Οι μέρες που τελειώνουν στα κόκκινα σύννεφα
κουρνιαχτός που σηκώνει το βύθισμα του ήλιου
Εκεί που σκοτάδι κάνει την αρχή
Όταν τα δάκρυα κυλάνε από φοβισμένα μάτια
αλάτι στις ανοιχτές πληγές της σάρκας
γελαστός παλιάτσος που ξεγελά τον φόβο
Εγώ
Εκεί που το ξημέρωμα φτάνει θλιβερό
και στεγνώνει το πρόσωπο μου
Καθώς ανάβω το πρώτο φως της μέρας
μαζεύω δεκάρες σκόρπιες από το κρύο πάτωμα
η πληρωμή μου για την παράσταση που έδωσα
τις ώρες της προσμονής
Με πόδια λυγισμένα
Πονεμένη σάρκα
Σέρνομαι στο τσαλακωμένο μου κρεββάτι να κρυφτώ
Εγώ
Σε λάθος χρόνο….
Απέτυχα να λέω στον εαυτό μου
απέτυχα να δω τον ουρανό
Έχει χρώμα το δηλητήριο?
Κυκλοφορεί αργά γύρω μου σαν σύννεφο
Το βλέπω, το αγγίζω, το μυρίζομαι
είναι ο κισσός που τυλίγεται επίμονα επάνω μου
βγάζει καινούργιες ρίζες γύρω από τα πλευρά μου
ανοίγει τους πόρους στο δέρμα μου
αγκιστρώνεται στις φλέβες των χεριών μου
παίρνει ζωή από την ζωή μου
Σε λάθος ζωή….
Μια μουντζούρα οι λέξεις επάνω στο χαρτί
Σταλαγματιές από μαύρο μελάνι
αργά κατρακυλάνε
στα χείλη φτάνουν , φράγμα τα σφιγμένα δόντια
για να μη τις ξεστομίσουν και μια
Καταιγίδα από την ψυχή ορμητική ξεχύνεται
σαρώνει , ξεσκίζει το σφραγισμένο στόμα
Levina
