Το ξημέρωμα με βρίσκει όρθια, να φοράω το πιο χοντρό
μπουφάν μου, τον μάλλινο σκούφο μου και δυο παντελόνια
με χοντρές κάλτσες, χωμένη στις ψηλές γαλότσες έτοιμη να βγω
από την ζεστασιά του σπιτιού έξω στον κήπο που αυτή την
εποχή μοιάζει να κοιμάται… γιατί δεν κοιμάται είμαι σίγουρη!
Το μικρό νυχάκι του φεγγαριού λιώνει κάτω από το πρώτο φως
του ήλιου και όλα σχεδόν τα δέντρα έχουν ρίξει τα φύλλα τους!
Κάτω από την μουριά ένα στρώμα από κιτρινισμένα φύλλα,
η κερασιά με τα γυμνά κλαριά που μοιάζουν να στέκονται
ακίνητα υψωμένα προς τον ουρανό σαν ικέτες, η μικρή βυσσινιά
στην άκρη του φράκτη το ίδιο και η ελιά τι παράξενο μοιάζει
να έχει αναζωογονηθεί με τις παγωνιές, όπως και ο τεράστιος
κέδρος πάνω από την λιμνούλα με τα χρυσόψαρα , που ο χειμώνας
είναι η αγαπημένη του εποχή.
Είναι κι αυτό το μέρος εκεί κοντά στον φράχτη με τον κισσό
τόσο περίεργο ! Να περνούν τα χιόνια κι οι βροχές να δείχνει
τα δόντια του ο άγριος Χειμώνας και εκεί να υπάρχει πάντα
Άνοιξη !
Ένα τόσο δα μικρό κομμάτι γης που είναι φυτεμένη η ροδιά,
αυτό το παράξενο δέντρο με τα μεγάλα αγκάθια στον κορμό της
σαν πρόκες και τα μικροσκοπικά καταπράσινα φυλλαράκια,
με τα φαινομενικά εύθραυστα κλαριά που μοιάζουν κοκαλιάρικα
χέρια και κρατάνε με τα λεπτά δάχτυλά τους κατακόκκινους καρπούς!
Κανένας ποτέ δεν κατάφερε να κόψει έστω και ένα ρόδι…αν άπλωνες
το χέρι σου όλο και κάποιο αγκάθι θα σε πλήγωνε και τόσο μαγικά….
το κλαρί που κρατούσε τον μικρό καρπό θα απομακρυνόταν από κοντά σου
ώστε να μη το φτάνεις!
Όταν ήταν στις καλές της μπορεί να σου πέταγε κανένα ζουμερό
ρόδι που θα σκόρπιζε σε χιλιάδες κατακόκκινα σπόρια για να
αναγκαστείς να το μαζέψεις από κάτω αλλά και στις κακές της
γινόταν χειρότερη! Τότε τίναζε τα κλαριά της πέρα δώθε σαν
δαιμονισμένη και αλίμονο σε όποιον ήταν κοντά…
Ευτυχώς δεν το έκανε συχνά…μόνο αν έμπαινε κάποιος
στον κήπο που δεν θα τον συμπαθούσε!
Ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό, ούτε πως γινόταν ένα γύρω
να έχει παγώσει το γρασίδι και κάτω από την παράξενη ροδιά να
είναι καταπράσινο και ζωντανό.
Το ήξερα πως θα με περίμενε αυτό το πρωινό, κάθε χρόνο την ίδια
μέρα μου δίνει το δώρο μου την ώρα που ξημερώνει και όλα είναι
ακόμα βυθισμένα στο πρωινό χουζούρεμα.
Την πλησιάζω και τα φύλλα της θροΐζουν καθώς με καλωσορίζουν ,
της λέω την καλημέρα μου και τα κλαριά της μαζεύουν μακριά μου
τα αγκάθια τους και καθώς απλώνω το χέρι μου ένα λεπτό κλαρί
που κρατά στην άκρη του ένα γυαλιστερό ρόδι το αφήνει απαλά
στην παλάμη μου και τραβιέται πάλι ντροπαλά πίσω!
Είναι ένα πανέμορφο ρόδι….και νοιώθω πως όλα γύρω μου...
είναι σαν Άνοιξη !
Γυρίζω μέσα στην ζεστασιά του σπιτιού και αυτό που θέλω είναι
ένα ζεστό τσάι και ένα γερό πρωινό!
Πρώτα όμως, δένω το ρόδι μου με πολύχρωμες κορδέλλες και μαζί
με ένα ασημένιο γούρι το κρεμάω στην είσοδο επάνω από την πόρτα .
Θα μείνει εκεί μέχρι την επόμενη χρονιά που θα μου χαρίσει
η μαγική ροδιά το καινούργιο δώρο μου, να μου θυμίζει πως
υπάρχει γύρω μου άφθονη αγάπη και …μαγεία!!!
Levina
