Αυτό το Καλοκαίρι τόσο περίεργο
τόσο ξένα πρωτόγνωρο να μη καταλαβαίνω
αν πρέπει να γελάσω ή να τρέξω να κρυφτώ
Να κάθομαι ακίνητη μέσα στην κάψα
του μεσημεριού και να σκέφτομαι πότε
ήταν που χάθηκε η αρμονία από την κάθε
μέρα της ζωής μου και δίπλα μου η
αναρριχώμενη τριανταφυλλιά να λικνίζεται
στο απαλό αεράκι και ένα ξεθωριασμένο
ασχημούλικο τριαντάφυλλο να μου γνέφει
σα να θέλει να με ηρεμήσει, να μου κλέψει
τις σκέψεις, να μου φέρει ειρήνη στα δυο
μέρη της καρδιάς μου, να βρει τον συνδυασμό
για να την ανοίξει να της φτιάξει το γρανάζι
που τρίζει από χρόνια.
Εμπιστοσύνη ...
μου λέει μια φωνή και ψάχνω γύρω μου
να δω ποιος είπε την απαγορευμένη λέξη
... μόνη μου είμαι με την τριανταφυλλιά
και ένα φωνακλάδικο σπουργίτη που κάθεται
στην άκρη της στέγης επάνω στο ακροκέραμο
Αυτό μου μίλησε?
... θα έχω παραισθήσεις !
Levina
