17.11.13

Εδώ Πολυτεχνείο ... Ένας αφανής Ήρωας

Μπορεί αρκετοί από εκείνους που βρέθηκαν εκείνες τις μέρες μέσα στο Πολυτεχνείο
να εξαργύρωσαν ακριβά την παρουσία τους πιάνοντας περίοπτες θέσεις...
πουλώντας την εικόνα του επαναστάτη με κάτι παραπάνω από τριάκοντα αργύρια....
να ακούγονται ακόμα τα ονόματά τους και παραδίπλα να μπαίνουν όχι και
τόσο κολακευτικά σχόλια... όμως
υπάρχουν και άνθρωποι που αποχώρησαν διακριτικά και χάθηκαν ανάμεσα
στο ανώνυμο πλήθος...

Η παρακάτω ιστορία αφορά έναν από αυτούς και την βρήκα στο aegaio
Αξίζει να την διαβάσει κάποιος αν δεν την γνωρίζει ήδη για να θυμηθούμε
πως οι ήρωες δεν είναι εκείνοι που τρέφονται από τον δικό μας ιδρώτα
εξαργυρώνοντάς με αυτό τον τρόπο την παρουσία τους σε μια σημαντική στιγμή....
αλλά ήρωες είναι εκείνοι που αποσύρονται εφ όσον επιζήσουν και στέκονται
πλάι μας... ιδρώνουν, παλεύουν, συνεχίζουν μαζί μας, πλάι μας...
είναι δικοί μας.

Γιώργος Κυρήκου , ο άγνωστος Ηρωας που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας

Άνθρωποι που, όπως έδωσαν το παρών τον Νοέμβριο του '73 στο Πολυτεχνείο, έτσι διακριτικά αποχώρησαν. Για πάντα! Έχοντας μόνο την αίσθηση ότι έπραξαν το καθήκον τους. Γι' αυτούς, για τη δική τους δημοκρατία, για κανένα αντάλλαγμα, για καμιά ίσως καπηλεία.


Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, πολλοί εκ των συμμετεχόντων στην εξέγερση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για την παρουσία τους, να ζητήσουν στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο το «αντίτιμο» για τον ρόλο που είχαν στη σύγκρουση με τις δυνάμεις του δικτατορικού καθεστώτος.

Υπήρξε όμως και ένα πλήθος πρωταγωνιστών των δραματικών γεγονότων ­ κυρίως εκτός του φοιτητικού χώρου ­ που συνειδητά έμειναν στην αφάνεια, που δεν επεδίωξαν να καταγραφούν σε καμιά λίστα «ηρώων του Πολυτεχνείου». Αποφεύγοντας την αποπληρωμή της δημοσιότητας και την απαίτηση «αναγνώρισης» της προσφοράς τους.

Άνθρωποι που, όπως έδωσαν το παρών τον Νοέμβριο του '73 στο Πολυτεχνείο, έτσι διακριτικά αποχώρησαν. Για πάντα! Έχοντας μόνο την αίσθηση ότι έπραξαν το καθήκον τους. Γι' αυτούς, για τη δική τους δημοκρατία, για κανένα αντάλλαγμα, για καμιά ίσως καπηλεία.

Η περίπτωση που παρουσιάζει «Το Βήμα», του Γιώργου Κηρύκου, ενός ανθρώπου που πρωτοστάτησε στην εξέγερση, βασανίστηκε στα κρατητήρια της ΕΣΑ και ύστερα φρόντισε να μην «πουλήσει» τίποτε από τις «ημέρες της επανάστασης», είναι συμβολική. Και η ζωή του, η κατοπινή θυσία του, δείγμα της αντίληψής του.
Της γενιάς των «αντιηρώων» του Πολυτεχνείου...




Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια...

Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος...

Το καρέ στο περιώνυμο φιλμ της εισβολής του τεθωρακισμένου στο Πολυτεχνείο, όπου διακρίνεται να καταρρέει και να χάνεται δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ, ήταν το τελευταίο που ήθελε να αποτυπώνεται η παρουσία του, ο αγώνας, η προσφορά του. Όπως αυτός τουλάχιστον τη θεωρούσε και τη μετρούσε...

Πιστεύοντας ότι τίποτε δεν χρειαζόταν εξαργύρωση. Μόνο η ίδια του η ζωή χαμένη πάντα σ' ένα παρανάλωμα.




Ο Γιώργος Κηρύκου, ο άνθρωπος που φαίνεται να «καταπίνει» το στρατιωτικό άρμα όταν εισβάλλει στο Πολυτεχνείο και του οποίου ουδείς γνώριζε για πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα του 1973 το όνομά του, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε, επέλεξε, κάηκε ζωντανός στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993.

Προσπαθώντας να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του.

Είκοσι χρόνια μετά, η νέα, η τελευταία θυσία.

Ο 39χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από τα Λιόσια, είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.

Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιγε τον Νοέμβριο του '73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε, που αποψίλωνε, 20 χρόνια μετά, ολόκληρο το νησί...

* Η διαδρομή του αφανούς

Κανένα αρχείο, κανένα βιβλίο δεν κατέγραψε την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Ποτέ κανένας επισήμως δεν έμαθε το όνομα του νεαρού που φαίνεται να πέφτει κάτω από τις ερπύστριες του τεθωρακισμένου κρατώντας την ελληνική σημαία. Σαν ο ίδιος να ήθελε μ' αυτή την πτώση, το χάσιμό του κάτω από το τανκ να κλείσει τη μικρή «επαναστατική» του ιστορία.


Σαν να επεδίωκε όλοι αυτοί που «εισέπραξαν» το αντίτιμο της συμμετοχής τους στα γεγονότα του Νοεμβρίου να τον θεωρούν «νεκρό».

Ο Γιώργος Κηρύκου ζούσε όλα αυτά τα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο από τα λίγα λεφτά που έβγαζε από μαθήματα κιθάρας, από κάποιες πρόσκαιρες δουλειές στην Αθήνα και από το μπάρκο του ­ στα τέλη της δεκαετίας του '70 ­ σε γκαζάδικα.

Το όνομά του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας, όπου έμενε δίπλα στη μητέρα του για πολλά χρόνια, δεν σήμαινε σε κανέναν τίποτε. Κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει το τερτίπι της μοίρας. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των φοιτητών η ίδια που καθόριζε όλες τις επιλογές του, ακόμη και τη μοιραία, την τελευταία. Δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν, παρά μόνο σε λίγους συγγενείς και φίλους, να γνωρίζει, να θρηνήσει, να καταλάβει.

Να γνωρίζει την ιστορία του ήρωα δίχως ταυτότητα. Του συμβόλου της «άγνωστης» γενιάς του Πολυτεχνείου.

Ο πατέρας του Γιώργου, που δούλευε σε μια χαρτοβιομηχανία, πέθανε το 1970 από πνευμονία στέλνοντάς τον από τα 16 χρόνια του στον αγώνα για το μεροκάματο. Η μάνα του έφυγε για την Ικαρία όπου ήταν το πατρικό της σπίτι και ο Γιώργος για να βοηθήσει όλους δούλευε σε οικοδομές, ελαιοχρωματιστής, κλητήρας σε διάφορες εταιρείες. Μόνο αποκούμπι η κιθάρα του, οι μπαλάντες που δημιουργούσε και τραγουδούσε στον λίγο ελεύθερο χρόνο του.

«Ο Γιώργος το μόνο που ήξερε ήταν να αγωνίζεται. Με τον πιο αγνό τρόπο. Για τα ιδανικά του. Χωρίς να πουλάει τίποτε» θυμάται η αδελφή του Κωνσταντίνα, που εξακολουθεί να ζει στη γειτονιά όπου μεγάλωσε. Το άλλο κορίτσι, η Ολγα, ζει στην Πετρούπολη, ο ένας αδελφός του, ο Θόδωρος, στο Μενίδι και ο Φώτης μόνιμα στην Αυστραλία.

Ο αγώνας για την ελευθερία μα και η αγάπη του για μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.

«Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ηταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους» ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.

Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.

«Δεν ξέραμε πού βρισκόταν. Οταν πήγαμε στο Χαϊδάρι, μας είπαν ότι δεν είχαν κανένα κρατούμενο με το όνομα αυτό. Οταν ήλθε σπίτι μας, τα ρούχα του ήταν γεμάτα αίματα. Τον χτυπούσαν με δύναμη στο στομάχι και αυτό του δημιούργησε χρόνιο πρόβλημα υγείας. Το στομάχι του τον βασάνιζε ως το τέλος» θυμάται με δυσκολία και με πνιγμένη φωνή η μητέρα του κυρία Χρύσα Κηρύκου.

Ο Γιώργος μόλις συνήλθε γύρισε στη δουλειά. Ποτέ δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε, να αναδείξει τον ρόλο του στα γεγονότα του Νοέμβρη. Ποτέ δεν πέρασε από το «γκισέ» της δημοσιότητας να εισπράξει κάτι.

«Γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και δεν εμφανίζονται πουθενά. Τον Κηρύκου δεν τον ήξερα, ούτε ότι ήταν αυτός που έπεσε μπροστά στο τανκ. Δεν ήξερα ποιο ήταν αυτό το άτομο. Στο βιβλίο μου υπάρχουν πολλά κενά...» αναφέρει ο κ. Δημήτρης Φύσσας, συγγραφέας του βιβλίου «Η Γενιά του Πολυτεχνείου» όπου συγκεντρώνει πληροφορίες από τα πάσης φύσεως αρχεία και έχει κατάλογο χιλιάδων συμμετεχόντων στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973.

* Ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο Γιώργος, αφού τελείωσε το στρατιωτικό του, μπαρκάρισε. Το καράβι έπιανε σε όλα τα λιμάνια της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκαν και έμεινε εκεί ως το 1983. Επαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας και ζούσαν ανεκτά. Απέκτησε και έναν γιο. Προσπάθησε να έλθει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, όμως η γυναίκα του επέστρεψε γρήγορα πίσω, μαζί με το παιδί του. Δούλεψε σε μερικά μπαρ της Αθήνας αλλά τον περισσότερο καιρό έμενε στην Ικαρία, μαζί με τη μητέρα του. Στο νησί παρέδιδε με ελάχιστο αντίτιμο μαθήματα κιθάρας. Οι μαθητές, λόγω του λυρισμού, της γλυκιάς φωνής του, τον φώναζαν «Αλμπάνο». Εμοιαζε και λίγο στον ιταλό τραγουδιστή. Για το Πολυτεχνείο, για την εξέγερση, για την εισβολή του τανκ, για ό,τι ακολούθησε μιλούσε πλέον σπάνια.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιανε φωτιά στην Ικαρία, που ο Γιώργος Κηρύκου έτρεχε πρώτος για να βοηθήσει. Ετσι και εκείνο το καλοκαίρι του 1993. Οταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευθεί τέσσερις γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους άρπαξαν στα χέρια και τους μετέφεραν σε άλλο μέρος. Πίστεψαν ότι ήσαν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήλθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν. Προσπάθησαν να σώσουν τους γέροντες. Κάηκαν όλοι.

Τα τρία παιδιά τιμήθηκαν από την Ακαδημία για την αυτοθυσία τους.

«Οχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Το ανέμισμα της σημαίας, το μάγκωμα της ερπύστριας δίπλα από το κορμί του, τα βογκητά από τον ξυλοδαρμό, τα λόγια της δικής τους γενιάς στο ικαριώτικο καφενείο, η γλυκιά μελωδία της μπαλάντας του, το πύρινο αγκάλιασμα, το τέλος, η παντοτινή σιωπή.
Β. Γ. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ Το Βήμα (http://www.nikaria.gr/story26-462.html)

Είναι μια απο τις άγνωστες ισορίες ανθρώπων που στάθηκαν απέναντι στην ζωή, στις ιδέες, τις αξίες, τα ιδανικά μέχρι το τέλος, δεν έβγαλαν σε πληστειριασμό στο παζάρι των αργυροαμοιβών
τον αγώνα τους . Θα προσπαθήσω να μιλήσω ψάχνοντας για αυτούς βρίσκοντας ότι μπορεί να βρεθεί, οι άγνωστοι ήρωες.

Στα 19 ανέμιζε τη γαλανόλευκη στο Πολυτεχνείο, στα 38 χάθηκε στις φλόγες στην καταστροφική πυρκαγιά της Ικαρίας, το 1993

ΝΥΧΤΑ 17ης Νοεμβρίου 1993... Το εκτυφλωτικό φως των εισβολέων "δείχνει τον δρόμο" στο τεθωρακισμένο. Διαβολικοί ήχοι από τις μηχανές και τις ερπύστριες των τανδς. Κλαγγές όπλων. Μετά το νεύμα του αξιωματικού, η ... εισβολή.
Αυτός σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου ανεμίζει την ελληνική σημαία και φωνάζει, "οχι, αδέρφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό".
Μαζί με την πόρτα του Πολυτεχνείου, όλα γκρεμίστηκαν μέσα του, έγιναν συντρίμμια. Ποτέ όμως δεν φοβήθηκε για την τύχη του. Γνώριζε καλά πως χρειαζόταν αγώνας για το ταξίδι που τελειωμό δεν είχε. Αγώνας κι αγωνία για τη ζωή, που μας ξεπερνάει και συνεχίζεται... Το όνομά του: Γιώργος Κηρύκου!!




Είναι ένας από τους αφανείς ήρωες του Πολυτεχνείου. Αυτός συνέχισε, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε και δύο δεκαετίες μετά την εξέγερση κάηκε στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας, το 1993, στην προσπάθειά του να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του. Μία ακόμη θυσία...

Κυνηγώντας το όνειρο
Ο 38χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από την Ικαρία, είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.

Η επανάσταση δεν ήταν κάτι που γινόταν έξω απ' αυτόν. Η μικρότερη αδελφή του, Όλγα, μόλις 11 ετών τότε, θυμάται τον Γιώργο να λέει με υπερηφάνεια: "αντε ν' αστράψει το όραμα, να φωτιστεί η ύπαρξή μας, μπας και πάρει φωτιά ο κόσμος".

Παλικαράκι 18 ετών, με ένα σακίδιο στον ώμο και με λιγοστά χρήματα, έφυγε από το νησί για να κυνηγήσει το όνειρο στη μεγαλούπολη. Οικοδομή, ελαιοχρωματιστής, ήταν μερικές από τις δουλειές που έκανε εκείνον τον καιρό. Το όνειρό του όμως και η μεγάλη του αγάπη ήταν η κιθάρα. Του άρεσε να φτιάχνει στιχάκια και να τραγουδάει για τους ανθρώπους, για τη ζωή, για το άγνωστο αύριο που ξημερώνει.

Ο αρραβώνας του με μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.



"Δεν άρεσε στον αδερφό μου να μιλάει για το Πολυτεχνείο, γιατί θεωρούσε ότι δεν είχε κάνει κάτι σημαντικό", αναφέρει η 42χρονη, σήμερα, αδελφή του Όλγα και συνεχίζει, "δεν είχε πάει ποτέ σε επέτειο εορτασμού του. Την ώρα που μπήκαν μέσα τα τανκς, αυτός ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. 'Αρχισε να τρέχει μαζί με άλλους και, όπως μου είχε πει, κρύφτηκε σ' έναν φωταγωγό. Τον έπιασαν όμως και φυλακίστηκε για έναν μήνα στο Χαϊδάρι. Οι βασανιστές του τον χτυπούσαν ανελέητα, τα ρούχα του ήταν ποτισμένα από το αίμα, αλλά ο Γιώργος άντεξε. Η μητέρα μου είχε τρελαθεί, έκλαιγε και έλεγε συνέχώς 'χάθηκε το παιδί μου'. Οι μέρες περνούσαν και οι ελπίδες εξανεμίζονταν, ώσπου ένα γράμμα της Μαρίας έφερε ξανά στο σπίτι μας τη χαρά. Ο Γιώργος ήταν ζωντανός. Μέσω ενός φαντάρου ο αδελφός μου επικοινώνησε με την αγαπημένη του και λίγες μέρες μετά είχε αποφυλακιστεί", θυμάται η Όλγα.

Σε Βραζιλία και ΗΠΑ

Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να συνέλθει από τον ξυλοδαρμό και το σοκ που είχε υποστεί ο Γιώργος. Ποτέ όμως δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε για την ιστορία του Πολυτεχνείου. Λίγους μήνες μετά μπαρκάρισε λόγων των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Βραζιλία. Γύρισε όμως γρήγορα, αφού ήταν παράνομος και δεν είχε κανένα χαρτί μαζί του. Έμεινε για λίγο στην Αθήνα και ύστερα έφυγε για την Αμερική, όπου γνώρισε μία κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκε απέκτησε κι έναν γιο κι έμεινε εκεί δέκα χρόνια. Έπαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας.

"Έκανε αυτό που αγαπούσε", αναφέρει η 42χρονη Όλγα.
"Χώρισε όμως με τη γυναίκα του και το '87 επέστρεψε στην Ικαρία και έμεινε μαζί με τη μητέρα μας, όπου έφτιαξε ξανά τη ζωή του κι έκανε έναν δεύτερο γάμο με τη Φανή". Στο νησί παρέδιδε μαθήματα κιθάρας. Το παρατσούκλι του ήταν "Αλμπάνο" κι όλο το χωριό έτσι τον αποκαλούσε.

ΟΛΑ στη ζωή του Γιώργου κυλούσαν ομαλά, ώσπου το καλοκαίρι του 1993 θα γραφόταν ο τραγικός επίλογος. Όταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευτεί τέσσερις γέροντες, έτρεξε με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσανίδα, να τους σώσουν. Τους μετέφεραν σε άλλο μέρος, πιστεύοντας ότι ήταν ασφαλείς.

Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήρθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν και κάηκαν όλοι. "Είμαι υπερήφανη για τον αδελφό μου", λέει συγκινημένη η Όλγα.

"Για μας ο Γιώργος ζει, δεν έχει πεθάνει. Μιλάω γι αυτόν συνεχώς στα δυο μου παιδιά. Η γλύκα του συναισθήματος και η τρυφεράδα του γεννάει τη μνήμη και το όνειρο. Μπορεί να συντρίψει και την πιο σκληρή πραγματικότητα. Η αγάπη μας γι αυτόν γεμίζει τα κενά της απώλειάς του", προσθέτει η 42χρονη Όλγα.
ΜΑΡΙΝΑ ΖΙΩΖΙΟΥ (Εφημερίδα "Εθνος" 14/11/2004)






20 σχόλια:

Riccie Finestra είπε...

τί λες τώρα... έμεινα μακάκας...
απλά Respect...

Ελένη Φλογερά είπε...

Τιμή και δόξα σε αυτούς τους αφανείς ήρωες. Τους πραγματικούς ήρωες που συνέχισαν να αγωνίζονται σε όλη τους τη ζωή.

Velvet είπε...


Η ιστορία θα καταγράψει
ως ήρωες τους αληθινούς και τους γενναίους

Και θα αναφέρεται με περιφρόνηση
για ολους εκεινους που αντάλλαξαν
την συμμετοχή τους
με αξιωματα και δώματα
και σφετεριστηκαν
τους αγωνες των αληθινων αγωνιστων

Κι αν η ιστορια καμιά φορα
παραποιείται προσωρινά
από τους ισχυρους
και γραφεται κατά το δοκουν
Οι αληθινοί ηρωες
θα μνημονεύονται αιωνια
στις καρδιες των ανθρωπων

Mia Petra είπε...

Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει... Ο Γιώργος είναι ο αφανής ήρωας στον αντίποδα των εμφανών καθαρμάτων.... Μεγάλη συγκίνηση σήμερα, αλλά και ντροπή για κάποιον Γιώργο που δεν τον ήξερα αν και του έπρεπε...... Σε φιλώ!

Ελενα Λ. είπε...

Δυστυχώς οι αφανείς ήρωες μένουν αφανείς και φταίμε εμείς γι' αυτό γιατί δεχόμαστε ότι μας σερβίρουν έτοιμο και δεν κοιτάμε παραπέρα!!
Φιλιά πολλά καλό βράδυ Λεβινάκι!

ΦΛΩΡΑ είπε...

Σ΄όλους τους αφανείς ήρωες που θυσιάστηκαν και δεν θυσίασαν, όλος ο σεβασμός και όλος ο θαυμασμός μου.

ΦΛΩΡΑ είπε...

Σ΄όλους τους αφανείς ήρωες που θυσιάστηκαν και δεν θυσίασαν, όλος ο σεβασμός και όλος ο θαυμασμός μου.

ΦΛΩΡΑ είπε...

Σ΄όλους τους αφανείς ήρωες που θυσιάστηκαν και δεν θυσίασαν, όλος ο σεβασμός και όλος ο θαυμασμός μου.

Μαρία Κανελλάκη είπε...

A ρε Λεβίνα...
Δεν βγαίνει σχόλιο, συγνώμη...
Ξαναμαθαίνουμε ιστορία απόψε.
Σ' ευχαριστώ!

Kate'sCakeBox είπε...

Τιμή και δόξα σ'αυτούς που δεν δοξάστηκαν..στους αφανείς!!σπουδαία ανάρτηση Λεβινάκι μου!

Margo είπε...

Τα λόγια του Velvet συμπληρώνουν την ιστορία της ζωής του Γιώργου. Όπως και τα τελευταία λόγια της αδελφής του....
Ευχαριστώ σε που το δημοσίευσες Λεβίνα μου.. να σαι καλά!

Memaria είπε...

Τιμή και δόξα στους πραγματικούς ήρωες!!!
Μπράβο Λεβίνα για την καταπληκτική ανάρτηση!!

airis είπε...

Είναι μια παρά κάτι! ΄Ενα θα πω: άξιζε το ξενύχτι !
Σε ευχαριστώ ! Απλά!

Φιλί!

Κική Κωνσταντίνου είπε...

να σαι καλα βρε Λεβινα μου!
με αυτη την αναρτηση καταλαβα πως ειχαμε επετειο Πολυτεχνειου εχθες!
τιποτα αλλο δε μου το θυμισε τοσο εντονα οσο εσυ!
μπραβο καρδια μου! μπραβο!!

follow me ... σκέψεις, απόψεις είπε...

Σε αυτούς τους αφανείς και πραγματικούς ήρωες αξίζει τιμή και δόξα! Είναι σπάνια φωτεινά παραδείγματα στους νεότερους, αν μαθαίνουν ποτέ γι αυτούς!!!
Μπράβο σου Levinaki, για την εκτενή αναφορά σου, που ανέδειξες άγνωστες στιγμές γεγονότων! Να είσαι καλά κι εύχομαι μια δημιουργική και χαρούμενη εβδομάδα! Φιλιά πολλά:)

Levina είπε...

Καλοί μου φίλοι σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε αυτή την ανάρτηση και νοιώσατε το ίδιο όπως κι εγώ απέναντι σε αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο που δεν είναι πια στην ζωή. Υπήρξαν πολλοί αφανείς ήρωες εκείνες τις ημέρες του Πολυτεχνείου που δεν εξαργύρωσαν την ιδεολογία, τα όνειρα, τα βασανιστήρια, το κυνηγητό με φήμη και χρήμα. Δεν έκαναν εκπτώσεις στην ζωή τους και χάθηκαν ανάμεσά μας με τις αναμνήσεις τους.
Για όλους αυτούς, για τους νεκρούς που έπεσαν εκείνες τις ημέρες αξίζει να θυμόμαστε και να μνημονεύουμε το Πολυτεχνείο.
Για τους υπόλοιπους που πρόδωσαν … ας μην τους αφήσουμε να αμαυρώνουν μέσα μας την ομορφιά μιας ιδέας . Θα τους αφήσουμε πίσω μας και θα τους κρίνει η ιστορία κάποια στιγμή και η ιστορία είναι αμείλικτη όταν φτάνει η ώρα της κρίσης γιατί τότε δεν θα μετράνε τα ονόματα και οι γνωριμίες αλλά τα αποτελέσματα.
Και πάλι σας ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σας
Σας εύχομαι Καλή Εβδομάδα.

Άρης Άλμπης είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση, αγαπητή μου Levina.
Κάθε χρόνο βέβαια, τίθεται το ζήτημα των αγωνιστών που εξαργύρωσαν τον αγώνα τους με κάποιον θώκο.
Θα πρέπει όμως να κάνουμε την απαραίτητη διάκριση.
Πιστεύω πως όσοι αγωνίστηκαν, είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα να μπουν στην πολιτική. Όχι μόνο δικαίωμα, αλλά θα έπρεπε οι άλλοι να τους το ζητήσουν, εφόσον είχαν κάποια προσόντα που θα τους καθιστούσαν ικανούς να εκπροσωπήσουν το λαό. Οι αγωνιστές είναι παραδείγματα.
Θεωρώ εξαιρετικό παράδειγμα τον ηρωικό Αλέξανδρο Παναγούλη, που κατήλθε υποψήφιος βουλευτής το 1974. Θυμάμαι πόσο είχα αγανακτήσει τότε για τον μικρό αριθμό ψήφων που έλαβε (και ευτυχώς εξελέγη), τη στιγμή που υπερψηφίστηκαν ασήμαντοι ή ακόμα και φίλα προσκείμενοι στη χούντα.
Και ο Παναγούλης τίμησε το αξίωμά του με το ήθος του.
Από κει και πέρα, για τους αγωνιστές που μπήκαν στην πολιτική και έδειξαν ποιοι είναι, όφειλε ο λαός να ξεχωρίσει την ήρα απ’ το σιτάρι. (Αρχή άνδρα δείκνυσι).
Δυστυχώς η επιπολαιότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας έφερνε στην εξουσία πολλούς απαράδεκτους. Πού βρίσκεται λοιπόν η ευθύνη;
Δυστυχώς δε μπόρεσα να μειώσω την έκταση του σχολίου μου.
Σχετική η ανάρτησή μου «Τριάντα χρόνια».

Levina είπε...

Αγαπητέ Άρη πολύ καλά κάνατε και το διευκρινίσατε…. Κι εγώ ομιλώ για εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν ανηλεώς την θέση στην πολιτική που τους δόθηκε γιατί οπωσδήποτε κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει κανέναν να συνεχίσει την ζωή του όπως θέλει και σε όποια θέση διαλέξει.
Δυστυχώς όμως δεν κάναμε ποτέ ως λαός καλή επιλογή ώστε να διαχωριστεί η ηρα απ το στάρι και αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση με πολλούς παραμέτρους, το γνωρίζεται καλά … Η ευθύνη εν μέρει σίγουρα βαραίνει τους ώμους μας αλλά κι εκείνοι όφειλαν σαν η επόμενη γενιά να καθορίσουν μια πορεία καλύτερη για την χώρα μας . Δυστυχώς όμως αποδεικνύεται πόσο σωστή είναι η φράση «το αδηφάγο τέρας της πολιτικής», όλα τα καταπίνει κι όσα δεν θα καταπιεί τα φτύνει εκτός.
Ελάχιστες οι φορές που έχουμε δει την ευθιξία να αγγίζει την τιμή και το ήθος των πολιτικών μας … για να μην πω ελαχιστότατες;
Πολύ σωστά τοποθετηθήκατε και θα έπρεπε από πριν να έχω κάνει εγώ αυτές τις διευκρινήσεις στο κείμενό μου.
Σας ευχαριστώ πολύ
Εύχομαι μια όμορφη μέρα να έχετε

Φανή είπε...

πραγματικα πολυ, πολυ ενδιαφερουσα ιστορια κ κριμα που δεν ειναι τοσο γνωστη οσο της πρεπει..
ποιος ξερει ποσες αλλες τετοιες ειναι καπου καλα κρυμμενες..

φιλια λεβινακι μου :)

saunagreece είπε...

Παράλληλα με την ιστορία του Κυρήκου, ας σκεφτούμε όλους αυτούς τους χρυσοκάνθαρους που εξαργύρωσαν την φτηνή παρουσία τους στο πολυτεχνείο με τις υψηλές θέσεις, τις παχυλές αποδοχές και πάνω απ' όλα τις χοντρές μίζες, αυτούς που έκαναν τη σύνταξη και το μισθό του φτωχού να κοπεί στη μέση, που έκοψαν το φάρμακο του ασφαλισμένου... Κι αυτοί ...φούρνος μην καπνίσει. Και με περίσσιο θράσσος θέλουν να εξακολουθούν να κυβερνούν... Η χώρα της πολιτικής αλητείας!

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...