Πετάς
στου γλάρου την φτερούγα πιάστηκες
των ονείρων πειρατής
στο κύμα
ανασαλεύουν οι στεναγμοί σου
ζωής φρούδες ελπίδες
σε μιας θάλασσας το αίμα ξεθυμαίνουν
κι ο άνεμος έρωτας
σταλαγματιά στων χειλιών την άκρια
ορμητικά τα μαλλιά σου λύνει
στο χρώμα του σταχυού
οι απαλοί σου βόστρυχοι
μια ηλιαχτίδα δείχνει τα μονοπάτια
που η πνοή σου στην δροσιά αφήνει
το ξημέρωμα
στην μέρα που γεννήθηκες
σαν την ζωή τραγούδησες
ύμνος μέσα από την σπηλιά
των σκοτεινών σου χρόνων
τους κόμπους των σχοινιών λύνει
ο έρωτας που την ζωή σου ορίζει
κι εσύ αλλάζεις
σε παίρνει ο χρόνος
στον κορμό της μυγδαλιάς Χειμώνα
με το καρφί χαράζεις τ΄ όνομά της
και στ΄ ανοιχτά τα μπράτσα της
μέσα σε ιδρωμένα μεσημέρια
που μοσχοβολάνε μόσχο
ξαπλώνεις για έναν τελευταίο ύπνο
χρόνοι ατέλευτοι
κι αγέρας των κυμάτων
στην κουπαστή σαν στέκεσαι
πετάς
στου γλάρου την φτερούγα πιάνεσαι
κι εκεί που την ψυχή σου ξεδιπλώνεις
σαν της βαρκούλας το λευκό πανί
ο έρωτας υπόσχεση σου δίνει
πως χάρισμά σου είναι
ετούτο το θαλασσινό φιλί
Levina
