Κάθομαι στην πολυθρόνα και με παγωμένα από το κρύο δάχτυλα πατάω τα πλήκτρα
και βλέπω μικρά βίντεο στο youtube.
Στην αγκαλιά μου κοιμάται κουλουριασμένη μια από τις γάτες μου κι εγώ παρακολουθώ
διάφορα σοκαριστικά βιντεάκια σχετικά με τα ζώα και πόση κακοποίηση υφίστανται
από εμάς τα άλλα ζώα που λεγόμαστε άνθρωποι.
Έχουν περάσει τα μεσάνυχτα όταν πέφτω επάνω σε ένα που δείχνει μια ομάδα ανθρώπων
σε κάποια επαρχία της Ινδίας που έχουν πιάσει έναν ελέφαντα προκειμένου να τον
εξημερώσουν για να τον βάλουν να δουλεύει αλυσοδεμένος μαζί με τους άλλους
και να κουβαλά κορμούς δέντρων.
Έχουν περικυκλώσει το δύσμοιρο ζωντανό, το έχουν δεμένο με χοντρά σχοινιά και με
μακριά κοντάρια το χτυπούν αλύπητα, ενώ στο πόδι του έχουν ήδη περάσει έναν
τεράστιο χαλκά με μια μακριά αλυσίδα που είναι δεμένη σε κάποιο δέντρο.
Το ζώο παραδομένο πλέον στον πόνο και στην μοίρα του ξαπλώνει κάτω από τα
συνεχόμενα χτυπήματα και τότε το πλάνο δείχνει πως του κόβουν με πριόνι κοντούς
τους χαυλιόδοντες γιατί προφανώς μπορεί να σκοτώσει άνθρωπο με αυτούς.
Τότε ο φακός ζουμάρει στο μάτι του ελέφαντα και μένω εκστασιασμένη να παρατηρώ
ένα ξαφνιασμένο θλιμμένο βλέμμα και ανάμεσα από τις σαν συρματόβουρτσα τεράστιες βλεφαρίδες του να κυλούν δάκρυα που χάνονταν ανάμεσα στις δίπλες του δέρματος.
Αυτά τα δάκρυα με συγκλόνισαν περισσότερο από όσα είχα δει μέχρι τότε,
αυτά τα δάκρυα απόγνωσης και παράδοσης, δάκρυα αποδοχής μιας δύστυχης μοίρας
δίχως αύριο, δίχως ελευθερίας, δάκρυα ταπείνωσης ενός γίγαντα που του έπαιρναν
την δύναμη του.
Απέμεινα με κλειστή πια την οθόνη, δεν είχε νόημα να δω παραπέρα, το βλέπω κάθε μέρα πια,
το βιώνω , το βιώνουμε όλοι μας.
Σαν τον ελέφαντα σε εκείνη την μακρινή γωνιά της γης νοιώθω κι εγώ,
με ξάφνιασαν όταν με βούτηξαν εκεί που η ζωή μου προχωρούσε,
με χτύπησαν αλύπητα με κάθε δύναμη που διέθεταν,
με έδεσαν σε μια χαροκαμένη γη και σαν να μην έφτανε αυτό προσπαθούν
να οδηγήσουν την σκέψη μου στα δικά τους μονοπάτια, να σκεφτώ αυτά
που γράφουν, αυτά που λένε πως πρέπει να σκεφτώ γιατί αυτά είναι τα «σωστά»,
να ακολουθήσω τον δικό τους δρόμο τον σωστό γιατί όλος ο Λαός κάνει θυσίες ….
Μόνο που Εκείνοι ξεχάσαν πως δεν κάνουν θυσίες ,
άρα δεν ανήκουν στον Λαό!
άρα δεν ανήκουν στον Λαό!
Αναρωτήθηκε ο Υπουργός προχθές « Ποιος από τον Λαό τολμά να αμφισβητήσει
τις αποφάσεις της Ελληνικής Δικαιοσύνης ?» και ξέχασε πως μόλις ένα μήνα πριν
ο συνάδελφός του Υπουργός αμφισβήτησε την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης
που έβγαλε παράνομη την είσπραξη του χαρατσιού από την ΔΕΗ και με εντολή του
συνεχίζεται αυτή η παρανομία … όμως αυτοί είναι υπεράνω Λαού ,
άρα δεν ανήκουν στον Λαό.
Σαν τον ελέφαντα αλυσοδεμένη είμαι κι εγώ, κουλουριασμένη σε μιαν άκρια,
μόνο που δεν ποτίζω με δάκρυα την γη μου,
απλά περιμένω το ποτάμι που θα περάσει δίπλα μου, να γίνω κι εγώ κομμάτι του
να ξεχυθώ και να παρασύρω στο διάβα μου ότι δεν ανήκει στον Λαό,
γιατί εγώ είμαι ο Λαός.
Levina
