Καμιά φορά σκέφτομαι.....
Ξεκινάς με τόσο ενθουσιασμό να κάνεις έναν πίνακα,
ένα μικρό έργο δικό σου,
αν θα αρέσει τελικά ή όχι δεν έχει σημασία, αφού οι γνώμες γενικά
διίστανται για τα πάντα, πολύ περισσότερο για τον τρόπο απόδοσης
ενός ζωγραφικού θέματος.
Ξεκινάς και είναι σα να θέλεις να ανέβεις σε ένα ψηλό βουνό.
Κάνεις τα πρώτα βήματα μέσα στην τρελή χαρά, παίρνεις το μολύβι
και σχεδιάζεις το θέμα, αρπάζεις τα χρώματα
και τα απλώνεις στην παλέτα σου,
ετοιμάζεις τα πινέλα σου και αν υπάρχει μια φωτογραφία
που θέλεις ντε και καλά να ακολουθήσεις έχει καλώς!
Αν όμως το θέμα ναι μεν σε εμπνέει, αλλά εσύ θέλεις
να το φτιάξεις στα μέτρα σου,
να το αποτυπώσεις στον καμβά όπως το βλέπουν
τα μάτια της ψυχής σου
και όχι όπως το είδε ο φωτογραφικός φακός….
τότε το επόμενο βήμα δεν θα είναι σε γνωστό μονοπάτι….
Τότε έχεις βγει από τον δρόμο και προχωράς ανάμεσα σε πέτρες
και αγκάθια, ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά αλλά δεν ξέρεις πια
τι είναι αυτό που οδηγεί το χέρι σου να βουτά το πινέλο
βαθιά στο χρώμα και να αφήνει ξεκάθαρα αυλάκια που απεικονίζουν
μια εικόνα που όσο τη βλέπεις την αγαπάς όλο και περισσότερο
γιατί είναι κάτι δικό σου, γιατί είναι κάτι που δεν το έχει δει κανένας
όπως το είδες εσύ.
Κάπου θα σκαλώσεις, θα μείνεις μετέωρη στο κενό………..
ποιό θα ναι το επόμενο βήμα?
Τα δεύτερα ‘’μάτια’’ δεν βλέπουν, η σκέψη έχει παραλύσει
και απομένεις να κοιτάς με βλέμμα θολό μια σκιά στον μουσαμά
και να μη ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να νοιώσεις
την ικανοποίηση να πλημμυρίζει την ψυχή σου !!
περνά μια μέρα, δυο , τρεις και εσύ ακόμα το βλέπεις να στέκεται εκεί στην άκρη παραμελημένο και δεν ξέρεις
αν θέλεις να το ρίξεις στο τζάκι για προσάναμμα,
να το περάσεις ένα χέρι στούκο βενετσιάνο να κάνει και το εφέ του
και μετά να ζωγραφίσεις την παλιά πεπατημένη, φωτοαντιγραφή
ή να το πετάξεις για τιμωρία του που σε παιδεύει στην σκοτεινή αποθήκη .
Διαλέγω το τρίτο σαν πιο ανώδυνη λύση.
Και κάπου εκεί μετά από λίγες μέρες, περπατάς στον δρόμο
και θυμάσαι το μισοτελειωμένο δημιούργημα σου και είναι
σα να σε χτύπησε μπαλτάς στο κεφάλι……
Μα αφού τα ξέρεις τα επόμενα βήματα, τα έχεις βαθιά στην ψυχή σου,
εσένα περιμένουν και νάτο πάλι στο καβαλέτο σου και πλέον
μπορείς να το αποτελειώσεις με κλειστά μάτια…………….
εδώ μια πινελιά, ακόμα μια και ξανά αυτή η μικρή σκιά στο πόδι
που χαλάει όλη την γάμπα, λίγο ακόμα χρώμα στους ώμους
και στα μαλλιά που βγαίνουν σα να τα πήρε ο άνεμος απο
τα άγαρμπα χέρια σου και λίγο ακόμα φως στους ώμους
που έχουν χαθεί στο βάθος του καμβά και κρύβονται και δεν θέλουν
να σου κάνουν το χατίρι να βγουν και να ξεχωρίσουν......
βάζεις την πινελιά σου και ωωωπ………αυτό είναι!!!
σχεδόν τα καταφέραμε.
Πάντα '' σχεδόν '' γιατί ποτέ δεν θα μείνεις τελικά ικανοποιημένη,
όσο και αν σου πουν ότι αυτό που βλέπουν αρέσει ή όχι,
εσύ γνωρίζεις τις ατέλειές του , γιατί είναι το δικό σου παιδί
και όσο και αν προσπαθήσεις ξανά να τις διορθώσεις
θα το ψάξεις εσύ και θα βρεις καινούργιες!!
Οι πρώτες παπαρούνες στο πρανές ενός χωματόδρομου που οδηγεί στην λίμνη.
Να έχετε μια Καλή Εβδομάδα.
