28.5.14

Guernica _ Ένας Πίνακας Δυο ιστορίες






Ένας πίνακας Δυο ιστορίες


Η Guernica δεν ήταν στρατηγικός στόχος. Πέρα από το ότι στεκόταν εμπόδιο 
για την κατάληψη των Βάσκων του Βορρά από τους εθνικιστές του Φράνκο, 
ήταν μια πόλη με 5000 ψυχές αμάχων.
20 γερμανικά και 3 ιταλικά μαχητικά αεροπλάνα βομβάρδισαν την μικρή κωμόπολη στις 26 Απριλίου του 1937 καταστρέφοντάς την σχεδόν ολοσχερώς 
και οδηγώντας στον θάνατο 1650 άμαχους.
Αυτό το έγκλημα πολέμου έγινε η αφορμή να δημιουργηθεί ένα από τα 
μεγαλύτερα έργα τέχνης όλων των εποχών.
Η Guernica του P. Picasso.
Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης είχε δηλώσει ότι  « Η τέχνη είναι το όπλο για την
επίθεση και την άμυνα απέναντι σε κάθε εχθρό».  Όταν έμαθε για τον βομβαρδισμό 
της Guernica αποτύπωσε επάνω στον καμβά τα συναισθήματά του, ωμές εικόνες 
βίας που σκοπό είχαν να αφυπνίσουν συνειδήσεις και να δείξουν σε όλο τον κόσμο 
το έγκλημα που συντελέστηκε σε αυτή την μικρή πόλη.


Αντανάκλαση

Είναι το άσπρο μαύρο του τρόμου, της φρίκης, της καταστροφής, της ίδιας της 
ζωής που χάνει κάθε αξία εμπρός στην βαρβαρότητα του πολέμου.
Σφαδάζει η ψυχή εμπρός στο θέαμα των μορφών που δείχνουν πόσο υποφέρουν
στην τελευταία τους πνοή,  επαναστατεί η σκέψη εμπρός στην μάνα που κουβαλά 
το νεκρό παιδί της και στην γυναίκα που τρέχει κοντά στον νεκρό στρατιώτη.
Δεν θέλεις να ζήσεις την φρίκη που σου δημιουργεί κι όμως την ζεις, το ξέρεις πως
υπάρχει γύρω σου, ο πόλεμος δεν έχει σταματήσει , άνθρωποι διαμελίζονται από 
σύγχρονα πια όπλα, πεθαίνουν ασφυκτιώντας, εισπνέοντας χημικές ουσίες σαν 
εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν στους θαλάμους αερίων και έστειλαν στον θάνατο 
εκατομμύρια ανθρώπων.
Αν κοιτάξεις αυτόν τον πίνακα θα δεις μέσα του όλες τις μάχες της ανθρωπότητας.
Μια αρχαία τραγωδία είναι η Guernica, το άλογο του πολέμου που πληγωμένο 
σφαδάζει, ο ταύρος που απειλεί, οι γυναίκες σαν αρχαίος χορός, η μοναξιά του 
θανάτου.



Παραμορφωτικός Καθρέπτης

Η τέχνη του να βλέπεις πίσω από τις κραυγές της απόγνωσης την ελπίδα που 
ανάβει σαν μια μικρή λάμπα μέσα στο σκοτάδι.
Οι γραμμές ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο γίνονται γκρίζες, γίνονται πιο aπαλές, χάνουν την τραχύτητά τους και αρχίζεις να νοιώθεις πως το έγκλημα που βλέπεις 
δεν θέλεις να ξαναγίνει και πρέπει να φωνάξεις γι αυτό.
Δεν θέλεις να ξανανιώσεις την φρίκη,  δεν θέλεις να βλέπεις στα μονόστηλα των 
εφημερίδων πόσοι άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα σε έναν υγρό τάφο γυρεύοντας 
ελπίδα… πόσοι άνθρωποι  σκοτώνονται με το όπλο στο χέρι γυρεύοντας ελευθερία, 
πόσοι  είναι τυλιγμένοι μέσα σε λευκά σάβανα γιατί ήθελαν μια καλύτερη ζωή. 
Δεν θέλεις να ξαναδείς παιδιά με σβησμένη ματιά. 
Έχεις την ελπίδα πως μπορείς να τα καταφέρεις, αυτός ο πίνακας σου δίνει την
ευκαιρία να κοιτάξεις το έγκλημαενός βάρβαρου θανάτου στα μάτια και να πεις 
« Δεν θα το αφήσω να γίνει» .




                                                                  Levina


Είναι η δική μου συμμετοχή στην πρό(σ)κληση της Μαριλένας να γραφούν 
δυο διαφορετικές εκδοχές στο θέμα ενός πίνακα.
Ο συγκεκριμένος πίνακας από τότε που τον πρωτοείδα στα είκοσι σχεδόν 
χρόνια μου , μου έδινε σταγόνες απελπισίας, φόβου για το βίαιο τέλος της ζωής. 
Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να σταματήσω να φοβάμαι 
τον θάνατο και να δω πίσω από τις αδρές γραμμές του κυβισμού πως 
το μήνυμα τελικά δεν είναι ο θάνατος αλλά η ελπίδα. 
Αυτήν κρατάω και μόνο σαν κινητήριο δύναμη ζωής.





Σαν υστερόγραφο προσθέτω ότι ο πίνακας έχει ήδη παρουσιαστεί από
τον κ. Δ.Ασλάνογλου στο μπλογκ της Αριστέας . Δεν το είχα προσέξει,
και σκέφτηκα να διαγράψω αυτή την ανάρτηση, όμως μια και η προσέγγιση
στο θέμα έχει αρκετές διαφορές θα αφήσω την ανάρτηση ως έχει.


35 σχόλια:

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Καλημέρα Λεβίνα μου!
Καλα εκανες και δεν εσβησες την αναρτηση.
Τι σημασια εχει που επιλεξατε δυο ατομα τον ιδιο πινακα.
Αλλωστε εδω δε συγκρινουμε, απολαμβανουμε.
Και η δικη σου αναρτηση σημερα ειναι σκετη απολαυση.
Η αντανακλαση αν και φοβιστικη ειναι υπεροχη. Ο τροπος που μας την παρουσιασες καθηλωτικος.
Η παραμορφωση συγκλονιστικη!
Μπραβο αγαπη μπραβο!

Να εχεις μια ομορφη μερα!

ποιώ - ελένη είπε...

Καλημέρα Λεβίνα μου
Ένας συγκλονισμός και μια κραυγή ο πίνακας
και τα ολοθαύμαστα λόγια που εσύ τον έντυσες!!!!
Τα απόλαυσα και με συνεπήραν!!!

φιλάκι γλυκό

Ελενα Λ. είπε...

Και πάρα πολύ καλά έκανες!
Αυτό μας έλειπε να την σβήσεις!!!
Οσα μάτια και να δουν ένα πίνακα ποτέ δεν θα συμπίπτει αυτό που βγάζει στον καθένα.
Ο καθένας μπορεί να πει την δική του ιστορία.
Λεβίνα θα σου πω ότι μου αρέσει πολύ ο συγκεκριμένος πίνακας αλλά πιο πολύ μου άρεσε που μέσα από κάτι τόσο τραγικό, έδωσες έναν αέρα αισιοδοξίας.
Μοναδικό να μπορείς να το κάνεις και είναι αυτό που θα μας σώσει κάποια στιγμή.
Με ενέπνευσες!
Πολλά φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Λεβίνα μου!!! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ καταρχήν , για την συμμετοχή σου στην πρόσκληση κι ευτυχώς θα πω κι εγώ που δεν έσβησες την ανάρτηση!!! Τα συναισθήματά μας κι η ματιά μας για μια ταινία, για ένα βιβλίο, για ένα πίνακα μπορεί να ναι ίδια, μπορεί και να διαφέρουν αλλά αξία έχει να τα αποτυπώσουμε με τον δικό μας τρόπο!! Οπότε σε ευχαριστώ που δεν την έσβησες!!
Τα ρούφηξα τα κείμενά σου ως το μεδούλι τους! Με τιμά απίστευτα που κατέθεσες όλη αυτήν την ζύμωση που επεξεργαζόσουν μέσα σου όλο αυτόν τον καιρό και μας την παρουσίασες σήμερα!!
Συμφωνώ απόλυτα με τις κραυγές σου για ζωή, ελπίδα και διαφύλαξης αυτών πάση θυσία!!! Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο πιο πολύ από το άλλο!! Ενώνω κι εγώ την φωνή μου κι ελπίζω και προσδοκώ κι αναζητώ μόνο ελπίδα κι ειρήνη!!
Να σαι καλά Λεβίνα μου!! Φιλιά πολλά σου στέλνω!! ♥

Levina είπε...

Καλημέρα Κική μου… έχεις δίκιο φυσικά πως εδώ δεν κάνουμε συγκρίσεις ιδεών, ούτε και είμαστε τάξη σχολείου ώστε να μας κατηγορήσουν για αντιγραφείς του θέματος… αν και οφείλω να ομολογήσω πως θα έπρεπε να το είχα τσεκάρει πριν κάτι που δεν έκανα.
Σ’ ευχαριστώ πολύ ,
Να είσαι καλά κοριτσάκι μου :-)

Levina είπε...


Όντως Ελένη μου, πρόκειται για έναν πολύ ξεχωριστό πίνακα που πραγματεύεται πιότερο την Ειρήνη παρά τον Πόλεμο… Μέσα από τις κραυγές της θλίψης βλέπουμε τι δεν θα έπρεπε να κάνουμε ποτέ και που δυστυχώς συνεχίζεται ανελέητα και σήμερα και θα συνεχιστεί κι αύριο , μέχρι όποτε…. Ο Πόλεμος…
Να είσαι καλά Ελένη μου, σ’ ευχαριστώ πολύ !

Levina είπε...

Όχι Έλενα, αδύνατο να βγαίνουν τα ίδια συναισθήματα ή να βλέπεις με το ίδιο μάτι ένα έργο τέχνης … παίζουν ρόλο τόσα πολλά εξ άλλου σε αυτό! Μόνο σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι κάτι μας αρέσει ή μας εξαγριώνει ή μας είναι αδιάφορο… οι πιο λεπτές αποχρώσεις σε ότι γεννά η τέχνη στον καθένα μας και πως μπορούμε να το εκφράσουμε σίγουρα είναι παντελώς διαφορετικές.
Η αλήθεια είναι ότι εντελώς διαφορετική ήταν η άποψή μου γι αυτόν όταν τον πρωτοείδα και τώρα πιο κατασταλαγμένη πια είναι άλλη, βλέπεις τώρα βρίσκω το αύριο μέσα από την τραγικότητα και το θέλω φωτεινό κι ελπιδοφόρο κι ίσως σε μερικά χρόνια και πάλι κάτι να αλλάξει μέσα μου!
Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου Έλενά μου … Καλό μεσημέρι να έχεις :-)

Maria Fe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Maria Fe είπε...

Καλημερα Λεβινα μου..
Ο καθε ενας αντιλαμβανεται με το δικο του ματι το καθετι οποτε καλα εκανες και δεν διεγραψες την αναρτηση.
Μου αρεσαν παρα πολυ και τα 2 κειμενα σου.
Συγκλονιστικά ,οπως μας εχεις συνηθισει...

* Και εγω φοβαμαι τον θανατο και αυτο με εμποδιζει στο να ζησω οπως θελω..

Levina είπε...

Μαριλένα μου πρώτα απ’ όλα η δική σου ιδέα ήταν που έδωσε το έναυσμα για κάτι τέτοιο. Δυστυχώς δεν θα μπορούσα να αναλύσω καλά ένα μουσικό άκουσμα ή μια ταινία, ενώ θα μπορούσα να μιλάω μέχρι τελικής πτώσης για ένα βιβλίο ή για έναν πίνακα… όταν φυσικά αυτά μου βγάζουν κάτι.
Από καιρό ήθελα να γράψω την δική μου άποψη γι αυτόν συγκεκριμένα τον πίνακα , όπως το λες και μάλιστα μισοετοίμασα την ανάρτηση αλλά δεν ήξερα αν θα έχω τον χρόνο να το τελειώσω… Πάντως αν το είχα τσεκάρει δεν θα έφτανε στην ανάρτηση αυτό είναι σίγουρο… θα το σκεφτόμουν κάπως διαφορετικά.

Η αλήθεια είναι Μαριλένα μου πως πρέπει να ενωθούν εκατομμύρια φωνές ενάντια στην βία, πρέπει να σταματήσει το χρήμα να διαβρώνει συνειδήσεις και κάποια στιγμή όλοι να σκεφτούμε τι στο καλό προσφέρει ο πόλεμος στην ανθρωπότητα πέρα από το να εξοντώνει σωρηδόν τους ίδιους τους ανθρώπους.
Άσε ξέρω ξέρω… ουτοπικές σκέψεις είναι αυτές! Όσοι κι αν ενωθούμε πάλι λίγοι θα είμαστε!

Καλό μεσημέρι κοριτσάκι μου, σ’ ευχαριστώ πολύ
κι εσύ να είσαι καλά :-)

Levina είπε...

Μαρία μου εσύ ανοίγεις τώρα μια μεγάλη συζήτηση… ο φόβος του ανθρώπου προς το αναπόφευκτο .
Δεν είσαι η μόνη που το βιώνεις αυτό ! Όλοι μας έχουμε αυτή την σκέψη στο υποσυνείδητο και μας κυνηγά εφ όρου ζωής την στιγμή που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το νικήσουμε.
Δυστυχώς δεν γίνεται αυτό και καμιά φορά καταλήγουμε να φοβόμαστε την ίδια την ζωή και να την αφήνουμε να περνά μπροστά μας δίχως εμείς να είμαστε μέσα.
Θα σου πρότεινα αν έχεις χρόνο να διαβάσεις μερικά άρθρα του Irvin Yalom , είναι ψυχολόγος και έχει γράψει για τον φόβο του θανάτου και πόσο ανασταλτικός είναι αυτός για την ζήση μας και πως μπορούμε μέσα από μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας να τον εξαλείψουμε και να πάψουμε να το σκεφτόμαστε έντονα.
Καθώς είμαι μεγαλύτερή σου Μαρία μου έχω να σου πω αυτό…
ΖΗΣΕ… γιατί ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός , όχι ο θάνατος κι αν έχεις ζήσει όπως θέλεις και μια ζωή είναι αρκετή.

Σε φιλώ , σε ευχαριστώ και θα σου ευχηθώ τα καλυτερότερα για σένα :-)

follow me ... σκέψεις, απόψεις είπε...

Λεβινάκι μου, με χαροποίησε που δεν διέγραψες την ανάρτηση σου, διότι πράγματι έδωσες άλλη προσέγγιση!
Μας παρουσίασες τον γνωστό πίνακα "Γκερνίκα" που απεικονίζει άθλιες μορφές βίας του πολέμου, αλλά με εκφραστικό λόγο και σπουδαία σκέψη, μας περνάς αριστοτεχνικά με τον Παραμορφωτικό Καθρέφτη σου αισιόδοξα μηνύματα, όπως το "Δεν θα το αφήσω να γίνει" και Μπράβο σου!
Στην Αντανάκλαση δε, με μια φράση σου τα λες όλα: "θα δεις μέσα του όλες τις μάχες της ανθρωπότητας"
Ένα φρικαλέο δράμα που όμως μπόρεσες και γέννησες την ελπίδα, Λεβίνα μου! Ποτέ δεν είχα δει αυτόν τον πίνακα με τέτοια σκέψη. Μόνο θρήνο, πόνο και όψιμο θάνατο έβλεπα!
Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες και αυτή την οπτική! Να είσαι καλά και να έχεις ένα γλυκό και όμορφο απόγευμα!
Φιλιά πολλά με αγκαλιά!:))♥

Velvet είπε...


Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός Αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα «Γκερνίκα» στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον:
-Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε;
Κι εκείνος απήντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς!

Από την βικιπαιδεια

Velvet είπε...

Ετσι ακριβως η εικονα του θανατου και η φρικη του πολεμου
Ενα προμηνυμα της φασιστικης θυελλας που θα ακολουθούσε
Η προσεγγιση της ερμηνειας σου αποκαλυπτικη

Μπραβο!

Memaria είπε...

Χαίρομαι πολύ που δεν διέγραψες την ανάρτηση και σε ευχαριστώ γι΄αυτό!!
Χαίρομαι επίσης που έκανες την ελπίδα να ανθίσει μέσα από το θάνατο και τη φρίκη!
Να είσαι καλά!
Φιλιά πολλά!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ξέρεις κάτι Λεβίνα μου; Αυτός ο πίνακας θα μπορούσε να δοθεί σαν θέμα σε όλους μας, για να καταγράψουμε τα συναισθήματά μας. Για μένα είναι σημαία! Εξαιρετική η επιλογή σου και μ' άρεσε που το έπαιξες ανάποδα. Η αντανάκλαση περιγράφει τη φρίκη και στον παραμορφωτικό υπάρχει η ελπίδα που σιγοκαίει...
Συμμερίζομαι απόλυτα την ελπίδα σου, που οφείλουμε όλοι να διατηρούμε και να κάνουμε ότι περνάει απ' το χέρι μας για να τη διαδώσουμε (και να την περισώσουμε). Μικρές ατομικές προσπάθειες, φέρνουν την ανατροπή. Αν το αντιληφθούμε αυτό, θα κατακτήσουμε πολλά.
Να'σαι καλά και σ' ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου πρόσφερες!

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραία αναρτηση. Τα έργα Τεχνης ανήκουν σε ολους μας και καλά εκανες και δεν την εσβησες γιατι εγω ας πουμε δεν παρακολουθω τα άλλα μπλογκ.
Ειλικρινά σε ευχαριστώ Λεβινα.

airis είπε...

Υπέροχη και η δική σου προσέγγιση Λεβίνα μου!
Τελικά το βρίσκω ενδιαφέρον ως εγχείρημα να ασχολούνται περισσότεροι του ενός με το ίδιο θέμα. Είναι όπως πχ στο Παιχνίδι των λέξεων ( ή το Συμπόσιο) όπου με τις ίδιες λέξεις ή το ίδιο θέμα βλέπεις τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις!
(μου άρεσε επίσης η πρόταση της Κανελλάκη)
Φιλιά πολλά!

Hengeo είπε...

Λεβίνα πολύ ωραία η επιλογή σου και μου άρεσαν αυτά που έγραψες. Κρατάμε την ελπίδα.

Καλό Βράδυ!

Levina είπε...

Θρήνος , τραγούδι, πόνος , χαρά, αναγέννηση, θάνατος, ελπίδα όλα μαζί συνθέτουν τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου Κατερίνα μου… τίποτα από αυτά δεν διαρκεί για πάντα κι όλα εναλλάσσονται κατά διαστήματα αφήνοντάς μας άλλοτε ξέπνοους κι άλλοτε να πετάμε στους εφτά ουρανούς… Μα όσο βλέπεις εικόνες σαν την "Γκουέρνικα" του Πικασσό, σαν την "σφαγή της Χίου" του Ντελακρουά, το "Ολοκαύτωμα" του David Olère, δεν νοιώθεις να πεισμώνεις και να θέλεις να μην ξαναδείς αυτές τις εικόνες ποτέ … να μην υπάρξουν στον κόσμο μας άλλες τέτοιες σκηνές βίας και απανθρωπιάς;
Μόνο αυτό μπορούν να βγάλουν οι εικόνες του θανάτου, την ελπίδα για ζωή.
Καλό βράδυ Κατερινάκι μου… να είσαι καλά,
σε φιλώ :-))

Levina είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο και χαίρομαι που το πρόσθεσες αυτό το περιστατικό με τον Γερμανό Αξιωματικό...
Στην Ισπανία ήδη μαίνονταν η φασιστική θύελλα με τις ευλογίες της Γερμανίας και της Ιταλίας αλλά να που έπρεπε όλος ο κόσμος τελικά να γνωρίσει αυτό το απεχθές πρόσωπο του φασισμού.
Το κακό είναι πως και τώρα, στην σημερινή εποχή που υποτίθεται θα έπρεπε να γνωρίζει ιστορία ο κόσμος, ο φασισμός επανέρχεται σαν απαλλαγμένος λες από το σκοτεινό παρελθόν του και σαρώνει όπως φαίνεται στην Ευρώπη... έσκασε και πάλι το αυγό του φιδιού κι άντε να το μαζέψεις τώρα πια !!!
Καληνύχτα καλέ μου Velvet, σ' ευχαριστώ ,
να είσαι καλά :-)

Levina είπε...

Να είσαι καλά Μαρία μου και εσύ να μας κάνεις να χαιρόμαστε με τις εικόνες που αιχμαλωτίζει ο φακός της μηχανής σου :-)
Κι εσύ να είσαι καλά... καλό βράδυ να έχεις !!
Σε φιλώ...

Levina είπε...

Ναι Κανελλάκι μου , θα μπορούσε να δοθεί σαν θέμα και να δεις που ο καθένας θα μπορούσε να εκφράσει τα πιο βαθειά του συναισθήματα, τα πιο σκοτεινά, τα πιο φωτεινά, την αισιοδοξία του, το άγχος του, τις σκέψεις του...
Αυτές οι μικρές ατομικές προσπάθειες γίνονται , δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν γίνονται αλλά είναι τόσο ασυντόνιστες και τόσο λίγες που χάνονται μέσα στον παραλογισμό των καιρών που ζούμε. Φωνάζουν πολύ οι κλέφτες Κανελλάκι μου και άντε τώρα να ακουστούν οι νοικοκυραίοι!

Καλό βράδυ Μαρία μου, εγώ σ' ευχαριστώ :-))

Levina είπε...

Το πιστεύω αυτό κοριτσάκι μου , πως τα έργα τέχνης ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα και πόσο λυπάμαι όταν χάνονται μέσα σε ιδιωτικές συλλογές απροσπέλαστες για τους κοινούς θνητούς και κοσμούν σαλόνια και κρεβατοκάμαρες ή μένουν θαμμένα σε υπόγειες κρύπτες καλά προστατευμένα από κάθε εξωτερική παρέμβαση.
Κι εγώ σ΄ ευχαριστώ και σου εύχομαι καλό βράδυ να έχεις :-)

Levina είπε...

Πράγματι, έχεις δίκιο, κάπως έτσι μοιάζει και στην τελική δείχνει και την διαφορετικότητά μας επάνω στην προσέγγιση ενός θέματος... όπως το λέει και η Μαρια...
Θα μπορούσαμε να το σκεφτούμε για του χρόνου τον Χειμώνα... το βρίσκω άκρως δημιουργικό να παίρνεις μια εικόνα και να γράφεις τι ακριβώς ένοιωσες που την αντίκρυσες...
Είσαστε ζουζούνια τελικά... όλο και κάτι θα κατεβάσει το κεφαλάκι σας!!
:-)) :-))
Καλό βράδυ Αριστάκι μου...να είσαι καλά...
σε φιλώ ...

Levina είπε...

Έτσι είναι Γιώργο μου, την ελπίδα και μόνο για να αντέχουμε όλα τα υπόλοιπα που έρχονται στην ζωή μας...

Καλό βράδυ και σε σένα εύχομαι... να είσαι καλά :-))

Velvet είπε...

Δυστυχως ο κοσμος θελει αφεντικα να τον διαφεντευουν
Και τον αστυνομο να τον προστατευει
Μοιαζει σαν να μην αλλαξε τιποτα
κι ας περασαν εβδομηντα χρονια
από το τελευταιο ολοκαυτωμα
Φοβαμαι ότι θα το ξαναζησουμε

Velvet είπε...

Πρώτα απ 'όλα ήρθαν για τους τσιγγάνους
και χάρηκα, γιατί έκλεβαν.

Στη συνέχεια ήρθαν για τους Εβραίους
και δεν είπα τίποτα, επειδή μου ήταν αντιπαθητικοί.

Στη συνέχεια ήρθαν για τους ομοφυλόφιλους,
και ανακουφίστηκα, γιατί μου ήταν ενοχλητικοί.

Στη συνέχεια ήρθαν για τους κομμουνιστές,
και δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

Μια μέρα ήρθαν για μένα,
και δεν υπήρχε κανείς για να διαμαρτυρηθεί

Martin Niemöller (1892-1984).
Αυτό το ποιημα του Martin Niemöller
(και όχι του Μπρεχτ όπως λανθασμενα αποδιδεται)
Μιλά για την αδιαφορία και την απάθεια της σιωπηλης πλειοψηφιας
στην περιοδο του τριτου ραιχ στη Γερμανια

(Η μετάφραση του ποιηματος είναι από το ιταλικό κείμενο)


Levina είπε...

Κράτα τα αφεντικά Velvet και ξέχνα τον αστυνόμο γιατί αυτός μόνο τα αφεντικά προστατεύει τελικά ... και δυστυχώς το ίδιο φοβάμαι κι εγώ, φτάσαμε σε αδιέξοδο πια . Η Ευρώπη έχασε το ευγενικό της πρόσωπο και αλλάζει δραματικά, τίποτα δεν θα είναι ίδιο με όσα μάθαμε, με όσα γνωρίζαμε ...

Levina είπε...

Και τώρα;
Νοιάζεται κανένας για τον διπλανό του;
Πονά κανένας γιατί απολύθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι ;
Ενδιαφέρεται κανένας αν ο τάδε ή ο δείνα κλάδος αδικείται;
Όταν είδαν να χάνουν άνθρωποι τα σπίτια τους βγήκε όλη η γειτονιά
να πάρει με τις πέτρες εκείνους που το έκαναν;
Στα δύσκολα, λέγαμε πάντα πως εμείς οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι... αν
τώρα δεν είναι τα δύσκολα (και έχουμε διασπαστεί σε εκατό παρατάξεις, εκτός
από το κάθε προσωπικό μπαιράκι μας) πότε θα είναι;

Σ' ευχαριστώ , δεν γνώριζα τον ποιητή αν και το ποίημα είναι αρκετά γνωστό!
Μακάρι να καταλαβαίναμε και πόσο δυνατό νόημα έχουν αυτοί οι στίχοι!

agriomeli είπε...

...σαμπως ολα δεν εχουν δυο (και παραπανω) οψεις?
Η Πυθεια το'χε ξεφτυλισει το θεμα...αν και δικαιως.

Οσο διαβαζα τα λογια σου
σκεφτομουν ποσες ακαταλαβιστικες guernica
φερουν οι ανθρωποι μεσα τους.

Καληνυχτα.....
Ακουω τ'αλογο να φθανει απο μακρυα....
Κι αυτος ο θρηνος.....
ή μπας κι ειναι ο ενας κουκος την Ανοιξη?
Θα δειξει....

Καληνυχτολουλουδομεαρωμαελπιδας(μπα!)

airis είπε...

Άργησα αλλά βρήκα το δρόμο :))
Καλά έκανες και δεν το έσβησες. Έδωσες τη δική σου ματιά και πολύ μου άρεσε!
Φιλάκια πολλά Λεβίνα μου ♥

airis είπε...

Ναι είχα όρεξη σήμερα και το διάβασα ξανά :)))

Levina είπε...

άραγε η χρονοκαθυστέρησή μου δικαιολογεί την απουσία μου;
εξ άλλου το γράφει και η παρένθεση δίπλα στο όνομά μου... εκτός τόπου και χρόνου...μόνιμα πια!

φιλιά μελένια μ....

Levina είπε...

Πάντα ευπρόσδεκτη :-)

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...