-Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος-
Γεννήθηκα σε λάθος εποχή
κάτω από σκοτεινιασμένο ουρανό
την ώρα που ξεψυχούσε το φεγγάρι
και δύσμορφοι αγέρηδες
στα σύννεφα παίζανε κυνηγητό
Ατύχημα ήτανε η πρώτη μου ανάσα
βγήκε την ώρα που ούρλιαζαν τ΄
αγρίμια
φύλλα και λάσπες το βρεφικό
μου λίκνο
κάτω από της μάνας μου την σκιά
χιλιόχρονο δέντρο αιώνες
κοιλοπόναγε
εμένα να γεννήσει
Το σπέρμα του πατέρα μου κράταγε
στα βάθη αρχαίων χρόνων.
Με της φρίκης τη μορφή
γεννήθηκα
στο δάσος αυτό με ένα ουρλιαχτό
με μουγκρητό θανάτου κι
όχι γέννας.
Το αίμα μου ξέπλυνε η
βροχή
Τα ίχνη των ποδιών μου τα
κάλυψε
το πρώτο του χειμώνα χιόνι
Μόνο τα δάκρυα μου κύλησαν ανεμπόδιστα
την παρουσία της ζωής μου να
δηλώσουν.
Την ώρα που το πρώτο αστέρι της
αυγής
Σε ένα θλιμμένο ουρανό τις
πλειάδες κυνηγούσε
Έγινα του δάσους πλάσμα δύσμορφο
Καταραμένη σε άφαντες
σπηλιές να κατοικώ
Σκιές και θροΐσματα μέσα στον
χρόνο να ακολουθώ.
Παντοτινά χαμένη πίσω από τα βήματα σου
Να ονειρεύομαι πως τα δικά σου
χέρια
Του τέρατος το δέρμα θα
τραβήξουν
Ποθητή γυναίκα θα με δεις
Ω διάβολε !
Αυτό είναι που με σκοτώνει_
Levina
Jeremy Miranda painting
