Ο Δρόμος μου
είναι ένα κρυσταλλο από πάγο
Βαθειά μέσα στα σκοτάδια
Όταν έρχονται τα βράδια
Και χάνεται η λογική
Προσπαθώ να τον ανέβω
Με πόδια γυμνά
Ξανά και ξανά την ίδια διαδρομή
Με τα χέρια, με τα πόδια, με τα γόνατα
να αρπάζομαι , να σέρνομαι
Και το παραμικρό το άφημα
να με γυρίζει πάλι στην αρχή
Κάτι αλμυρό κυλάει στο προσωπό μου
μα πριν προλάβει να πέσει κάτω
Παγώνει επάνω στα μαγουλα μου
γυαλί να γίνεται και αυτό
Παγωμένα και τα γατζωμένα χέρια μου
στο κρύο άγριο κρύσταλλο
Σπασμένα τα νύχια μου να στάζουν
σκούρο αίμα αχνιστό
Όχι …αυτό να το δεις δεν μπορείς
Και ας κυλάει στον παγωμένο δρόμο μου
Ας αφήνει πίσω του βαθειές χαράδρες
Πορφύρα επάνω στο διάφανο λευκό
δεν το βλέπεις…το πατάς !
Περιφέρεις τα ματωμένα σου χνάρια
Γύρω μου,
μέσα στα άδεια δωμάτια
Στα σκαλιά της πόρτας
Στον δρόμο όταν φεύγεις τα χαράματα
και εγώ...
Θλίψη και πόνος μέσα στα μάτια μου
Απουσία
Κατεβάζω τα βλέφαρα
να μη τo δεις ούτε αυτό
Levina
Levina
