Άγγελος Άρχων

Epic Photography by Benjamin Von Wong

Ίσως

Οι κραυγές της μνήμης  δεν σ΄ αφήνουν 

την απουσία του χρόνου να συγχωρήσεις

κι εκείνος ο  Επίμονος Άγγελος που δίπλα σου κάθεται

στρώνει αδιάφορα τα φτερά του αναμένοντας

Δεν φοβάσαι μα ούτε και νοιάζεσαι

αδιάψευστος μάρτυρας η μοναξιά σου

Με έναν σουγιά παιχνίδια θανάτου αναζητάς

τις ώρες που στα χαλάσματα οι σκιές χορεύουν

Ακροβατείς στην φλόγα των κεριών  ξανά

πικρό το γέλιο σου και το ξημέρωμα αργεί

Στον ιστό του σε τυλίγει ο φόβος ... και το αίμα 
σε μονότονο σκοπό στις σπασμένες φλέβες κυλά

Tαξιδευτής στην άγια σάρκα  έγινες
σε ιδρωμένα μονοπάτια ‘ σε καμπύλες

σε λαβύρινθους και σε βαθιές χαράδρες
Τσακίζεσαι επάνω στων τοίχων τα χαλάσματα

ανάμεσα σε ήχους πλάγιους που κραυγάζουν

για τον χρόνο που ΄ρθε και βιάζεται ‘ 

Xαράζει η μέρα

Άγγελος Άρχων παραμένει δίπλα σου με μάτια κενά

ανάγερτα έχει τα φτερά αναμένοντας

Με το λεπίδι ρωγμές ανοίγεις στον χάρτινο ουρανό σου

Αν τα καταφέρεις

Διαφυγή  θα βρεις  σε μια σχισμή της σκέψης ‘  

                                        Levina

Για Ένα Νυχτερινό Βαλς

Πολύχρωμα λαμπιόνια ανάψανε

σαν έδυσε η μέρα

τραπεζάκια στοιχήθηκαν πλάι στο κύμα,

γέλια, φωνές, τραγούδια

κι είναι πειρασμός ετούτη η άναστρη νυχτιά,

σαν προσταγή να δίνει στην ψυχή

να ξεχυθεί κι αυτή στους δρόμους .

Μα ειν ο αγέρας πνιγηρός …

κάθε γουλιά του πίκρα θανατερή

κόμπος στον λαιμό

σε μια θάλασσα από μελάσα κι ιδρώτα

χάνεται το κορμί

βυθίζεται στο χάος

και μια μεθυσμένη νύχτα

την απουσία του γιορτάζει αγκαλιά

με ένα αποχαυνωμένο μισοφέγγαρο

π αργοκυλά στην άκρια του ορίζοντα .

Τρέμει και χάνεται η φλόγα του κεριού

σε κάθε ανασαιμιά,

θάμπωσε της λάμπας το γυαλί

και μια φυσιογνωμία γνώριμη κατακερματίζεται

για να δηλώσει πως αυτό το βράδυ

και το επόμενο

στου χρόνου τις ώρες μόνο η μοναξιά

έχει γιορτή στα δωμάτια της καρδιάς …

Τα θέλω σου υφαίνεις με του ήλιου τις χρυσοκλωστές

στα υπόγεια δωμάτια κλείνεις τον αόρατο αργαλειό σου

κομποθιάζεις τους μήνες που περνούν,

τους σταθμούς της παρουσίας του μετράς και μετά

σε πνίγει πάλι η σιωπή.

Λαμπιόνια και φωνές και γέλια, τραγούδια’

Σπάσε καρδιά μου τις πόρτες του σπιτιού,

φόρα στα μαλλιά της Βασίλισσας το στέμμα

και πέτα για μια αγκαλιά, για έναν μάταιο χορό

με πόδια γυμνά

της αμμουδιάς το χρυσό χαλί ν΄ ανακατώσεις .

Είναι πειρασμός ετούτης της νύχτας το γιορτάσι

                                               Levina

Vincent Van Gogh painting

Ταμπέλες ....

με έχεις γεμίσει ταμπέλες παντού . . .

σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο, ακόμα και 

στην ερημιά μου τις ταμπέλες σου 

που μόνο  τα  Απαγορεύεται γράφουν βλέπω …

Απαγορεύεται να πετάς ...

Απαγορεύεται να ονειρεύεσαι...

Απαγορεύεται να πλησιάζεις ...

Τελικά . . .

Να σου πω κάτι ;

Δεν με νοιάζουν οι ταμπέλες σου !

                                                              Levina

Όνειρό μου Ουρανέ μου

Για μια νύχτα λευκή σου μίλαγα μ΄ ολόγιομο φεγγάρι

Για μια βραδιά ζεστή π΄ αρώματα στον χάρτη μου απλώνει

Στις σκιές στριφταγκαλιάζονται  αγιόκλημα και γιασεμί   

θυμωμένο ετούτο το σμίξιμο είναι  σε μια θάλασσα ουρανό

Απλώνουν κλαριά και φύλλα μυρωμένα

αρπάζουν τα ξέπλεκα μαλλιά μαγεύουνε την νύχτα

Στα μπράτσα ‘ στον λαιμό αστραφτερό γιορντάνι

και δυο σταγόνες ουρανό για φορεσιά της έχει

Σε τόπο άγριο με βήμα γυμνό σε βράχια μαχαίρια σεργιανάει

κι είναι τα μάτια αστραπές άπονα τους γκρεμούς μετράνε

Μια λέξη που στο σύμπαν δεν χωρά ν΄ αφουγκραστεί ζητάει

Φλόγα που σβήνει η  ψυχή  την ζωή σαν  τα φλουριά σκορπάει

Βραχνή γουργουριστή απόκοσμη η  φωνή στο πουθενά ικετεύει

Χάρισμα να της δοθεί μια καρδιά που να ΄ναι  ακόμα ζωντανή

Σ΄ ένα όριο πορφυρό πεθαίνει από έρωτα τ΄ αδύναμο κορμί

Ολόγιομο θολό φεγγάρι σταλάζει  φωτιά στην πληγή

Κι ένα γέλιο ανάρμοστο σε χείλη στεγνά

Καλοδεχούμενο μαρτύριο ο πόνος ψηλαφιστά γνωρίζει

της υγρής νύχτας τις ρωγμές κι είναι εξουσιαστής

στο όνειρο ο έρωτας την ανάσα με την ανάσα σμίγει ...

Κι είναι  νωρίς ακόμα για να πεις πως ξημερώνει

                                                       Levina…..17/07/2011

Νοσταλγία

Δεν καταλάβαμε πως στην εξορία του χρόνου

τον καταδίκασαν

κι εκείνος γέλασε σιγανά με τούτη την απόφαση

έκρυψε το πρόσωπο στον αγκώνα για να μη φανεί το ένα

το μοναδικό του πολύτιμο δάκρυ που έσταξε στο στήθος

την ίδια ώρα που ξεσπούσε ο θρήνος έξω απ΄ τις πόρτες

Την αυλή την  πύρωνε ένας ήλιος αβάσταχτος Καλοκαιρινός

και τα πουλιά είχαν λουφάξει ανάμεσα στις φυλλωσιές

τρελαμένα από την κάψα και τις φωνές των γυναικών

Η πίκρα που κυλούσε στον λαιμό είχε την στυφή γεύση

των ώριμων φύλλων της πικροδάφνης και  τα πρόσωπα

είχαν πάρει  το γκρίζο χρώμα της στάχτης.

Άρρωστα πρόσωπα, χέρια που τρέμουν, βλέμμα κενό

τα πόδια σταθερά στις μαρμάρινες πλάκες

Περπάτησε στην θάλασσα των δακρυσμένων ματιών

ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσα σύννεφα μέσα στο κορμί του

Κι έπειτα μας χώρισε η μέρα  που έγερνε στο χώμα

οι μήνες στέγνωσαν τα βλέφαρά μας κι απέμεινε

η ηχώ της απουσίας να εξιστορεί την μέρα της αναχώρησης

Μοναδικό σημάδι νοσταλγίας τα λουλούδια

που αγκάλιασε με το βλέμμα του λίγο πριν πέσει το σκοτάδι

           Levina

Άλικο της Βροχής

Τόσο πολύ συνηθισμένο

να περπατάς στο βρεγμένο χώμα

και να μετράς τα ρυάκια

που έσκαψαν στης γης τα σπλάγχνα

οι καταιγίδες του Χειμώνα

Άραγε τα όνειρα που σαν ζακέτα

ανάρριχτα στους ώμους σου φοράς

σε προστατεύουν απ ΄ το κρύο ;

κι εκεί στην δεξιά τσέπη θυμήθηκες

να βάλεις το μισό κοχύλι

που βρήκες το περασμένο Καλοκαίρι ;

Τον χρόνο κουβαλάς  μαζί σου

κι αυτό το τριαντάφυλλο που του

μαδάς  τα φύλλα …ένα κι άλλο ένα …

στο χώμα  άλικα σημάδια σπέρνεις

του γυρισμού τον δρόμο για να βρεις

Με βλέμμα κενό  το άγνωστο επιλέγεις ‘

θα σε συνθλίψει αυτή η επιλογή

μα ακόμα δεν το ξέρεις

Γεμίζεις την γη σου με σκουπίδια

Σκουπίδια τα  άλικα σημάδια σου

Μετρημένα τα βήματα που

της ζωής σου τον κύκλο κλείνουν ‘

αυτόν που αέναο τον νόμιζες πως ήταν.

                             Levina

Ένα πουλάκι κάθεται

Άλλα ήθελα να γράψω κι αλλού οι άνεμοι με σέρνουν.

Δεν έχει ασχοληθεί αυτό το blog με την επικαιρότητα…υπάρχουν τόσα πολλά εξ άλλου που το κάνουν και ενημερωνόμαστε ώστε δεν ωφελεί να το προσπαθήσω κι εγώ.

Όμως αυτό που είδα σήμερα στην εφημερίδα με ξεπερνάει!

Είπαμε πως ως Έλληνες ένα χιούμορ το έχουμε , το παραέχουμε μάλιστα… αλλά η ευχητήρια Πασχαλιάτικη κάρτα της ΚΑ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων …. έχει ξεπεράσει το όριο του χιούμορ και έφτασε στα όρια της γελοιότητας.

Πασχαλιάτικες ευχές με φαλλικό σύμβολο … χάθηκαν τόσες αρχαιότητες που έχουμε ? Σπαρμένο το χώμα και τα μουσεία της Ελλάδας μας από αρχαιότητες … ο φαλλός με το πουλί στην κορφή τι συμβολίζει βρε παιδιά μέσα στο Πάσχα?

Ευτυχώς που κάλυψαν και το κενό με τις ευχές και το Άσμα Ασμάτων …

Από την ώρα που έπεσε στα χέρια μου αυτή η εικόνα δεν έχω σταματήσει να γελάω…

Δεν είμαι σίγουρη όμως αν είναι για γέλια ή για κλάματα !

η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

στην σελίδα της κ. Φοίβης Αθηναίου