2.2.15

25 Χρόνια Φαγούρα


25 χρόνια φαγούρα, 25 χρόνια κοινής συμβίωσης





25 χρόνια …και με τι χρώματα να ντύσεις αυτά τα χρόνια 
που είναι ολόκληρη ζωή.
Κάποτε θα έκανα μια γλαφυρή περιγραφή με αόριστες πινελιές χρωμάτων, σαν να ήθελα να φτιάξω έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης και μετά να πω… να αυτή είναι η ζωή μου! Όμως 
τίποτα αφηρημένο δεν υπήρχε εκτός από το μυαλό μου 
που βρίσκεται σε αφηρημένη κατάσταση εκ γενετής
 (μάλλον, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος!).
Όλα ήταν συγκεκριμένα… το κάθε βήμα, η κάθε πράξη, 
ο κάθε λόγος. Χρόνια που ξεκίνησαν με έναν μεγάλο έρωτα, σκληρό κι ανελέητο που έκανε μια βαθειά τομή στις 
μικροαστικές αντιλήψεις μου, στις φοβίες μου, στα πιστεύω μου και βρέθηκα να δίνω όρκους που περιγελούσα σαν  ανέφικτους 
για τα δικά μου μέτρα.
Επικίνδυνος ο έρωτας, σε κάνει να δαμάζεις τις θελήσεις των άλλων, να  αψηφάς τους κινδύνους, να γίνεσαι βροχή και άνεμος , να τα σαρώνεις όλα για να κερδίσεις μια αβέβαιη ευτυχία μέσα στον χρόνο.
Δυο μας και τσαλαπατήσαμε τις χάρτινες μάσκες, τα φρικτά προφητικά λόγια της αποτυχίας μας, στρώνοντας τον δρόμο μας 
με τα ίδια μας τα χέρια.
Περάσαμε καταπράσινα λιβάδια χαμογελώντας, χαθήκαμε μέσα 
σε πυκνά δάση τις ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε ανυπόμονα εικοσιτετράωρα, φωνάξαμε όταν μας έπνιγε το δίκιο μας που 
ήταν άδικο για τους δυο μας, αρπαχτήκαμε σαν τους άγριους λύκους ξεσκίζοντας  ο ένας τις σάρκες του άλλου, κόχλαζε 
το αίμα μας, ξεχείλιζε από τις φλέβες μας κι όταν  φτάσαμε 
σε γκρεμούς , άρπαξε ο ένας τον άλλο απ’ τους ώμους 
για να μην γκρεμοτσακιστούμε.
Φτάσαμε σε σταυροδρόμια κι εκεί που γυρίζαμε την πλάτη για να 
ακολουθήσουμε ο καθένας τον δρόμο του και πάλι στον ίδιο δρόμο πήγαμε.

25 χρόνια περπατάμε μαζί … σήμερα αναρωτηθήκαμε πως πέρασαν τόσο γρήγορα;
Πέρασαν όμως, έπεσαν επάνω μας οι μέρες, οι μήνες , τα χρόνια 
κι έγινε ασύνορη η ζωή μας πια, δεν μετριέται με τον χρόνο τώρα πια αλλά με το ένστικτο, με την σκέψη, με την σιγουριά που δίνει μια ανάλαφρη ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Και η πορεία συνεχίζεται.
Η ζωή συνεχίζεται.

                                                                       Levina

υγ. χαμογέλα μωρό μου, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι 
δύσκολα κι είμαστε μόνο στα 25 !



Κυβιστικός Πίνακας του Μάρκ Σαγκάλ (1918)



Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...