Καράβια Αταξίδευτα

Είναι αυτά τα καράβια που δεν αρμενίζουνε σε θάλασσες 

ούτε και παλεύουν με τα κύματα και σίγουρα 

δεν θα συναντήσουν ποτέ σε κάποιο ταξίδι τους 

την γοργόνα να τα ρωτά αν ‘ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος΄ ;

Είναι αυτά τα καράβια που αρμενίζουν με την δύναμη  της σκέψης

σε μέρη που ούτε να τα φανταστεί μπορεί ανθρώπου νους 

κι έχουν κοψιά περίεργη , βγαλμένη λες από τους αρχαίους μύθους .

Κι αν στήσεις αυτί τ΄ άναστρα βράδια θ΄ ακούσεις των κυμάτων τον παφλασμό, 

τα ξύλα που τρίζουν στα σκαμπανεβάσματα .

Θ΄ ακούσεις τα θαλασσοπούλια που κρώζουν και τους αγέρηδες 

που περνούν σφυρίζοντας ανάμεσα απ΄ το μεσιανό πανί .

Μια στοίβα ποταμόξυλα και μια βαρκούλα από πηλό 

πόσα ταξίδια στην φαντασία σου μπορούν να κάνουν;

Όσα θες  . . .

Ψυχή και όρεξη να έχεις μόνο !

                                                                    Levina

Λατρεύω το Χαμόγελό Του !

Αφιερώνω το παρακάτω video σε εσένα, σε εμένα, 

σε όλους μας ....

Για τις ώρες που η ζωή σου φαίνεται βουνό

Για τις ώρες που η ζωή σου φαίνεται τόσο άδεια , δίχως σκοπό

Για κάθε παράπονο , για κάθε άσχημο λόγο απέναντι σε εκείνους

που σε  αγαπούν και νοιάζονται

Για τότε που αποφάσισες να εγκαταλείψεις την προσπάθεια

Για το χαμόγελο που τσιγκουνεύτηκες να χαρίσεις

Για  τις ατέρμονες αναζητήσεις σου όταν παραπέταξες 

όσα νόμισες πως δεν ήταν αντάξιά σου

Για τις νύχτες και τις μέρες που άφησες να περάσουν 
δίχως να αγαπήσεις τον εαυτό σου

Για το δώρο που σου δόθηκε ...
Την ζωή ...

Γι αυτή την μικρή σύντομη ζωή που κατασπαταλάς σε μικρότητες,

εγωισμό, νεύρα, θυμό, φωνή, περιττά, ανούσια …

                                                               Levina

Nick Vujicic - "Something More"

 

1η Σπουδή Στον Έρωτα

Φαντασιώσεις διαβάζω σ΄ ένα ολόγιομο φεγγάρι

που καθρεφτίζει τον ιδρώτα του στο ανοιχτό μου τζάμι

ένα φιλί αθάνατο νερό στην γλώσσα μου κρατώ

τις ώρες  που σμίγει ο χρόνος μου με τον δικό σου χρόνο

Προσμένω κρατώντας  τα μάτια μου κλειστά

σφίγγω έναν μυρωμένο άνεμο ανάμεσα

στα πληγωμένα στήθη μου κι αφουγκράζομαι

τους ήχους της παρουσίας σου στα δροσερά σεντόνια

το βάρος του κορμιού σου π αλλάζει θέση

το βάρος του χεριού σου π αναπαύεται στην

καμπύλη των γοφών μου υπέροχα κυρίαρχο

το βάθος της ανάσας σου που θροΐζει  απαλά

τις τούφες των μαλλιών μου ‘  μεθυσμένη μου ανασαιμιά

τόσο κοντά τόσο μακριά

κι εγώ προσμένω

Ξέρω να προσμένω το έμαθα στους  αιώνες

που η ύπαρξη μου περιδιαβαίνει αυτή την γη

Προσμένω μ΄ ένα μελάνι ανεξίτηλο να γράψεις

στο πρόθυμο κορμί μου τα δικά σου σ΄ αγαπώ

κι αυτά να σβήσουν ξεθωριασμένα λόγια

να ξεριζώσουν ζωγραφιές και λέξεις

που αλλοτινοί έρωτες σμίλεψαν επάνω

άλλος με μολύβι άλλος με σουγιά άλλος με κοπίδι

κι εγώ που γνωρίζω  από χαμένες υποσχέσεις

όλους  τους οργασμούς της σκέψης μου

απλόχερα θα σου προσφέρω την ώρα

που ο έρωτας τις βαθιές χαράδρες του χάρτη μου

θα γεμίζει με το αθάνατο νερό που σταλάζει το Εγώ  σου

κρύβοντας σε χείμαρρους την ντροπή μου

και τ΄ απαλά ακροδάχτυλα τα χείλη μου θ΄ ακολουθούν

τις φλέβες του λαιμού σου θα μετράνε

ρυάκια από λάβα κι αίμα στους ώμους στο στήθος

στα δυνατά πόδια που την γη μου ορίζουν

Έτσι να με θυμάσαι θέλω παραδομένη ολότελα

μ΄ ένα φουστάνι από πανσέληνο ουρανό

θα το ντυθώ για σένα

θα το γδυθώ μη και κάποιο βλέμμα ανίερο τ΄ αγγίξει

κι έτσι θ΄ αργοσαλεύω πάνω σ΄ ένα κρεβάτι πέλαγος

τα ιδρωμένα σεντόνια κύματα ν΄ αντιπαλεύω

και η σωτηρία μου το γυμνό κορμί σου

σταγόνα του ιδρώτα στα πέλματά σου αφανίζομαι

στο στόμα σου τα ηφαίστεια της ζωής μου σβήνω

Όλα άρχισαν όταν βροχής ανάσα γίνανε τα  σ΄ αγαπώ

Όλα θα τελειώσουν όταν τα σ΄ αγαπώ στερέψουν στο κορμί μου

                                            Levina

                                                                 

υγ. Για μια νύχτα με Πανσέληνο 23/06/13


nelina trubach moshnikova paintings

To Κλικ Μου

Περίμενα για μέρες…

Το ήλπιζα

Ήξερα πως κάποια στιγμή θα έρθει … όπως έρχεται σε κάθε δυσκολία μου, 

σε κάθε τι δυσάρεστο να με επισκεφτεί, να μου ψιθυρίσει στο αυτί πως

Εγώ είμαι Εγώ και είμαι Ζωντανή.

Είναι το Κλίκ μου.

Η μαγική μου συντροφιά που έρχεται για λίγο μόνο, για τόσο λίγο που 

δεν έχω δει ποτέ τι χρώμα έχει, τι άρωμα, τι υφή…

Είναι το Κλίκ μου που γυρίζει τους διακόπτες μου και βάζει τους τίτλους τέλους 

σε ότι ο συναισθηματικός μου κόσμος μάταια προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό.

Είναι το Κλίκ μου που σπάει την ταφόπλακα που βαραίνει την καρδιά μου όταν 

ξέρω πως εκτός από τα λάθη μου οι άλλοι φροντίζουν να μου φορτώσουν 

και τα δικά τους λάθη.

Είναι το Κλίκ μου που διώχνει τα φαντάσματα, τους εφιάλτες, τα τέρατα και 

τις κακές μάγισσες που λένε τα παραμύθια … αυτά τα παραμύθια για μεγάλα 

παιδιά που μόνο εφιάλτες μπορούν να δημιουργήσουν.

Είναι το Κλίκ μου που με αναγεννά εκ της τέφρας μου όταν όλα  νομίζω 

πως έχουν χαθεί και μαζί τους χάθηκα κι εγώ.

Ήρθε να με βρει κι αυτή την φορά ήταν το ίδιο δυνατό όπως πάντα.

Μου ψιθύρισε απαλά στ΄ αυτί για την καινούργια μέρα που ήρθε.

Μου έδωσε ένα γερό σκούντημα να ξυπνήσει το μυαλό.

Μου είπε Καλημέρα και χάθηκε το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθε.

Ναι είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα.

Είμαι εδώ.

Είμαστε εδώ.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από αυτό;

Υπάρχει μεγαλύτερη μαγεία από την ίδια την ζωή και την συνέχειά της;

Καλημέρα με ένα χαμόγελο

Καλή εβδομάδα με μια δόση γέλιου

Ότι και να γίνει, ότι και να έρθει θα τα βγάλουμε πέρα

Γιατί ...
Να το θυμάστε ...

Είμαστε πολύ πιο δυνατοί από όσο νομίζουμε !

   Levina

Foto from BBC Earth

Tης Χώρας Μου ο Μύθος

Θα μετράω τα βήματά μου κατά μήκος

μέσα σε ένα δωμάτιο ανήλιαγο κι όσο σκέφτομαι

πως κάπου εκεί μακριά κάποιος κοιτά τον χάρτη

και ένα ταξίδι ετοιμάζεται να κάνει

σε μιαν χώρα ονειρεμένη

στην δική μου χώρα, στην Ελλάδα

Εγώ μπορώ να ανοίξω του μπαλκονιού την πόρτα

την ώρα που το βαπόρι του  θα δένει στο λιμάνι

να πάρω βαθιές ανάσες από ξεχασμένα σκουπίδια

και βουλωμένους υπονόμους ενώ εκείνος

με το σαφάρι καπέλο του κι έναν τυραννισμένο  χάρτη

θ’ ακολουθεί έναν βαριεστημένο οδηγό που

επαναλαμβάνει για χιλιοστή  φορά για το χθες ‘

τους ίδιους αρχαίους μύθους’  την ίδια ιστορία

Κάποιος τηγανίζει ψάρια σε ταγκισμένο  λάδι

Με μπουκώνει αυτή η λαδίλα, κολλάει επάνω μου

σέρνεται μέσα στα σωθικά μου ενώ εκείνος πατάει

στα μάρμαρα του Παρθενώνα και νοιώθει πως

το λευκό της λάμψης τους πήρε απ΄  αυτά

εγώ  κοιτάζω πέντε ορόφους πιο κάτω υπολογίζοντας

αν είναι αρκετά ψηλά για να πετάξω κατακόρυφα

τους αρχαίους προγόνους μου να συναντήσω

ή μήπως  καρφωθώ δια παντός στον πάτο

ενός βρωμερού σκουπιδοτενεκέ κι εκεί θα παραμείνω.

Άντεξα μέχρι που εκείνος έφτασε στην παραλία 
κάτω από την σκιά που έριχνε ο Ναός του Ποσειδώνα

και τυφλωμένος απέμεινε από του ήλιου το θάμπος

Τότε κι εγώ έκλεισα την μπαλκονόπορτα και τον

φυλάκισα για πάντα εκεί μέχρι που τα οστά του δω

να ξασπρίζουν κι ένας χάρτης ανοίξει και πάλι

_κάπου

_κάποιος

με το δάχτυλο θα δείχνει τον προορισμό ‘

της χώρας μου τους πανάρχαιους μύθους θ΄  αναζητά  

                                                               Levina

Aσφυξίa

benjamin von wong photography

Επιτακτική η ανάγκη εκτόνωσης

αφρισμένων συναισθημάτων

Αγάπης

Έρωτος

Μίσους

αλυσοδεμένων σε απόμερη φυκιάδα του βυθού

εναγωνίως μάχονται για ανάσα λυτρωτική

Μη διαθέτοντας βράγχια , εν τω μέσω

πρασινογάλανων καθαρών νερών

ασφυκτιούν δραματικά σε πέλαγος χώρας γνωστής ' 

μήτε ενδεδυμένα με κατάλληλας στολάς δυτών

το εναπομείναν οξυγόνο καταναλώνουν 

Ένα φιλί ' 

ένα φιλί άραγε σε χείλη πεισματικά κλειστά

θα ξεκλείδωνε τον φράκτην των οδόντων

ώστε  ελευθεριάζοντα  να  ξεχυθούν

άνω της θαλάσσης εν τω μέσω των κυμάτων ;

        Levina 

Άγγελος Άρχων

Epic Photography by Benjamin Von Wong

Ίσως

Οι κραυγές της μνήμης  δεν σ΄ αφήνουν 

την απουσία του χρόνου να συγχωρήσεις

κι εκείνος ο  Επίμονος Άγγελος που δίπλα σου κάθεται

στρώνει αδιάφορα τα φτερά του αναμένοντας

Δεν φοβάσαι μα ούτε και νοιάζεσαι

αδιάψευστος μάρτυρας η μοναξιά σου

Με έναν σουγιά παιχνίδια θανάτου αναζητάς

τις ώρες που στα χαλάσματα οι σκιές χορεύουν

Ακροβατείς στην φλόγα των κεριών  ξανά

πικρό το γέλιο σου και το ξημέρωμα αργεί

Στον ιστό του σε τυλίγει ο φόβος ... και το αίμα 
σε μονότονο σκοπό στις σπασμένες φλέβες κυλά

Tαξιδευτής στην άγια σάρκα  έγινες
σε ιδρωμένα μονοπάτια ‘ σε καμπύλες

σε λαβύρινθους και σε βαθιές χαράδρες
Τσακίζεσαι επάνω στων τοίχων τα χαλάσματα

ανάμεσα σε ήχους πλάγιους που κραυγάζουν

για τον χρόνο που ΄ρθε και βιάζεται ‘ 

Xαράζει η μέρα

Άγγελος Άρχων παραμένει δίπλα σου με μάτια κενά

ανάγερτα έχει τα φτερά αναμένοντας

Με το λεπίδι ρωγμές ανοίγεις στον χάρτινο ουρανό σου

Αν τα καταφέρεις

Διαφυγή  θα βρεις  σε μια σχισμή της σκέψης ‘  

                                        Levina