κάποια άλλη

Στην  σκέψη μου κυλάς
μου το  λέει η μοίρα
από το ξημέρωμα μέχρι την ώρα που βυθίζεται
 η πύρινη σφαίρα του ήλιου στον ορίζοντα 

Στην σκέψη μου είσαι
αυτό  λέει η μοίρα

όταν σηκώνομαι  νωρίς το πρωί
και καθίσω να πιω τον πρώτο μου καφέ
και μέχρι την ώρα που θα ξαναγυρίσω

σαν θα έχει πια σκοτεινιάσει στο κρεββάτι μου
όλο αυτό το κενό να το παλεύω ανάμεσα
στους λαβύρινθους του φτωχού μυαλού μου
την παρουσία σου να ψάχνω μ΄ αγωνία
παρακαλώντας γρήγορα να μπω στην νάρκωση
του ύπνου προτού προλάβω να πονέσω
όταν  αποφασίσει η ψυχή πως μόνο την απουσία
διαθέτει στο απόθεμά της

Στο πουθενά  η αναζήτηση και ήτανε μοιραίο

που  ήρθα και ξάπλωσα από την δική σου την μεριά

ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι σου
γιατί ήθελα να δω πως έβλεπες εσύ από εκεί
κάποτε τα δέντρα έξω από το παράθυρο
να σαλεύουν άλλοτε απαλά τα κλαριά κάτω
απ'  τ΄ ανοιξιάτικο αεράκι κι άλλοτε να γέρνουν
βίαια κάτω απ' τους βοριάδες να γδέρνουνε τα τζάμια
με τα σκληρά κλαριά τους

Διαφορετικά μου φαίνονται όλα τώρα πιά

ακόμα κι όταν τριγυρίζω ολομόναχη στους δρόμους

κι ο μόνος ήχος που μ΄ ακολουθεί είναι  αυτός

που κάνουν τα τακούνια μου που χώνονται

σαν καρφιά στην μαύρη άσφαλτο .

Μοιραία σταματά η σκέψη μου όταν φτάνω

έξω από την πόρτα τα κλειδιά κρατώντας

σφιχτά στο χέρι μου και ξέρω πως αν την ανοίξω

θα βρεθώ σε άδεια μισοσκότεινα δωμάτια

τα έπιπλα θα είναι σκεπασμένα με λευκά σεντόνια

και τα παντζούρια κλειστά θα κρατάνε έξω

το φως και τα φαντάσματα , θα φυλακίζουν

την μοναξιά που σαν άτακτο παιδί θα κρύβεται

στις σκοτεινές γωνιές περιμένοντας να ψάξω

να την βρω

Μα τι κουτά που είναι όλα αυτά

δεν είναι η δική μου η ζωή

Άλλη είναι η γυναίκα που επαναλαμβάνει

την ζωή της καθημερινά

ξυπνά, πίνει τον καφέ της, ντύνεται, βάφεται,

με μηχανικές κινήσεις χτίζει την μέρα της

βγαίνει στους δρόμους.

Δεν την ξέρω, δεν την έμαθα ποτέ ποια είναι !

Εγώ γελάω, μιλάω, δακρύζω, ζω

αυτή

είναι νεκρή

Και πως να της το πει κανείς

Που να την βρει?

Levina