Τα μεσάνυχτα ξεκινά ο χρόνος να μετρά
Πεινάω της αύρας σου το χρώμα να γευτώ
Ψίθυρους ακούω να χορεύουν μέσα στο φτωχό μυαλό μου
Ξεδιπλώνω τα κόκκινα φτερά μου
Μουδιασμένα είναι τόσο καιρό διπλωμένα στους ώμους μου
Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο τα δοκιμάζω
Γύρω μου φτερουγίσματα σπάνε την σιγαλιά της νύχτας
σαΐτες σκοτεινές περνάνε αστραπές εμπρός από το βλέμμα μου
δεν ξέρω αν είναι πουλιά ή νυχτερίδες που κυνηγούν
τους εφιάλτες να φύγουν μακριά να μη μ΄ αγγίξουν
Στέκομαι στο περβάζι του παραθύρου και πέρα μακριά
θολά φαίνονται τα φώτα της πόλης σαν ξεπεσμένα
αστέρια που έπεσαν απόψε άτακτα στην γη
Ανάμεσα σε αυτά και στον ουρανό υπάρχει η παρουσία σου
Σε κάποιο παράθυρο θα στέκεσαι και θα κοιτάς το ίδιο
κομμάτι τ΄ ουρανού ή θα κάθεσαι αναπαυτικά και θα
συζητάς χαμογελώντας για την μέρα σου ξεχνώντας με
Κοιτάω πίσω μου τους τοίχους να βρω την σκιά σου
μα δεν υπάρχει τίποτα να σε θυμίζει μόνο η σκέψη μου
ανάβει τα φώτα και βλέπει την μορφή σου
Μαζεύω κάτω από το πάτωμα την φόρα μου
ανοίγω τα φτερά μου και χύνομαι έξω σαν μικρό πουλί
ακολουθώντας τις πνοές των παγωμένων ανέμων
χωρίς δυσκολία πετάω μετρώντας τα χιλιόμετρα της απουσίας
εκεί που έχω περπατήσει ξανά μαζί σου
και όσα και να ΄ναι εγώ τα καταβροχθίζω και πλησιάζω
στον στόχο που έχει βάλει η άκρη της παγωμένης καρδιάς
Αρχέγονος ο δρόμος τον ξέρουν τα πουλιά που ψάχνουν
να επιστρέψουν στα ζεστά μέρη της γης το Φθινόπωρο
τον γνωρίζω και εγώ καθώς με σπρώχνει το κόκκινο εμπρός
Κόκκινο το χρώμα στα φτερά μου
Κόκκινος χαράζει ο δρόμος
Κόκκινη η φωτιά
Χόρτασα ουρανούς
Χόρτασα δρόμους
Χόρτασα φωτιά
Levina
