Θα είναι μακρινό το ταξίδι αυτό
υπόσχεση με σταυρωμένα δάχτυλα σου δίνω
πίσω δεν θα ζητήσω να γυρίσουμε
αν νικητές δεν βγούμε , τον στόχο μας δεν βρούμε
Κοίτα σου έχω γυαλίσει την στολή
πως λάμπει κάτω από το φως της μέρας
ασήμι σκέτο που πάνω του καθρεφτίζεται
το γαλάζιο τ΄ ουρανού, τα σύννεφα, ο ήλιος
Μου είπες να χαμογελάω εχθές
μα εγώ το έκανα ακόμα καλύτερο
γελάω και χορεύω κι ας πληγώνω
τα πόδια μου στις κοφτερές του δρόμου πέτρες
Το ντέφι μου το έντυσα μ΄ αστραφτερές κορδέλες
με κέφι κρατάω τον ρυθμό κι έτσι θα βγούμε μαζί στους δρόμους ,
εσύ μπροστά πάνω στο άτι το περήφανο
κοίτα ... σε περιμένει ο Ροσινάντε
κι εγώ ξωπίσω σου χοροπηδώντας θα τρέχω
ακόλουθος δικός σου, μάγισσα, γελωτοποιός,
τρελός σου υπηρέτης
Τι κι αν
δεν φοράνε πια στολές από πλουμιστά ασήμια
τι κι αν
τ΄ άλογο που βρήκα είναι πεινασμένο
τι κι αν
κι εγώ μια τρελή ονειροφαντασμένη είμαι
τι κι αν
μαζί μας θα γελάνε και κάλπικα νομίσματα στο διάβα μας πετάνε
τι κι αν
παιδιά γελώντας θα μας ακολουθούν και πέτρες θα πετάνε
τι κι αν
κι οι γέροι με νόημα το κεφάλι θα κουνάνε ανόητους μας λένε
τι κι αν
στα μάτια τους παράταιροι θα μοιάζουμε
έξω απ΄ τους κανόνες και τα όρια τ΄ ανθρώπινα
Γύρες θα φέρνουμε στην γη, σε πόλεις, σε φαράγγια
πόλεμο θα κάνουμε στις σκιές, στους φοβισμένους ‘
Θα ξετρυπώσουμε όσους κρύβονται κι όσους λαγοκοιμούνται
με φωνές θα τους ξυπνήσουμε,
με κονταριές τους πέντε ανέμους θα σκίζουμε στα δυό
κι αν το θέλει η μοίρα μας
πίσω ξανά να ΄ρθούμε λάφυρα του εχθρού θα φέρουμε
λευκές σημαίες παράδοσης που σήκωσαν στο διάβα μας
κι ας είν΄ αυτές φτερά από τους ανεμόμυλους
που χρόνια και χρόνια γενναία πολεμούμε
Levina
αφιερωμένο σε αυτούς που ακόμα ονειρεύονται
έναν κόσμο όμορφο, γεμάτο ελπίδα
σε αυτούς που κόντρα σε ανεμόμυλους παλεύουν