Το σκηνικό εγώ θα σου το ζωγραφίσω
σε έναν ουρανό που τα χρώματα της νύχτας θα ΄ χει
και μικρά ασημένια αστεράκια θα του βάλω,
θα προσθέσω και μισό φεγγάρι να κρέμεται από ψηλά
και δυο συννεφάκια ψεύτικα δίχως ανέμους σταθερά
στον ουρανό σου να ΄ναι.
Στην άκρη
ένα μπαλκόνι με σιδερένια κάγκελα θα ζωγραφίσω,
μια καρέκλα κι ένα τραπέζι ξύλινο γαλάζιο
και μια γυναίκα με μαύρα μακριά μαλλιά να κάθεται
με βλέμμα αφηρημένο να αγναντεύει
κάπου μακριά,
κάπου κοντά,
κάπου στο πουθενά να βρίσκεται η ψυχή της …
Μια γλάστρα κόκκινη θα είναι στην γωνιά του τοίχου,
με ένα γιασεμί που θα ξετυλίγεται κρυφά
θ΄ ανεβαίνει να φτάσει στα κεραμίδια της σκεπής
με κατάλευκα διάφανα λουλούδια που θα λιγώνουν
την νυχτιά με την μοσχοβολιά τους.
Εσένα να κρατάς μια κιθάρα θα σε ζωγραφίσω
στην άλλη άκρη τ΄ ουρανού,
μια μελωδία άγνωστη να παίζεις ,
οι νότες της τριγύρω να χορεύουν να τρέχουν
να στριμώχνονται ποια στο μπαλκόνι θα φτάσει πρώτη
τα μακριά μαλλιά ν΄ ανακατώσει και στο άδειο βλέμμα
γρήγορα πριν τελειώσει η νύχτα ζωή να δώσει
Μετά το σκηνικό θ΄ αλλάξει,
έναν ήλιο χρυσό θα σου ζωγραφίσω, μέρα θα ΄ναι
και στο βάθος μια θάλασσα ακυμάτιστη
μ΄ έναν ορίζοντα ανοιχτό που όλο ξεμακραίνει
κι έναν ουρανό με χρώματα ανάκατα πεταμένα πάνω του
γαλάζιο, πράσινο, κόκκινο , κίτρινο, λευκό
και το μπαλκόνι άδειο θα ΄ναι ,
μόνο θα ΄χει απομείνει το γιασεμί
και σένα
ετούτη την φορά θα ζωγραφίσω
με ένα βλέμμα αφηρημένο ν΄ αγναντεύεις
κάπου μακριά,
κάπου κοντά,
κάπου στο πουθενά να βυθίζεται
εκεί που νοιώθεις την ψυχή σου
και να κρατάς στο στήθος σου επάνω
μια χούφτα από μαύρα μακριά μαλλιά.
Levina
