25 χρόνια φαγούρα, 25 χρόνια κοινής συμβίωσης
25 χρόνια …και με τι
χρώματα να ντύσεις αυτά τα χρόνια
που είναι ολόκληρη ζωή.
Κάποτε θα έκανα μια
γλαφυρή περιγραφή με αόριστες πινελιές χρωμάτων, σαν να ήθελα να φτιάξω έναν
πίνακα αφηρημένης τέχνης και μετά να πω… να αυτή είναι η ζωή μου! Όμως
τίποτα αφηρημένο δεν υπήρχε εκτός από το μυαλό μου
που βρίσκεται σε αφηρημένη κατάσταση εκ γενετής
τίποτα αφηρημένο δεν υπήρχε εκτός από το μυαλό μου
που βρίσκεται σε αφηρημένη κατάσταση εκ γενετής
(μάλλον, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος!).
Όλα ήταν συγκεκριμένα…
το κάθε βήμα, η κάθε πράξη,
ο κάθε λόγος. Χρόνια που ξεκίνησαν με έναν μεγάλο έρωτα, σκληρό κι ανελέητο που έκανε μια βαθειά τομή στις
μικροαστικές αντιλήψεις μου, στις φοβίες μου, στα πιστεύω μου και βρέθηκα να δίνω όρκους που περιγελούσα σαν ανέφικτους
για τα δικά μου μέτρα.
ο κάθε λόγος. Χρόνια που ξεκίνησαν με έναν μεγάλο έρωτα, σκληρό κι ανελέητο που έκανε μια βαθειά τομή στις
μικροαστικές αντιλήψεις μου, στις φοβίες μου, στα πιστεύω μου και βρέθηκα να δίνω όρκους που περιγελούσα σαν ανέφικτους
για τα δικά μου μέτρα.
Επικίνδυνος ο έρωτας, σε
κάνει να δαμάζεις τις θελήσεις των άλλων, να αψηφάς τους κινδύνους, να γίνεσαι
βροχή και άνεμος , να τα σαρώνεις όλα για να κερδίσεις μια αβέβαιη ευτυχία μέσα
στον χρόνο.
Δυο μας και τσαλαπατήσαμε
τις χάρτινες μάσκες, τα φρικτά προφητικά λόγια της αποτυχίας μας, στρώνοντας
τον δρόμο μας
με τα ίδια μας τα χέρια.
με τα ίδια μας τα χέρια.
Περάσαμε καταπράσινα
λιβάδια χαμογελώντας, χαθήκαμε μέσα
σε πυκνά δάση τις ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε ανυπόμονα εικοσιτετράωρα, φωνάξαμε όταν μας έπνιγε το δίκιο μας που
ήταν άδικο για τους δυο μας, αρπαχτήκαμε σαν τους άγριους λύκους ξεσκίζοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου, κόχλαζε
το αίμα μας, ξεχείλιζε από τις φλέβες μας κι όταν φτάσαμε
σε γκρεμούς , άρπαξε ο ένας τον άλλο απ’ τους ώμους
σε πυκνά δάση τις ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε ανυπόμονα εικοσιτετράωρα, φωνάξαμε όταν μας έπνιγε το δίκιο μας που
ήταν άδικο για τους δυο μας, αρπαχτήκαμε σαν τους άγριους λύκους ξεσκίζοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου, κόχλαζε
το αίμα μας, ξεχείλιζε από τις φλέβες μας κι όταν φτάσαμε
σε γκρεμούς , άρπαξε ο ένας τον άλλο απ’ τους ώμους
για να μην γκρεμοτσακιστούμε.
Φτάσαμε σε σταυροδρόμια
κι εκεί που γυρίζαμε την πλάτη για να
ακολουθήσουμε ο καθένας τον δρόμο του και
πάλι στον ίδιο δρόμο πήγαμε.
25 χρόνια περπατάμε μαζί
… σήμερα αναρωτηθήκαμε πως πέρασαν τόσο γρήγορα;
Πέρασαν όμως, έπεσαν
επάνω μας οι μέρες, οι μήνες , τα χρόνια
κι έγινε ασύνορη η ζωή μας πια, δεν μετριέται με τον χρόνο τώρα πια αλλά με το ένστικτο, με την σκέψη, με την σιγουριά που δίνει μια ανάλαφρη ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
κι έγινε ασύνορη η ζωή μας πια, δεν μετριέται με τον χρόνο τώρα πια αλλά με το ένστικτο, με την σκέψη, με την σιγουριά που δίνει μια ανάλαφρη ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Και η πορεία
συνεχίζεται.
Η ζωή συνεχίζεται.
Levina
υγ. χαμογέλα μωρό μου, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι
δύσκολα κι είμαστε μόνο στα 25 !
υγ. χαμογέλα μωρό μου, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι
δύσκολα κι είμαστε μόνο στα 25 !
Κυβιστικός Πίνακας του Μάρκ Σαγκάλ (1918)
29 σχόλια:
…………η μερα περιμενει
το καινουργιο που η ζωη υφαινει,
να το αγκαλιασει / να το φωτισει / να το γιορτασει / ο,σο κοστισει.
levina να εχεις μια ομορφη εβδομαδα! μια ομρφη νυχτα! μετα απο μια εκ βαθεων ᾽᾽περπλανιση᾽᾽σε επιλογες ζωης. αγγελικη
Μικροί θεοί!
Πόσο το ζήλεψα το κείμενό σου, να'ξερες!...
Να ευχηθώ τα τετριμμένα; Τα έχετε κατακτήσει ήδη.
Να είστε καλά Λεβινάκι μου!
Φεύγω συγκινημένη...
Να τα διπλασιάσετε και να τα ξεπεράστε κατά πολύ Λεβίνα μου!
Τι υπέροχα που έδωσες τον Έρωτα, τις σχέσεις, την συμβίωση. Διάβαζα τις παρομοιώσεις και τις μεταφορές σου και χανόμουν μέσα στα λόγια σου! Θέλει δουλειά να αντέχεις στο χρόνο και να αντέχεις καλά. Εγώ δεν τα κατάφερα. και σας θαυμάζω εσάς που όχι απλά κρατάτε. Αλλά ξέρετε να βαδίζετε μέσα από τα δύσκολα πλάι πλάι!
Χρόνια καλά! ♥
Πόσο πολύ με άγγιξε το κείμενό σου Λεβίνα!
Μοναδική η περιγραφή μιας ζωής κοινής συμβίωσης. Εξέφρασες τόσο παραστατικά τον αγώνα δύο διαφορετικών ανθρώπων, την προσπάθεια τους να είναι ένα!
Εύχομαι να πατήσετε τα 50 και όχι μόνο (όταν είδα τους παππούδες μου να σβήνουν τούρτα με τον αριθμό 50 και να είναι και τόσο αγαπημένοι παρόλα τα βάσανα της ζωής τους, έλιωσα).
Καλό μήνα και χρόνια πολλά και καλά :-)
Πολύ με συγκίνησες Λεβινάκι μου!
Είναι μοναδικό να σκέφτεσαι πόσα χρόνια πέρασαν και πόσα πράγματα έχεις ζήσει με τον σύντροφό σου.
Να αγαπιέστε πάντα, να κρατιέστε από το χέρι πάντα και να βουρ και για τα επόμενα 25!
Καλό μήνα και πολλά φιλιά!
Μας έλειψες!
Όσο κοστίσει....!! και καμιά φορά κοστίζει πολύ ακριβά Αγγελική μου, πίστεψέ με...
Όμορφος στίχος :)
σ' ευχαριστώ πολύ κι εσύ να έχεις μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα όπως είναι η σημερινή εδώ που μένω :)
Μικροί Θεοί !
Μ’ αρέσει αυτό…. Κάτι σαν Δίας και Ήρα ένα πράγμα… αλλά μόνο στα αστραπόβροντα να εξηγούμαστε και καμία σύγκλιση στις αφορμές …
Χιούμορ κάνω Κανελλάκι μου, μόνο με χιούμορ μπορώ πλέον να θυμάμαι και να αντιμετωπίζω την κοινή ζωή που ζήσαμε με τον έτερο Θεό…
Σ’ ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη, σε φιλώ πολύ με όλη μου την καρδιά :))
τι ωραιο!!!!
τελειο!
ευχομαι πολλα ακομη ευτυχισμενα χρονια!
φιλακια πολλα! καλως ηρθες παλι αγαπημενη! :)
Αγάπη μου ούτε εγώ τα κατάφερα την πρώτη φορά. Δυο παιδάκια ήμασταν στον πρώτο μου γάμο που έπαιζαν τις κουμπάρες κι έπρεπε να έρθει η ζωή να μας ρίξει κεραυνούς για να σοβαρευτούμε και να βρούμε τον πραγματικό μας προορισμό που σίγουρα δεν ήταν να είμαστε μαζί.
Ε και ; Ουδείς ‘’άσφαλτος’’ ! :)
Σημασία έχει να νοιώθεις καλά μέσα σου Αριστάκι μου, με ή χωρίς σύντροφο και ποτέ μη λες ποτέ… η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις κι ανατροπές, όποιος έχει περάσει πια τα χιλιόμετρα των δεύτερων –αντα, το ξέρει πολύ καλά αυτό…
Πολλά πολλά φιλιά και σ ‘ ευχαριστώ για τις ευχές σου
Νίκη μου ελπίζω κι εύχομαι να είμαστε καλά από μυαλά κι υγεία , μη φτάσουμε στα 50 χρόνια επετείου και μας κυνηγά το silver alert :))
Όσο για τον χρόνο, δεν τον μετράω, δεν του δίνω σημασία, παρά μόνο σαν εχθές που με εντυπωσίασαν τα χρόνια που άφησε πίσω μας η κοινή συμβίωσή μας.
Τώρα σκέφτομαι να το πάω για τα επόμενα 25 ή να μετράω πενταετίες όπως κάτι αφιερώματα σε ιστορικά μνημεία τέχνης και πολιτισμού :))
Θα δούμε...
Σ' ευχαριστώ πολύ Νίκη μου για τις ευχές σου... σε φιλώ πολύ !
Όταν τα σκεφτόμαστε Έλενα μου, δεν ξέρουμε αν θα είχαμε το κουράγιο και την δύναμη να τα κάνουμε και πάλι όσα κάναμε, όσα καταφέραμε… τίποτα εύκολο και τίποτα δύσκολο, τίποτα δεν μας χαρίζεται στην ζωή πέρα από την ίδια μας την ζωή και το μυαλό μας κι όπως λέμε όμως μεταξύ μας σε κάθε σκόπελο που αφήνουμε πίσω μας « πάμε γι άλλα »…
Κι εσείς μου λείψατε κι ας κάνω κάθε τόσο καμιά μικρή βολτίτσα στην μπλογκογειτονιά…
Σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ και σου στέλνω τα φιλιά μου :))
Όταν σε πρωτοσυνάντησα και από κοντά, πριν λίγα χρόνια (δυο και κάτι πρέπει να ήταν!) η Levina η τότε, δεν έμοιαζε με την ώριμη, κατασταλαγμένη και ελεύθερη Εύη του σήμερα... το μόνο κοινό, τα ταλέντα, στη ποίηση, στο γράψιμο και σε ότι έπεφτε στα χέρια της, γι αυτό και θεωρώ πως αυτή η επέτειος έχει πολύ βαρύτητα... Υπόσχεται πως τα επόμενα "σας" χρόνια μόνο καλά θα φέρουν στις ζωές σας!
Θα ευχηθώ, τα επόμενα 25 να είναι και αυτά γεμάτα, κατανόηση, σεβασμό, αρμονία και πάνω απ΄ όλα αγάπη!
ΑΦιλάκια καρδιάς και στα δυο σας, παρέα μ' ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα! <3 <3
Levina μου,
ότι κι αν σου ευχηθώ θα είναι λίγο.
Μέσα απ' το κείμενό σου βλέπω δυο κανονικούς ανθρώπους
που περνούν απ' όλα τα στάδια που έχει η ζωή
και κάθε λίγο γυρνούν ο ένας τα μάτια του στον άλλο
αψηφώντας όλα αυτά που δεν είναι όμορφα αλλά εμπεριέχονται στη ζωή.
Αυτό το ουσιαστικό βλέμμα...
αυτό σας εύχομαι ως τα βαθιά σας γηρατειά
να γεμίζει τα μάτια σας
αυτό το αντάμωμα να σας συνοδεύει για πάντα.
Φιλάκια
Μετα τοσα χρονια μαζι οι δυο γινονται ενας
Ευχομαι να ζησεται και να γιορτάσετε και τη χρυση επετειο
και να μας καλεσετε να ρθουμε κι εμεις
Καλο μηνα....
Όταν σε πρωτοσυνάντησα πριν κάτι χρόνια Στεφ μου, για βάλε τρία και κάτι να είμαστε μέσα ….(είδες Κυρία μου πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος; ) … τότε δεν το κατάλαβα αλλά ήρθε η κατάλληλη γνωριμία την κατάλληλη στιγμή…
Είναι αυτές οι φορές που φτάνουμε σε μια ακόμα καμπή της ζωής μας και η σκέψη είναι κλειδωμένη αδυνατώντας να συλλάβει τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν.
Αν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος με θετική σκέψη και ελεύθερο πνεύμα στο πλάι σου όλα θα πάνε καλά…. Φτάνει να έχεις κι εσύ ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια σου κι εγώ είχα ανάγκη να ακούσω και να μάθω….
Οπότε η σημερινή Εύη οφείλει ένα ευχαριστώ στην γειτονοπούλα της και καλή της φίλη που μαζί της μοιράζεται τις μύχιες σκέψεις , ιδέες και συναισθήματα.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου αγάπη μου, όσο υπάρχει σεβασμός και συναισθήματα τότε όλα θα πάνε καλά… δεν ζητάμε πολλά, μόνο ανάσες ζωής :)
Ηλιόλουστη μέρα έχουμε σήμερα… άνοιξα τις πόρτες να μπει ήλιος στο σπίτι και μπήκε μαζί και η ζούγκλα .... φιλιά, φιλιά , φιλιά :))
Το μικρό κλειδί Φλώρα μου είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να λέμε «θα τα καταφέρω» ακόμα κι εκεί που όλα είναι εναντίον και να έχουμε το σθένος να υποχωρούμε όταν βλέπουμε ότι κάτι είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Καλύτερα μια φιλική υποχώρηση παρά μια ματωμένη γροθιά στο μαχαίρι και πάντα μετά την βροχή, ένα καφεδάκι μετά από λίγες ώρες χαλαρώνει το νευρικό σύστημα και προσφέρει ένα ελαφρό μειδίαμα και έδαφος για κουβεντούλα εφ όλης της ύλης :)
Σ’ ευχαριστώ πολύ κοριτσάκι μου, σε φιλώ και σου εύχομαι Καλημέρα να έχεις :)
Ανοιχτό είναι το σπίτι μας καλέ μου, για όσους έχουν καθαρή καρδιά και μας κοιτούν κατάματα και δεν χρειάζεται για τόσο μακριά να κάνουμε σχέδια, μακάρι καλά να είμαστε και να γιορτάσουμε και τότε … σε 25 χρόνια… αλλά ως τότε, κοπιάστε … θα δέσουμε τα σκυλιά μας, θα σηκώσουμε τις γάτες μας από τις πολυθρόνες και θα προσφέρουμε σπιτικό γλυκό για το καλωσόρισμα :))
( άσε και το σπουδαιότερο... σε 25 χρόνια ο γιατρός θα μας έχει με κολοκυθάκι νερόβραστο και η μασέλα θα θέλει στόκο για να κάτσει... πως θα φάμε και θα πιούμε στο γιορτινό τραπεζι;)
Σ ‘ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου,
σε φιλώ και εύχομαι όμορφες να είναι οι μέρες σου :))
Αδρό γραπτό, χρήσιμο, και για τους άπειρους στο ζήτημα της συμβίωσης, και για τους έμπειρους.
Επισημαίνω ιδιαίτερα: «έναν μεγάλο έρωτα, σκληρό κι ανελέητο που έκανε μια βαθειά τομή στις μικροαστικές αντιλήψεις μου, στις φοβίες μου, στα πιστεύω μου»
και «με την σιγουριά που δίνει μια ανάλαφρη ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Και η πορεία συνεχίζεται».
Ακριβώς αυτό, αγαπητή μου Levina, μια ανάλαφρη ψυχή δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, ούτε και τα επόμενα 25 χρόνια…
Πόσο γλυκά και τρυφερά, περιέγραψες, μια κοινή ζωή 25 ετών, Λεβίνα μου!
Όταν η αγάπη αγκαλιάζει τη σχέση, παραμερίζει εμπόδια και σκοπέλους!
Όχι πάντα μ’ ευκολία, αλλά με δυναμική προσπάθεια και με κοινό ορίζοντα προορισμού
στο νήμα της ζωής! Το κείμενο σου, εξαίσιο, δοσμένο με αριστοτεχνικό τρόπο που συγκινεί με την αλήθεια του! Να ζήσετε, Λεβινάκι μου, να έχετε μια βαθιά συναισθηματική και δημιουργική ζωή “ζωγραφίζοντας” την
πάντα μ’ ευτυχισμένες στιγμές!
Φιλάκια πολλά μ’ ένα όμορφο απόγευμα από καρδιάς!
Καλησπερα κ απο μενα, καλη μου!!!
Διαβαζω τα σχολια κ τις απαντησεις σου κ χαμογελαω μονη μου.... :-):-):-)
Ειναι που δεν θα εβγαζες τα πινελα να ζωγραφισεις τη ζωη σας.... μα καρδουλα καθε στιχος εχει τοσα μεσα που ειναι ενας πινακας μονος του!!!
Η αγαπη μου κ οι ευχες μου δεδομενες στη γκαλερι του κοινου σας βιου....
:-*
(Σου χρωσταω μεηλ... αυτη η ματωμενη γροθια που λες παραπανω....μεγαλη κουβεντα!!! ;-)
Θα πω μονο "αουτς!!!" Κ αφορα πολλα,οχι μονο το ετερον ημισυ)
Κ λιγο αρωμα μιμοζας πουναι ολανθιστες αυτη την εποχη να μυραινει τα 25 σας...
Τι να πω Λεβίνα μου... αν πω ότι δε ζήλεψα, θα μεγαλώσει η μύτη μου!Συγχαρητήρια... γιατί τολμήσατε και καταφέρατε ν' ανα-γνωρίσετε τον κίνδυνο... να παλέψετε με όλα τα θηρία σας και να τα νικήσετε... ή έστω να μη χάσετε.Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα, γιατί κι αυτά χρειάζονται... θηρία όμως δε θα ξαναρθούν, γιατί αν ξαναβγεί κάποιο ξεχασμένο, έχετε ήδη πάρει το βάπτισμα του πυρός... και θα ξέρετε.
Για μερικούς βέβαια αυτή η μαγική σχέση ακόμα είναι φανταστική κι ανέφικτη ή μάλλον δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί... βλέπω ότι χρειάζονται κι οι δύο.Μακάρι να ζούσα(με) σε τέτοιον κόσμο!Χαίρομαι πολύ όμως ειλικρινά και μόνο γιατί υπάρχει!Και πάνω απ' όλα χαίρομαι πάρα πολύ που απολαμβάνεις τους καρπούς των κόπων σου(σας) μετά από τόσες δυσκολίες!
Το κείμενό σου μίλησε στην καρδιά μου..!
Να 'στε πάντα καλά για να χαίρεστε την ευτυχία σας!!!:-)
Αγαπητέ μου Άρη, έχει χυθεί τόσο πολύ μελάνι για τις σχέσεις των ανθρώπων … τόσα βιβλία με «οδηγίες χρήσεως» κι όμως , τελικά όλα τα βλέπεις να καταρρέουν εμπρός στις ανθρώπινες αδυναμίες μας.
Το πιστεύω ακράδαντα αυτό που έγραψα για την ανάλαφρη ψυχή που δεν την βαραίνουν πια ερωτηματικά κι αμφιβολίες κι έχει χαράξει τον δρόμο της.
Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου και για την ιδιαίτερη προσοχή που δίνεις πάντα, μα πάντα σε ότι διαβάζεις! Να είσαι καλά Άρη μου, καλό βράδυ σου εύχομαι :))
Αλίμονο να πιστεύαμε τώρα πια πως όλα είναι εύκολα και οι δρόμοι μας με ροδοπέταλα στρωθήκαν ειδικά για εμάς!
Και πάλι θα έρθουν σκόπελοι, καμιά φορά τους δημιουργούμε κι εμείς οι ίδιοι για να ταράζουμε τα νερά της λίμνης μας και πάλι θα έρθει το απρόβλεπτο, όμως τώρα μάθαμε να διαχειριζόμαστε ότι κι αν μας δυσκολεύει…
Σ’ ευχαριστώ πολύ Κατερινάκι μου, να είσαι καλά!
Σε φιλώ γλυκά για Καληνύχτα :))
Μικρό μου Βάιλι , πρώτα απ’ όλα Χρόνια Πολλά για τα γενέθλιά σου και συγνώμη που ξέχασα να σου στείλω τις ευχές μου … ποτέ τελικά δεν θα κάνω κάτι στην ώρα του το έχω πάρει απόφαση !
Να μου γράψεις όποτε θέλεις κι ότι θέλεις… και να μου στέλνεις αρώματα μιμόζας… που εδώ δεν γίνεται με τίποτα! Ακόμα και μια υπέροχη Μανόλια που φύτεψα ήρθε ο πάγος και την κατέστρεψε… πόσο λυπήθηκα!
Σε φιλώ πολύ μικρό μου , να προσέχεις τον εαυτό σου, είναι πολύτιμος για όσους σε αγαπούν, να το θυμάσαι αυτό… και σ’ ευχαριστώ για τις ευχές σου !
Καλό βράδυ :))
Δεν πιστεύω καλέ μου Νίκο ότι υπάρχουν μαγικές σχέσεις! Κι όταν ακούω για ‘’τέλειες σχέσεις’’ , για μέλια που τρέχουν στα πατώματα, για ζωές θερμοκηπίου (όπως το λέω εγώ ), νοιώθω βαθειά μέσα μου ότι κάτι δεν πάει καλά!
Προτιμώ ανθρώπους που δείχνουν τα συναισθήματά τους, που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν την εικόνα τους, που δεν κρύβουν κάτω από το χαλί τα προβλήματά τους και τα λύνουν με συνοπτικές διαδικασίες για να προχωρήσουν στα επόμενα.
Προβλήματα πάντα θα υπάρχουν! Αλλά όπως το λες παθαίνουμε και μαθαίνουμε να τα αντιμετωπίζουμε πια κι αν υψώνουμε και τον τόνο της φωνής καμιά φορά, δεν έγινε και τίποτα… και τα αστραπόβροντα χρειάζονται να είσαι σίγουρος! Αλλιώς όλα θα ήταν πολύ πολύ βαρετά!
Νίκο μου να το δεις που θα έρθει και η δική σου ώρα να απολαύσεις όλα αυτά που με τόση τρυφερότητα προσφέρεις… ίσως δεν έχει έρθει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου για εσένα… μα ποτέ δεν γνωρίζουμε τα μελλούμενα , έτσι δεν είναι ;
Προς το παρόν σε φιλώ, σ’ ευχαριστώ πολύ για όσα μου έγραψες , για τις ευχές σου
και σου εύχομαι Καληνύχτα :))
Ειμαστε απ'την εταιρεια "ΕΑΥΤΟΜΕΤΡΩ".
Θα θελαμε να καταμετρησουμε
ποσες φορες κατα τη διαρκεια της ζωης σας(μας)
εισασταν(ειμασταν) οι εαυτοι σας(μας).
Σε γλυκοφιλω,λιβελουλα μου.
:))
Όταν τα άκρα αντίθετα συναντηθούν
ή θα απωθήσει το ένα το άλλο ή
θα παλεύουν μια ζωή να έρθει κοντά το ένα στο άλλο...
Το σίγουρο είναι πως θα γίνουν πολλές εκρήξεις
στην πορεία... και ειλικρινά, βαριέμαι να μετράω
εκρήξεις και χαμόγελα, δάκρυα και γέλια...
Οπότε η στατιστική λειψή θα μείνει :))
υγ. Σου βγάζω το καπέλο ! από τις πιο ευφάνταστες ερωτήσεις που μου έχουν κάνει.
Για μενα να δω ποτε θαναι πολυτιμος αυτος ο εαυτος κ ποτε θα παψω να τον θυσιαζω......
( κ εγω ποναω οταν μου χαλανε τα λουλουδια μου κ τα φυτα μου... ειναι παιδακια μου κ αυτα!)
Α,κ ευχαριστω πολυ πολυ για τις ευχες!!! Που τα θυμηθηκες καλε????
Σ'ευχαριστω, αληθεια!!! Μακαρι ναναι χαρουμενα κ ξεγνοιαστα οπως οταν ημουν παιδι κ ας μην ειναι πολλα..... :-*
Δημοσίευση σχολίου