6.6.12

εδώ θα είμαι






Tίποτα σημαντικό δεν έχω να σου πω
μόνο για  ουτοπίες μπορώ να σου μιλήσω
για έναν προστάτη φράχτη  με όνειρα
που σ΄ ένα κήπο τριγυρνούν γυρεύοντας
μέσα κανένας να μη μπει, τίποτα μη τ΄αγγίξει


Ανομολόγητα τα λόγια και οι σκιές
πόλεμο στα μύχια του μυαλού μου κάνουν
αδιάφορα στα σπαθιά τους να κρύβω τις πληγές
Δεν κλαίω με τούτες εδώ τις σκιές, δεν τους γελάω
να μπούνε δεν τις προσκαλώ για να τις καλοπιάσω
σημάδι στέλνω της καρδιάς σε άνεμο προστάτη
μ΄ένα φύσημα απαλό στην γη να τις σκορπίσει


Στον κήπο μου τα πουλιά άφοβα τριγυρνάνε,
σε καταπράσινα κλαριά έρχονται να κρυφτούνε
μ΄ ένα  φιλί τα προσκαλώ , μ΄ ένα τραγούδι
στην σκιά των δέντρων κάθομαι ,  αφήνομαι
σε μελωδίες που σαν νερό κελαρυστό
φτάνουνε στ΄ αυτιά μου, γεμίζουν την ψυχή μου



Ο ήλιος κλέφτης  να  περνά στις φυλλωσιές
τρυπώνει από τους φράχτες  δικτάτορας στα θέλω μου
τα σύννεφα που έφεραν βροχή μακριά τα κυνηγάει
 ρίχνει σαϊτιές από ψηλά καμιά δεν ξαστοχεύει ,
 στον δυόσμο, στα κυκλάμινα επάνω μου χτυπάνε,
χαρούμενο το αίμα μου τρέχει απ τις πληγές
ποτίζει ζωή τον χρόνο μου, στο σήμερα, για πάντα


Κι ένας  καθρέφτης ουρανός προστάζει
τα μάτια σου στο κρύσταλλο να δω
τον ήλιο ν΄ αντικρίσω τις ώρες τις νυχτερινές
που τ΄  αηδόνι από έρωτα στην βελανιδιά πεθαίνει
εγώ ακόμα εδώ να ζω να περιμένω



Αέναος ο κύκλος της ψυχής σε τούτα τα ταξίδια
Σε μια καρδιά αηδονιού να κλείνω τα όνειρα μου
μα εκεί στα ξημερώματα πίσω από την άχλη την χρυσή
το όνειρο μου φέρνει την άγνωστη μορφή σου
κι είναι τόσο γνώριμο αυτό, δώρο δικό μου,
που άφωνη τον χρόνο ξεμετρώ να βρω αν προλαβαίνω
για μια βραδιά μονάχα τον λόγο σου, τα μάτια,
την καρδιά, την σάρκα σου να   καταπιώ
μήπως και σε χορτάσω.




                                                                                                                            Levina






2.6.12

θα σου ζωγραφίσω




Το σκηνικό εγώ θα σου το ζωγραφίσω
 σε έναν ουρανό που τα χρώματα της νύχτας θα ΄ χει
 και μικρά ασημένια αστεράκια θα του βάλω,
θα προσθέσω και μισό φεγγάρι να κρέμεται από ψηλά
 και δυο συννεφάκια ψεύτικα δίχως ανέμους σταθερά
 στον ουρανό σου να ΄ναι.

Στην άκρη
ένα μπαλκόνι με σιδερένια κάγκελα θα ζωγραφίσω,
μια καρέκλα κι ένα τραπέζι ξύλινο γαλάζιο
και μια γυναίκα με μαύρα  μακριά μαλλιά να κάθεται
με βλέμμα αφηρημένο να αγναντεύει
κάπου μακριά,
κάπου κοντά,
κάπου στο πουθενά να βρίσκεται η ψυχή της …

Μια γλάστρα κόκκινη θα είναι στην γωνιά του τοίχου,
με ένα γιασεμί που θα ξετυλίγεται κρυφά
θ΄  ανεβαίνει να φτάσει στα κεραμίδια της σκεπής
με κατάλευκα  διάφανα λουλούδια που θα λιγώνουν
την νυχτιά με την μοσχοβολιά τους.

Εσένα να κρατάς μια κιθάρα θα σε ζωγραφίσω
στην άλλη άκρη τ΄ ουρανού,
 μια μελωδία άγνωστη να παίζεις ,
 οι νότες της τριγύρω να χορεύουν να τρέχουν
 να στριμώχνονται ποια στο μπαλκόνι θα φτάσει πρώτη
 τα μακριά μαλλιά ν΄ ανακατώσει και στο άδειο βλέμμα
 γρήγορα πριν τελειώσει η νύχτα  ζωή να δώσει

Μετά το σκηνικό θ΄ αλλάξει,
έναν ήλιο χρυσό θα σου ζωγραφίσω, μέρα θα ΄ναι
και στο βάθος μια θάλασσα ακυμάτιστη
 μ΄ έναν ορίζοντα ανοιχτό που όλο ξεμακραίνει
κι έναν ουρανό με χρώματα ανάκατα πεταμένα πάνω του
γαλάζιο, πράσινο, κόκκινο , κίτρινο, λευκό
και το μπαλκόνι άδειο θα ΄ναι ,
 μόνο θα ΄χει απομείνει το γιασεμί

και σένα
ετούτη την φορά  θα ζωγραφίσω
με ένα βλέμμα αφηρημένο ν΄ αγναντεύεις
κάπου μακριά,
κάπου κοντά,
κάπου στο πουθενά να βυθίζεται
εκεί που νοιώθεις την ψυχή σου
 και  να κρατάς στο στήθος σου επάνω
μια χούφτα  από μαύρα μακριά μαλλιά.


Levina


1.6.12

Πιστεύω







Πιστεύω στα όνειρα που απελευθερώνουν τον εσωτερικό μας κόσμο και μας δίνουν μια άλλη διάσταση στην ζωή



Πιστεύω στα παιδιά που είναι η δική μας συνέχεια, το μέλλον, η ελπίδα, το αύριο της γης

Πιστεύω  στην αγάπη, στην αληθινή βαθιά αγάπη που γίνεται ασπίδα προστασίας για δυο ανθρώπους που κινούνται σαν ΄΄ένα΄΄


Πιστεύω στον έρωτα που δίνει φτερά στους ώμους όποιου τον νοιώσει, που μοιάζει με γλυκόπιοτο ναρκωτικό που σε κάνει να ξεχνάς το χθες, το σήμερα , το αύριο και να υπάρχει μόνο η ΄΄ στιγμή΄΄


Πιστεύω στην απλότητα που είναι ιερή για την ζωή , που μέσα της κρύβει όλη την ομορφιά και την αλήθεια γυμνή δίχως περιττά στολίδια



Πιστεύω στο μυαλό του ανθρώπου και στην δύναμη που έχει να μπορεί να πραγματοποιεί κάθε σκέψη


 
Πιστεύω στην ομορφιά που κρύβεται  πίσω από κάθε πρόσωπο



Πιστεύω στην προσφορά όσο μικρή κι αν είναι



Πιστεύω    μα όταν προδώσουν την πίστη μου  παύουν να υπάρχουν στον κόσμο μου




       Καλό  Τριήμερο
Καλό Καλοκαίρι


                                                                                                                                        Levina

29.5.12

Είμαι θυμωμένη



Δεν θέλω να γράψω,
Όχι γι αυτό
Είναι σαν να θέλω να κρύψω την σκόνη κάτω από το χαλί
Όλα αυτά που νοιώθω είναι η σκόνη και η σκέψη μου το χαλί
Που φεύγει, ξεφεύγει , κάνει κύκλους, ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό
και ακολουθεί τα σύννεφα που ταξιδεύουν, τις σταγόνες της βροχής
που κάνουν την γη να βουλιάζει λασπωμένη και δεν μπορώ να μπω
στο περιβολάκι μου να δουλέψω εκεί τουλάχιστον, να εκτονώσω όλη μου την ενέργεια, όλο μου τον θυμό.
Μοιάζω τόσο αναίσθητη, τόσο πολύ στον κόσμο μου που απορώ κι εγώ με την επιφάνεια που βγάζω πως τα καταφέρνω και ποτέ δεν μπορώ να δείξω όλα όσα έχω μέσα μου.
Αν ουρλιάξω θα με περάσουν για τρελή?

Να μη σκύβεις το κεφάλι λένε
Να είσαι δυνατή , συνειδητοποιημένη Ελληνίδα
Να ξέρεις ποια είσαι και να αγωνίζεσαι
Μην αφήνεις κανέναν να σε λυγίσει
Κανέναν άλλο κανόνα έχετε ?
Ξέρω ποια είμαι
Ξέρω πόσο έχω αγωνιστεί και εγώ και πολλοί από τους δικούς μου
ανθρώπους που γνωρίζω!
Ξέρω πως δεν κλέψαμε, δεν καταχραστήκαμε, δεν αποκτήσαμε
έναν πακτωλό χρημάτων πατώντας επί πτωμάτων!
Σιχάθηκα αυτούς που λένε πως φταις γιατί χρωστάς!!
Αυτούς που με οικτίρουν για την ΄΄κατάντια΄΄ μου !!
Αλήθεια ποιοι τα λένε αυτά?

Γιατί για να κατηγορείς αυτούς που πληρώνουν ένα ολόκληρο
σύστημα που κατέρρευσε καίγοντας ανάμεσα στα ξερά και τα χλωρά
τότε το λιγότερο άρρωστος θα είσαι ή τα έχεις αρπάξει τόσο χοντρά
πατώντας επάνω σε αδύναμους που εκ του ασφαλούς μπορείς να λες
ότι σου κατέβει στο κεφάλι!
Μια Ελλάδα που κατέρρευσε γιατί έτσι ήταν προαποφασισμένο και θυμάμαι τώρα μια κουβέντα ενός μετανάστη που σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει πως
΄΄ πολύ τους έχετε μπει στο μάτι και θα σας κάνουν χειρότερα από Βουλγαρία ΄΄ …
Τότε γέλασα αλλά ήρθε η ώρα που την θυμήθηκα την κουβέντα του.
Μια Ελλάδα που δέχεται χαστούκια όχι γιατί κάθεται και το ευχαριστιέται αλλά γιατί την έχουν δέσει χειροπόδαρα, γιατί με απειλές και φοβέρες την γονάτισαν.

Ναι την γονάτισαν τελικά, με την ανεργία και όχι με τα επίσημα στοιχεία, αυτά είναι γελοιότητες, σε μια παρέα δέκα παιδιών ζήτημα είναι αν δουλεύουν τα δυο και αυτά με 450 ευρώ μηνιάτικο πια για οχτάωρο στην καλύτερη των περιπτώσεων …

Την γονάτισαν με τους απανωτούς φόρους, με τα μαγαζάκια που κλείνουν, με τις μεγάλες επιχειρήσεις να είναι ένα βήμα πριν την χρεοκοπία, με τους παππούδες μας να μην έχουν να φάνε στην κυριολεξία, να μην έχουν να πάρουν φάρμακα για να δώσουν παράταση στην ζωή τους,  με τα παιδιά να μην έχουν κανένα μέλλον ξέροντας πια πως ακόμα και σε ένα Πανεπιστήμιο να μπουν ούτε να το τελειώσουν ίσως δεν θα μπορέσουν αλλά ακόμα και αυτό να γίνει , θα βγουν σε μια αγορά εργασίας που θα είναι νεκρή.

Την γονάτισαν όταν νέοι επιστήμονες φεύγουν μετανάστες , ποιος ξέρει ποιος από αυτούς θα είναι το επόμενο μυαλό που θα κάνει μια μεγάλη ανακάλυψη σε κάποιο εργαστήρι της Ευρώπης ή της Αμερικής γιατί η Ελλάδα δεν του έδωσε ποτέ αυτή την δυνατότητα να δουλέψει
στην πατρίδα του για την πατρίδα του.

Κουράστηκα αφόρητα να ακούω απειλές για την επερχόμενη φτώχεια,
για την Δραχμή που θα μας γυρίσει η επιλογή της Αριστερίζουσας Κυβέρνησης …
Μα αφού είναι προαποφασισμένη η πτώχευση, η δραχμή , εδώ και δυο ολόκληρα χρόνια αυτό δεν μας λένε? Δηλαδή η κυβέρνηση που θα βγει θα βάλει την ταφόπλακα όταν την έχουν ήδη σκαλίσει στο μάρμαρο?

Σας βαρέθηκα όλους και εσάς που είστε εκεί πάνω και μου κουνάτε το δάχτυλο σαν να είμαι το κακό παιδί και με βάλατε τιμωρία και εσάς που μου λέτε πως είμαι αδύναμη … Αφού επέζησα από τα όσα προβλήματα αντιμετώπισα  μέχρι τώρα, όπως επέζησαν και τόσα εκατομμύρια Έλληνες που είναι ίδιοι με εμένα, είμαι πολύ δυνατή και αντέχω ακόμα.
Η ψυχή μου κλαίει που βλέπει την κατηφόρα μας αυτό δεν σημαίνει πως θα με νικήσει κανένας, από όποιο χώρο, από όποιο κράτος, από όποια ιδεολογία κι αν προέρχεται.
Ξέρω πως οι Έλληνες επέζησαν μέσα σε χιλιάδες χρόνια κι ας προσπαθούν ακόμα κι αυτό να μας το πάρουν, πως δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι, πως είμαστε προσμίξεις …
Όχι δα!
Τα αρχαία μας μπορεί να τα πήρατε, τους αμφορείς που πίναμε κρασί κρατήστε τους να τους θαυμάζετε,
Τις Κόρες που σας δείχνουν την Ελληνική ομορφιά κρατήστε τες, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα γίνετε σαν αυτές,
Τα μάρμαρα ενός Παρθενώνα δέσμια τα κρατάτε παρ΄ όλη την κατακραυγή, αλλά ότι και να κάνετε ΔΙΚΑ ΜΑΣ είναι
Την Νίκη την κρατάτε , έτσι να σας θυμίζει πως είναι Ελληνίδα
γιατί σίγουρα Γαλλίδα δεν είναι  με  τόση περηφάνια στο κορμί

Ότι μπορούσατε να κλέψετε ... το κλέψατε και μιλάτε για κλέφτες !!!!!
Ποιοι? Εσείς!!!

Κρατήστε τα να βλέπετε πως ο δικός σας πολιτισμός από μια Ελλάδα ξεκίνησε .

Αλήθεια θα βάζατε ποτέ στα γόνατα για τιμωρία την γιαγιά σας
και θα της επιβάλλετε τιμωρία γιατί δεν ήταν καλή γιαγιά???

Ανόητη απορία … αλλά έτσι είμαι εγώ, μια ανόητη !
κατά την άποψή σας πάντα εεε???


                                               Levina                       







28.5.12

η ψυχή που ονειρεύεται







Είμαι μόνο μια ψυχή ...
Αλλάζω  τόσο συχνά σκέψεις, συναισθήματα 
τίποτα μέσα μου δεν μπορεί να διατηρηθεί μόνιμα
και αυτό είναι τόσο γνώριμο για μένα !
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως παραμένει ίδιος στον χρόνο?
Πως μπορεί να αφήσει το χαμόγελο μόνιμα στα χείλη του
ή το δάκρυ να ζωγραφιστεί κάτω από τα μάτια του?
Είμαι μόνο μια ψυχή …
γελαστή, ευτυχισμένη, δακρυσμένη, λυπημένη,
έξυπνη, κουτή , μοναχική, πικρή, όμορφη, γλυκιά, άσχημη …
έτοιμη πάντα  για την επόμενη διάθεση…μια ψυχή
που περιμένει στην άκρη της σκηνής και παρατηρεί .
Είμαι τόσα πολλά και ποιος μπορεί να μου πει
πως δεν είναι το ίδιο ?
Κρατώ ένα μολύβι  στην τσάντα μου μόνιμος σύντροφος
 και πόσες φορές δεν θα το βγάλω για να σημειώσω
ότι με εντυπωσίασε, ένα βλέμμα περαστικού,  μια σκηνή
ανάμεσα σε δυο, θα περιγράψω ένα περίεργο πρόσωπο,
ακόμα και τον ήχο μιας φωνής 
 ναι γιατί όχι?
Ακόμα και τον ήχο μπορείς να περιγράφεις, να σου δώσει
μια εικόνα … αν είναι ευχάριστος , σκληρός, απαλός, ερωτικός
αν σε φόβισε και δεν θέλεις να τον ξανακούσεις ή
θέλεις να γνωρίσεις το πρόσωπο που υπάρχει πίσω από αυτή την φωνή!
Μπορεί να σε ταξιδεύει μια φωνή, να σε πάρει μακριά, να σου δώσει φτερά
να σου δώσει όνειρα και να φύγεις μαζί της, με μια φωνή που ψιθυρίζει,
σε άγνωστους τόπους φανταστικούς , εκεί που όλα είναι έντονα, όπως είναι
στα παιδικά παραμύθια τα χρώματα για να τα ξεχωρίζουν τα παιδιά!
Είμαι  μόνο μια ψυχή ...
που της αρέσουν τα ταξίδια , που πιστεύει στο αύριο, στην κάθε μέρα
και όχι  ...
αυτή η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς όνειρα,
χωρίς μαγεία,
έτσι έμαθε να προχωρά, έτσι να ζει
και αυτό της αρέσει να κάνει,
να μοιράζει όνειρα  .
Είμαι μόνο μια ψυχή ...
αν της στερήσεις το ονειρό της την έχεις σκοτώσει  _




Levina



Καλημέρα !

Καινούργια μέρα αρχίζει
ας πούμε Καλημέρα
μπροστά από ένα παράθυρο
να φτάσει η φωνή παντού
να ταξιδέψει
να ζωγραφίσει την Καλημέρα
σε κάθε φίλο που περιμένει να την ακούσει


Ξέρω ...  δύσκολες μέρες
για όλους μας
έχουμε πορεία μεγάλη μπροστά μας
έναν αγώνα που ακόμα δεν ξέρουμε με τι όπλα
θα τον κάνουμε
Έναν αγώνα δεν κάνει η Ελλάδα μέσα στον χρόνο πάντα?
Τώρα είναι η σειρά μας  ... 
Όχι δεν γράφω άλλα , μια Καλημέρα ήθελα μόνο να πω !


Και για όλους εσάς εκεί έξω
που ξεκινήσατε την μέρα σας
όσο κι αν είναι δύσκολο
βάλτε λίγη μαγεία στην σκέψη σας
ένα κομματάκι από όνειρο,  λίγο γέλιο
όπλα είναι και αυτά ... και δεν τα μπορεί να τα σηκώσει ο καθένας !


Ακόμα μια Καλημέρα για το τέλος
και Καλή Εβδομάδα  !





25.5.12

στον δικό μου χρόνο ....


Στον Δικό μου Χρόνο


Πόσο βαρετά είναι αυτά τα Σαββατοκύριακα και όσο και να το λέω
κανένας δεν με πιστεύει !
Θα σηκωθούμε το πρωί , θα καθίσουμε να πιούμε αμίλητοι τον
καφέ μας … αλήθεια πότε σταματήσαμε να συζητάμε μεταξύ μας
και να τρώμε αυτά τα τεράστια πρωινά γεμάτα με βούτυρα και
μαρμελάδες?
Μετά εσύ θα φύγεις κι εγώ θα σκοτώνω τον χρόνο μου σε ένα
ανελέητο πήγαινε-έλα μέσα στα άδεια δωμάτια.
Κάποτε, ούτε θυμάμαι πόσο καιρό πριν, προσπαθούσαμε να είμαστε
μαζί τα Σαββατοκύριακα, ήταν πάντα διαφορετικά τα ωράριά μας,
δεν συναντιόμασταν και ποτέ και τώρα πως τα καταφέραμε έτσι
ώστε ακόμα και αυτές τις δυο μερούλες να τις περνάμε χώρια?
Ακόμα και την Κυριακή σου την έχεις προγραμματίσει να είσαι μαζί
με τους φίλους σου βρίσκοντας γελοίες δικαιολογίες … πότε τάχα
θα δεις τα ΄΄παιδιά΄΄ όταν όλη την εβδομάδα δουλεύεις, ενώ τάχα
πως εγώ μπορώ να συναντώ όποτε θέλω τις δικές μου φίλες κι εσύ
ποτέ δεν παραπονιέσαι για τις δικές μου απουσίες όπως κάνω εγώ
για εσένα … κι εσύ λες ότι θέλεις τον χρόνο σου… κι εγώ δεν βρίσκω
τι να σου απαντήσω σε όλο αυτό!
Θέλεις χρόνο μακριά μου και εγώ θέλω χρόνο και σίγουρα δεν
προλαβαίνω να δω κανέναν, αλλά πώς να στο δώσω να το καταλάβεις?
Πόσους μήνες έχω να κάνω όσα νομίζεις πως έκανα και δεν το έχεις προσέξει?
Και το βράδυ που πάλι θα βγεις να πας για ποτό με τα ΄΄παιδιά΄΄ εκεί
που κάποτε περνούσαμε μαζί τα Σαββατόβραδά μας , ενώ εγώ θα
φοράω το παλιό μου μπλουζάκι και θα είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ
να παρακολουθώ βαρετά προγράμματα στην τηλεόραση με τα
μάτια μου να κλείνουν από την νύστα όσο σε περιμένω να γυρίσεις
και δεν μου προτείνεις καν να έρθω μαζί σου όσο σε παρακολουθώ
να ντύνεσαι . Αλλά και πάλι μάλλον θα βαριόμουν να σε ακολουθήσω
και αναρωτιέμαι πότε χώρισαν έτσι οι δρόμοι μας, τα όνειρα μας,
τα θέλω μας? Πως φτάσαμε να αναζητάμε ξεχωριστό χρόνο?
Σαν να μη θυμάμαι καθόλου πια πότε ήταν που γνωριστήκαμε,
που ερωτευτήκαμε , που γελάγαμε με τα ίδια λόγια , που κλαίγαμε
μαζί για τα ίδια πράγματα, αλλά ξέχασα … εσύ είσαι άντρας,
δεν κλαις πια, μεγάλωσες και με κοιτάς υποτιμητικά πια όταν
βλέπεις δάκρυα στα μάτια μου , σε ενοχλούν!
Είναι τόσο γυναικουλίστικα αυτά μου λες και γυρίζεις την πλάτη σου!
Ε λοιπόν μόνο τα δικά μου δάκρυα μοιάζουν να υπάρχουν αλλά αν
το είχες προσέξει και αυτά έχουν στεγνώσει … έχω καιρό να κλάψω , στέγνωσα όπως έχουν στεγνώσει και τα αισθήματα.


Θα ήθελα να χωθώ στο κρεβάτι μου από την Παρασκευή και να
ξανασηκωθώ την Δευτέρα το πρωί για να πάω κατ ευθείαν στην
δουλειά αλλά ούτε αυτό γίνεται οπότε σκέφτομαι να κάνω κάτι καλύτερο.
Δεν έχω σκοπό να περάσω κι αυτό το Σαββατοκύριακο μέσα σ ΄ ένα
άδειο σπίτι παρέα με τις παντόφλες και τα παλιά μου ρούχα μαζεύοντας
ότι πετάξαμε από εδώ κι από εκεί ολόκληρη την εβδομάδα και
παίζοντας με τα προγράμματα του πλυντηρίου !
Τόσα Σαββατοκύριακα χαμένα, να περιφέρομαι με τις άθλιες παντόφλες
και την ρόμπα μέσα σε ένα άδειο σπίτι, να μαζεύω ρούχα πεταμένα
από εδώ κι από εκεί, εφημερίδες σκόρπιες και περιοδικά, ότι υπάρχει
και δείχνει πως σε αυτό το σπίτι κατοικεί ακόμα ένα ζευγάρι.
Μια δοκιμή θα με πείσει αν έχει μείνει κάτι από εμάς ή αν χωρίζουν
οριστικά οι δρόμοι μας .
Το ξέρω πως δεν με περίμενες να έρθω να σε βρω περασμένα
μεσάνυχτα και εσύ να πίνεις ακουμπισμένος στην μπάρα με ένα
μελαγχολικό βλέμμα ενώ γύρω σου οι άλλοι να γελάνε.
Μου άρεσε που ήσουν μόνος, σου άρεσε που ήρθα, το διάβασα
στο βλέμμα σου που αν είχε χέρια θα χειροκροτούσε αυτή την απόφαση.
Νομίζω πως αρκετά πήρες τον χρόνο σου, ώρα να ακολουθήσεις
τον δικό μου χρόνο πια!





Levina