Ντύνω τις Ελπίδες με Όνειρα

Κιτρινισμένα τα φύλλα που φέρνει ο αγέρας

Απ ΄ το μισάνοιχτο παράθυρο σαν διαλύομαι

Επάνω στα πλακάκια αφήνοντας το κορμί μου

Να ξεκουραστεί και την ψυχή μου λευτερώνω

Σε μιας ομίχλης την αρχή,  ώρες αμφιβολίας

Επάνω στο ανατομικό τραπέζι που με ξαπλώνεις

Με το νυστέρι θες τα βάθη μου να ξεδιπλώσεις

Να μάθεις

Τι  αναζητάς  στο τίποτα;

Τίποτα και  Όλα  τα βαφτίζω μοναξιά

Σκέψη, φίλοι κι ετούτη η ζωή στην μοναξιά δοσμένα

Να μοιάζει  ταινία τρομακτική και  περιμένω

Πότε το  αδηφάγο τέρας θα εμφανιστεί

Μέσα από το απόλυτο της σκέψης μου σκοτάδι

Να βανδαλίσει το υπόλοιπο μιας άγονης ζωής

Κέρινα πρόσωπα με αγκαλιάζουν στολισμένα

Με την μάσκα της αρχαίας τραγωδίας  κι ο χορός

Υμνεί την φυσιολογικότητα του θανάτου

Ένας θάνατος  που σέρνεται στους τοίχους ,

Καταπίνει την αίσθηση της ελπίδας

Για ένα αύριο που δικό μου το βλέπω

Και να ‘  τα λόγια μου

Λόγια μικρού ανόητου παιδιού να μοιάζουν

Κοίτα με σαν όρθια , ελεύθερη θα σταθώ

Σαν θα ουρλιάξω απέναντι στις χθεσινές μου σκέψεις

Κόντρα στην γη που μονότονα γυρίζει

Κόντρα στον ήλιο που κάθε μέρα βγαίνει

Κόντρα στην νύχτα που χρόνο δεν χάνει

Κοίτα με σαν τα σωθικά μου θα εκθέτω

Κοίτα με σαν  γίνω ποτάμι για να πνίξω

Τα φράγματα, τα ‘πιθανόν’ και τα ‘μπορεί’

Σου γνέφω ‘Έλα’ και  θα τους δείξουμε

Πως τις γυμνές ελπίδες μόνο τα όνειρα

Μπορούνε  να τις ντύσουν

                                                         Levina

Ω τι ονειρικό το χιόνι !

Χιονίζει!

Μόνο που βλέπεις τις διάφανες νιφάδες να χορεύουν γύρω σου νιώθεις πως βρίσκεσαι σε ένα τόπο ονειρικό, περιμένεις να δεις τους ήρωες των παραμυθιών να ξεπηδάνε πίσω από την θολή κουρτίνα του χιονιού που πέφτει απαλά σκεπάζοντας τα δέντρα, τους θάμνους, τα χειμωνιάτικα τριαντάφυλλα …

Όχι κάτι άλλο ξεκίνησα να γράφω …

                                                                             Δρόμος στο Καπανδρίτι 

Κάνει κρύο

Έτσι απλά μπορώ να το πω χωρίς φιοριτούρες και κορδέλες αμπαλάζ,

κάνει κρύο και κρυώνω και παγώνουν τα δάχτυλα επάνω στο πληκτρολόγιο .

Δεν τολμώ να κουνηθώ γιατί θα πέσουν από πάνω μου η ζακέτα, το σάλι,

η κουβέρτα που είμαι τυλιγμένη σαν γιουβαρλάκι και στριμωγμένη στην πολυθρόνα

του γραφείου … ολόκληρη ιστορία δηλαδή για να αλλάξεις θέση,

να πάς κοντά στο τζάκι να πάρεις λίγο χουχούλιασμα, να πας για νερό

ή για τουαλέτα δεν το συζητάμε… σε λίγο θα φοράμε πάνες βρακάκια

μια και η τουαλέτα είναι στο βορινό άκρο του σπιτιού κι εκεί δεν μπορείς

να πας κουκουλωμένος σαν φάντασμα και με δυο παντελόνια , πρέπει 

να τα πετάξεις όλα αυτά από πάνω σου… 

μια οδύσσεια κατάντησε και η ανάγκη μας πια!

Φυσικά και έχουμε καλοριφέρ !

Ωραιότατα πάνελ που φιλοξενούν γλαστράκια, βιβλία, ξανάγλαστράκια,

μια ξύλινη γραμματοθήκη,  κάτι πίνακες ζωγραφικής, κηροπήγια  

και δεν τα ανάβουμε για να μη χαλάσει το ντεκόρ!

Όχι πετρέλαιο δεν έχουμε …

μας έμεινε κάτι λίγο από τον περασμένο Χειμώνα, που και πάλι μας είχε μείνει

από τον προπερασμένο … που το  ψαρεύουμε

με ένα πλαστικό μπουκάλι κόκα κόλας δεμένο σε σπάγκο από τον πάτο

της δεξαμενής για να ανάψουμε φωτιά για τα ξερόκλαδα ή να τρίψουμε

κανένα έπιπλο να μη πιάσει σαράκι.

Δεν μένουμε στην Αλάσκα, ούτε καν στο Διδυμότειχο για να δικαιούμαστε

να μιλάμε … εντός Αττικής είμαστε αλλά εκτός Λεκανοπεδίου οπότε

μπορούμε ανερυθρίαστα να καίμε καυσόξυλα … άλλη πονεμένη ιστορία

κι αυτή, που τα μαζεύουν  σωρηδόν εδώ οι γηγενείς με τα αγροτικά ,

τα στοιβάζουν στα χωράφια τους και στις αυλές τους και τι νομίζετε

πως τα κάνουν? Τα καίνε για την οικογένεια?

Όχι βέβαια … τα πουλάνε στους χαζούς Αθηναίους που έχτισαν σπίτια

εδώ και δεν μπορούν να πάνε να κόψουν μόνοι τους …

καλά εμείς ανήκουμε στους έξυπνους Αθηναίους που διαθέτουμε και

αλυσοπρίονο και το κατάλληλο όχημα για να προμηθευόμαστε μόνοι μας

τα ξύλα της χρονιάς … να ΄ναι καλά οι εμπρηστές που όλο και κάποιο

δάσος εδώ γύρω καίνε!!  Έλααα , δεν θέλω  διαμαρτυρίες … τάχα λυπάστε

τα δασάκια και τα πευκάκια κι άλλα τέτοια... εδώ παγώνει η γούνα μας !

(κατά το ... καίγεται η γούνα μας )

Κρυώνω και δεν σκέφτομαι εκείνους που κρυώνουν πιο πολύ,

ούτε εκείνους που είναι άστεγοι και τα δόντια τους παίζουν

καστανιέτες από την παγωνιά … σκέφτομαι πως θέλω να καλέσω

στο σπίτι μου σύσσωμο το ένδοξο σώμα των Ελλήνων Βουλευτών

να τους φιλοξενήσω, να πιάσουν ο καθένας πόστο σε ένα από

τα σβησμένα καλοριφέρ, να κουβαλήσουν ξύλα, να φάνε το φαΐ μας,

να πάρουν το μπάνιο τους στο μπάνιο μας … και να βγάλουν εδώ μέσα

τις γελοίες αποφάσεις τους για φορολογίες, αυξήσεις, κομμένες συντάξεις …

γιατί μέσα από τα σπίτια που κυκλοφορείς με φανελάκι γιατί καίγεσαι

από την ζέστη στο καταχείμωνο, γιατί μέσα από τις δεξιώσεις και τις

οργανωτικές επιτροπές που τρως πίνεις τσάμπα και πληρώνεσαι από

πάνω για να συμμετέχεις,  γιατί αγκαλιά με το μπλοκ επιταγών και επάνω

σε ένα στρώμα με τάχα προικόα ακίνητα και ζωντανά ευρά, δεν βγαίνουν αποφάσεις !

                                             Ήρα-Κάρμεν-Ρήγας

Για ελάτε εδώ να σφίξει η επιδερμίδα από το κρύο και τα ξαναλέμε …

δωρεάν θα μοιράζετε μετά το πετρέλαιο … και όχι μόνο με τα ίδια σας

τα χέρια σε κάθε σπίτι.

Ουφ τα είπα!

                                                                                                                                               Levina

Ένα ήσυχο πρωινό

Μετά τις μέρες των γιορτών

ένα ήσυχο πρωινό ξημέρωσε,

με την υγρασία σαν ένα γαλακτερό ημιδιάφανο υλικό να θέλει να καλύψει τον τόπο μου ...

οι σταγόνες της Ίριδας ν΄ ακουμπούν προστατευτικά σε κάθε φυλλαράκι, σε κάθε πέταλο λουλουδιών, να ποτίζουν τα βρύα στις παρυφές των δρόμων και στα απάνεμα μέρη των κορμών των δέντρων.

Η πρωινή δροσιά

φανέρωσε τον ιστό της αράχνης στο καμπανάκι της εισόδου

Οι τρελαμένες τριανταφυλλιές έβγαλαν τα Χειμωνιάτικα λουλούδια τους κι η Πασχαλιά ξεχάστηκε πως είναι στην καρδιά του Χειμώνα ... ίσως και να ζήλεψε και έβγαλε τα μαβιά λουλουδάκια της, σαν μάτια που παρακολουθούν πίσω από τα κλαριά την πορεία του καιρού.

Κάθε ελεύθερη στιγμή  της μέρας μου,  κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου καταφεύγω σε αυτές τις μικρές πινελιές που βάζει η φύση γύρω μου.
Και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούργιο .
Θα παρομοίαζα αυτές τις φαινομενικά χαλαρές στιγμές με τον εμβρυουλκό που έχει ο μαιευτήρας για να φέρνει μια νέα ζωή στον κόσμο.

Αυτά είναι τα στεφάνια του Δεκέμβρη, περίμεναν τον γιορτινό στολισμό τους

Έτσι είναι , όταν αφήνεσαι να ταξιδέψεις επάνω σε δυο σταγόνες υγρασίας , μπορούν να εκμαιευτούν από μέσα σου χιλιάδες συναισθήματα, να δεις με καθαρό βλέμμα ότι υπάρχει γύρω σου, ότι σε πλαισιώνει, ότι σε αγγίζει, σε πονά, σου δίνει χαρά, σε προβληματίζει και πόσο εύκολο είναι να αφήσεις

τότε πίσω σου τα σκοτάδια, να παραμερίσεις τις ανήλιαγες ψυχές και να αφεθείς στο φως ενός ήλιου που υπάρχει ακόμα και στην πιο βαριά συννεφιά.

Είναι ευλογία η ζωή για να την σπαταλάμε σε προτάσεις που αρχίζουν με το ΘΑ...

Eίναι απειροελάχιστη η ζωή  που μας χαρίστηκε στην γη για να παραμένουμε εγκλωβισμένοι πρώτα απ΄ όλα  μέσα μας, φυλακισμένοι στις ίδιες μας τις σκέψεις.

Είναι ευλογία ο χρόνος που που μας δόθηκε,

ας μην τον αφήνουμε να πηγαίνει χαμένος
κλεισμένοι στα σκοτάδια μας, παγιδευμένοι
στους εφιάλτες μας   _

                                                                                                                      Levina

Απολογισμός

Καλό μου ημερολόγιο

Έφτασε η ώρα του απολογισμού και να τα δύσκολα ...

που πρέπει να τα πιάσω και να τα στύψω για να βγουν.

Δύσκολη η χρονιά, όχι πιο πολύ από τις προηγούμενες … μαθημένα τα βουνά 

από τα χιόνια κι από χιόνι έχουμε μπόλικο όταν του κάτσει!

Τραβάω το ίδιο ζόρι  που τραβάμε όλοι στο βασίλειο της Δανιμαρκίας , 

ζεμένοι στο μαγκανοπήγαδο … αλλά δεν πάει στο καλό , θα τα καταφέρουμε!

Αλλαγές να δουν τα μάτια σου αυτή την χρονιά κι από που να ξεκινήσω!

Ας αρχίσω από τα πιο ζόρικα,  κομμένα πια τα λεφτά, κομμένα και τα δανεικά,  

κομμένος κι ο καταψύκτης που είχε το μέγεθος τρίφυλλης ντουλάπας , κομμένο 

το πετρέλαιο που πωλείται  σε κρυστάλλινα μπουκαλάκια  σαν εξωτικό άρωμα,  

κομμένα τα σούρτα φέρτα , κομμένο το σόπιν θέραπυ και ως δια μαγείας 

τα σεντ απέκτησαν συλλεκτική αξία !

Το καλό είναι πως έχουμε υγείαν!   Το αυτό επιθυμώ και δι εσάς!

Ανακατατάξεις  στις  γνωριμίες, στα συγγενολόγια, στις φιλίες … φιλίες που εκεί 

που ενώσαμε τα χνώτα , τις ιδέες, τις σκέψεις μας παρελθόν και μέλλον και τα βάλαμε 

στο μπλέντερ και βγήκαμε σετάκι  φούστα μπλούζα ένα πράγμα, ήρθε η στιγμή  που 

ξέβαψε το συνολάκι κι αλλού μας πέταξε η φούστα αλλού μας κρέμασε η μπλούζα!

Κι άλλες γνωριμίες που γι αυτές την καλή πρόθεση θα κρατήσω και θα αφήσω στους 

πέντε ανέμους την συνέχεια και άλλες που ήρθαν για να μείνουν ... όλα ένα δωμάτιο

γεμάτο εικόνες που άλλες τις κοιτώ με πίκρα, άλλες με ένα γλυκό χαμόγελο, άλλες

με απορία, όλες κομμάτια της ζωής μου .
Τουλάχιστον κανένας δεν μπορεί να με κατηγορήσει πως υπήρξε από μέρους μου 
δόλος στα λάθη και  στις αστοχίες που έγιναν!

Το καλό είναι πως έχουμε υγείαν! Το αυτό επιθυμώ και  δι εσάς!

Και να που έφτασε η ώρα κι η στιγμή να βάλω καλό μου ημερολόγιο το ελάχιστο μυαλουδάκι 

που διαθέτω η γυναίκα να δουλέψει  και να βρει  απαντήσεις εκεί που για να  τις  βρεις 
πρέπει  -το λιγότερο-  να έχεις μαθητεύσει  στο πλάι  του Δαλάι Λάμα! 
Ποιο το νόημα της ζωής? 

Θα προλάβω να το βρω προτού μας πιάσει η καταστροφή που προέβλεψαν οι Μάγια 

που δεν προέβλεψαν την δική τους καταστροφή αλλά την δική μου? Τελικά η 
καταστροφή μου δεν ήρθε , ούτε κι η δική σας να υποθέσω οπότε έστυψα , ξαναέστυψα 
την σκέψη και βρήκα πως  ...  χωρίς να αγαπάω, χωρίς να χαμογελάω 

δεν βρίσκω κανένα νόημα στην ζωή και καλύτερα να βουτήξω την λαιμαριά του γαϊδάρου 

να την δέσω στο δοκάρι και να κρεμαστώ από το να ζω στερημένη  και  μουντρούχα 

( μουτρωμένη κοινώς) και να κλαίω την μαύρη μου την μοίρα.

Ανακάλυψα  πως  όλα αυτά που έχω γύρω μου, όλα αυτά που υπάρχουν μέσα μου 

είναι  το νόημα της ζωής μου .  Δεν μου ταιριάζει  το σκοτάδι κι ας γράφω καμιά φορά γι αυτό. 

Δεν μου ταιριάζει  η γκρίνια κι ας είμαι γκρινιάρα. Δεν μου ταιριάζει  να  το βουλώνω κι ας 

το έχω πληρώσει ακριβά αυτό. Θέλω ήλιο σαν το γρασίδι, θέλω να χοροπηδά το στομάχι μου 

από ανησυχία για όσους αγαπώ, θέλω να χαζολογάω μπουκωμένη σοκολάτα με δέκα γάτες  

στην αγκαλιά μου, θέλω να γράφω όσα έχω μέσα μου, θέλω να λερώνομαι με τα χώματα, 

θέλω να γελάω με όσα μου λείπουν, θέλω να αγαπώ και να το  λέω αυτό το  σ΄ αγαπώ 
δίχως να ντρέπομαι.

Αυτή είμαι καλό μου ημερολόγιο, μια ελαφρώς τρελή φιλενάδα, λίγο φευγάτη, καλή ή κακή,

λίγο άστα να πάνε, ένας απόλυτα συνηθισμένος άνθρωπος δηλαδή  …

Αν συνεχίσουμε μαζί την ψυχοθεραπεία μπορεί και να γίνω καλύτερη !

Το καλό όμως είναι πως έχω υγεία (νομίζω τουλάχιστον) ! Το αυτό επιθυμώ και δι εσάς !

Όπως επιθυμώ ο Καινούργιος Χρόνος να σας φέρει  γαλήνη  στην καρδιά, 

θετικές σκέψεις στο μυαλό και το κυριότερο αυτό που εύχομαι είναι να καταφέρουμε όλοι μας

να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι .

                                             Καλή   Χρονιά 

                                                                                                       Levina

Καλά Χριστούγεννα

 Ξέφυγε η διάφανη νιφάδα από το σύννεφο,

πετώντας ανάλαφρα πέρασε επάνω από τις ταράτσες της πόλης,

ανάμεσα από το δάσος με τις κεραίες, ακούμπησε ανάλαφρα

στο μάγουλο δυο παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα …

Χριστός γεννάται σήμερον

Εν Βηθλεέμ την πόλη

Τι παράξενο!

Δεν έλιωσε αλλά συνέχισε να χορεύει ανάλαφρα ανάμεσα

από τα αυτοκίνητα, μπήκε πίσω από τους ντενεκέδες με τα σκουπίδια

και βρήκε δυο αδέσποτες γάτες που ψαχούλευαν για τροφή

και έναν άνθρωπο που ήταν κουλουριασμένος ανάμεσα

στα βρώμικα παπλώματα με κλειστά μάτια. Έγινε μικρή φωτιά

και απλώθηκε μέσα στο στήθος του να τον ζεστάνει κι όταν εκείνος

 άνοιξε ξαφνιασμένος τα μάτια του ξέφυγε και πάλι στον ουρανό

 γελώντας και χορεύοντας …

πέρασε επάνω από τα βουνά και χώθηκε ανάμεσα στα δέντρα

που ήταν σκεπασμένα με χιόνι για  να δώσει το μήνυμα της μέρας

στα ζώα που κρυβόταν στις φωλιές τους

Εν τω σπηλαίω τίκτεται

Εν φάτνη των αλόγων

 και μετά πήγε προς την θάλασσα και βρήκε τα καράβια που ταξίδευαν,

έγινε κατάλευκη σαν αστέρι και στάθηκε στα ξάρτια να την δουν οι ναυτικοί

που ήταν μακριά από τα σπίτια τους , να θυμηθούν πως

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι

Τω Δόξα εν υψίστης

Ξανάγινε διάφανη

 έτρεξε πάνω σε όλη τη χώρα ώσπου βρήκε το σπίτι που γύρευε,

αυτό που ήταν το γραφτό της να απαγγιάσει για τις μέρες της γιορτής.

Μπήκε πίσω από τα παιδιά που γύριζαν από τα κάλαντα, στάθηκε ανάλαφρα

στα μαλλιά τους όταν εκείνα έβγαλαν τα σκουφάκια τους  και άρχισαν

 να μετράνε τα λιγοστά χρήματα που κέρδισαν χαρούμενα και γελώντας

για το πόσα θα μπορούσαν να πάρουν με αυτά!

Ψωμί, ένα ολόκληρο κοτόπουλο και γλυκά για να γιορτάσουν,

 ίσως και λίγο κρασί για το καλό της μέρας.

Αστέρι έγινε η διάφανη νιφάδα και πήγε να σταθεί επάνω στο έλατο

 που το στόλιζαν παλιές ξεθωριασμένες μπάλες και γιρλάντες από

κουκουνάρια που είχαν βάψει με κόκκινη μπογιά τα παιδιά.

Ένα λαμπερό αστέρι που κοίταζε από ψηλά την οικογένεια

 όταν άναψε την φωτιά στο τζάκι για να ζεσταθεί το μικρό σπίτι

 κι  έστρωσε το γιορτινό τραπέζι με το καλύτερο τραπεζομάντιλο,

 όταν ήρθε η αχνιστή κότα και τα μελομακάρονα στο γιορτινό γεύμα.

Γελούσε ευτυχισμένο το αστέρι  και τους κοιτούσε από ψηλά

Έγινε φωτιά και γη και νερό και αέρας

Έγινε ζωή και  ανάσα και αγάπη που γλύκανε τις καρδιές

Έγινε το όνειρο, η ελπίδα για το αύριο

Δεν γύρισε στον ουρανό ποτέ ξανά, έμεινε κοντά στους ανθρώπους

 να τους θυμίζει πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν το θέλουν όμως

βαθιά μέσα τους, αν το θέλουν πολύ.

Καλά Χριστούγεννα εύχομαι σε Όλους Σας

Να περάσετε αυτές τις γιορτές  ανάμεσα σε πρόσωπα αγαπημένα

Να είναι πλούσιες και γεμάτες οι μέρες που θα έρθουν

Πλούσιες από  συναισθήματα, γεμάτες από ελπίδα.

                                Levina

Έρχονται Χριστούγεννα

Αντίστροφα μετράμε τις ημέρες

Χριστούγεννα έρχονται

Γεμίζαμε τις ζωές μας χρόνια και χρόνια με χρυσόσκονες, κυλούσαν τα μέλια

από τα μελομακάρονα, οι άχνες ζάχαρες από τους κουραμπιέδες έμεναν

γλυκά φιλιά στα χείλη μας, τα τραπέζια στολισμένα, λογιών λογιών φαγητά

περίμεναν τους φίλους, τους συγγενείς και τα παιδιά γέμιζαν τις αγκαλιές τους

με δώρα … άφθονα δώρα που ερχόταν να προστεθούν στην αφθονία των

προηγούμενων λες και τα χριστουγεννιάτικα δώρα είχαν κάτι μαγικό που

επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα !

Στο μάρμαρο ακουμπισμένα τα ψιλά , έτοιμα να τα μοιράσουμε στα παιδιά

που θα ερχόταν να μας πουν τα κάλαντα, κρατώντας φλογέρες, τρίγωνα ,

κιθάρες, τα πιο προχωρημένα ακόμα και μαγνητοφωνάκια που με ένα στριγκό

ήχο σου τραγουδούσε η πολυπαιγμένη κασέτα «Χριστός γεννάται σήμερον».

Έβλεπες τα μάτια τους να λάμπουν, τις μυτούλες κόκκινες από την παγωνιά,

γάντια και σκουφιά εξείχαν από τις τσέπες των μπουφάν και τι πλάκα είχαν

όταν έπαιρναν το αντίτιμο της δουλειάς τους και έτρεχαν στο επόμενο σπίτι,

στο επόμενο μαγαζί.

Κάτι άλλαξε  τώρα πια

Μουδιασμένα τα λόγια, οι ευχές, μουδιασμένα τα όνειρα για τις γιορτινές μέρες …

πώς να γίνει αλλιώς?

Το σπίτι φέτος θα το ζεστάνουν οι  καρδιές μας κι όχι το σβησμένο καλοριφέρ,

τα δώρα  θα είναι χειροποίητα δημιουργήματα αγάπης, πραγματικής αγάπης

για τα πρόσωπα που θα τα δώσουμε, το τραπέζι θα στρωθεί με την πιο πλούσια

διακόσμηση, με κλαριά από πεύκα , κεριά και κόκκινες κορδέλες, οι άνθρωποι

που θα καθίσουν σε αυτό θα  νοιώθουν  ευφορία στην καρδιά, θα τσουγκρίσουν

τα ποτήρια με το σπιτικό κρασί , θα φάνε τα παραδοσιακά μαγειρεμένα φαγητά

και θα γελάνε ευχαριστώντας την ίδια την ζωή που τους αφήνει να ζήσουν

αυτές τις απλές στιγμές που λείπουν από εκατομμύρια συνανθρώπους μας.

Έρχονται Χριστούγεννα και δεν έχει νόημα να  συζητάμε για το ένδοξο παρελθόν

όταν οι μέρες ήταν ονειρικά πασπαλισμένες με χρυσόσκονες.

ΘΕΛΩ να κρατήσω μέσα μου τα όμορφα που έζησα

ΘΕΛΩ να φτιάξω όμορφα αυτά που ζω με το υλικό που έχω.

                                                                                         

                                                              Levina

ζωής ανάσες

Λίγες οι ζωές που απέμειναν

στου ήλιάτορα το φως ν΄ αργοσαλεύουν

δίπλα σε περιβόλι ολάνθιστο

με φράκτες ψηλούς έξω κρατούνε

των ανέμων τα σφυρίγματα

και να που σε κάθε της γης ολίσθημα

τα βουνά κι άλλο να υψώνονται

και τα ποτάμια χείμαρροι ορμητικοί

τις πλαγιές κυλώντας να πληγώνουν

Γέλια και φωνές εσιώπασαν

μαυροφορεμένες σκιές ξεπρόβαλαν

στα χέρια πέπλα κρατώντας

γύρω απ τον λαιμό, φραγή στο στόμα

σε δένουνε και σ΄ ένα θάνατο αργό

να σε καταδικάσουν θένε

Την Άνοιξη προσμένεις ‘ μα αργεί

σαν μια νιφάδα χιονιού σε γκρίζο ουρανό

διάφανη, κρυστάλλινη ψηλά πετάς

σ΄ ένα βελούδινο ροδοπέταλο απάγκιο βρίσκεις ‘

εκεί στην ζεστασιά του ακυρώνεις το χθες ,

νερό καθάριο γίνεσαι ' αφήνεσαι

… μια ανάσα ακόμα ' ζωντανεύεις

… ζεις

                             Levina