Θλιμμένη μου η Άνοιξη ετούτη
σαν μια παλιά φωτογραφία μοιάζει
στης σέπιας το χρώμα το θολό και
μ΄ άκριες τσακισμένες απ τον χρόνο
Σκοτάδι σταλάζουν οι φονικές σου λέξεις
και μαραμένα λουλούδια άλικα
σαπίζουν μέσα σ΄ ένα νερό βουρκίσιο
σαν τις ξεχασμένες υποσχέσεις χάνονται
μέσα σε τρικυμίες άναρχες π΄ εκδίκηση ζητάνε
Μα και πάλι σαν άμυαλο παιδί σ ακολουθώ
παζαρεύοντας ένα κατακερματισμένο μέλλον
γεμίζω τον λόγο μου μ΄ αποσιωπητικά
μη και οι κρουνοί της θλίψης μου ανοίξουν
και ξεχειλίσουν τ΄ αλμυρά ποτάμια των ματιών
Δεν διστάζω πια το βήμα" πνίγομαι βυθιζόμενη
στα πορφυρά Αυγουστιάτικα φεγγάρια
Τις φτερούγες του νεκρού χελιδονιού
στην πλάτη φόρεσα μια νύχτα θανατερή
απεγνωσμένα γυρεύοντας λίγο ουρανό να καταπιώ
προτού οι ρυτίδες μιας μονότονης ζωής
βορά στις ερινύες της ψυχής μου γίνουν_
Levina
