Με αφορμή την φρικιαστική ανάρτηση της Αγριμιώς θα μιλήσουμε για την
εκπόρνευση αυτής της άμοιρης χώρας που εκτός από την γη της λυμαίνονται
και τις θάλασσές της.
Αυτές οι θάλασσες που δίνουν ζωή και τώρα κατακλύζονται από χημικά απόβλητα …
Μια Μεσόγειος καταδικασμένη από αυτά τα ίδια κράτη στα οποία δίνει ζωή!
Τα μισά σχεδόν χημικά απόβλητα της Συρίας μεταφέρονται μέσω της Θαλάσσιας οδού
στην Καλαβρία της Ν. Ιταλίας κι από εκεί φορτώνονται στο Αμερικάνικο πολεμικό πλοίο
Cape Ray με προορισμό… εδώ οι γνώμες διχάζονται γιατί δεν προσδιορίζεται ο
προορισμός … κάπου μεταξύ Λιβύης, Ιταλίας, Ελλάδας .
Εκεί … εν πλω… θα καταστραφούν από επιστήμονες του ECBC που είναι το
μεγαλύτερο κέντρο Βιολογικών και Χημικών Ερευνών των ΗΠΑ. Η καταστροφή
των χημικών αποβλήτων θα γίνει δια μέσου της υδρόλυσης και είναι κάτι που
μπορεί να γίνεται επανειλημμένα στις ΗΠΑ, αλλά εν πλω δοκιμάζεται για πρώτη φορά.
Στο Cape Ray θα μεταφερθούν γύρω στους 700 τόνους χημικών από την Συρία…
( αέριο της μουστάρδας και ακόμα το χημικό Σαρίν που επιφέρει φρικτό επώδυνο
θάνατο καθώς είναι νευροπαραλυτικό και μπλοκάρει τις εντολές προς τα νεύρα των
μυών ώστε να μη λειτουργεί η αναπνοή) Ο Ασάντ εκτός από αυτό το αέριο διέθεσε
και ένα ακόμα το VX που είναι ακόμα πιο φονικό από το Σαρίν.
(Θα σας προέτρεπα να δείτε φωτογραφίες από την μαζική εκτέλεση μέσω των
χημικών στην Συρία κι όχι μόνο εκεί, γιατί χημικά έχουν χρησιμοποιηθεί σε όλους
σχεδόν τους πολέμους ... απλά εξελίσσονται )
Η αδρανοποίηση αυτών των χημικών θα γίνεται επάνω στο Cape Ray και τα απόβλητα
θα αποθηκευτούν σε δεξαμενές χωρητικότητας 25 000 lit η κάθε μια. Τίποτα όμως
δεν εγγυάται την ασφαλή υδρόλυση και ότι δεν θα υπάρξουν διαβρώσεις στον
αντιδραστήρα ή ακόμα και διαρροές.
Η Ελληνική κυβέρνηση δια στόματος Ε. Βενιζέλου δικαιολογείται ότι δεν μπόρεσε
να αποτρέψει την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας στην Μεσόγειο
γιατί κανένα κράτος δεν έδειξε τον ζήλο που έδειξε η Ελλάδα για την αποτροπή, ενώ
η κ. Γεννηματά δεν απάντησε ξεκάθαρα με το τι θα απογίνουν τα απόβλητα.
Η Αλβανία αρνήθηκε να κάνει αυτό που κάνουμε εμείς. Να καταστραφούν στο
έδαφός της τα χημικά που αυτή την στιγμή πειραματικά καταστρέφονται επάνω
σε ένα Αμερικανικό σκάφος κοντά στην Κρήτη.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ευθύνη.
Τι σημαίνει ευθύνη ; Ποιος μπορεί, έχει την ικανότητα να νοιώθει ευθύνη ;
Ζούμε σε μια χώρα , σε μιαν Ελλάδα του σήμερα που μόνο σαν ανεξάρτητο κράτος
δεν μπορεί να υπολογιστεί κι ας μην υπάρχει στρατιωτική κατοχή στρατευμάτων
στην γη μας. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μονάδα μέτρηση της σοβαρότητας των
προβλημάτων που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα. Ανεργία, συσσίτια, φτώχεια,
ασυνεννοησία, εγωκεντρισμός, μίζες ....
Γνωρίζω όμως ότι δεν υπάρχει ευθύνη.
Ο Τόμας (ο ήρωας του Κούντερα ) που ζει σε μια Τσεχία διαλυμένη από τα Ρωσικά
στρατεύματα κατοχής βλέποντας πόσο εύκολα αποποιούνται οι υπεύθυνοι της
εισβολής τις ευθύνες τους θυμάται τον Οιδίποδα και γράφει γι αυτόν μια επιστολή
που γίνεται η αιτία να χάσει την δουλειά του σαν επιφανής Χειρουργός και να πλένει
τζάμια… Το σκεπτικό του Τόμας είναι ότι ο Οιδίποδας συναισθανόμενος το τεράστιο
μερίδιο ευθύνης που φέρει γιατί σκότωσε τον πατέρα του και παντρεύτηκε την
ίδια την μητέρα του, αν και είναι αθώος αφού δεν γνώριζε τους γονείς του, για
να τιμωρήσει τον εαυτό του βγάζει τα μάτια του ο ίδιος.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν ‘’ ήξερε ‘’ , ότι δεν ‘’ κατάλαβε’’ και
να συνεχίσει την ζωή του.
Σε αυτό το ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ θέλω να σταθώ και να πω ότι
όλοι ξέρουμε. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Ακόμα κι αυτοί που φωνάζουν ότι ‘’ δεν είδαν’’ , ότι ‘’ δεν το περίμεναν’’ γνωρίζουν
πολύ καλά , είτε είναι άρχοντες της πολιτείας ( όπως με τον θάνατο του παιδιού στο
αυτοσχέδιο Λούνα Παρκ που λειτουργούσε με ηλεκτροδότηση και άδεια του Δήμου)
ή με τόσα που συμβαίνουν κατά καιρούς δίχως κανένας να δείχνει την παραμικρή
ευθιξία ώστε να υποβάλλει την παραίτησή του …
Είτε πρόκειται για εμάς τους απλούς πολίτες που οι ευθύνες προσκρούουν στο
τεράστιο ΕΓΩ μας και ζαλισμένες μετουσιώνονται σε αυτοσχέδια φωτοστέφανα
που τα φοράμε ευτυχείς και περήφανοι και τα επιδεικνύουμε συνεχίζοντας την
γκρίνια και την μιζέρια μας χωρίς στην ουσία να κουνάμε το δαχτυλάκι μας.
Κι αν το κουνήσουμε … δεν θα το κάνουμε γιατί η Ευθύνη μας κέντρισε την ψυχή
αλλά για να το διαλαλήσουμε, να το φωτογραφίσουμε και μετά να το κάνουμε
σημαία για όλη την υπόλοιπη βολεμένη ζωή μας.
Πεθαίνουμε.
Αργά αλλά σταθερά πεθαίνουμε μέσα στις αναθυμιάσεις των αποβλήτων … και όχι
μόνο των χημικών. Όμως η ευθύνη δεν μας αγγίζει όπως τον Οιδίποδα και για να
μην υπάρχουν παρανοήσεις δεν μιλάω για να βγάλουμε τα μάτια μας στην κυριολεξία,
ούτε τα μάτια κανενός άλλου...
Όμως όλοι γνωρίζουμε τώρα πια.
Όποιος θέλει και μπορεί ας στείλει ένα μέηλ όπως το ζητά η Αγριμιώ στους Ελληνικούς Συλλόγους της Ομογένειας για να τους ξεσηκώσουμε και να λάβουν κι αυτοί δράση .
Ίσως εκείνοι τα καταφέρουν καλύτερα.
Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης
Ηλεκτρονική Διεύθυνση Κρητικών Συλλόγων
Σας Ευχαριστώ.
Levina
