Αυτό είναι τελικά η ζωή ?

Μονότονος ο ήχος της βροχής αυτές τις μέρες

και βραδιάζει πια τόσο νωρίς που δεν προλαβαίνεις

να δεις την μέρα, να την χαρείς !

Δεν έχει και ήλιο να σε ζεστάνει, να αναζωογονηθείς ,

να πάρεις κουράγιο , παρά μόνο σε βομβαρδίζουν από παντού

σκόρπια λόγια που μόνο για καταστροφή μιλάνε .

Χάνεις τον ρυθμό σου μέσα στα σκοτάδια, ακόμα

και ο δίδυμος χτύπος από τα αντικριστά ρολόγια στους τοίχους,

φαντάζει τόσο παράταιρος … σα να νεκρώνει το μυαλό ,

κολλάει στις ίδιες σκέψεις, σε χρόνια που πέρασαν ,

σε απορίες για τα χρόνια που έρχονται  .

Aν και προσπαθώ να το αποφύγω,  μια και  όλες πλέον

οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ίδια προβλήματα ,

δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι …

Πως γίνεται και ξαφνικά η μια χώρα πίσω από την άλλη καταρρέει ?

Πως  πυροδοτούνται  πόλεμοι  σε κάθε γωνιά ?

Επάνω σε τι θεμέλια έχει οικοδομηθεί  ο κόσμος μας ,

επάνω σε τι ιδεολογίες και οράματα ?

Πως γίνεται στην σημερινή εποχή  που  όλα  έχουν φτιαχτεί

για την βολή μας να είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν 

αναίμακτες λύσεις  ?

Πως γίνεται ακόμα  ο Θρησκευτικός φομενταλισμός  

να κυβερνάει αυτόν τον πλανήτη?

Να βάλω και την θρησκεία του χρήματος μέσα σε αυτό?

Γυρίζω σε άλλες μέρες όταν μπορούσα να φτιάξω

μέσα σε δευτερόλεπτα ολόκληρη λίστα από όνειρα ,

όνειρα απλά ,  

που  πίστευα πως  ήταν  πανεύκολο να πραγματοποιηθούν,

φτάνει να το ήθελα πολύ ! Πάρα πολύ!

Άργησα να καταλάβω πως δεν φτάνει μόνο να το θέλεις  κάτι ,

πως δεν φτάνει ούτε και να το προσπαθείς να γίνει …

Υπάρχουν  όνειρα  που σε ξεγελάνε , που νομίζεις πως έγιναν

πραγματικότητα, πως τα άγγιξες κι όμως όλα τόσο ρευστά

στην ζωή μας, στην τόσο λίγη τελικά ζωή μας που εμείς

οι ίδιοι την κάνουμε όσο πιο δύσκολη γίνεται !

Λες και κάτι μας σπρώχνει να ανεβάζουμε τον βαθμό δυσκολίας

της κάθε μέρας, της κάθε χρονιάς, της κάθε σχέσης με τους

άλλους ανθρώπους και δεν μας αρκεί  λίγη αγάπη, ένα χαμόγελο,

μια αγκαλιά .  

Τα θέλουμε όλα και δεν έχουμε τίποτα  στην βιάση να τα προλάβουμε,

να αρπάξουμε, να μη μας προλάβει κάποιος άλλος, να μη πάρει

άλλος τίποτα, μόνο εμείς, όλα εμείς και …

ο χρόνος αμείλικτος να περνά από πάνω μας , μα ποιος του δίνει σημασία?

Αυτό είναι τελικά η ζωή ?  

Ένα ατελείωτο λαχανιασμένο κυνηγητό ?

Θησαυροφυλάκια και  ντενεκεδούπολεις ? Ντίσνευλαντ και ομαδικοί τάφοι?

Αυτό καταφέραμε μετά από τόσα χρόνια εκπολιτισμού

σε κάθε μήκος και πλάτος αυτού του πλανήτη?

Αυτό θέλουμε ?

Levina  

Θυσία

Χρόνος ατέλευτος

                η επί  αυτογνωσίας ζωή

          ανάσες βοριάδων

                καταλύουν κάθε επόμενο βήμα

           Ιφιγένεια ανάγερτη επί του βωμού’

                 μη εκλιπαρούσα χάρη να της δοθεί

           το λεπίδι αναζητεί

           Υπό των Θεών το  βλέμμα το άγρυπνο,

                 το διεισδυτικό, το εξουσιαστικό

           άνευ  ευσπλαχνίας ‘

                 ίχνη οδύνης τα μάτια σκιάζουν

           λύτρωση απελπισμένα γυρεύει

                 στο σκότος του θανάτου

           κόκκινα τα ρυάκια  στην πέτρα

                 ζωή ποτίζουν

           την χέρσα των χρόνων μας γη

                                                            Levina

Άυλος μεταμόρφωση

Σ΄ εύφορη  γη

αυτήν που των ερώτων οι στίχοι περιγράφουν

   τις ρίζες μου σαν δέντρο απλώνω

την γύμνια μου με αμάραντους  την ντύνω

   στολίζω τα μαλλιά μου με ρουμπίνια

καμωμένα από ώριμα κεράσια ‘  κι εσύ

   είσαι της ψυχής μου ο διαλεχτός

έρωτά  μου

Ατίθασοι αγέρηδες  παίζουν στα κλαριά μου

   κρύβονται  ‘ χορεύουν’ τραγουδούν

τις ώρες που στα χέρια μου με σεβασμό κρατώ

   το όνομά σου ‘ μαχαίρι σπλαχνικό

πολύτιμο εύρημά μου μ΄  αυτό την σάρκα μου χαράζω

έρωτά μου

Για σένα μορφή αλλάζω, χορταριασμένο στρώμα

   γίνομαι κι εσύ ζωντανή του ιδρώτα μου βροχή

εγκαταλείπεσαι στις διψασμένες τις ρωγμές μου

   τρόπους γνωρίζεις πως τα βάθη της καρδιάς μου

να σκαλίζεις ‘  σεισμός και πυρκαγιά να γίνομαι

   κι εσύ στις βροντές μου ατρόμητος να μου χαρίζεις

ζωογόνους χείμαρρους δροσιάς ‘ να μ΄ απελευθερώνεις

έρωτά μου

Καταιγίδα σου γίνομαι τα κύματα αφρίζω‘ να μας καταπιούν

   σε μια βόρεια παγωμένη θάλασσα θα μας ξεράσουν

σαν φτάσει η ώρα της φυγής μαζί τους να κατρακυλώ

   λερωμένα κόκκινα φιλιά αποθέτοντας, στους ώμους,

στα μπράτσα, στα γόνατα, στις άκριες των ποδιών σου

ερωτά μου

Πόσο συμβατικά τα λόγια’ απόμερα τσακισμένα μένουν

   καθώς αυτά που νοιώθει η καρδιά να περιγράψουν θένε

τις ώρες που στην σάρκα την σάρκα ανακάλυπτα

   γυναίκα γόνιμη καρπούς σε πεινασμένα χείλη μοιράζω

προσφέροντας  γαλήνης γη ,

   κι ένα χαμόγελο νεκρής ψυχής

                                                                            
                                                                                          Levina

επί&συν&πλην&δια=

Πολλαπλασιάζω τις απουσίες σου

Προσθέτω τα σ΄ αγαπώ σου

Αφαιρώ την παρουσία σου

Διαιρώ τον εαυτό μου

Αποτέλεσμα μηδέν

Πάμε πάλι από την αρχή

Πολλαπλασιάζω τον παρελθόντα χρόνο

τον κουβαλάω μέσα μου σαν βαθιά ρυτίδα

κι εκεί προσθέτω τα μεγάλα σ΄ αγαπώ σου

που ερχόταν σαν σφαίρες αδέσποτες

κι αφαιρώ της απουσίας σου τις ώρες

και να που κόβω σε κομμάτια το Εγώ μου

και το μοιράζω ανάμεσά μας

 να πάρεις εσύ

να πάρω κι εγώ

και επάνω στο τραπέζι να μείνουν

δυο σταγόνες αίμα.

                                                                  Levina

το χάλι μου το μαύρο

Πολύ χαζή μέρα η χθεσινή κι όλα στραβά από το πρωί να πηγαίνουν!

Σηκώθηκα μέσα στην καλή χαρά … και μου έμεινε η χαρά μια και τα

τσάκρα μας «που λέει και μια ψυχή» ήταν μέσα στην ένταση

κι όλα ήρθαν τα πάνω κάτω. 

Εγώ να είμαι με κλεισμένη φωνή,  το σπίτι μέσα στα νεύρα,

το ένα σκυλί να ξερνοβολάει όπου έβρισκε με τις αηδίες

που μαζεύει από τον κήπο και τρώει…

-ένα δέντρο καρύδια έχει φάει το σκασμένο , δεν τολμάει να πέσει

το καρύδι και το φέρνει λάφυρο στο μπαλκόνι το τσακίζει , τρώει την

ψίχα και μετά τρέξε εσύ να μαζεύεις τσόφλια σπαρμένα δώθε κείθε –

είχα και δέκα μανταρίνια είπα να μη πάνε χαμένα ας τα φτιάξω γλυκό,

έφαγα το μισό Σάββατο να τα ξεπικρίζω, έβαλα στην διπλανή κατσαρόλα

και καμιά δεκαριά πορτοκάλια κι αυτά για γλυκό πήγαιναν αλλά ….

τα είχα ταμένα τα ρημάδια … είχα υπολογίσει πόσα βάζα γλυκό θα βγάλω,

να δώσω εδώ, να δώσω εκεί, να δώσω παραπέρα και κάναν ανταπόκριση

τα άχρηστα μεταξύ τους κι είπαν θα σε κανονίσουμε τρομάρα σου

που θες πολυτέλειες…

Μα αφού μου το λεγε η μάνα μου να μη τάζεις όταν φτιάχνεις γλυκό

και πίτα γιατί σ…ά θα βγάλεις!

Παράβρασε το  πορτοκάλι,  το μανταρίνι βγήκε χρυσαφένιο, τα έβαλα

στα βάζα η νοικοκυρά η παινεμένη, τα αναποδογύρισα να μη πάρουν

αέρα και να κλείσουν ‘αεροστεγώς’ κι εκεί προς το απομεσήμερο λέω…

δεν δοκιμάζω να δω τι έφτιαξα?

Κάθομαι ευλαβικά στο τραπέζι , παίρνω δυο διαφορετικά βαζάκια

μπροστά μου , κρατάω σαν πολυβόλο και το κουτάλι και ακούω

ηδονικά αυτό το  ‘πλοπ’ που κάνει το βαζάκι σαν ξεσφραγίζει ,

μου τρέχουν τα σάλια από προσμονή , βουτάω το κουτάλι

στο σιρόπι και δοκιμάζω την πρώτη ….

και τελευταία μπορώ να πω μπουκιά!

Πίκρααααααα…ξυνίλααααα..

Δεν θα περιγράψω τι είπα  γιατί μας διαβάζουν και σεμνοί άνθρωποι

που ομιλούν κόσμια και ουχί σαν καραγωγείς όπως εγώ την ώρα που

έφτυνα αυτό που έφτιαξα!!

Οχτώ βάζα γλυκό μετεφέρθησαν επειγόντως  σφραγισμένα

αεροστεγώς (το κυριότερο)  μη πάρω και κανέναν αθώο

στον λαιμό μου , στους σκουπιδοτενεκέδες.

Άντε τον είπα κι εγώ τον πόνο μου σήμερα αν και…

Καλή  εβδομάδα !

 

levina

Μαινάδες

Του Βάκχου το νησί βρίσκεσαι καταμεσής στο πέλαγος

εκεί οι άνεμοι κοπάζουν τις ώρες τις μεσημβρινές

κι ο Θεός Ήλιος αλύπητα πυρώνει τα βράχια των βουνών

Τις λίμνες με τις νύμφες ψάχνεις για να βρεις

μα πρώτα  θυσία στους νεφελογέννητους Θεούς της λησμονιάς

πρέπει με σεβασμό να κάνεις κι αν  ο  αγγελιοφόρος άνεμος

την άδειά τους φέρει τότε  θα πρέπει με πέλματα γυμνά

και την ψυχή καθάρια της λήθης τα πετρόχτιστα μονοπάτια

να βαδίσεις που είναι ανηφορικά και  πρέπει

με το αίμα των γυμνών ποδιών σου τις πέτρες να σφραγίσεις

Νεράιδες και ξωτικά πλάσματα παραμυθένια κρύβονται

πίσω από κάθε βράχο , πίσω από   κάθε κορμό

με τραγούδια μελιστάλαχτα να σε πλανέψουν θένε

τον δρόμο σου να χάσεις κι έτσι πολλοί πριν από σε ανέμυαλοι

προορισμό δεν βρήκαν και αν προσεκτικά κοιτάξεις

στα δέντρα τα χιλιόχρονα δεν είναι κλαριά μήτε φύλλα

αυτά που βλέπεις των παραστρατημένων οστέινες απολήξεις είναι

κνήμες, σπάλες, πλάτες που τα λευκαίνει ο Ήλιος ο Θεός

και κροταλίζουνε σα σήμαντρα στων ανέμων τα περάσματα

Σε καταπράσινο λιβάδι ο δρόμος σου σε οδηγεί 

εκεί που οι  καταρράκτες των βουνών πηγάζουν 

κι οι λίμνες κρατάνε δικά τους τα γαλάζια διάφανα νερά

προτού στο ανθρώπινο το γένος τα προσφέρουν

Σαν φτάσεις στο τέλος ονειρικής διαδρομής εκεί θα θες

το κορμί σου να ξεπλύνεις απ΄ το χώμα, τον ιδρώτα

καθώς το βλέμμα σου τ΄ απέραντο του πελάγους

θα αναμετρά στα πόδια σου να στραφταλίζει

τις νύμφες θα δεις να έρχονται παίζοντας και χορεύοντας

άλλη κρατάει τον αυλό , άλλη  την τρίχορδη την λύρα

με μαλλιά λυτά στεφανωμένα κισσούς κι αγριολούλουδα

και τα γυμνά αιθέρια κορμιά αέρινες αισθήτες να τα ντύνουν

που απαλά αργοσαλεύουνε σε κάθε του ανέμου χάδι ηδονικό

Γύρω σου στήθια γυμνά, κορμιά που ξεφεύγουν στ΄ άγγιγμα σου

χέρια που τα κουρελιασμένα ρούχα σου απαλά τραβούν

χείλη και γέλια κι ανάσες που το βασανισμένο σου κορμί

το σπρώχνουν στα ζεστά νερά , τα χέρια απλώνεις , χαμογελάς

ο πόθος σου θεριεύει στο στομάχι καθώς μαλλιά ξανθά διαλέγεις

και μια τούφα μαύρους βοστρύχους βρίσκεις να κρατάς στο χέρι

ένα κόκκινο στόμα στα χείλη σε φιλά, νερό ξεπλένει τις πληγές σου

άλλο στόμα σημάδι στον ώμο σου αφήνει, χέρια , δεκάδες χέρια

αγγίζουν τα μαλλιά σου, τον λαιμό, τους δυνατούς ώμους,

το στήθος που βαριανασαίνει, τα λαγόνια που καίγονται ,

τους μηρούς ,τα ματωμένα πέλματα γιατρεύουν κι εσύ

να διαλέξεις μια από τις νύμφες δεν μπορείς αχόρταγος γεμίζεις

από μάτια αστραφτερά, χέρια αέρινα ,  παίζουν μαζί σου, σε κρατούν

φλογίζουν το μυαλό σου, σ΄ ένα οργασμό παροξυσμού

σε προκαλούν κοσμήματα πολύτιμα να μοιράζεις το σπέρμα ,

τον ιδρώτα σου, στων νυμφών τα διάφανα κορμιά

ξεχνώντας  τον χρόνο να υπολογίζεις

δεν είδες το άρμα του Ήλιου Θεού που χάθηκε στον ορίζοντα

ούτε πρόσεξες του πελάγους τα νερά που πήραν μαύρο χρώμα

και  τη  Σελήνη σα βγήκε πίσω από τους βράχους των βουνών.

Άμοιρε θνητέ ηδονικά με τα μέλη χαλαρά να κείτεσαι στο πλάι των νερών

χορτάτος από έρωτα και γέλια και τραγούδια σαν οι πυρσοί ανάψαν

Πετάξανε τα πέπλα τους οι νύμφες,  στην γη ποδοπατήσαν 

τα λουλουδένια τα στεφάνια , άστραψαν τα μάτια στα σκοτάδια

μεταμορφώθηκαν  κάτω απ΄ τ΄ ασημένιο φως  τα νύχια σε μαχαίρια

και τα λευκά μαργαριταρένια δόντια γίνανε ξίφη κοφτερά

και το απόκοσμο  του πόνου ουρλιαχτό αντιλάλησε μέχρι τ΄ ακρογιάλια

σαν το  πρώτο της μαινάδας νυχτερινό φιλί κομμάτι από τα χείλη πήρε

σάρκα θνητή  θυσία στον βωμό του έρωτα προσφέρθηκε

αψιά η μυρωδιά του αίματος, κυλάει στις άκρες των χειλιών

στα ορθωμένα στήθη,  στο αιδοίο της νύχτας σταλάζει

κι ο ήχος του αυλού να τις καλεί το μακάβριο έργο να τελειώσουν

προτού ο Θεός ο Ήλιος βγει το λιβάδι των βουνών να καθαρίσουν

από τα ίχνη της σαρκοβόρας της γιορτής κάτω από την σκέπη της Σελήνης.

Έσκουζαν μισότρελες οι τρομερές μαινάδες  να ξεθυμάνουν την οργή τους

ήπιαν τις τελευταίες στάλες από το νέκταρ του Βάκχου  δώρο

και λίγο προτού να φέξει  βούτηξαν στης λίμνης τα σκοτεινά νερά

τα σημάδια της Ιερής τους Νύχτας να ξεπλύνουν.

Έφτασε η μέρα σαν ξεπρόβαλλε ο ζωογόνος  Ήλιος,

Φύσηξε ο  γλυκός νοτιάς ρυτίδιασε το πέλαγος

και την αλμύρα του έστειλε στων βράχων τις κορυφές

τις νύμφες αγκάλιασε  που έπαιζαν γελώντας καθώς

βουτούσαν στης λίμνης τα καθάρια γαλανά νερά

τραγουδούσαν με γλυκόλαλες φωνές και χόρευαν

κάτω από τους ήχους του αυλού και της τρίχορδης λύρας

                                                                                                Levina 

λυκόφως

είναι η ώρα του λυκόφωτος

η ώρα που συναντιούνται

η απερχόμενη μέρα με την εισβολή της νύχτας

κι αρπάζουν τα πινέλα τους ποια από τις δυο θα ζωγραφίσει

το πιο πλουμιστό ρούχο τ΄ ουρανού ;

ποιος ζωγράφος να τις συναγωνιστεί ετούτες τις δυο Θεές

που την ζωή μας από καταβολής κόσμου κυβερνάνε?

ελάχιστα λεπτά πριν το σκοτάδι 

ο ουρανός όπως τον  είδα από το σπίτι μου    06/11/2012

                                                                                                                              Levina