Τελικά δεν χρειάζεται να σπαταλήσω την ενέργειά μου σε ένα χαμένο από χέρι έργο και πετάγομαι όρθια φορώντας  ανάποδα την ζακέτα μου, το καταλαβαίνω γιατί δεν βρίσκω πουθενά την ζώνη για να την δέσω όταν αυτή κρέμεται πίσω μου σαν ουρά γάτας και την ώρα που πίνω την πρώτη γουλιά καφέ χαζεύω την χρωματική πανδαισία στις άκρες των ποδιών… μια κάλτσα μπλε με μικροσκοπικά λουλουδάκια κάνει παρέα σε μια ροζ ριγωτή  . Ουδεμία ευθύνη φέρω για το παράλογο της εικόνας … δηλώνω την αφηρημάδα μου και παίρνω άφεση αμαρτιών.

Ψάχνω να βρω τι μουσική θα μου ταίριαζε και βρίσκω αυτό που θέλω… την ευλογία να μπορείς να δώσεις ήχους και νότες μέσα από υλικά που μοιάζουν άχρηστα….

Βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα, ακούω μουσική, ένα φλάουτο, ένα βιολί, βιολοντσέλο, μπάσο….

Αρμονία ψυχής

Για όλες τις ώρες της ψυχικής μας μιζέριας αντιτάσσω ένα Τσέλο φτιαγμένο από έναν άδειο ντενεκέ μηχανέλαιου.

Αρμονία !!!!

Levina

Εδώ Πολυτεχνείο ... Ένας αφανής Ήρωας

Μπορεί αρκετοί από εκείνους που βρέθηκαν εκείνες τις μέρες μέσα στο Πολυτεχνείο
να εξαργύρωσαν ακριβά την παρουσία τους πιάνοντας περίοπτες θέσεις...
πουλώντας την εικόνα του επαναστάτη με κάτι παραπάνω από τριάκοντα αργύρια....
να ακούγονται ακόμα τα ονόματά τους και παραδίπλα να μπαίνουν όχι και
τόσο κολακευτικά σχόλια... όμως
υπάρχουν και άνθρωποι που αποχώρησαν διακριτικά και χάθηκαν ανάμεσα
στο ανώνυμο πλήθος...

Η παρακάτω ιστορία αφορά έναν από αυτούς και την βρήκα στο aegaio
Αξίζει να την διαβάσει κάποιος αν δεν την γνωρίζει ήδη για να θυμηθούμε
πως οι ήρωες δεν είναι εκείνοι που τρέφονται από τον δικό μας ιδρώτα
εξαργυρώνοντάς με αυτό τον τρόπο την παρουσία τους σε μια σημαντική στιγμή....
αλλά ήρωες είναι εκείνοι που αποσύρονται εφ όσον επιζήσουν και στέκονται
πλάι μας... ιδρώνουν, παλεύουν, συνεχίζουν μαζί μας, πλάι μας...
είναι δικοί μας.

Γιώργος Κηρύκου , ο άγνωστος Ηρωας που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας

 Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια...

Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος...

 Ο Γιώργος Κηρύκου, ο άνθρωπος που φαίνεται να «καταπίνει» το στρατιωτικό άρμα όταν εισβάλλει στο Πολυτεχνείο και του οποίου ουδείς γνώριζε για πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα του 1973 το όνομά του, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε, επέλεξε, κάηκε ζωντανός στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993.

Προσπαθώντας να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του.

 Ο 39χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από τα Λιόσια, είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.

Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιγε τον Νοέμβριο του '73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε, που αποψίλωνε, 20 χρόνια μετά, ολόκληρο το νησί...

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΗΡΥΚΟΥ

Ποτέ κανένας επισήμως δεν έμαθε το όνομα του νεαρού που φαίνεται να πέφτει κάτω από τις ερπύστριες του τεθωρακισμένου κρατώντας την ελληνική σημαία. Σαν ο ίδιος να ήθελε μ' αυτή την πτώση, το χάσιμό του κάτω από το τανκ να κλείσει τη μικρή «επαναστατική» του ιστορία.

 Ο Γιώργος Κηρύκου μετά το Πολυτεχνείο ζούσε από μαθήματα κιθάρας κι από κάποιες πρόσκαιρες δουλειές στην Αθήνα και από το μπάρκο του ­ στα τέλη της δεκαετίας του '70 ­ σε γκαζάδικα.

Το όνομά του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας, όπου έμενε δίπλα στη μητέρα του για πολλά χρόνια, δεν σήμαινε σε κανέναν τίποτε. Κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει το τερτίπι της μοίρας. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των φοιτητών η ίδια που καθόριζε όλες τις επιλογές του, ακόμη και τη μοιραία, την τελευταία. Δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν, παρά μόνο σε λίγους συγγενείς και φίλους, να γνωρίζει, να θρηνήσει, να καταλάβει.

Να γνωρίζει την ιστορία του ήρωα δίχως ταυτότητα. Του συμβόλου της «άγνωστης» γενιάς του Πολυτεχνείου.

Ο αγώνας για την ελευθερία μα και η αγάπη του για μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.

«Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ήταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους» ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.

Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.

«Δεν ξέραμε πού βρισκόταν. Όταν πήγαμε στο Χαϊδάρι, μας είπαν ότι δεν είχαν κανένα κρατούμενο με το όνομα αυτό. Όταν ήλθε σπίτι μας, τα ρούχα του ήταν γεμάτα αίματα. Τον χτυπούσαν με δύναμη στο στομάχι και αυτό του δημιούργησε χρόνιο πρόβλημα υγείας. Το στομάχι του τον βασάνιζε ως το τέλος» θυμάται με δυσκολία και με πνιγμένη φωνή η μητέρα του κυρία Χρύσα Κηρύκου.

 Ο Γιώργος μόλις συνήλθε γύρισε στη δουλειά. Ποτέ δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε, να αναδείξει τον ρόλο του στα γεγονότα του Νοέμβρη. Ποτέ δεν πέρασε από το «γκισέ» της δημοσιότητας να εισπράξει κάτι.

«Γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και δεν εμφανίζονται πουθενά. Τον Κηρύκου δεν τον ήξερα, ούτε ότι ήταν αυτός που έπεσε μπροστά στο τανκ. Δεν ήξερα ποιο ήταν αυτό το άτομο. Στο βιβλίο μου υπάρχουν πολλά κενά...» αναφέρει ο κ. Δημήτρης Φύσσας, συγγραφέας του βιβλίου «Η Γενιά του Πολυτεχνείου» όπου συγκεντρώνει πληροφορίες από τα πάσης φύσεως αρχεία και έχει κατάλογο χιλιάδων συμμετεχόντων στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973.

 Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο Γιώργος, αφού τελείωσε το στρατιωτικό του, μπαρκάρισε. Το καράβι έπιανε σε όλα τα λιμάνια της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκαν και έμεινε εκεί ως το 1983. Επαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας και ζούσαν ανεκτά. Απέκτησε και έναν γιο. Προσπάθησε να έλθει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, όμως η γυναίκα του επέστρεψε γρήγορα πίσω, μαζί με το παιδί του. Δούλεψε σε μερικά μπαρ της Αθήνας αλλά τον περισσότερο καιρό έμενε στην Ικαρία, μαζί με τη μητέρα του. Στο νησί παρέδιδε με ελάχιστο αντίτιμο μαθήματα κιθάρας. Οι μαθητές, λόγω του λυρισμού, της γλυκιάς φωνής του, τον φώναζαν «Αλμπάνο». Για το Πολυτεχνείο, για την εξέγερση, για την εισβολή του τανκ, για ό,τι ακολούθησε μιλούσε πλέον σπάνια.

ΙΚΑΡΙΑ 1993

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιανε φωτιά στην Ικαρία, που ο Γιώργος Κηρύκου έτρεχε πρώτος για να βοηθήσει. Οταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευθεί τέσσερις γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους άρπαξαν στα χέρια και τους μετέφεραν σε άλλο μέρος. Πίστεψαν ότι ήσαν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήλθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν. Προσπάθησαν να σώσουν τους γέροντες. Κάηκαν όλοι.

 Τα τρία παιδιά τιμήθηκαν από την Ακαδημία για την αυτοθυσία τους.

 «Οχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

 Το ανέμισμα της σημαίας, το μάγκωμα της ερπύστριας δίπλα από το κορμί του, τα βογκητά από τον ξυλοδαρμό, τα λόγια της δικής τους γενιάς στο ικαριώτικο καφενείο, η γλυκιά μελωδία της μπαλάντας του, το πύρινο αγκάλιασμα, το τέλος, η παντοτινή σιωπή.

Β. Γ. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ Το Βήμα (http://www.nikaria.gr/story26-462.html)

 

Είναι μια από τις άγνωστες ιστορίες ανθρώπων που στάθηκαν απέναντι στην ζωή, στις ιδέες, τις αξίες, τα ιδανικά μέχρι το τέλος, δεν έβγαλαν σε πλειστηριασμό στο παζάρι των αργυραμοιβών τον αγώνα τους . Θα προσπαθήσω να μιλήσω ψάχνοντας για αυτούς βρίσκοντας ότι μπορεί να βρεθεί, οι άγνωστοι ήρωες.

 Στα 19 ανέμιζε τη γαλανόλευκη στο Πολυτεχνείο, στα 38 χάθηκε στις φλόγες στην καταστροφική πυρκαγιά της Ικαρίας, το 1993

 "Είμαι υπερήφανη για τον αδελφό μου", λέει συγκινημένη η Όλγα.

"Για μας ο Γιώργος ζει, δεν έχει πεθάνει. Μιλάω γι αυτόν συνεχώς στα δυο μου παιδιά. Η γλύκα του συναισθήματος και η τρυφεράδα του γεννάει τη μνήμη και το όνειρο. Μπορεί να συντρίψει και την πιο σκληρή πραγματικότητα. Η αγάπη μας γι αυτόν γεμίζει τα κενά της απώλειάς του", προσθέτει η 42χρονη Όλγα.
ΜΑΡΙΝΑ ΖΙΩΖΙΟΥ (Εφημερίδα "Εθνος" 14/11/2004)