Στο ίδιο τραπέζι καθόμαστε
στρωμένο με το πλαστικό τραπεζομάντιλο
με τα γυάλινα ποτήρια γεμάτα νερό
τα πιάτα άδεια μπροστά μας
περιμένοντας, κοιτώντας έξω από
το κλειστό παράθυρο, χαζεύοντας
χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας,
εξ άλλου δεν έχουμε και τίποτα
να πούμε, τα έχουμε πει όλα.
δεν γυρνάμε καν να δούμε το παιδί
που μας σερβίρει , δεν κάνουμε
τον κόπο να κοιτάξουμε ούτε
την σαλάτα στο κέντρο του τραπεζιού
μήπως και κατά λάθος
συναντηθούν τα βλέμματά μας
μήπως και κατά λάθος
αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον
κι έτσι παραμένουμε εκεί καθισμένοι
στο ίδιο τραπέζι, να φέρνουμε μηχανικά
το φαγητό στο στόμα μας, να μασάμε
ασυναίσθητα, να φτύνουμε τα κουκούτσια
από τις ελιές, να πίνουμε κρασί χωρίς
να μπούμε στον κόπο να πούμε ένα
΄΄στην υγειά σου΄΄
έχουμε πάψει να υπάρχουμε .
Απλά συνυπάρχουμε.
Levina
