Σ΄ εύφορη γη
αυτήν που των ερώτων οι στίχοι περιγράφουν
τις ρίζες μου σαν δέντρο απλώνω
την γύμνια μου με αμάραντους την ντύνω
στολίζω τα μαλλιά μου με ρουμπίνια
καμωμένα από ώριμα κεράσια ‘ κι εσύ
είσαι της ψυχής μου ο διαλεχτός
έρωτά μου
Ατίθασοι αγέρηδες παίζουν στα κλαριά μου
κρύβονται ‘ χορεύουν’ τραγουδούν
τις ώρες που στα χέρια μου με σεβασμό κρατώ
το όνομά σου ‘ μαχαίρι σπλαχνικό
πολύτιμο εύρημά μου μ΄ αυτό την σάρκα μου χαράζω
έρωτά μου
Για σένα μορφή αλλάζω, χορταριασμένο στρώμα
γίνομαι κι εσύ ζωντανή του ιδρώτα μου βροχή
εγκαταλείπεσαι στις διψασμένες τις ρωγμές μου
τρόπους γνωρίζεις πως τα βάθη της καρδιάς μου
να σκαλίζεις ‘ σεισμός και πυρκαγιά να γίνομαι
κι εσύ στις βροντές μου ατρόμητος να μου χαρίζεις
ζωογόνους χείμαρρους δροσιάς ‘ να μ΄ απελευθερώνεις
έρωτά μου
Καταιγίδα σου γίνομαι τα κύματα αφρίζω‘ να μας καταπιούν
σε μια βόρεια παγωμένη θάλασσα θα μας ξεράσουν
σαν φτάσει η ώρα της φυγής μαζί τους να κατρακυλώ
λερωμένα κόκκινα φιλιά αποθέτοντας, στους ώμους,
στα μπράτσα, στα γόνατα, στις άκριες των ποδιών σου
ερωτά μου
Πόσο συμβατικά τα λόγια’ απόμερα τσακισμένα μένουν
καθώς αυτά που νοιώθει η καρδιά να περιγράψουν θένε
τις ώρες που στην σάρκα την σάρκα ανακάλυπτα
γυναίκα γόνιμη καρπούς σε πεινασμένα χείλη μοιράζω
προσφέροντας γαλήνης γη ,
κι ένα χαμόγελο νεκρής ψυχής
Levina
