ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΡΧΙΖΕΙ

Καμιά φορά σκέφτομαι.....

Ξεκινάς με τόσο ενθουσιασμό να κάνεις έναν πίνακα,

ένα μικρό έργο δικό σου,

 αν θα αρέσει τελικά ή όχι δεν έχει σημασία, αφού οι γνώμες γενικά

 διίστανται για τα πάντα, πολύ περισσότερο για τον τρόπο απόδοσης

ενός ζωγραφικού θέματος.

Ξεκινάς και είναι σα να θέλεις να ανέβεις σε ένα ψηλό βουνό.

 Κάνεις τα πρώτα βήματα μέσα στην τρελή χαρά, παίρνεις το μολύβι

και σχεδιάζεις το θέμα, αρπάζεις τα χρώματα

και τα απλώνεις στην παλέτα σου,

ετοιμάζεις τα πινέλα σου και αν υπάρχει μια φωτογραφία

που θέλεις ντε και καλά να ακολουθήσεις έχει καλώς!

Αν όμως το θέμα ναι μεν σε εμπνέει, αλλά εσύ θέλεις

να το φτιάξεις στα μέτρα σου,

να το αποτυπώσεις στον καμβά όπως το βλέπουν

 τα μάτια της ψυχής σου

και όχι όπως το είδε ο φωτογραφικός φακός….

τότε το επόμενο βήμα δεν θα είναι σε γνωστό μονοπάτι….

Τότε έχεις βγει από τον δρόμο και προχωράς ανάμεσα σε πέτρες

 και αγκάθια, ανεβαίνεις  όλο και πιο ψηλά αλλά δεν ξέρεις πια

τι είναι αυτό που οδηγεί το χέρι σου να βουτά το πινέλο

βαθιά στο χρώμα και να αφήνει ξεκάθαρα αυλάκια που απεικονίζουν

μια εικόνα  που όσο τη βλέπεις την αγαπάς όλο και περισσότερο

 γιατί είναι κάτι δικό σου, γιατί είναι κάτι που δεν το έχει δει κανένας

όπως το είδες εσύ.

Κάπου θα σκαλώσεις, θα  μείνεις μετέωρη στο κενό………..

ποιό θα ναι το επόμενο βήμα?

Τα δεύτερα ‘’μάτια’’ δεν βλέπουν, η σκέψη έχει παραλύσει

 και απομένεις να κοιτάς με βλέμμα θολό μια σκιά στον μουσαμά

και να μη ξέρεις  τι πρέπει να κάνεις για να νοιώσεις

την ικανοποίηση να πλημμυρίζει την ψυχή σου !!

 περνά μια μέρα, δυο , τρεις και εσύ ακόμα το βλέπεις

να στέκεται εκεί στην άκρη παραμελημένο και δεν ξέρεις

αν θέλεις να το ρίξεις στο τζάκι για προσάναμμα,

να το περάσεις ένα χέρι στούκο βενετσιάνο να κάνει και το εφέ του

και μετά να ζωγραφίσεις την παλιά πεπατημένη, φωτοαντιγραφή

ή να το πετάξεις για τιμωρία του που σε παιδεύει στην σκοτεινή αποθήκη .

Διαλέγω το τρίτο σαν πιο ανώδυνη λύση.

Και κάπου εκεί μετά από λίγες μέρες, περπατάς στον δρόμο

και θυμάσαι το μισοτελειωμένο δημιούργημα σου και είναι

σα να σε χτύπησε μπαλτάς στο κεφάλι……

Μα αφού τα ξέρεις τα επόμενα βήματα, τα έχεις βαθιά στην ψυχή σου,

εσένα περιμένουν και νάτο πάλι στο καβαλέτο σου και πλέον

μπορείς να το αποτελειώσεις με κλειστά μάτια…………….

εδώ μια πινελιά, ακόμα μια και ξανά αυτή η μικρή σκιά στο πόδι

που χαλάει όλη την γάμπα, λίγο ακόμα χρώμα στους ώμους

και στα μαλλιά που βγαίνουν σα να τα πήρε ο άνεμος απο

τα  άγαρμπα χέρια σου και λίγο ακόμα φως στους ώμους

που έχουν χαθεί στο βάθος του καμβά και κρύβονται και δεν θέλουν

 να σου κάνουν το χατίρι να βγουν και να ξεχωρίσουν...... 

βάζεις  την πινελιά σου και ωωωπ………αυτό είναι!!!

σχεδόν τα καταφέραμε.

Πάντα '' σχεδόν '' γιατί ποτέ  δεν θα μείνεις τελικά ικανοποιημένη,

όσο και αν σου πουν ότι αυτό που βλέπουν αρέσει ή όχι,

εσύ γνωρίζεις τις ατέλειές του , γιατί είναι το δικό σου παιδί

και όσο και αν προσπαθήσεις ξανά να τις διορθώσεις

θα το ψάξεις εσύ και θα βρεις καινούργιες!!

Οι πρώτες παπαρούνες στο πρανές ενός χωματόδρομου που οδηγεί στην λίμνη.

Να έχετε μια Καλή Εβδομάδα.

Δύο G και ένα Ε

Δύο G κι ένα Ε

Ή αλλιώς τρεις ευυπόληπτες κυρίες με τακούνια!!

Είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε και ο τρεις μας έτσι…..

φορτωμένες με τα σύνεργα μας, μπογιές, πινέλα, διαλυτικά, μπλοκ

και μολύβια ,γεμάτες με την χαρά μικρού παιδιού που του έδωσαν

απεριόριστη ώρα παιχνιδιού,έτοιμες να κατακτήσουμε για ακόμα

μια φορά τα υψίπεδα της τέχνης,αν και με τους αφόρητους πόνους

στην πλάτη μου δεν έβλεπα να κατακτώ ούτε το επόμενο σκαλοπάτι !!

Η Go είχε όπως πάντα και το δωράκι της, το σπιτικό της κέικ

που λυγίζει και την πιο σθεναρή αντίσταση σε γλυκό!!

Μακρινή η διαδρομή , δεν λέω…..αλλά την συνηθίσαμε με την Gi

που την κάνουμε κάθε εβδομάδα ενώ για την Go ήταν η πρώτη της

φορά που μας ακολουθούσε για φέτος και σίγουρα την περίμενε

μεγάλη έκπληξη ….αφού η αίθουσα ( μη το πάρετε και πολύ

σοβαρά αυτό το ''αίθουσα'' ), που στεγάζει τις φιλοδοξίες και

τα όνειρά μας είναι ένα ανήλιαγο κατώι,γεμάτο υγρασία και μούχλα,

κάτω από τις κερκίδες ενός μικρού υπαίθριου αμφιθέατρου…

Που πας κυρία μου με τις λουστρινιένιες κατακόκκινες γοβίτσες σου

όταν εμείς φοράμε διπλές κάλτσες με χοντρές μπότες μέχρι το

γόνατο για να αντέξουμε το κρύο;

Μέχρι το τέλος του μαθήματος η μικρή μας Go θα καταλάβαινε

απόλυτα τι εστί να κάνεις '' θυσίες '' για την Τέχνη!!

Εδώ θα πρέπει να πω, ότι πέρα από την πρώτη φορά

που μπήκαμε στην '' αίθουσα '' για μάθημα και ζήσαμε τι εμπειρία

είναι να έχεις έναν θαυμάσιο άνθρωπο για να σου διδάσκει

αυτό που ονειρεύεσαι να κάνεις δεν ξαναπροσέξαμε ούτε το κρύο,

ούτε την υγρασία, αυτά εξαφανίστηκαν.

Τον χώρο τον ζεσταίνουν οι άνθρωποι, η καρδιά και το μυαλό μας

και η αγάπη γι αυτά που θέλουμε να κάνουμε.

Βρεθήκαμε για ακόμα μια φορά, μετά από ένα χρόνο και πάλι

με τα καβαλέτα μας κολλητά, να μοιραζόμαστε ιδέες,

τις μπογιές μας, τα πινέλα μας………..αχ αυτή η σπάτουλα

που δεν έχω αξιωθεί ακόμα να την αγοράσω, μου έχει κλέψει

την καρδιά!

Πότε την βουτάω από την Gi, αλλά αυτή την φορά με βόλεψε

η Gο με την δική της…και να ακούμε τον δάσκαλο να μας μιλά

και να μας δείχνει να φτιάξουμε ουρανούς, θάλασσες,

κύματα και παραθυρόφυλλα, βάρκες και κεραμίδια !!

Και το μεταξύ να με πεθαίνει η πλάτη μου από τους πόνους,

αλλά σιγά μη με πτοούσε ένα τόσο δα ελαττωματάκι και να μη

πατήσω τις πινελιές μου υπό το άκουσμα ελληνικής μουσικής 70’ς…

Μα καλά, αυτό το ραδιοφωνάκι εκεί κάτω μόνο ΕΡΑ2 πιάνει??

Βέβαια αν πας κοντά του και κρατάς την κεραία όλο και κανέναν

άλλο σταθμό βρίσκεις, αλλά να παριστάνεις την καρυάτιδα

με την κεραία στο χέρι πόσο μπορείς να το κάνεις αυτό??

Ήταν το τηλέφωνο της Gi που χτύπησε και από το ύφος της

μας έζωσαν τα μαύρα φίδια…

Το άρρωστο σκυλάκι της κορούλας της Mi που ήταν από μέρες

στον γιατρό είχε καταλήξει πλέον και εκεί ξεχάστηκαν όλα.

Δεν υπήρχε περίπτωση να χωρίσουν τα δυο G και το E σε αυτή

την δύσκολη στιγμή.

Μαζεύτηκαν σύνεργα, τσάντες, ξεχάστηκαν πόνοι και ολοταχώς

για την επιστροφή, ώρα 9 και κάτι το βράδυ.

Η απόφαση είχε παρθεί, έπρεπε να βρούμε που θα θάβαμε

τον μικρό θησαυρό της Mi που χτυπιόταν στο κλάμα.

Έχοντας περάσει εις διπλούν αυτή την εμπειρία το έπαιζα και

πιο ψύχραιμη… ανάθεμα κι αυτό το νευρικό γέλιο που με πιάνει

σε κάθε δύσκολη στιγμή!!

Όλοι οι άνθρωποι κλαίνε όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό,

εγώ γιατί γελάω μέχρι δακρύων??

Η Go διέθετε ευτυχώς τα σύνεργα κηπουρικής για το απαραίτητο

σκάψιμο και η Gi οδηγούσε τουλάχιστον γιατί δεν θα μπορούσε

να κάνει και κάτι άλλο με την ταραχή που είχε!!

Τρεις γυναίκες μέσα στα μαύρα σκοτάδια, τρεις σοβαρές ευυπόληπτες

κυρίες, που δεν είχαν προνοήσει να έχουν έστω ένα φακό μαζί τους

να βλέπουν τις λάσπες που πατάνε, στις παρυφές ενός ΒΑ προαστίου

της Αττικής , έθαψαν την μικροσκοπική Hope με τον φόβο μην τις

κάνουν τσακωτές και άντε μετά να εξηγήσεις γιατί ανοίγεις λάκκους

μέσα στα μαύρα σκοτάδια !

Τι παράξενο, όση ώρα κάναμε αυτό που έπρεπε να γίνει, ο πόνος

στην πλάτη είχε μειωθεί, μάλλον γιατί η φιλία μας ήταν πάνω κι

από αυτό.

Χωρίσαμε ικανοποιημένες που για μια ακόμα φορά ήμασταν μαζί

και την άλλη Τετάρτη είναι το επόμενο ραντεβού μας.

Go περιμένουμε το ταπεράκι με το Κέικ, όχι ίδια γεύση, κάτι

καινούργιο αυτή την φορά!

Χαρτοπετσέτες ποια θα φέρει ?

                                         Levina

Καλησπέρα σας !

Μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα

Και έκαναν στον κήπο  την εμφάνιση τους τα πρώτα κρινάκια

….τι όμορφες ζωγραφιές  δημιουργεί η φύση!!

 

Κάπου εκεί σε μια  ακρούλα, κρυμμένα μέσα στο γρασίδι....

δειλά με κοιτάνε λίγα άσπρα λουλουδάκια!!!

 

Και κάπου παραπέρα το εκνευριστικό αναρριχώμενο

που πνίγει όλα τα υπόλοιπα λουλούδια στο πέρασμα του ,

για να εξευμενίσει τον θυμό μου άνοιξε τα μοβ λουλουδάκια του!!

 

Και δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ψαράκια

που βγήκαν στην επιφάνεια της μικρής λιμνούλας να χαιρετίσουν τον ήλιο!!!

 

Καλή Εβδομάδα να έχετε.

Μια γλυκιά Καλημέρα σε όλους,

Γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ανάμεσά μας

που έχουν το μικρόβιο της προσφοράς...

Που δίνουν χωρίς να τους το ζητήσεις...

που προσφέρουν τις γνώσεις τους, 

τις πολύτιμες συμβουλές τους... 

Που διορθώνουν τα λάθη μας και δεν γελάνε με αυτά...

Που προσφέρουν τον δικό τους χρόνο

για να δημιουργήσουν κάτι όμορφο

που θα είναι χρήσιμο μόνο σε εμάς...

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου

τον blog-γείτονα  μου Caeser

για την απίστευτη δουλειά που έκανε

με το video της Σελίδας μου.

Να έχετε ένα Όμορφο και  Ξεκούραστο Σαββατοκύριακο.

ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ..........ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

ΦΑΝΤΑΣΙΑ.....

Αφηρημένη τέχνη είν' η γλυκιά μορφή σου

το είναι σου κορνίζα μοντέρνας ζωγραφιάς

στον πίνακα το πρόσωπο, το σώμα κι η ψυχή σου,

για φόντο τα ιδανικά κι αίσθημα ανθρωπιάς

Το πρόσωπό σου έχει χρώματα πικραμένα

το γέλιο σου βαμμένο έντονα, σαν το φως,

οι πινελιές τα μάτια σου τα 'βαψαν λυπημένα

και η καρδιά σου ζοφερή σα σκούρος ουρανός.

Ποια να 'σαι όμως δε μπορώ να σε υλοποιήσω

για μένα είσαι φάντασμα μιλάμε με τη σκέψη

σε έπλασα μέσα στο νου για να σε τραγουδήσω,

μα ξαφνικά μελαγχολώ, στ' όνειρο έχω πιστέψει,

γέμισα το ποτήρι μου, φοβήθηκα,

ψάχνω να βρω το κάδρο μήπως πέσει

κι όλη η χαρά μου έγινε... σύννεφο πριν να βρέξει.

Γιάννης Κατσαράς

Ένα ποιήμα και ένας πίνακας,

δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο συνδυασμό

για να πω...... καλώς μας ήρθε ο Απρίλης.

(090Χ040 λάδια και ακρυλικά σε μουσαμά)

Ιάκωβος Καμπανέλλης

Αφορμή γι αυτά που θα γράψω είναι μια παλιά συνέντευξη του Ι. Καμπανέλλη

που άκουγα εχθές το απόγευμα όση ώρα έκανα μάθημα, στο ραδιόφωνο, στην ΕΡΑ2.

Έφυγε στα 89 χρόνια του , ενώ μια εβδομάδα πριν είχε φύγει η σύντροφός 

 και συνοδοιπόρος στην ζωή για πολλά χρόνια , η Νίκη του.

Πολύ μικρός , μόλις 12 χρονών, ξεριζωμένος από τον τόπο που γεννήθηκε,

την Νάξο, έρχεται με την οικογένειά του στην Αθήνα, εννέα παιδιά

και οι γονείς , μέσα στην απόλυτη φτώχεια και πρέπει να δουλέψουν

 όλοι για να επιζήσουν.

Το πρωί δουλειά, το βράδυ σχολείο που όμως δεν θα το τελειώσει ποτέ

γιατί θα παει στην Σιβιτανίδειο  και θα σπουδάσει κάτι εντελώς άσχετο

 με τον μετέπειτα δρόμο που θα ακολουθήσει…..Σχεδιαστής.

Έρχεται η κατοχή και από μια ‘’νεανική επιπολαιότητα’’ όπως έλεγε

και ο ίδιος βρέθηκε  ‘’ εθελοντικά ‘’ σχεδόν στην κόλαση του Μαουτχάουζεν.

Είχαν φύγει με ένα φίλο του με πλαστά διαβατήρια για την  Αυστρία, όπου

τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ο Ι. Καμπανέλλης θα επιζήσει και το 1945 θα ελευθερωθεί και θα

επιστρέψει στην Ελλάδα,  στην Αθήνα.

Μια παράσταση ‘’ Ένα κομμάτι γης ‘’ που θα παρακολουθήσει από τον θίασο

του ‘’ Θεάτρου Τέχνης ‘’ που έχει ιδρύσει ο Κάρολος Κουν τρία

χρόνια νωρίτερα, θα τον συγκλονίσει όπως αφηγήθηκε ο ίδιος

και αναρωτιόταν πως γίνεται να τον επηρεάσει τόσο πολύ το ψέμα

του θεάτρου εκείνον που είχε ζήσει την αλήθεια του Μαουτχάουζεν!

Θέλει να γίνει ηθοποιός αλλά δεν έχει απολυτήριο γυμνασίου και δεν τον

δέχονται., οπότε βρίσκει άλλο δρόμο για να εισχωρήσει στο θέατρο.

Γράφει ακατάπαυστα, ώσπου το 1950 ένας θιασάρχης ο Διαμαντής Λεμός

 με ένα μικρό θεατράκι στην Καλλιθέα θα ανεβάσει το πρώτο του έργο

‘’ ο χορός πάνω στα στάχυα’’, ενώ παράλληλα δουλεύει για την τότε ΕΙΡ

στο ραδιοφωνικό θέατρο κάνοντας  μεταφράσεις, διασκευές

και συνεχίζει το γράψιμο με δικά του έργα που όμως δεν ενδιαφέρεται

 κανένας να ανεβάσει .

Ώσπου έρχεται ο Κακογιάννης και παίρνει την 

 ‘’Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια ‘’ και γυρίζει την ‘’ Στέλλα’’ ,

 ρίχνοντας μια γροθιά στην συντηρητική κοινωνία

 της εποχής με μια γυναικάρα , την Μελίνα μας, να τολμάει να πει

‘’ θα κάνω ότι γουστάρω’΄ στον άντρα που θέλει να την παντρευτεί

και αυτή  αρνείται!  Ανήκουστο για τα ήθη της εποχής.

Ακολουθεί ο ‘’ Δράκος’’ του Ν. Κούνδουρου με τον Ντίνο Ηλιόπουλο

 και η επιτυχία έχει έρθει για τον Ι. Καμπανέλλη που βλέπει τα έργα του

 πια να ανεβαίνουν  στο θέατρο.

Έχει πια γίνει φίλος με τον Κούν και έρχεται μια ακόμα επιτυχία,

η ‘’ Αυλή των Θαυμάτων’’, ένα έργο σταθμός  που απεικονίζει

 ρεαλιστικά την Ελλάδα της εποχής.

Η τελευταία παράσταση ήταν το 1973 ‘’ Το Μεγάλο μας Τσίρκο’’

με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.

Στην συνέντευξη που άκουγα εχθές, ο Ι. Καμπανέλλης έλεγε

ότι παρουσίασαν προς έγκριση πάνω από 30 ξεχωριστά κείμενα

 για να περάσουν τελικά τα 10, το ένα πιο έντονο από το άλλο.

 Τελικά αυτά που πήραν στα χέρια τους οι ηθοποιοί

ήταν και εκείνα που είχαν την αληθινή επανάσταση μέσα τους.

Ο Ι. Καμπανέλλης έχει γράψει και σενάρια όπως το ‘’ Ποτάμι ‘’

 του Ν. Κούνδουρου, αλλά και στίχους που μελοποιήθηκαν

 από τον Μ. Θεοδωράκη , τον Σ. Ξαρχάκο,

 τον Μ. Χατζηδάκη και εντάχθηκαν μέσα στα θεατρικά του έργα.

Αυτός ο άνθρωπος που ποτέ του δεν τελείωσε το σχολείο

 και μέτρησε 50 ολόκληρα χρόνια γράφοντας έργα που είναι

πολιτιστική κληρονομιά μας,  κηρύχθηκε επίτιμος Διδάκτωρ

 στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, της Κύπρου και της Αθήνας.

Ο ίδιος έλεγε για όλα αυτά που κατέκτησε.

‘’ Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και λίγος για να είμαι κάτι ‘’

αυτό είναι το τίμημα της γενιάς μου. Σήμερα υπάρχει το εντελώς αντίθετο.

Σήμερα υπάρχει το Επιστημονικό Προλεταριάτο.

Σήμερα οι Νέοι δεν είναι τίποτα γιατί είναι πάρα πολλά.

Οι εκδόσεις ‘ ΚΕΔΡΟΣ’ έχουν εκδώσει τα Θεατρικά Απαντά του

και οι χθεσινές εφημερίδες είχαν αρκετά αφιερώματα στην ζωή και το έργο του.

ΦΑΤΣΑΣ Ο ΜΑΓΚΑΣ !

Δεν ξέρω να σας πω για την αρχή της ζωής του Φάτσα, αλλά μπορώ να την φανταστώ. Μια σκυλομανούλα γεννά τα κουταβάκια της ίσως στον δρόμο, ίσως σε ένα σπίτι που ο ιδιοκτήτης της τα χαρίζει σε γνωστούς και αγνώστους, πάντως ο μικρός κατάλευκος Φάτσας βρέθηκε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια τους δυο πρώτους μήνες της ζωής του.

Μόνο που είχε ο καημενούλης το θράσος να αρρωστήσει από μια σκυλοαρρώστια που σιχαινόμαστε εμείς οι άνθρωποι, από ψωρίαση με αποτέλεσμα το κοντό τρίχωμα του να εμφανίσει μεγάλες κενές κηλίδες και το σκυλάκι αντί να φτάσει σε γιατρό να θεραπευτεί πετάχτηκε στον δρόμο.

Από εκεί ξεκινά η ιστορία του όπως εγώ την γνωρίζω, από την ώρα που τον περιπλανώμενο Φάτσα τον μαζεύει μια κυρία και φτάνει στα χέρια μιας γυναίκας που έχει αφιερώσει την ζωή της στο να σώζει αδέσποτα από τους δρόμους .

Ο Φάτσας είναι πλέον σε καλά χέρια και απομονωμένος από τα άλλα σκυλιά για να μη τα κολλήσει κάνει την θεραπεία του και την μεγαλύτερη φασαρία από όλους, γιατί είναι μόνο τριών μηνών και θέλει να βγει από το δωμάτιο της απομόνωσης και να  πάει κοντά στους άλλους για να παίξει. Έχοντας πάει να πάρουμε ένα αδεσποτάκι , που έχουμε δει την φωτο του στο ιντερνετ, βλέπουμε από το παράθυρο τον μικρό Φάτσα, αλλά πώς να αποκτήσουμε δυο σκυλιά ακόμα??? Φεύγουμε με την σκυλίτσα που θέλαμε να υιοθετήσουμε ( θα σας μιλήσω κάποια άλλη φορά γι αυτή την ιστορία)

Αλλά ο μοναχικός Φάτσας έχει καθίσει στο μυαλό μας και παρ όλους τους ενδοιασμούς μας έρχεται η ώρα που φτάνει και αυτός στο σπίτι μας.

Ήταν ο άσπρος σίφουνας!! Ένα θεόμουρλο σκυλί που δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία, ειδικά με τον Λύκο μας , απορούσα πως δεν του πάταγε καμία δαγκωνιά να τον αφήσει στην ησυχία του. Οι περιπέτεια όμως του Φάτσα δεν θα τελείωνε τόσο εύκολα. Κάποια στιγμή αρχίζει να μη πατά το πίσω ποδι και να δείχνει ότι πονάει.

Τον πάμε στον γιατρό και η διάγνωση είναι ρήξη χιαστού και στα δυο πίσω πόδια, οπότε χρειάζεται εγχείρηση.

Μπαίνουμε και σε αυτή την διαδικασία με την διαβεβαίωση ότι τουλάχιστον θα πατήσει το πόδι του το εγχειρισμένο και μετά θα κάνουμε δεύτερη εγχείρηση στο άλλο πόδι.

Ο Φάτσας όμως μετά από αυτό δεν ξαναπάτησε κανένα από τα δυο πίσω πόδια,

 φοβερά φοβισμένος από τους πόνους, αρνείται να περπατήσει όπως πρέπει και πλέον περπατά με τα δυο μπροστινά πόδια, χωρίς αυτό να μειώνει σε κάτι την ενεργητικότητά του, την όρεξη για γαυγίσματα σε όποιον τολμήσει να περάσει έξω από τον φράκτη του σπιτιού, ξεσηκώνοντας τους άλλους δυο με το παραμικρό. Σα να μας φωνάζει……………εγώ δεν είμαι ανάπηρος, ούτε άχρηστος, το δουλεύω το φαγητό που μου δίνετε!!!

Ο Φατσούλης μας είναι πάντα εδώ, πρώτος στο φαΐ, στο παιχνίδι, στα χάδια, στον τζερτζελέ  και ας  είναι στα δυο πόδια και ας τον λυπούνται όσοι τον βλέπουν. Εγώ τους λέω ότι δεν τον λυπάμαι γιατί ο ίδιος δεν λυπάται τον εαυτό του, ζει ευχαριστημένος σε ένα σπίτι που τον αγαπούν και τον προστατεύουν με την παρεούλα του, τον μεγάλο Ρήγα και την τσαπερδόνα την Κάρμεν  και θα ζει έτσι μέχρι το τέλος της ζωής του.