Δύο
G κι ένα Ε
Ή
αλλιώς τρεις ευυπόληπτες κυρίες με
τακούνια!!
Είχαμε
πολύ καιρό να βρεθούμε και ο τρεις μας
έτσι…..
φορτωμένες
με τα σύνεργα μας, μπογιές, πινέλα,
διαλυτικά, μπλοκ
και
μολύβια ,γεμάτες με την χαρά μικρού
παιδιού που του έδωσαν
απεριόριστη
ώρα παιχνιδιού,έτοιμες να κατακτήσουμε
για ακόμα
μια
φορά τα υψίπεδα της τέχνης,αν και με
τους αφόρητους πόνους
στην
πλάτη μου δεν έβλεπα να κατακτώ ούτε το
επόμενο σκαλοπάτι !!
Η
Go είχε όπως πάντα και το δωράκι της, το
σπιτικό της κέικ
που
λυγίζει και την πιο σθεναρή αντίσταση
σε γλυκό!!
Μακρινή
η διαδρομή , δεν λέω…..αλλά την συνηθίσαμε
με την Gi
που
την κάνουμε κάθε εβδομάδα ενώ
για την Go ήταν η πρώτη της
φορά
που μας ακολουθούσε για φέτος και σίγουρα
την περίμενε
μεγάλη
έκπληξη ….αφού η αίθουσα ( μη το πάρετε
και πολύ
σοβαρά
αυτό το ''αίθουσα'' ), που στεγάζει τις
φιλοδοξίες και
τα
όνειρά μας είναι ένα ανήλιαγο κατώι,γεμάτο
υγρασία και μούχλα,
κάτω
από τις κερκίδες ενός μικρού υπαίθριου
αμφιθέατρου…
Που
πας κυρία μου με τις λουστρινιένιες
κατακόκκινες γοβίτσες σου
όταν
εμείς φοράμε διπλές κάλτσες με χοντρές
μπότες μέχρι το
γόνατο
για να αντέξουμε το κρύο;
Μέχρι
το τέλος του μαθήματος η μικρή μας Go θα
καταλάβαινε
απόλυτα
τι εστί να κάνεις '' θυσίες
'' για την Τέχνη!!
Εδώ
θα πρέπει να πω, ότι πέρα από την πρώτη
φορά
που
μπήκαμε στην '' αίθουσα '' για μάθημα και
ζήσαμε τι εμπειρία
είναι
να έχεις έναν θαυμάσιο άνθρωπο για να
σου διδάσκει
αυτό
που ονειρεύεσαι να κάνεις δεν ξαναπροσέξαμε
ούτε το κρύο,
ούτε
την υγρασία, αυτά εξαφανίστηκαν.
Τον
χώρο τον ζεσταίνουν οι άνθρωποι, η καρδιά
και το μυαλό μας
και
η αγάπη γι αυτά που θέλουμε να κάνουμε.
Βρεθήκαμε
για ακόμα μια φορά, μετά από ένα χρόνο
και πάλι
με
τα καβαλέτα μας κολλητά, να μοιραζόμαστε
ιδέες,
τις
μπογιές μας, τα πινέλα μας………..αχ αυτή
η σπάτουλα
που
δεν έχω αξιωθεί ακόμα να την αγοράσω,
μου έχει κλέψει
την
καρδιά!
Πότε
την βουτάω από την Gi, αλλά αυτή την φορά
με βόλεψε
η
Gο με την δική της…και να ακούμε τον
δάσκαλο να μας μιλά
και
να μας δείχνει να φτιάξουμε ουρανούς,
θάλασσες,
κύματα
και παραθυρόφυλλα, βάρκες και κεραμίδια
!!
Και
το μεταξύ να με πεθαίνει η πλάτη μου από
τους πόνους,
αλλά
σιγά μη με πτοούσε ένα τόσο δα ελαττωματάκι
και να μη
πατήσω
τις πινελιές μου υπό το άκουσμα ελληνικής
μουσικής 70’ς…
Μα
καλά, αυτό το ραδιοφωνάκι εκεί κάτω μόνο
ΕΡΑ2 πιάνει??
Βέβαια
αν πας κοντά του και κρατάς την κεραία
όλο και κανέναν
άλλο
σταθμό βρίσκεις, αλλά να παριστάνεις
την καρυάτιδα
με
την κεραία στο χέρι πόσο μπορείς να το
κάνεις αυτό??
Ήταν
το τηλέφωνο της Gi που χτύπησε και από
το ύφος της
μας
έζωσαν τα μαύρα φίδια…
Το
άρρωστο σκυλάκι της κορούλας της Mi που
ήταν από μέρες
στον
γιατρό είχε καταλήξει πλέον και εκεί
ξεχάστηκαν όλα.
Δεν
υπήρχε περίπτωση να χωρίσουν τα δυο G
και το E σε αυτή
την
δύσκολη στιγμή.
Μαζεύτηκαν
σύνεργα, τσάντες, ξεχάστηκαν πόνοι και
ολοταχώς
για
την επιστροφή, ώρα 9 και κάτι το βράδυ.
Η
απόφαση είχε παρθεί, έπρεπε να βρούμε
που θα θάβαμε
τον
μικρό θησαυρό της Mi που χτυπιόταν στο
κλάμα.
Έχοντας
περάσει εις διπλούν αυτή την εμπειρία
το έπαιζα και
πιο
ψύχραιμη… ανάθεμα κι αυτό το νευρικό
γέλιο που με πιάνει
σε
κάθε δύσκολη στιγμή!!
Όλοι
οι άνθρωποι κλαίνε όταν συμβαίνει κάτι
σοβαρό,
εγώ
γιατί γελάω μέχρι δακρύων??
Η
Go διέθετε ευτυχώς τα σύνεργα κηπουρικής
για το απαραίτητο
σκάψιμο
και η Gi οδηγούσε τουλάχιστον γιατί δεν
θα μπορούσε
να
κάνει και κάτι άλλο με την ταραχή που
είχε!!
Τρεις
γυναίκες μέσα στα μαύρα σκοτάδια, τρεις
σοβαρές ευυπόληπτες
κυρίες,
που δεν είχαν προνοήσει να έχουν έστω
ένα φακό μαζί τους
να
βλέπουν τις λάσπες που πατάνε, στις
παρυφές ενός ΒΑ προαστίου
της
Αττικής , έθαψαν την μικροσκοπική Hope με
τον φόβο μην τις
κάνουν
τσακωτές και άντε μετά να εξηγήσεις
γιατί ανοίγεις λάκκους
μέσα
στα μαύρα σκοτάδια !
Τι
παράξενο, όση ώρα κάναμε αυτό που έπρεπε
να γίνει, ο πόνος
στην
πλάτη είχε μειωθεί, μάλλον γιατί η φιλία
μας ήταν πάνω κι
από
αυτό.
Χωρίσαμε
ικανοποιημένες που για μια ακόμα φορά
ήμασταν μαζί
και
την άλλη Τετάρτη είναι το επόμενο
ραντεβού μας.
Go
περιμένουμε το ταπεράκι με το Κέικ, όχι
ίδια γεύση, κάτι
καινούργιο
αυτή την φορά!
Χαρτοπετσέτες
ποια θα φέρει ?
Levina
