Τις νύχτες που οι βάρβαροι σκοτώνανε τ΄ αστέρια
χορεύοντας σε έναν κύκλο σκοτεινό εμείς
αναμοχλεύαμε δικαιολογίες για της ζωής μας
την κάθε σκοτεινή σκιά, την κάθε λάθος λέξη
Νύχτες που παραμείναμε σε ένα ματωμένο παρελθόν
σκιαγμένοι από τους ήχους των βημάτων ‘ άγριοι
ήχοι μονότονοι επάνω στην άσφαλτο της πόλης
και φώτα έντονα γύρω μας ν΄ αλλοιώνουν τις μορφές μας
γκριμάτσα κλόουν να γίνεται το γέλιο μας
και φωνή απελπισίας οι λιγοστές λέξεις που
έβγαιναν απ΄ τα σπλάχνα μας
Ξύπνα θέλω να σου πω σαν να περπατάς
σε βλέπω με μάτια κλειστά μα με σταματούν
τα δάκρυα που ρυάκια χαράζουν στα μαγουλά σου
ξεπλένουν την μάσκα που φοράς , τα ρούχα σου
πολύχρωμα τα βάφουν και μετά να σ΄ αγκαλιάσω θέλω
να σου πω να μη φοβάσαι πια τίποτα κανένας
να σ΄ αγγίξει δεν μπορεί κι ας κρατάνε οι άλλοι
τα μαχαίρια εμείς είμαστε οι δυνατοί
κι αν την ζωή μας λάθος διαφεντεύουμε
όλα με το πρώτο αστέρι της αυγής τέλος θα πάρουν
Εσύ θα χαμογελάς αληθινά την ώρα που οι σκιές
πίσω από τις πολυκατοικίες θα ξεψυχάνε
κι εγώ σε έναν λόφο καταπράσινο θα ξαναγυρίζω
θα χαθώ
έχοντας το χρέος μου απενταντί σου ξεπληρώσει
Για μια ακόμα νύχτα ζωντανό σε κράτησα.
Levina
