14.6.12

Συν_υπάρχουμε


Στο ίδιο τραπέζι καθόμαστε
στρωμένο με το πλαστικό τραπεζομάντιλο
με τα γυάλινα ποτήρια γεμάτα νερό
τα πιάτα άδεια μπροστά μας
περιμένοντας, κοιτώντας έξω από
το κλειστό παράθυρο, χαζεύοντας
χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας,
εξ άλλου δεν έχουμε και τίποτα
να πούμε, τα έχουμε πει όλα.
δεν γυρνάμε καν να δούμε το παιδί
που μας σερβίρει , δεν κάνουμε
τον κόπο να κοιτάξουμε ούτε
την σαλάτα στο κέντρο του τραπεζιού
μήπως και κατά λάθος
συναντηθούν τα βλέμματά μας
μήπως και κατά λάθος
αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον
κι έτσι παραμένουμε εκεί καθισμένοι
στο ίδιο τραπέζι, να φέρνουμε μηχανικά
το φαγητό στο στόμα μας, να μασάμε
ασυναίσθητα, να φτύνουμε τα κουκούτσια
από τις ελιές, να πίνουμε κρασί χωρίς
να μπούμε στον κόπο να πούμε ένα
΄΄στην υγειά σου΄΄ 
έχουμε πάψει να  υπάρχουμε .
Απλά συνυπάρχουμε.


Levina






12.6.12

για την αγκαλιά μου






Φαντάσου
πως έχεις ξαπλώσει κάτω από την πέργκολα
που την σκεπάζει η κόκκινη μπουκαμβίλια,
το νυχτερινό αεράκι αγγίζει  απαλά τα λεπτά κλαριά
κι αυτά επάνω σου τινάζουν τα χρωματιστά τους φύλλα
και  έχεις γεμίσει με μικρά κόκκινα ανθάκια, στους ώμους,
στο στήθος σου , στα μάτια , στα χέρια …
τα φιλιά μου είναι
Φαντάσου
πως  περπατάς μέσα στο δάσος μου, κάτω
από τα ψηλά τα δέντρα κι οι ηλιαχτίδες
που παίζουν κρυφτό ανάμεσα στις φυλλωσιές
στεφανώνουν με χρυσάφι τα μαλλιά σου κι εσύ
χαμογελάς ευτυχισμένος με αυτά τα μικρά παιχνιδίσματα …
τα φιλιά μου είναι
Φαντάσου
πως  γυρίζεις από την δουλειά σου και  ένα δροσερό αεράκι 
χαϊδεύει  τα αυτιά σου,  αγγίζει απαλά το δέρμα στον λαιμό σου,
 κολλάει το πουκάμισο στο στήθος σου, χαϊδεύει 
τα πτερύγια της μύτης , τις καμπύλες των χειλιών σου…
τα φιλιά μου είναι
Φαντάσου
πως αφήνεις το σώμα σου να πέσει στα γαλανά νερά 
κάτω απ΄ τ΄ ολόγιομο φεγγάρι,
σ΄ αγκαλιάζουν  τ΄ αφροστολισμένα κύματα,
σε λικνίζουν σε ντύνουνε στ΄ ασήμι τους ,
τα χέρια σου , τα πόδια σου, τ΄ ακροδάχτυλα σου
ανάλαφρα χαϊδεύουν, σαν ικέτες σε αγγίζουνε ,
με αγάπη απέραντη όσο του ορίζοντα η άφαντη άκρη …
η αγκαλιά μου είναι 






                                                                                     Levina








11.6.12

αφηρημένες σκέψεις






Αυτό το Καλοκαίρι τόσο περίεργο
τόσο ξένα πρωτόγνωρο να μη καταλαβαίνω
αν πρέπει να γελάσω ή να τρέξω να κρυφτώ
Να κάθομαι ακίνητη μέσα στην κάψα
του μεσημεριού και να σκέφτομαι πότε
ήταν που χάθηκε η αρμονία από την κάθε
μέρα της ζωής μου και δίπλα μου η
αναρριχώμενη τριανταφυλλιά να λικνίζεται
στο απαλό αεράκι και ένα ξεθωριασμένο
ασχημούλικο τριαντάφυλλο να μου γνέφει
σα να θέλει να με ηρεμήσει, να μου κλέψει
τις σκέψεις, να μου φέρει ειρήνη στα δυο
μέρη της καρδιάς μου, να βρει τον συνδυασμό
για να την ανοίξει να της φτιάξει το γρανάζι
που τρίζει από χρόνια.
Εμπιστοσύνη ... 
μου λέει μια φωνή και ψάχνω γύρω μου
να δω ποιος είπε την απαγορευμένη λέξη
... μόνη μου είμαι με την τριανταφυλλιά
και ένα φωνακλάδικο σπουργίτη που κάθεται
στην άκρη της στέγης επάνω στο ακροκέραμο
Αυτό  μου  μίλησε?

... θα έχω παραισθήσεις !


                         Levina


10.6.12

η επόμενη μέρα






κράτησα την ανάσα μου
βαθιά μέσα στο κορμί μου
τρέχοντας ψηλά να φτάσω
στην κορφή του παγετώνα
εκεί που το φως του ήλιου
πυρώνει το γυμνό μου δέρμα
και ο πάγος μουδιάζει τα
πόδια μου που αρνούνται να
υπακούσουν στην διαταγή
Προχώρα
εκεί ζούνε πλάσματα σαν κι εμένα
αυτά που δεν μπορείς ν΄ αναγνωρίσεις
κλεισμένος μες την μοναξιά σου
δεν τα περι γράφουν τα  βιβλία
που διάβασες τόσα χρόνια και
βρίσκομαι να περπατάω στην
δική σου πόλη στους στενούς
βρώμικους δρόμους με
τους κάδους των σκουπιδιών
να ξεχειλίζουν τσαλακωμένα πακέτα
πίτσας και να κυλάει αργά από
την κοιλιά τους ένας μαύρος πολτός
από χαλασμένα φαγητά και πλαστικά
μπουκάλια αναψυκτικών πεταμένα γύρο.
Τα  προσπερνάω με σκυμμένο το κεφάλι
δεν θέλω να θυμάμαι αυτή την ζωή
βιάζω την σκέψη μου ν΄ αλλάξει δρόμο
βλέπω την καρδιά μου να με εγκαταλείπει
να φτερουγίζει μακριά μου έξω από
το στήθος μου και μένω να την παρακολουθώ
άναυδη για το θράσος της.
Απλώνω το χέρι να την πιάσω, της φωνάζω
υστερικά πως είμαι θυμωμένη μαζί της
που δεν υπακούει στην διαταγή
Προχώρα
Φεύγω της λέω και της γυρνάω
την πλάτη, ανεμίζει πίσω μου το
κίτρινο φουστάνι μου και χτυπάνε
εκνευριστικά τα τακούνια μου
στο πλακόστρωτο ψάχνω να βρω
τον αριθμό 7 στον δρόμο, εκεί
που είσαι γιατί ξέρω πως θα
τρέξει κι αυτή ξωπίσω μου να
σε βρει μαζί με μένα.
Βρίσκω το 13, το 9, το 5,
δεν υπάρχει το 7 έχει γκρεμιστεί
στην θέση του ένα άδειο οικόπεδο
γεμάτο σκουπίδια, πεταμένα σίδερα,
σπασμένα έπιπλα, ξεκοιλιασμένες καρέκλες.
Στέκομαι ξαφνιασμένη
δεν υπάρχει πια το σπίτι μας
την νοιώθω να μυξόκλαιει στο πλάι μου
γυρίζω και την κοιτάζω
πηδάει φοβισμένη ξανά μέσα στο στήθος μου
Της ψιθυρίζω να μη φοβάται
την κανακεύω σαν μικρό παιδί
μπορεί να έχασε εσένα αλλά
εγώ θα μείνω κοντά της
δεν θα την αφήσω να πληγωθεί ξανά.
μου μιλάει , μου λέει
Προχώρα


Levina




9.6.12

το κουράσαμε ....



 - Εντάξει λοιπόν…
Φιλενάδα το κατάλαβα …
Κουραστήκαμε , βαρεθήκαμε, το παρατραβήξαμε
να μιλάμε για τα ίδια θέματα ξανά και ξανά,
για ανεργία, για φτώχια, για κατάντια,
για κλέφτες, για μετανάστες, για χρυσαυγίτες,
για τεμπέληδες έλληνες κι άξιους πακιστανούς,
 για ψωνάρες, για τζιπάρες, για αδαείς και ανόητους…
ας αλλάξουμε κουβέντα …
 - Για πες … τι θες να συζητήσουμε , φτιάξε και καφέ
γιατί βαριέμαι να σηκωθώ…
θα σου βρω εγώ θέματα να τα ξετινάξουμε που
και δεν πονάνε και δεν θα μας ρίξουν το ηθικό στα
πατώματα…
 - Ας μιλήσουμε  για τα ψωμάκια μας…
εντάξει το ξέρω πως δεν έχουμε,
είμαστε όλες μας θεές !
Καλλίγραμμες, ψηλές και πιο ξανθές από Σουηδέζες!
 - Ας μιλήσουμε για άντρες …
εύκολο, πιασάρικο θεματάκι και ανεξάντλητο
να σου πω ανεκδοτάκια να ξεραθείς στο γέλιο … αλήθεια
ο Μήτσος  στο συνεργείο που πήγες το Jeep είδες
κοιλιακούς? Πως στο καλό τους έχει κάνει?
Καλά το ξέρω μη γελάς… αν τον βάλεις δίπλα στον γρύλο
περισσότερο μυαλό έχει ο γρύλος αλλά το μυαλό θα
κοιτάξω μάτια μου ?

 -  Καλέ είδες πως βάφεται αυτή του  πρώτου?
Το βαρέθηκα αυτό το γαλλικό παραφορέθηκε,
είδες τις αποχρώσεις στα βερνίκια ?
φέτος θα φορεθούν τα φλούο χρώματα
το ξέρεις ? Μαζί με  γαλάζια μάσκαρα και
ώχρα  κραγιόν σου κάνουν ένα σετάκι…. Μούρλια!!!
Γιατί το έχω  τσεκαρισμένο πως αν
δεν βάψεις το νύχι κίτρινο αν δεν βάλεις
και το κάπρι το ντολμαδολαχανί και την πλατφόρμα
την δωδεκάποντη σε πορτοκαλί  από κάτω δεν χτυπάς
γκόμενο ούτε που να χτυπήσεις την ανομολόγητη
περιφέρειά σου κάτω!

 - Με κούρασε αυτός ο καιρός , παραέβρεξε ...
Που θα πάτε καλέ φέτος? Εμείς κλείσαμε στο
FoFo resort…. Της πεθεράς μου  καλέ !στο Αλεποχώρι
αλλά σιγά μη το πούμε και μας περάσουν
πως γίναμε ένα και το αυτό με την μπλέμπα…
Καλοκαιράκι, μπανάκια, καρπουζάκι έστω και
φετούλα γιατί δεν υπάρχουν φράγκα για παραπάνω…
ουπς την πάτησα… πάλι για λεφτά μίλησα!


 - Ας μιλήσουμε για μόδα …
ξέρεις τώρα … η μόδα δεν έρχεται από το Μιλάνο
ούτε από το Παρίσι… τσίφ από Κίνα έρχεται
σε κοντέινερ με το κιλό και διαλέγουμε  από
το σωρό αυτά τα κακοραμμένα, κάκιστης ποιότητας
μακουδάκια που στο πρώτο πλύσιμο έχουν
ξεφτίσει και ξεβάψει αν πριν δεν έχουν ξεβάψει
επάνω μας και είμαστε με την κοιλιά κόκκινη
 και την πλάτη μπορδοροδοκόκκινη …
αλλά αυτά δεν είναι για  εμάς αυτά…  !!!
Εμείς είμαστε μέσα στην χλιδή …
με τα χαβιάρια και τις σαμπάνιες …
και δεν αγγίζει το απαλό δερματάκι  μας
τίποτα φθηνότερο από αραβικό μετάξι ,
γνήσια μαργαριτάρια των Νοτίων Θαλασσών
 και τα  χαριτόβρυτα ποδαράκια μας πατάνε μόνο
σε μπουχάρες από αυτές τις ακριβές τις
μουσταρδοροδοκιτρινομπλέ της Μοιραράκη
 και όχι από αυτές που πουλάνε οι  αθίγγανοι 
πλαγιομετωπικά στις λαϊκές!


Φιλενάδα πολύ μου αρέσουν αυτές
οι light κουβεντούλες μας , ξαλαργάραμε και λιγάκι,  
ενημερώνεσαι για όλα, μαθαίνεις, είσαι μέσα
σε όλα, δεν ξεμένεις από θέματα γιατί το κάθε ένα
από αυτά έχει και εκατοντάδες παραμέτρους …
ξεκινάς να συζητάς φιλενάδα
γιατί δεν σου έχει κάτσει τίποτα σε αρσενικό
τα τελευταία εκατό χρόνια μοναξιάς
και καταλήγεις να χαίρεσαι γιατί  είδες η γειτόνισσα
στον τέταρτο που της έκατσε ο Κίτσος ο λεβέντης
και τώρα τις τρώει δυο φορές την ημέρα
λες και παίρνει αντιβίωση ανά δωδεκάωρο…
οπότε καλύτερα εσύ και η μοναξιά σου!
Είδες? Πάλι χαρούμενη θα είσαι…
Αυτάαα….


Άντε βρε κι αν δεν βρω κανέναν  με  porche cabrio
να με πάει μεθαύριο για μπάνιο στην Λούτσα
μπορεί και να πάω να ψηφίσω …
κανένα καλό προγνωστικό υπάρχει ?
κανένα σιγουράκι?







Υγ.  Το παραπάνω κείμενο είναι καθαρά Χιουμοριστικό
Σκοπός του είναι μόνο  η σάτιρα , το γέλιο, το χιούμορ
για όποιον διαθέτει από αυτό  το χάρισμα !!








7.6.12

Λυπάμαι



Λυπάμαι
Πραγματικά λυπάμαι
Αυτή είναι η χώρα μου ?
Πέρα από όσα μέχρι τώρα έχουμε παρακολουθήσει, πέρα από την φαυλότητα
που υπάρχει γύρω μας με άθλιες υπάρξεις που παίζουν με την νοημοσύνη μας,
από πολιτικούς μέχρι απλούς πολίτες που ζουν στην κυριολεξία στον κόσμο τους ….

Πολιτικοί που  γελοιοποιούν την Πατρίδα μου με την συμπεριφορά τους
στα μάτια όλου του κόσμου , που θα ήθελα να τους πω ένα απλό 
΄΄ έξω  ΡΕ από εδώ ΄΄
αρκετά σας ανεχτήκαμε και όσους σας μάθαμε και όσοι δράσατε στο παρασκήνιο….

Παρατρεχάμενοι που ζουν εις βάρος της κοινωνίας, τρώγοντας
με χρυσά κουτάλια από όλες τις μεριές, από Εφορίες, Υπουργεία,
Δήμους, Κοινότητες ….  Όποιος έτυχε να μπει γλύφοντας κατουρημένες
ποδιές σε μια θεσούλα έχωσε βαθιά το χέρι στο βάζο είτε είχε μέλι
είτε σκέτο ζαχαρόνερο και έφαγε… έφαγε… έφαγε….

Επιχειρηματίες που  κομπάζουν  με αλαζονεία τάχα για την προσφορά τους
όταν δίνουν μισθούς πείνας στις επιχειρήσεις τους και όμως είναι
περήφανοι σήμερα γιατί ΄΄ δίνουν δουλειά΄΄ έστω και με συνθήκες δουλείας,
που αρπάζουν παραπαίουσες επιχειρήσεις για ένα κομμάτι ψωμί
σήμερα ειδικά και κατηγορούν αυτούς που δεν άντεξαν να κρατήσουν
τα μαγαζιά τους μέσα στα χρέη… άραγε σε τι διαφέρουν από τους
κοινούς μαυραγορίτες που βρέθηκαν μετά τον πόλεμο με  τεράστιες περιουσίες?

Συμπολίτες μου που  νομίζουν πως  οι  άστεγοι, οι πεινασμένοι,
οι ηλικιωμένοι με σύνταξη 200+κάτι είναι απλά Pet που μπορούν
να επιζήσουν με ένα ξεροκόμματο μια φορά την εβδομάδα
ή στην ακόμα χειρότερη περίπτωση δεν έχουν καταλάβει καν
πως έχουμε εξαθλιωθεί σαν χώρα και  νομίζουν πως είναι 
εξωτικές κούκλες στο Cosmo

Λεφτά υπάρχουν …

Φυσικά και υπάρχουν όταν οι Έλληνες κάνουν αγορές ακινήτων
σε Λονδίνο, Παρίσι, Γερμανία και μάλιστα με θεαματικές στατιστικές
ερχόμενοι σε δεύτερη θέση στο real estate !!!
Ποιοι είναι αυτοί που έχουν λοιπόν αυτά τα λεφτά?
Όπως έχουν έρθει πια τα πράγματα στην συντριπτική τους πλειοψηφία
εκείνοι που τα αρπάζουν τόσα χρόνια και λίγοι από εκείνους που έχουν
μια προϊστορία και δεν επιτρέπουν στο όνομα τους να ακουστεί 
πουθενά σχετικά με την οικονομική τους κατάσταση.

Γιατί ο Νεοπλουτισμός δεν κρύβεται … τον επιδεικνύουν
σαν το καινούργιο τους Jeep, σαν το καινούργιο τους φλερτ,
σαν το καινούργιο κόσκινο που είχε αγοράσει η γιαγιά τους
κάπου κάποτε και το έβαζε στο παραθύρι για να το δει η γειτόνισσα.
Να λοιπόν που η κατάντια μας έφτασε να σηκώνει ένας άντρας
που ζητά την ψήφο μας το χέρι του σε μια γυναίκα Βουλευτή
μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, δίχως φιλότιμο, δίχως καμία ντροπή
για την πράξη του και μετά απλά να εξαφανίζεται σαν κοινός εγκληματίας,
άναντρα …
Πάει να κρυφτεί σαν παιδάκι  κάτω από τα φουστάνια της μαμάς του ,
που να το χαίρεται το παλικάρι της … άξιος … και αυτός θα έρθει
να ζητήσει ξανά την ψήφο μας και το κακό δεν είναι αυτό…
είναι πως θα πάρει ψήφους γιατί θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τον ψηφίσουν!!!


Αυτοί είμαστε?

Αυτή είναι η Εικόνα που μπορούμε να δώσουμε σαν Έλληνες ?
Μέχρι που μπορεί να φτάσει η γελοιότητα?
Μέχρι να χρησιμοποιούνται παιδάκια σε διαφημίσεις
για να εντείνουν τον φόβο μας μπροστά στο αύριο???
Μα τόσο χαμηλά πια?


levina






μεσημέρι καλοκαιριού




Καταμεσήμερο καλοκαιριού ήτανε σαν
πήραμε τον δρόμο για την παραλία
στον πίσω κόλπο του νησιού μια ώρα ποδαρόδρομος
απ΄ το χωριό και στα ψηλά τα πεύκα
να σκάνε τα τζιτζίκια μ΄ ένα μονότονο τραγούδι
και να σηκώνουν κουρνιαχτό τα γρήγορα βήματά μας
στον χωματόδρομο καθώς βαδίζαμε γοργά να
ξεφύγουμε από το μαρτύριο της ζέστης.


Με τον  ιδρώτα να μουσκεύει το πυρωμένο δέρμα μας
να τρέχουμε πια σχεδόν απ΄ την λαχτάρα
να φτάσουμε στον λόφο με τις κόκκινες πικροδάφνες
και τα θυμάρια κι από κει να κατηφορίσουμε στην αμμουδιά
και να βυθιστούμε στο ατελείωτο της θάλασσας


Κατάλευκος έμοιαζε   ο ουρανός
 πάνω απ΄ τα κεφάλια μας με έναν ήλιο
σαν πυρωμένο χάλκινο δίσκο που πέταγε  φωτιά
 στα πόδια μας, στα χέρια, στα μαλλιά μας.
Μ΄ ένα λευκό  μαντήλι είχα πιάσει τα μαλλιά μου
 που τα ένοιωθα κι αυτά βαριά στην πλάτη μου
να στάζουν απ΄ τον ιδρώτα και τα πουλιά
λιγωμένα από την κάψα του μεσημεριού
 κούρνιαζαν στις πιο σκιερές μεριές των δέντρων
αφήνοντας μόνο τους τζίτζικες να ξελαρυγγιάζονται .


Έρημη ήταν  η παραλία με την χρυσή την άμμο
και εκεί στην άκρια  τα λιγοστά αλμυρίκια
τίναζαν τα τελευταία ρόδινα λουλούδια τους ,
ένα χρόνο ολόκληρο οι δυνατοί  του πελάγους
αγέρηδες  δεν τ΄ άφηναν κεφάλι να σηκώσουν
 και τώρα είχαν σχήματα παράξενα …
σαν ανθρώπινα κορμιά κουτσουρεμένα,
 σαν ανθρώπινα ρετάλια πεταμένα εκεί
 στην άκρη του πελάγους, αλλού χέρια,
 αλλού πόδια, αλλού ανάκατα μαλλιά
και στόματα ανοιγμένα σε μια έκκληση βοήθειας
 και λίγο παρέκει μια θάλασσα στο χρώμα του αμέθυστου
ν΄ ανασαίνει αργά και στην κάθε της ανάσα
να γεμίζουν τα μάτια μου χρυσαφιές κηλίδες,
 μαβιές  και κόκκινες .


Ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γυαλιά
πέταξα στην άμμο, τα σανδάλια,
το μαντήλι που κρατούσε τα μαλλιά μου ,
 τα βρεγμένα απ΄ τον ιδρώτα ρούχα ,
 το χέρι σου άρπαξα τρελά και τρέξαμε
να γίνουμε κι εμείς μικροί θεοί
 στ΄ αστραφτερά νερά, εσύ ο Ποσειδώνας μου
κι εγώ μια Νηριήδα να φύγουμε για πάντα
από την πυρωμένη γη ,  να παραδοθούμε
στο διάφανο , στο απέραντο , στην γη, στο νερό,
εγώ σε σένα _


                                                                                                                                                                  Levina