άηχα λόγια

Ψιλόβρεχε, έτσι χωρίς σκοπό η μέρα το μόνο που ήθελα
μια βόλτα στην παραλία, είναι έρημη αυτόν τον καιρό,
ακόμα δεν κατεβαίνει κανένας κοντά στην θάλασσα …
ειδικά εδώ που φυσάει και έχει πάντα κύμα.

Ένας ουρανός επάνω μου μουντός 
και το δικό μου βλέμμα θολό σε θολούς ορίζοντες να σταματάει ,
να ψάχνει  επάνω από τις απαλές κορφές των κυμάτων
και να μη βλέπει τίποτα, να έχει ξεχάσει τι έψαχνε να βρει .

Μόνο ο ήχος της θάλασσας
και τα χαλίκια που παραμέριζαν κάτω από τα πόδια μου
και ο ιδρώτας να στάζει από το κορμί μου να αφήνει χνάρια
επάνω στην σκιά μου σα να το έκανε επίτηδες, μήπως χαθώ
στην γνώριμη παραλία και δεν μπορώ να βρω τον δρόμο του γυρισμού .

Είναι άηχη η γλώσσα του σώματος,
ακόμα πιο αδύναμη η γλώσσα της ψυχής μου, πώς να πω τόσες λέξεις
όταν δεν τις ακούει κανείς, γιατί να τις πω… τις αφήνω να ξεφεύγουν
από το φράγμα των χειλιών μου εκεί στην άκρη του νερού,
πλάι στα αλμυρίκια και στα βότσαλα, να τις παίρνει το αεράκι
σαν μουρμουριτό επάνω από τα κύμματα και να χάνονται
όπως χάθηκε και αυτή η μέρα.

Σου έγραψα κάτι , ένα τοσοδούλι μικρό σημείωμα,
όπως σου έγραφα πάντα, μικρά καθημερινά σημειώματα
δίχως σκοπό, τρυφερές πινελιές γεμάτες χρώματα . . .

Το έβαλα σε ένα γυάλινο μπουκάλι
και το άφησα να στο φέρει η θάλασσα.
Γεμάτος σύννεφα ο ουρανός, δυνάμωσε και το κρύο, ο αέρας,
χοντρές αλμυρές  σταγόνες έπλεναν το προσωπό μου χωρίς να ξέρω
αν ήταν δάκρυα ή θάλασσα.

Αν ήσουν εδώ μάλλον θα γελούσα, τώρα δεν θέλω.

Αύριο θα σου ξαναγράψω,
θα το δώσω στην θάλασσα να στο φέρει  . . .


                           Levina

το λιθάρι της ζωής μας

Ξημέρωνε  και ήμασταν στον δρόμο, φορτωμένοι με τα φτυάρια και τις αξίνες,
τον βράχο που αφήσαμε από εχθές να μας κλείνει τον δρόμο σήμερα έπρεπε
να τον ανεβάσουμε ψηλά στο βουνό.

Κανένας μας δεν ρώτησε το πώς θα τα βγάλουμε πέρα, μόνο περπατούσαμε
χαμογελαστοί, τραγουδώντας ένα παλιό παιδικό τραγουδάκι με γλυκό σκοπό,
ολότελα αταίριαστο για μια παρέα σαν την δική μας.

«Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο…. ωε ωε ωε ωε ….»

Ο Ηλίας , η Ειρήνη, ο Στάθης, ο Αντρέας με τα μανίκια από το γαλάζιο του
πουκάμισο σηκωμένα και πόσο γέλασα σαν τον είδα να φορά αυτό το καλό του
ρούχο και να έχει ανάρριχτα στον έναν ώμο το σκουριασμένο φτυάρι  και το
σακούλι με το προσφάι του στο άλλον.

«Γιατί  γελάς Μαράκι ?» με ρώτησε γελώντας κι αυτός« ένα παλιοπουκάμισο είναι,
τι θα περιμένω να το φορέσω στον γάμο σου? Θα πάρω άλλο τότε βρε χαζή!»

«Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι ,
 μέσα εις την Μεσόγειο ωε ωε  ωε ωε…»

Μέχρι το μεσημέρι παλεύαμε να ξεκολλήσουμε τον βράχο από την γη, ματώσανε
τα χέρια μας, γεμίσαν χώματα τα πόδια μας,  ιδρώσαν τα κορμιά μας ,  έτρεχε
ο ιδρώτας χοντρές σταλαγματιές , σημάδια άφηνε όπου πατούσαμε , μέχρι που
τα καταφέραμε και όλοι μαζί την ξεκουνήσαμε την πέτρα, την βγάλαμε από την
φωλιά της γης και απόμεινε νικημένη να αγκομαχά κι αυτή μαζί με εμάς
που καθίσαμε στην σκιά της ελιάς να πάρουμε ανάσα.

Ξετρελαμένα κελαηδούσαν τα πουλιά, μύριζε το καλοκαίρι που ερχόταν, σαν
το φρέσκο ψωμί που ξερόψηνε η γιαγιά Μαρία και μου ΄δινε κρυφά μια γωνίτσα
μόλις το ΄βγαζε καυτό καυτό,  μύριζε σαν το  φαγητό της Κυριακής το μπριάμι
με τα μπαχάρια και το φρέσκο σκόρδο, σαν την γλυκιά πίτα της μάνας μου με την
καψαλισμένη ζάχαρη και την κανέλλα…
Πεινάγαμε κι ανοίξαμε τους μπόγους που κουβαλάγαμε , ντομάτες, ελιές, τυριά,
ψωμιά όλα για όλους να τρώμε και να τραγουδάμε ακόμα πιο δυνατά τώρα που
βγάλαμε το εμπόδιο.

«Και σε πέντε έξη εβδομάδες,
 τελειώσαν όλες οι τροφές…ωε ωε ωε ωε…»

Άντε να τελειώνουμε σήμερα κι ας ήταν ντάλα ο ήλιος πανωθέ μας, βάλαμε τις
πλάτες να ανεβάσουμε το λιθάρι ψηλά στο βουνό, να το δούνε όλοι πως τα
καταφέραμε εμείς να σπρώξουμε την ζωή μας ψηλά, παντιέρα μας να γίνει
τούτο εδώ το βάρος .
Σβάρνα κόντευε να μας πάρει και
«εεεπ…οοοπ…εεεπ» άντε και βήμα στο βήμα το φτάσαμε ψηλά, ακόμα πιο ψηλά
στην πλαγιά, στην ανηφόρα, φωτιά πήρανε τα χέρια μας, τα πόδια σταθερά
στο χώμα, τα μπράτσα να καίνε, η καρδιά να χτυπά στα στήθια μας, να γελά
ο Αντρέας, να σιχτιρίζει ο Στράτος, να τραγουδά η Ειρήνη, να βογκάω εγώ
για το σκισμένο φουστάνι μου και τα ματωμένα πόδια μου.

Έφτασε το λιόγερμα , γέμισε χρώματα ο ουρανός πανωθέ μας , κιτρίνισαν
τα σύννεφα, μαβιά, μενεξελιά, πολύχρωμα λουλούδια του Θεού η ζωγραφιά
επάνω από τα κεφάλια μας την ώρα που σπρώξαμε για τέλος το λιθάρι στην
κορυφογραμμή για να το δούνε όλοι πως το νικήσαμε το βουνό, πως φέραμε
τα κάτω επάνω, πως ακουμπήσαμε τον ουρανό μας.

«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο,
 να δούμε ποιος θα φαγωθεί … ωε ωε ωε ωε»

Έπεφτε γοργά ο ήλιος πέρα στον ορίζοντα που λαμπύριζε η Θάλασσα χρυσαφιά
να κρατήσει το τελευταίο της μέρας φως.

Κύλησε η μέρα, ζαλίστηκε η χαρά μας κύλισε κι αυτή  να φύγει, ακούστηκε βαθύ
το τραγούδι της γης, κούνησε το λιθάρι και πήρε αυτό μονάχο του, τον δρόμο
του γυρισμού σβαρνώντας πόδια, χέρια, ιδρωμένα κορμιά, χαμόγελα, τραγούδια.

Κρύφτηκε το φεγγάρι, δεν τόλμησε τ΄ αγριεμένα μάτια ν΄ αντικρίσει, τα ουρλιαχτά
που βγαίναν μέσα από τα πονεμένα σωθικά, τα ξεσκισμένα κορμιά.
Τα ξεριζωμένα μαλλιά μας στρώμα κάναμε, τα δάκρυα που σταλάξανε πλύναν
το σακατεμένο χαμόγελο , δάχτυλα ματωμένα χαράξανε σύμβολα αγάπης στο μέτωπο,
στις παλάμες, στα πόδια και σάβανο το γαλάζιο  πουκάμισο τύλιξε το άψυχο κορμί.

Να ξημερώσει η μέρα περιμέναμε , την κατηφόρα μας να πάρουμε και πάλι,
χίλιες φορές πιο δυνατοί, με φτερούγες στους ώμους, με καρδιές γεμάτες
από τον αδελφό που χάθηκε, με κορμιά σιδερένια, το λιθάρι που τον δρόμο κλείνει
να ανεβάσουμε από τα ριζά του βουνού μας ψηλά στην κορφή.
Φωτιά θα του βάζαμε σαν θα έβγαινε ο ήλιος.

Στον ορίζοντα ξημερώματα είδαμε τις σκιές, χιλιάδες γέμισαν τα περιβόλια,
τις αυλές, τις μάντρες, βουητό σαν μελίσσι έφτανε στ΄ αυτιά μας ενώ εμείς
τρέχαμε στην κατηφόρα ανεμίζοντας ένα γαλάζιο κουρέλι για σημαία μας.

 Δεν ήμασταν μόνοι μας πια.

Γυναίκα

Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το κορμί να πέσει

έστειλα το μυαλό  να ταξιδέψει 

να κλέψει  ανέμων φτερά ,

να φτάσει εκεί που δεν υπάρχει τέλος

Σε ένα μέρος μακρινό που χωράει μόνο εμένα 

και φτιάχτηκε για μένα .

Εκεί μπορώ να κλείνω τις φεγγαρόπορτες πίσω μου 

και να είμαι μόνη

πίσω από τα παράθυρα  εγώ και η καρδιά και το μυαλό μου .

Μόνη μέσα στο κλειστό μου δωμάτιο 

να γνωρίζω νέες εικόνες

βγαλμένες λες από το βιβλίο της Αποκάλυψης που διάβαζα .

Μια ψυχή που κρατά το άπειρο στα χέρια της, το σκοτάδι ,

την μοίρα της, κλείνει τα μάτια και χάνεται στον πόνο ,

στο γέλιο, σε ένα γλυκό πάθος για την επόμενη στιγμή .

Ένα σώμα με φτερά 

πουλί που ψάχνει να βρει τον δρόμο του

κι ας είναι χαλασμένες οι  βελόνες της πυξίδας του 

με οδηγό τα σύννεφα που τα σπρώχνουν οι άνεμοι ,

με οδηγό τους αστερισμούς

που κρατούν το φεγγάρι αγκαλιά μέχρι να ξημερώσει

Μια γυναίκα που κρατά μια πέτρα στα δυνατά της χέρια.

Μια γυναίκα φτιαγμένη από υγρό βελούδο 

που χύνεται απαλά στο δικό της άπειρο



                                                                                                                  Levina

                                                                                                            

εις το επανιδείν

Νομίζω πως έφτασε η ώρα

ακόμα και η φαντασία να κάνει διακοπές

χωρίς χρονικό όριο

η αγέλη μου και εγώ να χαθούμε για λίγο

στο δάσος μας

να ξαναβρεθούμε μόνοι μας

να θυμηθούμε πως ήμασταν

πριν κατεβούμε στην πόλη ανάμεσα στους ανθρώπους

πριν αρχίσουμε να μοιράζουμε σκέψεις

όνειρα, φαντασία

θα τα ξαναπούμε

θα τα λέμε όταν θα περνάω

από τα σπιτάκια σας απρόσκλητη

να σας βλέπω

σας ευχαριστώ όλους για την παρέα σας

εις το επανιδείν

Levina

άδεια νύχτα



Νύχτωσε και πάλι

Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί νυχτώνει

Μέσα μου

Δεν ψάχνω να βρω τι θα φορέσω

Για να βγω στους άδειους δρόμους

Αδιάφορο

Δεν με νοιάζουν περαστικά βλέμματα

που στάζουν απορίας δηλητήριο

Με πνίγει 

Μαύρο το φουστάνι μου δέρμα

δεύτερο τυλίγει το κορμί μου

Απόψε

Έβαψα με μπλε της νύχτας σκιά

Τα μάτια μου

Έβαψα με κόκκινο αίμα

 της καρδιάς

Τα χείλη μου

Κόκκινες οι  ψηλοτάκουνες γόβες

Και το δάκρυ μου

Δεν το άφησα να κυλήσει

Να φανεί

Βγήκα στο πεζοδρόμιο

Ίσως

Ίσως απόψε φανείς

Κι όμως

το ξέρω

πως και αυτό το πρωινό

μοναχική θα είναι η επιστροφή

                                 Levina



εγώ η γη

Η ύπαρξη που βυθίζεται στο χάος

η σκέψη που ανυψώνεται να αγγίξει ουρανό

το βλέμμα που χάνεται στο χρώμα των ματιών σου

οι ώρες που η μελωδία σου γράφει τις νότες

στα σκιερά μέρη του κορμιού μου

κάτω από τα δέντρα μου

μέσα στο χώμα μου

στα ρυάκια μου

εγώ είμαι η γη

εσύ είσαι ο άνθρωπος

αγάπα με

Levina

ότι ζήτησα

μόνο αυτό

Έρχεσαι 
και σε περιμένω μπροστά στην πόρτα

Θέλω 
να σε κατηγορήσω για όλες τις χαμένες ώρες

Αυτές 
που μου έκλεψες τόσο καιρό που λείπεις

Μα είναι 
τα χείλη μου στεγνά και από τον λαιμό μου

Δεν βγαίνει 
η φωνή το μόνο που θέλω είναι

Να σε κοιτάξω 
να ξαναδώ τα γνώριμα σημάδια

Στο ζήτησα 
πρίν από καιρό ένα βράδυ που καθόσουν

Κοντά μου 
και τα λόγια σου τρικυμίες σήκωναν ,

Βοριάδες 
λόγια ανεμοστρόβιλοι που συνεπήραν

Την ζωή μας 
ψηλά την σήκωσαν ,  την άφησαν

Να τσακιστεί στα βράχια του χρόνου… 
να μ αγαπάς

Σου ζήτησα και αυτό ήταν αρκετό 
τις θύελλες να φέρει


                                                                                                                                              Levina