Μεγαλώνω κι αυτή η βροχή δεν λέει να κοπάσει
κυλά στους τσίγκους ο χρόνος ‘ επιστήθιος φίλος
στην αλλαγή της κάθε μέρας με παρασέρνει
κάθε μέρα ο χρόνος επιστήθιος φίλος με
παρασέρνει
και τα ζιζάνια μεγαλώνουν ανάμεσα στα γυμνά μου
δάχτυλα
Συρρικνώνω το Εγώ μου κάθε μέρα όλο και
περισσότερο
Φεύγω γνωρίζοντας πως δεν έμαθες τ΄ όνομά μου
βάζω την απόσταση ανάμεσα στο ‘Εμείς’
και γίνομαι ‘Εγώ’ κι ΄Εσύ΄ και ξεχνάω μετά
πως ήταν το σώμα σου κάτω από το δικό μου
τις αναμνήσεις θολώνουν οι άνεμοι που σταλάζουν
κόκκινο
οι θύλακες της γλώσσας μου χάνουν το άρωμά σου
Καταστολή της σκέψης κι η ανάσα τρελαμένη
αρνείται
την καρδιά σε απάνεμα ταξίδια ν ακολουθήσει
Σε μια γωνιά του κόσμου σου θα παραμείνω κι ας
με πνίγει ετούτη η βροχή ‘ ξέρω πως χρόνια μετά
μια αόριστη κηλίδα θα έχω απομείνει στην γη
Αγαπημένε μου την απουσία δεν θα την
έχεις καταλάβει.
Levina
photography
