Παράξενα νεκρή που είμαι
που βλέπω κι ακούω και μιλώ
μαυροφορεμένοι οι φίλοι μου κρυφογελάνε
λουλούδια κρατάνε και επάνω μου
με βιάση τ΄ ακουμπάνε κοιτώντας
το πρόσωπο μου το χλωμό ‘
Σαν βιβλίο ανοιχτό μοιάζει ετούτο
το στερνό μου το κρεβάτι με κορδέλες
και δαντέλες που φτέρνισμα μου φέρνουν
μα την ανάσα μου κρατώ μη τυχόν
και τα γελαστά τους πρόσωπα τρομάξω
Δεν ανασαίνουν οι νεκροί , δεν πίνουν,
δεν μιλούνε και σίγουρη είμαι πως
ούτε και φτερνίζονται ‘
Μα κοίτα ! που με προκαλούνε !
Τώρα που φέρανε και το λιβανιστήρι
να μου θολώσουν την σκέψη και την όραση
με τούτο το κουρδιστήρι ,
το ξέρουν δα πως ν΄ αντέξω άλλο δεν μπορώ
Και να ! το χέρι ή το πόδι θα κινήσω
ή μ΄ ένα αααψουου τρομακτικό
το αίμα θα τους κόψω
Τι κρίμα που να κινήσω δεν μπορώ
βήχω και ούτε γλαδιόλα δεν κινείται
σε τούτο το ξύλινο κουτί θα μείνω αιωνίως
Γελάστε κανάγιες με την πλάκα σας
και θα σας το φυλάω τρομάρα σας
για όταν με το καλό ανταμώσουμε ξανά
εγώ τα κατατόπια θα χω μάθει
Απ΄ όπου και να μου ΄ρθετε ο δρόμος ένας είναι
χρόνο θα ΄χω κι υπομονή θα κάνω
και μ΄ ένα μπουγέλο από ψαρόνερα
με ιδιαίτερη χαρά απ έξω απ τον Παράδεισο
τον ρόλο της υποδοχής σας θ΄ αναλάβω
Levina
