Άνοιξη ειν’ οι άγραφοι λόγοι του Θεού
π’ όλη την
γης προστάζει
Κι ήρθε του χρόνου ο καιρός
κάτω από ηλιοφώτιστο ουρανό
χειροπιαστήκαν οι ψυχές
και πάλι Μέγα ανθοφόρο
στήσανε χορό στο Εαρινό γιορτάσι
Ω γλυκύ μου Έαρ
Άνοιξη ειν η μυροφόρος κόρη
που χελιδονόφτερα στους ώμους της φορεί
στα χείλη κρύβει θανάτου σπαραγμό
και προς το μέρος της καρδιάς
ευλαβικά τον Τίμιο Σταυρό σφιχτοκρατεί
προσμένοντας Ανάσταση ζωής
Ω γλυκύ μου Έαρ
Γυμνόποδη, αγέρωχη, τρέχει /γελά
Χαμόμηλα, Υάκινθους και Κρίνα
στολίζει στα ξέπλεκα μαλλιά
κι απάνω στ’ ολόχρυσο κεφάλι
ματοβαμμένο φορεί
Αγκάθινο Στεφάνι
Ω γλυκύ μου Έαρ
Στην άχραντη γη κατάσαρκα
ξαπλώνει η κόρη / την υμνωδία της ζωής
μ’ αηδονιού λαλιά σιγανοτραγουδεί
Μερώνει η πλάση/ απ’ τον λήθαργο ξυπνά
των θαλερών Αγγέλων οι σάλπιγγες ηχούν
κι ανοίγει μήτρα γόνιμη/ η γης αναγεννάται
Ω γλυκύ μου Έαρ
Άνοιξη / Την Άγια ώρα του Εσπερινού
Μέσα σε ήλιους γελαστούς
και καταγάλανους ουρανούς
ανάμεσα σ’ άνθια μοσχοβολιστά
και
γλυκοφάγωτους καρπούς
τον θάνατο η ζωή καταπατά
Ω γλυκύ μου Έαρ
Ανάστασιν
Ανθρώπου Θεασάμενοι
Τώρα που τελείωσε το 3ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε η γνωστή
σε όλους μας Αριστέα, θα κλείσω την εβδομάδα αυτή με τους δικούς μου στίχους
για μια Μυροφόρο Άνοιξη.
Όπως έγραψα και στο σχόλιό μου στο Blog της για εμένα η Άνοιξη δεν είναι μόνο λουλούδια και πουλιά ή έρωτας… είναι κάτι πολύ βαθύτερο που έχει να κάνει
με τους μύθους και τις παραδόσεις του λαού μας.
Η Θεά Δήμητρα που ταυτίζεται με την Άνοιξη και την Αναγέννηση …
τα Θεία Πάθη που είναι απόλυτα συνυφασμένα με αυτήν,
η προσδοκία της Ανάστασης μαζί και η φύση που ανασταίνεται
… αυτά θέλησα να αποδώσω με τους στίχους μου , δικές μου σκέψεις…
δικά μου συναισθήματα που κατακλύζονται από δέος και ομορφιά
για ότι συμβαίνει αυτή την εποχή γύρω μας.
Levina
