το χρώμα της νύχτας

Κάτω από έναν θολό ουρανό, με την άχλη της υγρασίας

να τυλίγει τον αέρα σε ένα πνιγηρό σφιχταγκάλιασμα

στάθηκε η γυναίκα μέσα στον φωτεινό κύκλο που έριχνε

ο γυμνός γλόμπος κρεμασμένος από το ταβάνι με

το καλώδιο που τον ένωνε με την πηγή της ζωής,

λερωμένο από τα περιττώματα που άφηναν οι μύγες

καθώς για κάποιο ανεξήγητο λόγο προτιμούσαν να

ψοφάνε εκεί επάνω στον παλμό του ρεύματος αντί να

ψάχνουν να βρουν φαΐ σε καμιά κουζίνα ή έξω στην αυλή.

Τίναξε τα μακριά σκούρα μαλλιά της και άρπαξε
τα σωληνάρια με τα χρώματα, γονάτισε και
τα στούμπιξε όλα μαζί  για να τα ξεκοιλιάσει .
Ένα ουράνιο τόξο ξεχύθηκε με ορμή  επάνω
στον λευκό καμβά από κίτρινα, κόκκινα, μπλε,
λευκά ποτάμια και εκείνη  έκλεισε τα μάτια κι έχωσε
τα γυμνά της χέρια μεσ΄ τα σωθικά τους και
τ΄ ανακάτεψε να φτάσουν  μέχρι την άκριες του τελάρου.

Αστέρια δίχως ονόματα ανάκατα πετούσαν στον κύκλο

ως εκεί που έφτανε το φως και αυτή προσηλωμένη

συνέχισε τα χρώματα να ανακατώνει και ξεπηδούσαν

τα μαβιά, τα πορτοκαλιά, οι ώχρες και γλιστρούσαν

μέσα από τους πόρους του κορμιού της στο αίμα της.

Μετά ξαφνικά σταμάτησε την κάθε της κίνηση
 κι ανασηκώθηκε ηδονικά χορτάτη από το έργο
των χεριών μα η ψυχή  στο λίγο έμεινε.

Κάποιος περίεργος που έψαχνε να βρει το φεγγάρι του

τρίτου γαλαξία στην άκρη τ΄ ουρανού μια πολύχρωμη

αστραπή είδε να βγαίνει μέσα από τα σκοτάδια

να χορεύει στην ήρεμη Καλοκαιρινή βραδιά και γύρισε

εκεί το κιάλι του γελώντας πως τάχα βρήκε αυτό που

αναζητούσε !

Έμεινε η γυναίκα  να  ψάχνει να βρει τι λείπει απ΄ τον καμβά της

που πήγανε τ΄ αστέρια που χόρευαν στα μάτια της,
αυτά που τα ΄πιανε σαν βουτούσε τα δάχτυλά της
μέσα στις πολύχρωμες πάστες.

" Αύριο , σκέφτηκε, αύριο το πρωί θα το δω, τώρα νυστάζω "

Άπλωσε το χέρι στον διακόπτη το φως να κλείσει  μα

για κάποιο λόγο ανεξήγητο το σκοτάδι αρνήθηκε να την πλησιάσει

όλα γύρω της παρέμειναν σε μια σφαίρα διάφανης λάμψης

περπατούσε  και  κυλούσαν αστέρια επάνω από το κορμί της

έβαφαν τον αέρα γύρω της, σήκωναν ανεμοστρόβιλους από

πολύχρωμες αστραφτερές κορδέλες.

Κοίταξε τα χέρια της, τα πόδια της κι αυτά είχαν φυτρώσει πια

στο χώμα, όμως εκείνη μπορούσε να πετάει ψηλά σκορπίζοντας

φως και τότε βούτηξε μέσα στην θάλασσα γελώντας ελεύθερη

Σαν βροντή ακούστηκε το γέλιο της  κι αναρωτήθηκε ο περίεργος

" Άραγε θα βρέξει μέχρι τα ξημερώματα?"

και συνέχισε να κοιτά μέσα από το κιάλι  το ουράνιο τόξο

που χόρευε μέσ τα σκοτάδια του Καλοκαιριάτικου ουρανού.

Levina

Λόγια Ά-λογα

Ξεκίνησα άλλα να γράψω όμως

άλλα σκέφτηκα στην πορεία,

άλλα μου βγήκαν τελικά ,

ίσως γιατί το μυαλό ακολουθεί

τους δικούς του δαιδαλώδεις δρόμους...

Οπότε τα άφησα όλα στην άκρη,

άλλη φορά θα τα πω'  και μένω

σε αυτό που μου έχει καρφωθεί

από ώρα ...

''  Ο Μανώλης με τα λόγια

χτίζει ανώγια και κατώγια  ''

Αναρωτιέμαι αν θα αναγνωρίσει

κάποιος τον εαυτό του μέσα σε αυτό,

εγώ τον δικό μου εαυτό τον έχω πιάσει

πολλές φορές να σκέφτεται ανόητα,

να αντιδρά ακόμα πιο χαζά,

να δικαιολογεί ή να κατηγορεί κάτι που δεν

έπρεπε να κάνει ,

μόνο που ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι

που ήξερε εκ των προτέρων πως

δεν θα μπορούσε να το τηρήσει

Όχι

απαντώ πριν με ρωτήσετε...

πως δεν το γράφω γιατί κάποιος αθέτησε

απέναντι σε μένα μια υπόσχεση

ούτε γιατί εγώ έκανα κάτι τέτοιο...

το είπα εξ άλλου

υποσχέσεις δεν δίνω αν δεν πρόκειται να τις κρατήσω!

Με ενοχλεί όμως αφάνταστα

να το βλέπω να γίνεται

να βλέπω να καταρρακώνεται μια ανθρώπινη ψυχή

να βλέπω στο όνομα μια εγωιστικής συρρίκνωσης μυαλού

να καταπατώνται ανθρώπινες αξίες και ευαισθησίες.

Με ενοχλεί  ακόμα περισσότερο

ο θύτης να απαιτεί κατανόηση  από το θύμα

και νοιώθω χειρότερα όταν γνωρίζω πως το θύμα

στο όνομα της ανιδιοτελούς αγάπης

παραδίδει το σπαθί στον θύτη μαζί

με την  φλέβα που κυλά το αίμα

ώστε η θυσία να είναι ολοκληρωμένη

για να φυσάνε ούριοι άνεμοι στα πανιά του θύτη . 

Δεν χρειάζεται τελικά πολλή σκέψη

το χειρότερο αιμοβόρικο θεριό είναι ο άνθρωπος

δεν μπορεί ούτε το φως της μέρας να σηκώσει

Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά,

να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά,

στην τεμπελιά και στην απιστία!

Θεό έχεις μέσα σου,

Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις

το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις,

μα 'ναι πολύ αργά.

Νίκος Καζαντζάκης

υγ. πόσες φορές έρχεται στην μίζερη ζωή σου το φως

      για να έχεις την πολυτέλεια να το σβήσεις ?

τι είδα και τι σκέφτηκα

Να λοιπόν που άρχισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2012

κι αν κάτι μου άρεσε πάρα πολύ σε αυτούς

ήταν οι τελετές έναρξης

που διοργάνωνε η κάθε χώρα

που αναλάμβανε αυτή την τιμή !

Με το ίδιο παιδικό ενδιαφέρον που δεν ξέφτισε με τα  χρόνια

κάθισα να παρακολουθήσω και αυτή την

τελετή που διοργάνωσε το Λονδίνο .

Σίγουρα ήταν μεγαλειώδης

δεν περίμενα και κάτι λιγότερο !!

Όμως

περίμενα κάτι διαφορετικό ... κάτι πολύ διαφορετικό

όταν μάλιστα με προϊδεάζουν ότι θα δω

την ιστορία της χώρας μέσα στην λίγη ώρα

που διαρκεί η τελετή και περίμενα

να  κάνω συγκρίσεις,  με  Αυστραλία, Κίνα, Ελλάδα ...

Δεν είδα αυτό που περίμενα ...

Η ιστορία αυτής της χώρας ξεκινά από την εξοχή του μεσαίωνα

λίγο πριν την βιομηχανική επανάσταση?

Και προχωρά στην εκβιομηχάνιση, στις μούτες του mr bean,

στα παραμύθια, στην J. Rowling και στο Εθνικό Σύστημα Υγείας...

Ξέχασα και τον άσσο στο μανίκι την Βασίλισσα να πέφτει

υποτίθεται με το αλεξίπτωτο παρέα με τον J. Bond...

αυτό είχε πλάκα τουλάχιστον! αλλά

Μήπως έχουν παραλείψει ένα τεράστιο κομμάτι

της ιστορίας τους?

Μια μεγαλειώδης τελικά τελετή

που στα δικά μου μάτια ήταν ένα ... μπουρδούγιο !!

Κάπου εκεί πριν αρχίσει η παρέλαση των αθλητών

είχα χάσει το νόημα και έβλεπα χιλιάδες

κόσμου να τρέχει και να χορεύει

χωρίς νόημα μέσα στο στάδιο.

Σημασία έχει πως ξεκίνησαν οι 30οι Ολυμπιακοί Αγώνες

με μια Ελλάδα στριμωγμένη στα σχοινιά του ρινγκ

να τρώει μπουνιές από παντού και αυτό

είναι που έχει σημασία.

Με δυο αθλητές μας που ήταν να φύγουν και δεν έφυγαν

λες κι έχουμε και τους πολλούς και μας περισσεύουν!

Με ένα σωρό ανόητα και κουτά να γίνονται

που δεν τα κάνουν ούτε δεκάχρονα

και από την μεριά των αθλητών και από την μεριά

των αθλητικών παραγόντων που έχουν και τον τελευταίο λόγο.

Ήλπιζα κάποτε πως για την Ελλάδα οι Ολυμπιακοί Αγώνες

θα ήταν το έναυσμα για μια καινούργια Αρχή ,

η Ελλάδα

θα  αποκτούσε αυτό το ΄΄λούστρο΄΄ της κοσμοπολίτικης λάμψης

με τα έργα και τις υποδομές που έγιναν,

και  που της έλειπε...

μόνο που όλα αυτά χρειάζονταν και τους σωστούς ανθρώπους

στις σωστές θέσεις για να τα δουλέψουν

δεν έφταναν οι δρόμοι και τα κτήρια που τώρα σκεβρώνουν

και διαλύονται  από μόνα τους.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν βρέθηκαν ποτέ!

Εκεί που στις άλλες χώρες τα όνειρα πραγματοποιούνται

και παραμένουν

στην δική μας

γίνονται αντικείμενα  χοντρής εκμετάλλευσης και

ξεφουσκώνουν.

Καλό Σαββατοκύριακο

L.L.T.L.L.L.

LIVE

LOVE

TRUST

LEARN

LET'S GO

LIVE

LIVE   AGAIN...  AGAIN...  AGAIN...

καληνύχτα

τ΄ ονείρου ο ταξιδευτής

Λευκό φτερό σαν χάδι το σκοτάδι

στο γυμνό δέρμα σέρνεται

στ΄ απομεινάρια μιας πυρωμένης μέρας

και του ιδρώτα να στάζουνε οι σταγόνες 

απ΄  τ΄ ακροδάχτυλα κι είναι αλμυρά 

τα χνάρια επάνω  στο ζεστό  τσιμέντο 

όταν  με πόδια γυμνά χορεύει της νύχτας

η μεταξένια πεταλούδα

Αεράκι ανάσας διάφανο το ρούχο  αργοσαλεύει

σε κάθε βήμα σηκώνει μικρούς στρόβιλους

τους νευρώνες του μυαλού ταράζει,

μαργαριτάρι μοιάζει ετούτο το μικρό νύχι

που χαράζει κύκλους  στης πεθυμιάς αγκαλιά

Μια χορδή , διαμάντι που λάμπει στα σκοτάδια

πάλλεται τρυφερά στης παρουσίας την αγκαλιά

σαν κόσμημα που χαράζεται ,  φοριέται ,  φλέγεται

Κάρβουνα τα μάτια και σπίθα είν΄ το βλέμμα

πίσω απ  τα χαμηλωμένα βλέφαρα

αύρα γεύση γλυκιά το άρωμα που έχει ο έρωτας

Μια ραψωδία τα δάχτυλα που αγγίζουν

δρόμους της φωτιάς τα χείλη αφήνουν

Γονατίζει να γευτεί τ΄ αχνάρια δροσιάς

που φύτεψαν τα μικρά πέλματα σαν αναχωρούσαν

μοναχικά υγρά σημάδια  που απέμειναν

σπόροι ζωής που φύτρωσαν  όταν έσπειρε  αγάπη

Σαν  ξημέρωσε μια χούφτα χρυσαφένια στάχυα

αγκάλιασε το φως του ήλιου ' σάλευαν στην ανάσα του

Ξύπνησε

μια θάλασσα άγρια τα ιδρωμένα του σεντόνια κι αυτός

βαρκούλα με λευκό πανί επάνω στο λευκό της κορμί

να ταξιδεύει  , να βυθίζεται στα τσαλακωμένα κύματα

να παίρνει ανάσα και ξανά και πάλι και μετά

απ'  την αρχή ν΄ αρχίζει το ταξίδι ο ταξιδευτής τ΄ ονείρου_

Levina

σταθερές αξίες

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο παλιά σκούρα έπιπλα .
Όταν ήμουν μικρή σχεδόν με φόβιζαν, όταν μεγάλωσα
έμαθα πως τα έλεγαν αντίκες!!
Τεράστιες ντουλάπες από καρυδιά με οβάλ
ταγιαρισμένους καθρέφτες που έσπαγαν το φως
σε όλο το χρωματικό φάσμα ...


Μπουφέδες με γυάλινες βιτρίνες επάνω σε
καλογυαλισμένα μάρμαρα,
ο ένας με λευκό , ό άλλος με ροζ, ο τρίτος
με γκρίζο, κατάφορτοι  με διάφανες πορσελάνες και
πολύχρωμα κρυστάλλινα ποτήρια τόσο λεπτά που
δεν έβγαιναν ποτέ από τις προθήκες τους για να
μην σπάσουν!! Ήταν τα καλά μας σερβίτσια!!
Ακόμα και τώρα που τα έχω στα χέρια μου φοβάμαι
να τα χρησιμοποιήσω και ας σκέφτομαι καμιά φορά
πως εγώ θα ΄΄φύγω΄΄ όπως ΄΄ έφυγε΄΄ και η μητέρα μου
και δεν θα έχω χαρεί λίγο νερό σε αυτά τα ποτήρια!
Νόμιζα όταν ήμουν παιδί πως αν τα ακουμπούσα
στα χείλη μου θα με έκοβαν, τόσο λεπτά ήταν και
ακόμα και τώρα νομίζω το ίδιο πιστεύω.

                                                                                                                      

Αυτό που θυμάμαι έντονα από το πατρικό μου σπίτι
είναι το ΄΄πλυσταριό΄΄  ,όπως το έλεγε η μητέρα μου,
στην ταράτσα.
Αν και ποτέ δεν νομίζω να ήταν πλυσταριό γιατί δεν
είχα δει να έχει βρύση, υποδοχές για πλυντήρια
ή τσιμεντένια σκάφη όπως υπήρχε στο υπόγειο .
Αυτό ήταν ένα μικρό δωμάτιο γύρω στα 10 τμ ,
στην μια γωνία είχε έναν τσιμεντένιο πηγάδι γύρω
στο 1Χ1 , μισό μέτρο ψηλό και από εκεί εξείχαν
τα ράουλα του ασανσέρ ... ένας τεράστιος κύλινδρος
που κρατούσε δυο συρματόσχοινα πιο χοντρά
κι από το μπράτσο μου και όταν έπαιρνε μπροστά
έκανε έναν ρυθμικό νανουριστικό θόρυβο κι αν ήσουν
πολύ κοντά σου πέταγε σταγόνες από πηχτό γράσο.
Αυτό το δωμάτιο ήταν και αποθήκη του σπιτιού, εκτός από
τα δυο πατάρια που ήταν μέσα στο σπίτι και εκεί έβαζε
συνήθως η μητέρα μου ότι ... ήθελε να ξεχάσει!

                                                                       

Στην αποθήκη της ταράτσας όμως ήταν ο δικός μου
θησαυρός.

Οι πίνακες της προ προ γιαγιάς προερχόμενης εξ Αιγύπτου
που οι απόγονοί της ήρθαν γύρω στα 1958 στην Ελλάδα
και έφεραν ένα βαπόρι πράγματα μαζί τους και ανάμεσα σ αυτά
υπήρχαν και μερικοί πίνακές της. Μόνο που εδώ που ήρθαν
δεν βρήκαν τα τεράστια σπίτια που νόμιζαν πως θα βρουν ,
ούτε τους υπηρέτες να βοηθούν την καθημερινότητά τους
και συμβιβαζόμενοι με τις νέες προοπτικές της ζωής τους
διασκόρπισαν αυτά που έφεραν και κράτησαν δικά τους
μόνο τα απαραίτητα που θα χωρούσε το άνετο τεσσάρι
μιας καινούργιας τότε πολυκατοικίας.

Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ μέσα από τους πίνακες σε
μια χώρα που φάνταζε εξωπραγματική για τα παιδικά μου μάτια

Είχε πολλά τοπία από την Αίγυπτο, δρόμους με φοίνικες και
βεδουίνες με πιθάρια στο κεφάλι να περπατάνε ανέμελα γελώντας,
φελούκες να διασχίζουν τα ήρεμα νερά του Νείλου, εικόνες από
κάποιο χωριό την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και μια παρέα γυναικών
έβγαζε νερό από ένα χωμάτινο πηγάδι.
Η μητέρα μου όμως θεωρούσε πως το καλύτερο δώρο για έναν
γάμο ή για κάτι πολύ σοβαρό θα ήταν ένας πίνακας κι έτσι η
όμορφη συλλογή άρχισε σιγά σιγά να κάνει φτερά !!!
Δεν ξέρω τι απέγιναν όλοι αυτοί οι πίνακες, αν τους εκτίμησαν
αυτοί που τους πήραν για δώρο από τα χέρια της μητέρας μου,
όμως όσα κομμάτια απέμειναν για εμένα έγιναν ιερά κειμήλια
και δεν τα αποχωρίστηκα ποτέ μέχρι και σήμερα.

Έχω προσθέσει πολλά από τότε σε αυτά που αγαπώ να έχω

γύρω μου, όμως πάντα σταθερή αξία παραμένουν οι λίγοι
πίνακες που κατάφερα να περισώσω από την  μανία της μητέρας μου
να δωρίζει τα πραγματά της (και που προς το τέλος της ζωής της
χειροτέρεψε και όποιος ερχόταν να την δει έφευγε με κάποιο
αναμνηστικό)  και οι μπουφέδες που για τον καθένα έχω βρει
διαφορετική χρηστική αξία.
Μαζί με αυτά μου έμεινε η ανάμνηση των χρόνων που οι
άνθρωποι μοίραζαν απλόχερα κομμάτια της ζωής τους !
Κάποια στιγμή θα τους φωτογραφίσω γιατί πιστεύω πως αξίζει
τον κόπο να τους δείξω.
Προς το παρόν  αφήνω τους πίνακες να μιλήσουν όσο μπορούν
μέσα από τις φωτογραφίες .

Levina

ένα βαρετό ρολόι

Κάθομαι στο μπαλκόνι δίπλα στην γλάστρα που κρέμεται  με το  μικρό κεράκι

μοναδικό φως κοντά μου, γιατί μακριά βλέπω τα φώτα του αγροτικού δρόμου

και το μάτι μου πέφτει μέσα στο σπίτι στον τοίχο

και θυμάμαι τι με ενοχλεί τόσο καιρό!

Να βλέπω αυτό το ρολόι που εκτός από τον εκνευριστικά δυνατό του ήχο

έχει και μια εκνευριστικά αδιάφορη πρόσοψη.

Πριν το μετανιώσω το έχω λύσει, έχουν πάει αλλού ο μηχανισμός

αλλού η κορνίζα του και εγώ

έχω απομείνει με το στρογγυλό κομμάτι να σκέφτομαι

πως θα το κάνω να ...

μου αρέσει!

Τόσο απλό, θέλω να μου αρέσει!

κι έτσι αυτό ....

έγινε τώρα πια αυτό...
σε καμβά ζωγραφισμένο με ακρυλικά για να
στεγνώσει γρήγορα....
αν και το πρόβλημα ήταν πως δεν είχα τα σωστά πινέλα

για τόσο λεπτή δουλειά

έγιναν διορθώσεις,

και μέσα σε δυο μέρες μονταρίστηκε

κι έγινε αυτό....

τώρα μου αρέσει κι αν το βαρεθώ...

και πάλι αλλαγή αφού έμαθα τον τρόπο!!!

Καλή Εβδομάδα

Levina