μεσίστιο το λάβαρό μου κυματίζει
παραδίνεται στων ανέμων την λήθη
καρφωμένο σε λαίμαργο σπήλαιο όρνεων φωλιά
επάνω σε βαμμένο με πορφύρα κόκκινη νερό
αργοσαλεύει ληστεύοντας των παρθένων
τα αναβλύζοντα δάκρυα της θλίψης
κάτω από έναν άφεγγο ουρανό
απέναντι σε κάστρο ρημαγμένο που χάνεται
ανάμεσα σε ρίζες χιλιόχρονων πλατάνων
αναζητώντας χρόνους ένδοξους παραδομένους
στην αδηφάγο μνήμη ενός ρακένδυτου λαού
που ασάλευτα τον σταυρωτή του προσκυνάει
προσμένοντας να γείρει σε τάφους ανοιχτούς
προσδοκώντας σε νεκρών Ανάσταση
την ποθητή του λύτρωση.
τόση θλίψη
τόση αγωνία
πονάω
Levina
