Καινούργια μέρα, πλημμυρίζει χρώματα, τα πράσινα της Άνοιξης στον λόφο,
μια κουτσουπιά σπάει την μονοτονία με τα μαβιά της λουλούδια,
τα σχοίνα γέμισαν κίτρινο, μυρίζουν σαν ακριβό σπάνιο άρωμα , από αυτά
που δεν μπορείς να τα κλείσεις στο μπουκάλι !
Κανένας δεν μπορεί να κλείσει την γη σε ένα κρυστάλλινο μπουκάλι,
κανένας δεν μπορεί να φυλακίσει την ματιά ενός ανθρώπου,
να πιάσει τα χέρια του και να τα δέσει
με χοντρό σκοινί, να σκλαβώσει μια ψυχή
Μυστικά και ψέματα, βρώμικα χέρια
που απλώνουν άπληστα δάχτυλα
σε αυτό που λέγεται ζωή, σε ένα αύριο
που στο λυκόφωτο χάνεται αργά
πίσω από τον ορίζοντα χωρίς να ξημερώνει
σε κάποιο άλλο σημείο της γης
… απλά βουτάει και φεύγει …
αφήνει στο μισοσκόταδο ένα φυτιλάκι από καντήλι να μισοκαίει τρεμάμενο
και αυτό το λένε ελπίδα
Είναι ένα υγρό βλέμμα που ζωγραφίζεται
επάνω στον καμβά, με το δάκρυ να στέκεται εκεί στην γωνία του ματιού
και δεν τολμά να κυλήσει,
είναι αδυναμία να κλαις.
Είναι τα χέρια που τρέμουν την ώρα
που μετράνε τα τελευταία
μεταλλικά ψήγματα ζωής και τα βρίσκουν λειψά ,
είναι αδυναμία η ανημποριά.
Είναι τα κορμιά που δεν έχουν ανάσα
να φωνάξουν και ας είναι εκκωφαντικά
τα ουρλιαχτά απόγνωσης
που στέλνει η απουσία τους ,
είναι αδυναμία να πεθαίνεις.
Αυτοκτόνησε !!
«Πως τόλμησε ?Κόψτε του το κεφάλι» θα έλεγε η Βασίλισσα των τραπουλόχαρτων
στο παραμύθι της Αλίκης.
Υπάρχει άραγε τιμωρία για την βαρβαρότητα του λόγου που κρίνει ?
Υπάρχει τιμωρία για την απαξίωση της ζωής σου ?
Είμαστε σίγουρα άνθρωποι ακόμα?
Levina
