Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα.
Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με συγκίνηση, με ιδέες, με σκέψεις, με γνώσεις, με φιλία, μα πάνω από όλα που γεμίσατε τα κενά που υπήρχαν σε χρόνια γεμάτα προβληματισμούς, οφείλω να πω ευχαριστώ.
Οι στίχοι που έγραψα και που συνεχίζω να γράφω δίχως πια να φτάνουν στο blog μου ήταν και είναι ένα ξέσπασμα ψυχής, όμως πέρα απ αυτό την ζωή και τον χρόνο μου γεμίζουν δεκάδες άλλα πράγματα που ποτέ σχεδόν δεν μιλούσα γι αυτά.
Έπρεπε να μάθω πρώτα τον εαυτό μου, να τον αγαπήσω με τα θετικά και τα αρνητικά του, να ξεπεράσω φοβίες και σκαμπανεβάσματα της ζωής μου, τις κρίσεις που φέρνει ο χρόνος και τις απογοητεύσεις και να φτάσω στο σήμερα με μια βαθιά ικανοποίηση για όσα πέτυχα.
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως ένα ανικανοποίητο πλάσμα μπορεί να νοιώσει κάποια στιγμή πλήρες και ικανοποιημένο γυρίζοντας την πλάτη στα ανέφικτα που δεν πραγματοποιήθηκαν, αγκαλιάζοντας τις δικές του επιλογές κι εγώ όχι χωρίς δύσκολα χρόνια γεμάτα πίεση τα κατάφερα.
Σταμάτησα να προσπαθώ σαν τον Σίσυφο να φορτωθώ εκτός από τα δικά μου λάθη και τις αμαρτίες όλου του κόσμου και σήμερα νοιώθω μόνο για την δική μου ζωή και τις επιλογές μου υπεύθυνη και συνεχίζω χαιρετώντας την κάθε καινούργια μέρα με χαμόγελο.
Αυτό το blog των στίχων παραμένει πια στην άκρη σαν μια αγάπη που μπαίνει στο περιθώριο αλλά δεν τελειώνει ποτέ. Γι αυτό και στην πόρτα που κλείνω αφήνω μια μικρή χαραμάδα για να επανέρχομαι όποτε νοιώθω την ανάγκη να το κάνω.
photos : The little dancer δικός μου πίνακας.
