Αναμετρήθηκα
με τα σκοτάδια σου
έκλεισα
τα μάτια και αφέθηκα
στα
πιο βαθιά σου μυστικά να πορευτώ
δεν
έκανα μαζί σου τα παζάρια μου
δεν
άφησα διαμαρτυρίας βογκητό
Βασανισμένη
σάρκα πύρωνα
στων
αγγιγμάτων σου τα κάρβουνα
τα
βράδια που της ψυχής σου ο αετός
τα
σωθικά μου στον άνεμο σκορπούσε
τσιμπούσι
ερινυών
Στα
βράχια σου μάτωσα τα νύχια μου
αρπαγμένη
απ’ τους γκρεμούς σου
Αφέθηκα
Με
γκρέμισες
Κουφάρι
απέμεινα
αγκαλιά
με εναπομείναντα όνειρα
να σκιαγραφώ σ΄ άνυδρα χώματα την ύπαρξή μου
Βρέχει
τις νύχτες
κι
οι δρόμοι μου ποτάμια αδιάβατα γίνονται
Κλείνουν
τα πεσμένα φύλλα τις σχισμές της γης
κι
ένα μικρό ασημογάλαζο φεγγάρι
καθρεφτίζεται
επάνω σε εισιτήριο άνευ επιστροφής
από
την γη των Λαιστρυγόνων ‘ εκεί
την
μορφή σου αποτυπώνω καταπίνοντας
γλυκόφαγο
καρπό την μοίρα μου
Λάθη
‘ πόσα λάθη χρεωμένα
σε
ζωή κατακερματισμένη
Λάθη
που σε μυρίων χεριών
τα
δάχτυλα μετριούνται.
Τετέλεσται.
Levina
