31.1.13

Διαγώνια Βήματα



Εστιάζουν οι συντεταγμένες των ματιών μου
Στο μονοπάτι που τα βράχια κατηφορίζουν
Στον λαιμό μου κρεμάω για στολίδια
Όλες τις καυτές των ήλιων μου αχτίδες
Το δέρμα μου πυρώνει και στο χέρι κρατώ
Δυο σβησμένα τσιγάρα για παρηγοριά και
Ανάμεσα στα χείλη μου ένα ακόμα το καπνίζω
Τον λερωμένο αέρα θέλω να βρωμίσω γι αυτό και
Τον καπνό μου ξεφυσώ στα φύλλα του δυόσμου
Όταν η μάνα μου στον κιμά θα τα βάλει
Τα μπιφτέκια της τσιγάρο θέλω μυρίζουν
Και όχι θανατίλα και το αίμα του σφαγμένου
Διαγώνια αγωνίζομαι να περπατήσω
Από τον ίσιο δρόμο που μου χαράξαν να ξεφύγω
Και πάνω στα κλαριά της συκομουριάς ένα κοράκι
Κρώζει και με σπρώχνει στο μονοπάτι πίσω
Ευθύς να ξαναγυρίσω το σωστό
Δεν ξέρω και πιάνο ή κιθάρα να παίξω μουσική
Με βία τα πλήκτρα και τις χορδές να κοπανάω
Κι η γειτονιά στοιβαγμένη στα παράθυρα να σκούζει
' Μαζεύτετον τον αλήτη σαν σκυλί που αλυχτάει '
Γι αυτό παραπατώντας τον δρόμο μου κατηφορίζω
Τις σόλες μου λιώνω σε μαραμένες μαργαρίτες
Και σαν χνάρια φρόνιμα μπροστά μου αντικρίζω
Τα φτύνω με το ταμπάκο που ανάμεσα στα δόντια μου κρατάω
Κι ευθύς τα προσπερνάω.




                                                                                 Levina







28.1.13

Eντός των Τειχών μου






Μιαν  άναστρη βραδιά θα σ΄ αγαπήσω
εντός μου σε κελί  θανάτου θα σε φυλακίσω
στων χρόνων το διηνεκές θα παραμένεις
στα σκοτεινά του κορμιού μου βάθη
πληγή μου
να σφαδάζεις ανάμεσα στη ζωφόρο
της αγαθής μου μήτρας  και της καρδιάς
να ροκανίζεις τις φλέβες της ζωής
ηδονικά τα μάτια μου να κλείνω
κρατώντας εκτός του ήλιου το θεϊκό φως
θα σε κρεμάω στους μαστούς μου περήφανα
μετάλλιο μαχών ερωτικών
απέρχομαι σε χρόνους μοναξιάς
κοιμώμενη με της ύπαρξής σου την ομίχλη
που θα μου επιτρέπει κάποιες πνιγερές βραδιές
να σ΄ αγαπώ


                                                                     Levina






25.1.13

Τα δάκρυα του Ελέφαντα




Κάθομαι στην πολυθρόνα και με παγωμένα από το κρύο δάχτυλα πατάω τα πλήκτρα 
και βλέπω μικρά βίντεο στο youtube. 
Στην αγκαλιά μου κοιμάται κουλουριασμένη μια από τις γάτες μου κι εγώ παρακολουθώ 
διάφορα σοκαριστικά  βιντεάκια  σχετικά με τα ζώα και πόση κακοποίηση υφίστανται 
από εμάς τα άλλα ζώα που λεγόμαστε άνθρωποι.
Έχουν περάσει τα μεσάνυχτα όταν πέφτω επάνω σε ένα που δείχνει μια ομάδα ανθρώπων 
σε κάποια επαρχία της Ινδίας που έχουν πιάσει έναν ελέφαντα προκειμένου να τον 
εξημερώσουν για να τον βάλουν να δουλεύει αλυσοδεμένος μαζί με τους άλλους 
και να κουβαλά κορμούς δέντρων.
Έχουν περικυκλώσει το δύσμοιρο ζωντανό, το έχουν δεμένο με χοντρά σχοινιά και με 
μακριά κοντάρια το χτυπούν αλύπητα, ενώ στο πόδι του έχουν ήδη περάσει έναν 
τεράστιο χαλκά με μια μακριά αλυσίδα που είναι δεμένη σε κάποιο δέντρο.
Το ζώο παραδομένο  πλέον στον πόνο και στην μοίρα του ξαπλώνει κάτω από τα 
συνεχόμενα χτυπήματα και τότε το πλάνο δείχνει πως του κόβουν με πριόνι κοντούς 
τους χαυλιόδοντες γιατί προφανώς μπορεί  να  σκοτώσει  άνθρωπο με αυτούς.

Τότε ο φακός ζουμάρει στο μάτι του ελέφαντα και μένω εκστασιασμένη να παρατηρώ 
ένα ξαφνιασμένο θλιμμένο βλέμμα και  ανάμεσα από τις σαν συρματόβουρτσα τεράστιες βλεφαρίδες του να κυλούν  δάκρυα  που  χάνονταν  ανάμεσα στις δίπλες του δέρματος.

Αυτά τα δάκρυα με συγκλόνισαν περισσότερο από όσα είχα δει μέχρι τότε, 
αυτά τα δάκρυα απόγνωσης και παράδοσης,  δάκρυα  αποδοχής μιας  δύστυχης μοίρας 
δίχως αύριο, δίχως ελευθερίας, δάκρυα ταπείνωσης ενός γίγαντα που του έπαιρναν 
την δύναμη του.

Απέμεινα με κλειστή πια την οθόνη, δεν είχε νόημα να δω παραπέρα, το βλέπω κάθε μέρα πια, 
το βιώνω , το βιώνουμε όλοι μας.
Σαν τον ελέφαντα  σε εκείνη την μακρινή γωνιά της γης νοιώθω κι εγώ,  
με  ξάφνιασαν όταν  με βούτηξαν εκεί που η ζωή μου προχωρούσε,  
με χτύπησαν αλύπητα  με  κάθε δύναμη που διέθεταν,  
με  έδεσαν  σε μια χαροκαμένη γη και σαν να μην έφτανε αυτό προσπαθούν 
να οδηγήσουν την σκέψη μου στα δικά τους μονοπάτια,  να σκεφτώ αυτά 
που γράφουν, αυτά που λένε πως πρέπει να σκεφτώ γιατί αυτά είναι τα «σωστά», 
να ακολουθήσω τον δικό τους δρόμο τον σωστό γιατί  όλος ο Λαός  κάνει θυσίες …. 
Μόνο που Εκείνοι ξεχάσαν πως δεν κάνουν θυσίες ,
άρα δεν ανήκουν στον Λαό!
Αναρωτήθηκε ο Υπουργός προχθές « Ποιος  από τον Λαό τολμά να αμφισβητήσει  
τις αποφάσεις της Ελληνικής Δικαιοσύνης  ?» και ξέχασε πως μόλις ένα μήνα πριν 
ο συνάδελφός του Υπουργός αμφισβήτησε την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης  
που έβγαλε  παράνομη την είσπραξη του χαρατσιού από την ΔΕΗ και με εντολή του  
συνεχίζεται  αυτή η παρανομία … όμως αυτοί είναι υπεράνω Λαού , 
άρα δεν ανήκουν στον Λαό.


Σαν τον ελέφαντα αλυσοδεμένη είμαι κι εγώ, κουλουριασμένη σε μιαν άκρια,  
μόνο που δεν ποτίζω με δάκρυα την γη μου,  
απλά περιμένω το ποτάμι που θα περάσει δίπλα μου,  να γίνω κι εγώ κομμάτι του 
να ξεχυθώ και να παρασύρω στο διάβα μου ότι δεν ανήκει στον Λαό,
γιατί εγώ είμαι ο Λαός.



                                                                     Levina











19.1.13

Μια βραδιά συνηθισμένη






Ένα βράδυ ακόμα
Να στέκομαι πίσω από το τζάμι
Αφηρημένα να κοιτάζω έναν σκοτεινό ουρανό
Να φυσάω υγρή ανάσα στο γυαλί
Και με τα δάχτυλα 
γράμματα ασυνάρτητα να σχηματίζω
Χωρίς νόημα , έτσι  για  να γράφω λέξεις
Ακόμα μια νύχτα , περιμένω να περάσει και αυτή
Τα μεσάνυχτα  στην πολυθρόνα να με βρίσκουν
Με ένα βιβλίο αγκαλιά και δίπλα μου στο τραπεζάκι
ένα  ποτήρι γεμάτο  με κρασί
η μόνη πολυτέλεια που δεν εγκατέλειψα ποτέ.
Αναμένα τα πολύχρωμα κεριά , 
μια μυρωδιά κανέλας  και άγριου τριαντάφυλλου 
να μπερδεύονται στον αέρα π΄ ανασαίνω
Σε σκέφτομαι, πώς να είσαι άραγε
Ποια είναι η μορφή σου, που κάθεσαι
Τι ονειρεύεσαι, πως ζεις, τι κάνεις?
Αυτή την στιγμή άραγε ακούς την μουσική σου?
Θα πίνεις κάποιο ποτό, με μάτια ονειροπόλα
θα κοιτάς τ΄ αστέρια που πεθαίνουν γλιστρώντας
γοργά σε έναν άλλον ουρανό... ποιο αστέρι ψάχνεις?
Μήπως κάνουμε την ίδια ευχή, μήπως  και  την ίδια σκέψη τώρα?
ή  αφηρημένα θα κοιτάς στον τοίχο τις σκιές που σου χορεύουν
Η ανάσα μου βγαίνει κοφτή το στήθος μου πονάει ,
νοιώθω πως τούτο το φτωχό μυαλό
Βουτιά θα κάνει στο κενό , μέσα στα σκοτάδια
Να κυνηγήσει , όνειρα, σκέψεις, λόγια, την φωνή σου
Άγνωστο στο άγνωστο κι όμως γνώριμο πολύ
σα να το έχω ξαναζήσει , σα να το έχεις ξαναζήσει
σε μια πρότερη ζωή
Ανάμνηση άλλης ζωής
Δικαίωμα σου δίνει


                                                                                               Levina  01/02/12



16.1.13

Κλέφτης Σπουργίτης






                                                                              Sulamith Wulfing (1901-1989)




Κλείνουν τα φώτα της πόλης γύρω σου
ήρθε κι αυτή η νύχτα κι είναι ο θόλος τ΄ ουρανού
άδειος από τ΄ αστέρια κι ένα φεγγάρι ολόγιομο
σου γνέφει έξω απ΄ τις ανοιχτές τις πόρτες
απόψε να μην κοιμηθείς, θα έρθω να σε πάρω

Δικό σου αστείο είναι αυτό πως με τα φτερά μου
να πετάξεις θες "  να που με  της σκέψης σου 
την μορφή θα υπάρχω αδέσποτος σπουργίτης 
στην κάμαρα σου ψάχνω να σε βρω
στο μισοσκόταδο που κρύβεσαι και γράφεις
για κάποια όνειρα φθηνά ρετάλια που απέμειναν


Πιάσε την άκρια του φτερού μαζί μου να πετάξεις
γητεύτρα των ουρανών μαζί μου θα σε παίρνω
ανάμεσα στα σύννεφα την ώρα που με τα δάχτυλα
τις ώρες στο μεσονύχτι θα μετράω
κι οι άνεμοι θ΄ αφρίζουνε ανάμεσα τους σαν περνάμε
το ψέμα σου θα ξεντυθείς, μια φλέβα αίμα θα ΄σαι

Πετώντας τον γύρο της γης θα κάνουμε ώσπου
το πρώτο άστρο της αυγής πάνω στης επιθυμίας
τον τόπο να μας βρει στην αγκαλιά του γιασεμιού
να ξαποσταίνουμε απ΄ το μακρύ ταξίδι τότε θα
κλέψω ένα κομματάκι ζουμερό αχλάδι  να σε ταΐσω 
κι ένα κεράσι κόκκινο λαχταριστό,
ένα σπόρο από καρπούζι μαζί θα μοιραστούμε
 και γλέντι θα κάνουμε τρικούβερτο με
μια αρωματισμένη φλούδα από πεπόνι

Τα μάτια σου κράτα κλειστά για λίγο ακόμη , Ξημέρωσε
Από ένα ζαχαρωμένο τριαντάφυλλο θα κλέψω
μια σταγόνα από σιρόπι στο Αντίο μου να βάλω
δεν θ΄ αναπνέω, θα σωπαίνω, μακριά θα φτερουγίζω
κι εσύ … μέχρι να  ξαναβραδιάσει  θα έχεις ξεχάσει
ετούτο το ταξίδι στο φτερό του κλέφτη σπουργίτι.




Levina






11.1.13

Ντύνω τις Ελπίδες με Όνειρα



Κιτρινισμένα τα φύλλα που φέρνει ο αγέρας
Απ ΄ το μισάνοιχτο παράθυρο σαν διαλύομαι
Επάνω στα πλακάκια αφήνοντας το κορμί μου
Να ξεκουραστεί και την ψυχή μου λευτερώνω
Σε μιας ομίχλης την αρχή,  ώρες αμφιβολίας
Επάνω στο ανατομικό τραπέζι που με ξαπλώνεις
Με το νυστέρι θες τα βάθη μου να ξεδιπλώσεις
Να μάθεις
Τι  αναζητάς  στο τίποτα;

Τίποτα και  Όλα  τα βαφτίζω μοναξιά
Σκέψη, φίλοι κι ετούτη η ζωή στην μοναξιά δοσμένα
Να μοιάζει  ταινία τρομακτική και  περιμένω
Πότε το  αδηφάγο τέρας θα εμφανιστεί
Μέσα από το απόλυτο της σκέψης μου σκοτάδι
Να βανδαλίσει το υπόλοιπο μιας άγονης ζωής

Κέρινα πρόσωπα με αγκαλιάζουν στολισμένα
Με την μάσκα της αρχαίας τραγωδίας  κι ο χορός
Υμνεί την φυσιολογικότητα του θανάτου
Ένας θάνατος  που σέρνεται στους τοίχους ,
Καταπίνει την αίσθηση της ελπίδας
Για ένα αύριο που δικό μου το βλέπω
Και να ‘  τα λόγια μου
Λόγια μικρού ανόητου παιδιού να μοιάζουν

Κοίτα με σαν όρθια , ελεύθερη θα σταθώ
Σαν θα ουρλιάξω απέναντι στις χθεσινές μου σκέψεις
Κόντρα στην γη που μονότονα γυρίζει
Κόντρα στον ήλιο που κάθε μέρα βγαίνει
Κόντρα στην νύχτα που χρόνο δεν χάνει
Κοίτα με σαν τα σωθικά μου θα εκθέτω
Κοίτα με σαν  γίνω ποτάμι για να πνίξω
Τα φράγματα, τα ‘πιθανόν’ και τα ‘μπορεί’


Σου γνέφω ‘Έλα’ και  θα τους δείξουμε
Πως τις γυμνές ελπίδες μόνο τα όνειρα
Μπορούνε  να τις ντύσουν





                                                         Levina














8.1.13

Ω τι ονειρικό το χιόνι !


Χιονίζει!
Μόνο που βλέπεις τις διάφανες νιφάδες να χορεύουν γύρω σου νιώθεις πως βρίσκεσαι σε ένα τόπο ονειρικό, περιμένεις να δεις τους ήρωες των παραμυθιών να ξεπηδάνε πίσω από την θολή κουρτίνα του χιονιού που πέφτει απαλά σκεπάζοντας τα δέντρα, τους θάμνους, τα χειμωνιάτικα τριαντάφυλλα …
Όχι κάτι άλλο ξεκίνησα να γράφω …

                                                                             Δρόμος στο Καπανδρίτι 


Κάνει κρύο
Έτσι απλά μπορώ να το πω χωρίς φιοριτούρες και κορδέλες αμπαλάζ,
κάνει κρύο και κρυώνω και παγώνουν τα δάχτυλα επάνω στο πληκτρολόγιο .
Δεν τολμώ να κουνηθώ γιατί θα πέσουν από πάνω μου η ζακέτα, το σάλι,
η κουβέρτα που είμαι τυλιγμένη σαν γιουβαρλάκι και στριμωγμένη στην πολυθρόνα
του γραφείου … ολόκληρη ιστορία δηλαδή για να αλλάξεις θέση,
να πάς κοντά στο τζάκι να πάρεις λίγο χουχούλιασμα, να πας για νερό
ή για τουαλέτα δεν το συζητάμε… σε λίγο θα φοράμε πάνες βρακάκια
μια και η τουαλέτα είναι στο βορινό άκρο του σπιτιού κι εκεί δεν μπορείς
να πας κουκουλωμένος σαν φάντασμα και με δυο παντελόνια , πρέπει 
να τα πετάξεις όλα αυτά από πάνω σου… 
μια οδύσσεια κατάντησε και η ανάγκη μας πια!

Φυσικά και έχουμε καλοριφέρ !
Ωραιότατα πάνελ που φιλοξενούν γλαστράκια, βιβλία, ξανάγλαστράκια,
μια ξύλινη γραμματοθήκη,  κάτι πίνακες ζωγραφικής, κηροπήγια  
και δεν τα ανάβουμε για να μη χαλάσει το ντεκόρ!

Όχι πετρέλαιο δεν έχουμε …
μας έμεινε κάτι λίγο από τον περασμένο Χειμώνα, που και πάλι μας είχε μείνει
από τον προπερασμένο … που το  ψαρεύουμε
με ένα πλαστικό μπουκάλι κόκα κόλας δεμένο σε σπάγκο από τον πάτο
της δεξαμενής για να ανάψουμε φωτιά για τα ξερόκλαδα ή να τρίψουμε
κανένα έπιπλο να μη πιάσει σαράκι.

Δεν μένουμε στην Αλάσκα, ούτε καν στο Διδυμότειχο για να δικαιούμαστε
να μιλάμε … εντός Αττικής είμαστε αλλά εκτός Λεκανοπεδίου οπότε
μπορούμε ανερυθρίαστα να καίμε καυσόξυλα … άλλη πονεμένη ιστορία
κι αυτή, που τα μαζεύουν  σωρηδόν εδώ οι γηγενείς με τα αγροτικά ,
τα στοιβάζουν στα χωράφια τους και στις αυλές τους και τι νομίζετε
πως τα κάνουν? Τα καίνε για την οικογένεια?
Όχι βέβαια … τα πουλάνε στους χαζούς Αθηναίους που έχτισαν σπίτια
εδώ και δεν μπορούν να πάνε να κόψουν μόνοι τους …
καλά εμείς ανήκουμε στους έξυπνους Αθηναίους που διαθέτουμε και
αλυσοπρίονο και το κατάλληλο όχημα για να προμηθευόμαστε μόνοι μας
τα ξύλα της χρονιάς … να ΄ναι καλά οι εμπρηστές που όλο και κάποιο
δάσος εδώ γύρω καίνε!!  Έλααα , δεν θέλω  διαμαρτυρίες … τάχα λυπάστε
τα δασάκια και τα πευκάκια κι άλλα τέτοια... εδώ παγώνει η γούνα μας !
(κατά το ... καίγεται η γούνα μας )

Κρυώνω και δεν σκέφτομαι εκείνους που κρυώνουν πιο πολύ,
ούτε εκείνους που είναι άστεγοι και τα δόντια τους παίζουν
καστανιέτες από την παγωνιά … σκέφτομαι πως θέλω να καλέσω
στο σπίτι μου σύσσωμο το ένδοξο σώμα των Ελλήνων Βουλευτών
να τους φιλοξενήσω, να πιάσουν ο καθένας πόστο σε ένα από
τα σβησμένα καλοριφέρ, να κουβαλήσουν ξύλα, να φάνε το φαΐ μας,
να πάρουν το μπάνιο τους στο μπάνιο μας … και να βγάλουν εδώ μέσα
τις γελοίες αποφάσεις τους για φορολογίες, αυξήσεις, κομμένες συντάξεις …
γιατί μέσα από τα σπίτια που κυκλοφορείς με φανελάκι γιατί καίγεσαι
από την ζέστη στο καταχείμωνο, γιατί μέσα από τις δεξιώσεις και τις
οργανωτικές επιτροπές που τρως πίνεις τσάμπα και πληρώνεσαι από
πάνω για να συμμετέχεις,  γιατί αγκαλιά με το μπλοκ επιταγών και επάνω
σε ένα στρώμα με τάχα προικόα ακίνητα και ζωντανά ευρά, δεν βγαίνουν αποφάσεις !

                                             Ήρα-Κάρμεν-Ρήγας

Για ελάτε εδώ να σφίξει η επιδερμίδα από το κρύο και τα ξαναλέμε …
δωρεάν θα μοιράζετε μετά το πετρέλαιο … και όχι μόνο με τα ίδια σας
τα χέρια σε κάθε σπίτι.
Ουφ τα είπα!
                                                                                                                                               Levina









3.1.13

Ένα ήσυχο πρωινό





Μετά τις μέρες των γιορτών
ένα ήσυχο πρωινό ξημέρωσε,
με την υγρασία σαν ένα γαλακτερό ημιδιάφανο υλικό να θέλει να καλύψει τον τόπο μου ...
οι σταγόνες της Ίριδας ν΄ ακουμπούν προστατευτικά σε κάθε φυλλαράκι, σε κάθε πέταλο λουλουδιών, να ποτίζουν τα βρύα στις παρυφές των δρόμων και στα απάνεμα μέρη των κορμών των δέντρων.

Η πρωινή δροσιά
φανέρωσε τον ιστό της αράχνης στο καμπανάκι της εισόδου


Οι τρελαμένες τριανταφυλλιές έβγαλαν τα Χειμωνιάτικα λουλούδια τους κι η Πασχαλιά ξεχάστηκε πως είναι στην καρδιά του Χειμώνα ... ίσως και να ζήλεψε και έβγαλε τα μαβιά λουλουδάκια της, σαν μάτια που παρακολουθούν πίσω από τα κλαριά την πορεία του καιρού.










Κάθε ελεύθερη στιγμή  της μέρας μου,  κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου καταφεύγω σε αυτές τις μικρές πινελιές που βάζει η φύση γύρω μου.
Και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούργιο .
Θα παρομοίαζα αυτές τις φαινομενικά χαλαρές στιγμές με τον εμβρυουλκό που έχει ο μαιευτήρας για να φέρνει μια νέα ζωή στον κόσμο.

Αυτά είναι τα στεφάνια του Δεκέμβρη, περίμεναν τον γιορτινό στολισμό τους

Έτσι είναι , όταν αφήνεσαι να ταξιδέψεις επάνω σε δυο σταγόνες υγρασίας , μπορούν να εκμαιευτούν από μέσα σου χιλιάδες συναισθήματα, να δεις με καθαρό βλέμμα ότι υπάρχει γύρω σου, ότι σε πλαισιώνει, ότι σε αγγίζει, σε πονά, σου δίνει χαρά, σε προβληματίζει και πόσο εύκολο είναι να αφήσεις
τότε πίσω σου τα σκοτάδια, να παραμερίσεις τις ανήλιαγες ψυχές και να αφεθείς στο φως ενός ήλιου που υπάρχει ακόμα και στην πιο βαριά συννεφιά.



Είναι ευλογία η ζωή για να την σπαταλάμε σε προτάσεις που αρχίζουν με το ΘΑ...


Eίναι απειροελάχιστη η ζωή  που μας χαρίστηκε στην γη για να παραμένουμε εγκλωβισμένοι πρώτα απ΄ όλα  μέσα μας, φυλακισμένοι στις ίδιες μας τις σκέψεις.


Είναι ευλογία ο χρόνος που που μας δόθηκε,
ας μην τον αφήνουμε να πηγαίνει χαμένος
κλεισμένοι στα σκοτάδια μας, παγιδευμένοι
στους εφιάλτες μας   _







                                                                                                                      Levina












Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...