27.11.12

Κυριακή στην Αθήνα







Μια ξαφνική απόφαση ήταν, να γίνει κάτι διαφορετικό αυτή την Κυριακή …
να κατέβω στην πόλη που μεγάλωσα, να περπατήσω στους δρόμους
που έλιωνα κάποτε τα τακούνια μου, να ξαναδώ την Αθήνα.
Πειραιώς, πλ. Κουμουνδούρου, Ομόνοια
Δεν ξέρω τι περίμενα να δω, πάντως όχι αυτά που έβλεπα !
Έλληνας ούτε για δείγμα, μόνο μελαμψά  πρόσωπα σε όλες
τις αποχρώσεις με το ίδιο όμως βλέμμα … κάπως χαμένο,
αποπροσανατολισμένο, αδιάφορο κι εκεί στις πλάκες των πεζοδρομίων
στρωμένες κούτες και επάνω κουκουλωμένοι ανθρώπινοι μπόγοι
που δεν ήξερες καν αν είναι ζωντανοί. Άραγε Έλληνες αυτοί ή ξένοι?

Πλατεία Ομονοίας, αυτό το καινούργιο εξάμβλωμα … τι απέγινε
η όμορφη πλατεία με το σιντριβάνι της σήμα κατατεθέν της πόλης ?
Πόσα πανηγύρια δισεκατομμυρίων στοίχισε αυτό το μαρμάρινο ‘
’πράγμα’’ που θα το πυρώνει ο ήλιος τα Καλοκαίρια και θα γεμίζει
βρώμα από τις βροχές σε συνδυασμό με τα καυσαέρια τους Χειμώνες?
Κι όλοι αυτοί που καθόντουσαν στα σκαλοπάτια?
Και πάλι , κανένας Έλληνας! Και παντού μαγαζιά κλειστά,
λουκέτα, άδειες βρώμικες βιτρίνες με γυμνές κούκλες που
κάποτε φορούσαν όμορφα ρούχα.
Και παντού σκουπίδια, πολλά σκουπίδια, σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο!
Πλατεία Κλαυθμώνος, κάθομαι για λίγο στο μουσείο Βορρέ
και με πλησιάζει μια αποστεωμένη γυναίκα που παραπατά
με τεράστια μάτια και σβησμένο βλέμμα …
- σας παρακαλώ!- μου λέει και απλώνει το χέρι της … ψάχνω
τις τσέπες μου γιατί έχω αφήσει την τσάντα μου στο αμάξι και
ψαρεύω ένα δίευρω , με κοιτά τόσο παράξενα που ντρέπομαι
εγώ η καλοζωισμένη Αστή κι εκείνη ένα κλαράκι που νομίζεις
θα σπάσει στο επόμενο βήμα.
Μοναστηράκι και ψάχνουμε να βρούμε μια θέση να παρκάρουμε,
γίνεται το έλα να δεις όμως καβαλάμε ένα πεζοδρόμιο όπως όλοι
και βρίσκομαι να περπατάω ανάμεσα στον κόσμο που
χαζεύει στο γιουσουρούμ. Σεντόνια στρωμένα κι από τις δυο μεριές
του κάθε δρόμου και ένα σωρό πράγματα επάνω, από κατσαβίδια ,
παλιά βιβλία, δίσκους, μέχρι γυαλικά, ασημικά και ο καθένας
να ζητάει ότι τιμή θέλει περιμένοντας να παζαρέψεις μαζί του …
Το παζάρεμα είναι ένα τελετουργικό για όποιον δεν το ξέρει …
σου λέει ο έμπορας την τιμή, εσύ αντιπροτείνεις και κάπου εκεί
θα τα βρείτε αν θέλεις πραγματικά να αγοράσεις αυτό που σε ενδιαφέρει.
Πλατεία Αβησσυνίας και ανάμεσα στα χιλιάδες γυαλικά βλέπω
μια παρόμοια πιατέλα που είχα από την μητέρα μου και σε κάποια
άτυχη στιγμή είχε σπάσει!
Είναι αδύνατον να φύγω χωρίς να την αποκτήσω , ρωτάω την τιμή
κι ο έμπορας αρχίζει το παραμύθι … - είναι σπάνιο κομμάτι,
είναι αρτ νουβό του ’30 – ανάθεμά τον κι αν ξέρει τι είναι αυτό
αλλά εμένα ποσώς με ενδιαφέρει να του εξηγήσω , εγώ την
πιατέλα θέλω. Πιάνουμε τα παζάρια , ζητά 30 ευρώ κι όπως
τον βλέπω να πέφτει με την πρώτη αντιπρόταση που του έκανα
στα 20 και να μου πασάρει το κομμάτι που ήθελα στενοχωρήθηκα
γιατί θα μπορούσα να το πάρω και με τα μισά αλλά παίρνω
αγκαλιά το απόκτημά μου και προχωράω.
Εξάρχεια και επικρατεί ηρεμία, ελάχιστος κόσμος και μόνο καμιά
δεκαριά μελαμψοί στην Στουρνάρη μου κάνουν εντύπωση καθώς
στέκονται στην μέση σχεδόν του δρόμου και κάνουν νοήματα
στα αυτοκίνητα να πλησιάσουν … πωλούν λαθραία , κολόνιες,
γυαλιά, ρολόγια και γύρω τα καταστήματα κλειστά με χοντρά
ρολά όλα ζωγραφισμένα με γκράφιτι .
Αθήνα, η πόλη που μεγάλωσα !
Ήθελα να βγάλω την φωτογραφική μου μηχανή αλλά τελικά
δεν πήρα καμία  φωτογραφία από όσα είδα … μόνο θλίψη
μου προκαλούσαν, θέλω να θυμάμαι την πόλη αυτή όπως ήταν  
κι όχι όπως την κατάντησαν.
Τόσες Αρχές πέρασαν από αυτή την πόλη, τόσα βροντερά ονόματα
που ακόμα περιφέρονται στην πολιτική σκηνή του τόπου μας
και αυτό ήταν το χάλι που κατάφεραν ?
 Αχαρνών και έξοδος στην Εθνική οδό για την επιστροφή.


 


Γύρισα με μια θλίψη στην καρδιά για όσα είδα … το πρώτο
που έκανα ήταν να βάλω την πιατέλα μου στην θέση της παλιάς .
Έξω είχε έναν ζεστό ήλιο και βγήκα να πάρω καθαρό αέρα
να ξεκαθαρίσουν κι οι σκέψεις στο μυαλό μου.
Προχωράμε αναγκαστικά εμπρός, τι κρίμα όμως
να σβήνουμε με αυτό τον άθλιο τρόπο το παρελθόν μας
παραδίδοντάς το σε άχρηστα χέρια.



Το ξέρω πως έβαλα εικόνες άσχετες με το σημερινό θέμα
αλλά για εμένα είναι το πριν και το μετά…
το πριν δεν το φωτογράφισα, οπότε βάζω το μετά…,
τα μανιτάρια που βρήκα αργότερα στο διπλανό χωράφι
και την γυάλινη πιατέλα που αγόρασα…



                                                                              Levina






28 σχόλια:

Margo είπε...

Αλλάζουν οι τόποι Λεβίνα μου άλλοτε προς το χειρότερο και άλλοτε προς το καλύτερο. Θα γίνει κάποτε η όμορφη πόλη που ήξερες και ακόμη καλύτερη.. όταν θα έχουμε γίνει πρώτα εμείς.

7 χρόνια έχω να περάσω από την Αθήνα, κάποτε την περπατούσα καθημερινά. Μου λείπουν εκείνα τα περάσματα..

Καλό μεσημέρι Λεβίνα μου

airis είπε...

Ψυχικό μαράζωμα....
ακόμα και για μένα που δεν είδα αυτές τις εικόνες!
Έζησα 4 χρόνια στην Αθήνα όταν σπούδαζα...
Άλλες εποχές...ακόμα δεν είχαν πλακώσει τα άγρια...
Καλή συνέχεια!

μυστήριο κορίτσι είπε...

καλύτερα που δεν φωτογράφισες το πριν προτιμώ το μετά...
και εγώ ήμουν στην Αθήνα την Κυριακή κρατώ το ότι βλέπεις ξένους παντού και φυσικά τα σκουπίδια πάντου σκουπίδια άλλωστε για κάποιους και οι ξένοι είναι σκουπίδια δυστυχώς...
καλό μεσημέρι!

υ.γ.είχα αφήσει σχόλιο και στην προηγούμενη σου ανάρτηση αλλά ίσως κάτι έγινε δεν ξέρω...

ΦΛΩΡΑ είπε...

Λεβίνα μου αν ήξερες τι μου θύμισε η πιατέλα σου.
Μια ίδια είχε η καλή μου γειτόνισσα που την αγαπούσα πιο πολύ κι από γιαγιά.
Γιατί οι γιαγιάδες μου ήταν μακριά κι εκείνη για μένα έπαιζε αυτό το ρόλο.
Που με γύρισες κορίτσι μου. Μισό αιώνα πίσω.
Όσο για την Αθήνα μας. Εγώ ακόμη την περπατάω συχνά. Θα έλεγα κάθε 10 μέρες οπωσδήποτε. Εκεί βρίσκω υλικά για τα κοσμήματά μου, για τα κεντήματά μου και χίλια άλλα πράγματα. Αθηνάς, Μοναστηράκι, Κολοκοτρώνη, Αγ. Μάρκου.
Την λυπάμαι αλλά την αγαπώ κιόλας. Κι αν σου πω πως γυρνάω στο σπίτι μου με χαρά τι θα πεις. Δεν πρέπει να την εγκαταλείψουμε. Πρέπει να είμαστε κι εμείς εκεί για να μην είναι μόνο οι άλλοι.

Dim Meat Trees είπε...

Εύχομαι να μη ραγίσει ποτέ αυτή η πιατέλα, αντίθετα με τις καρδιές μας μπροστά στην ασχήμια...

serenata είπε...

Εχει αλλάξει πολύ η Αθήνα Λεβίνα μου...
Μα και πια πόλη δεν έχει αλλάξει;
Εδώ 6 μήνες έλειπα απ' το προάστιο που ζω και άλλαξε.
Φοβάμαι πια να βγω στο δρόμο βράδυ....
Σε φιλώ γλυκιά μου:)

Levina είπε...

Πολλά άλλαξαν και για εμάς που λείπουμε χρόνια είναι έντονες οι διαφορές , εντυπωσιακές θα έλεγα και δυστυχώς προς το χειρότερο … δεν τον αγαπάμε τον τόπο μας , δεν τον φροντίζουμε … ακόμα κι εδώ που μένω ξεφυτρώνουν συνεχώς μεγαθήρια εκατοντάδων τετραγωνικών, τι χρειάζονται αλήθεια πχ. εφτακόσια τετραγωνικά σε μια οικογένεια? … τα λίγα πευκοδάση που υπάρχουν καίγονται κάθε χρονιά κι από λίγο… δεν σεβόμαστε την ίδια μας την ζωή !

Ίσως κάποτε ... καταλάβουμε τι κάναμε.

Καλό βράδυ καλή μου Margo :))

Levina είπε...

Eγώ μεγάλωσα στην Αθήνα, εκεί έμαθα να περπατάω ελεύθερα, άφοβα στους δρόμους ακόμα και στα άγρια μεσάνυχτα ή τα ξημερώματα , πράγμα αδιανόητο στο σήμερα ... ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να δούμε και τα καλύτερα όπως λέει κι η Margo γι' αυτή την πόλη που μόνο χαστούκια τρώει τόσα χρόνια !

Να είσαι καλά airis
καλό σου βράδυ :)

Levina είπε...

Θα με συγχωρέσεις κοριτσάκι μου που με την αιώνια αφηρημάδα μου δεν είδα τα σχόλια για να τα δημοσιεύσω? Εγώ φταίω όχι ο blogger.

Σκέφτηκα μήπως φταίει πως άργησα πολύ να φύγω από το χωριό για να επισκεφτώ την πόλη που μεγάλωσα και έτσι είδα διαφορές που αν ζούσα εκεί θα είχαν έρθει πιο μαλακά κι όχι όπως τα είδα εγώ ξαφνικά και μου κακοφάνηκαν τόσο!

Σου εύχομαι ένα όμορφο βράδυ

Levina είπε...

Θυμάμαι μικρή Φλώρα μου να κάνουμε συχνά βόλτες στο Μοναστηράκι με την μητέρα μου που είχε αδυναμία στις αντίκες και να αγοράζει πράγματα που άλλοι είχαν πετάξει ή τα θεωρούσαν άχρηστα ! Γυαλικά, μπουφέδες, μπακίρια, να πίνει τον καφέ της και παράλληλα να παζαρεύει με τους πωλητές τις τιμές … Όλα τα κράτησα και όλα τα θεωρώ πολύτιμα … ακόμα κι αυτή η απλή πιατέλα από πράσινο γυαλί που βρήκε την θέση της μόλις ήρθε σπίτι μου … και πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα έχουν περάσει όλα αυτά τα αντικείμενα πριν έρθουν σε εμένα! Αν μιλούσαν άραγε πόσες ιστορίες θα είχαν να πουν.
Όσο για την πόλη δεν έχεις άδικο … πρέπει να κατεβαίνω συχνότερα γιατί κι εγώ είμαι ανάμεσα σε αυτούς που τελικά την εγκατέλειψαν! Έχεις δίκιο :))

σε φιλώ Φλωράκι μου
καλό σου βράδυ !

Levina είπε...

Για τις καρδιές μας δεν ξέρω να σου πω … γεμίζουν όλο και πιο συχνά ραγίσματα μπροστά στην ασχήμια όπως κι αν μεταφράζεται αυτή …
η πιατέλα στο υπόσχομαι πως δεν θα αντέξει περισσότερο κι από εμένα στον χρόνο κι έχει να δει πολλές χαρές όπως και η προκάτοχός της :))

σου εύχομαι ένα όμορφο βράδυ!

Apokalipsis999 είπε...

Στα φοιτητικά μου χρόνια, κάθε Κυριακή πήγαινα στο Μοναστηράκι για να βρω κανένα βινύλιο, κανένα βιβλίο... Άλλες εποχές. Τώρα όπως τα λες. Κανείς Έλληνας και εν γένει ελάχιστα πράγματα θυμίζουν τα παλιότερα χρόνια. Όσο για την Αθήνα, που άλλαξε πια, δεν αξίζει να την επισκεφθείς, ούτε Κυριακή, ούτε καθημερινές, αν δεν έχεις κάποια δουλειά... Η Αθήνα που ήξερα πέρασε ανεπιστρεπτί...

Riccie Finestra είπε...

καλά η πιατέλα τα σπάει!!! μου θυμίζει πιατέλα της γιαγιάς μου γεμισμένη με κουραμπιέδες...αυτό το πράσινο γυαλί ήταν το χαρακτηριστικό μιας εποχής ολόκληρης...
Αθήνα...τί να λέμε...η πόλη αυτή είναι φάντασμα, εφιάλτης...
αυτά που σε σένα έκαναν εντύπωση για μένα, για όσους μένουν εδώ είναι απλά καθημερινότητα...αν υπήρχε ελάχιστη δικαιοσύνη ΟΛΟΙ οι δήμαρχοι, οι Πεχωδε, οι Περιβάλλοντος, οι Ανάπτυξης μαζί με αυτά τα καθάρματα της πολεοδομίας έπρεπε να εκτελεστούν για μαζικό βιασμό των ζωών όλων των υπολοίπων ανθρώπων...αλλά και των αναμνήσεών τους...
η Αθήνα, η εικόνα της, είναι η ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ της ικανότητας και της αγάπης των πολιτικών για την πατρίδα τους και τους πολίτες της...Απλά...
Θεός 'σχωρέστην...

Levina είπε...

Έχεις δίκιο Σταμάτη μου, πέρασε αυτή η εποχή ανεπιστρεπτί , όμως εδώ θα συμφωνήσω με την Φλώρα που λέει πως δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε … όσο φεύγουμε εμείς τόσο γεμίζει με άγνωστες φάτσες και αλλοιώνεται κι εγώ έλειψα πολλά χρόνια από εκεί, προχθές το διαπίστωσα με την βόλτα μου.
Το να γυρίζουμε την πλάτη τελικά δεν είναι λύση.

Καλό βράδυ σου εύχομαι!

Maria Villioti είπε...

Τι κάνεις κοριτσάκι; Στο κέντρο πηγαίνω τακτικά κι έχω δει την αλλαγή να πραγματοποιείται...αργά και βασανιστικά. Παρ'όλα αυτά κάτι υπάρχει ακόμη εκεί που αντέχει. Δεν ξέρω για πόσο αλλά ελπίζω... Σου στέλνω πολλά φιλιά κούκλα μου...Καλό βράδυ.

tuki είπε...

Γέμισε Levina μου, η Αθήνα κλαράκια αδύναμα
που ακόμη στέκονται έτοιμα να σπάσουν
και μαγαζιά που τη νύχτα ακόμη πιο άσχημα φαίνονται
όπου κι αν σταθεί το βλέμμα σου δεν βλέπεις ομορφιά
οι πολίτες την τσάντα τους δες πως την κρατούν..
Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς που πέρασαν
άφησαν άδεια ταμεία και κάποιους λόγους στα μπαλκόνια
αλλά η κατοικία τους απέχει μακριά από αυτό
που περιγράφεις καλή μου που ζούμε εμείς καθημερινά..
γι αυτό μείνε εκεί που είσαι, αυτό που κι εγώ αναζητώ
να φύγω όσο μπορώ έξω από την Αθήνα, σ’ ένα χωριουδάκι
αλλά..
για όλα όσα λες συμφωνώ απόλυτα μαζί σου..
Η πιατέλα όμορφη, να τη χαρείς!!
φιλάκια, Καληνύχτα!

Lyriel Bee είπε...

Πόσο κρίμα για όλα αυτά ... πονάει πολύ να βλέπεις την παρακμή ενός τόπου που αγάπησες. Γι αυτό κι εγώ κρατάω την ανάμνηση του πριν κάπως σαν ένα όνειρο..
Υπέροχη η περιγραφή σου. Καλή μέρα Λεβίνα μου !

Levina είπε...

Καλημέρα serenata μου,
δεν το θέλω αυτό μέσα στην ζωή μου , να φοβάμαι σε κάθε θόρυβο, να θέλω να βάλω τα χέρια στις τσέπες και να περπατήσω και να μη μπορώ να το κάνω από φόβο ! Όσο το σκέφτομαι όμως βρίσκω πως είναι στο χέρι της πολιτείας να τα αλλάξει όλα αυτά, όσο αφήνεις ανεξέλεγκτη μια κατάσταση φυσικό είναι να γιγαντώνεται!

σε φιλώ
να έχεις μια όμορφη μέρα :)

Levina είπε...

yg. Βιβλία βρήκα και με 1 ευρώ ! μεταχειρισμένα βεβαίως βεβαίως...
παλιούς δίσκους με 1 ευρώ πάλι και δίσκους γραμμοφώνου με 10 παρακαλώ ακατέβατα εκεί... η κυρία που τους είχε δεν σήκωνε παζάρια κι εγώ δεν πήρα (θα συνεχίσω να ακούω το " άπονη και άκαρδη " χιλιογρατζουνισμένο χαχαχαχα... η τουλάχιστον κάτι τέτοιο γιατί από τα χρόνια ένας θεός γνωρίζει τι τραγουδάει!)

Καλημέρα!

Levina είπε...

Δεν θα τους εκτελούσα Jony μου,
θα ήταν πολύ λίγο για όλους αυτούς ... αλλά θα τους δήμευα τις περιουσίες που έχουν κάνει εις βάρος των πολιτών και θα έριχνα τα χρήματα για την ανάπτυξη της πόλης … της κάθε πόλης!

Υγ. Κι εγώ τις ίδιες αναμνήσεις έχω, αυτά τα πολύχρωμα γυαλιά που κάποτε έγιναν μπανάλ και ξεπουλήθηκαν όσο όσο για να αντικατασταθούν από άλλα ακριβά υλικά. Μόνο που η συναισθηματική αξία που έχουν δεν πουλιέται. Θα την φωτογραφίσω και με χριστουγεννιάτικα γλυκά για να σου θυμίσει ακόμα περισσότερο την γιαγιά σου :))

Kαλημέρα να έχεις!

Levina είπε...

Άντε Μαράκι μου να κρατάμε την ελπίδα τουλάχιστον !
βρίσκω πως κακώς έπιασα τα όρη τα άγρια βουνά και
ξεχάστηκα ... θα κατεβαίνω συχνότερα να ελέγχω την κατάσταση γιατί
κι εγώ ελπίζω, κάπου θα σταματάει η κατρακύλα έτσι δεν είναι?

Φιλιά κι από μένα
Καλημέρα να έχεις :))

Levina είπε...

Πέρα από τον φόβο
λείπει πολύ και η ομορφιά ! έχεις δίκιο, ψάχνω να βρω αν βρήκα κάτι όμορφο να με συγκινήσει και δεν βρήκα τίποτα, ίσως στην επόμενη βόλτα , όμως οι αντιθέσεις είναι μεγάλες το εδώ που ζω με το εκεί και θα διαφωνήσω σε ένα μαζί σου… ακριβώς αυτοί που εκλέχτηκαν και μένουν σε ακριβές όμορφες πευκόφυτες περιοχές των Βορείων προαστίων δεν θα έπρεπε να δώσουν ομορφιά και στον τόπο που τους έδωσε το παντεσπάνι τους? Εγώ τον Δήμαρχο που θα απαλλοτρίωνε οικόπεδα για να τα κάνει παιδικές χαρές, που θα φύτευε δέντρα αντί να ξεριζώνει κι αυτά τα λίγα που απέμειναν, που θα δημιουργούσε αντί να χαλάει για να τρώνε όλοι μαζί εργολάβοι και μιζαδόροι και παρατρεχάμενοι, θα τον ψήφιζα μια ζωή.

υγ. Και που να δεις εγκατάλειψη η επαρχία τώρα με τον Καποδίστρια και την συνένωση των Δήμων και Κοινοτήτων! Τρισχειρότερα από πριν.

Σ΄ ευχαριστώ για την πιατέλα μου, έχει την τιμητική της :))

φιλιά πολλά tuki μου
να έχεις μια όμορφη μέρα !

Levina είπε...

Καλημέρα μπισκοτάκι μου
ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα αλλά λόγω οικονομίας χώρου το απέφυγα ... κράτα το όνειρο , όπως το κρατάμε όλοι, όμως η πραγματικότητα απέχει πολύ και θέλει κότσια και δουλειά για να
αλλάξει προς το καλύτερο :))

φιλιά κοριτσάκι
Καλημέρα να έχεις !

Ανώνυμος είπε...

Πολύ δυνατή η περιγραφή σου !!

Την Αθήνα την λάτρεψα, εκεί ήμουν από πρωϊ μέχρι μεσημέρι από το 70 μέχρι το 2000 περίπου.
Προτιμώ να την θυμάμαι όπως την έχω στην καρδιά μου. Δεν αντέχω να τη βλέπω όπως έγινε ! Όσο σπανιότερα και για όσο λιγότερο μπορώ κατεβαίνω.
Και αυτό με τους μετανάστες... ΟΚ... δεν θελω να με πουν ρατσιστή... αλλά έχουν άλλες αξίας, άλλες οπτικές γωνίες για αισθητική, ομορφιά, όσοι έχουν.
Και όσο μου λένε "όλοι ίδιοι είμαστε", τόσο καταλαβαίνω ότι κάποιοι ένα μας θέλουν, εμείς "προς τα κάτω" μέχρι να συναντήσουμε τους "κάτω"...

Και να μη τολμάς να διαμαρτυρηθείς έντονα μη σε πουν ρατσιστή ή ακροδεξιό ! Έλεος !!

Ανώνυμος είπε...

....σαν ένα παλιό βινύλιο....

Γεια σου, είμαι ένας ξένος, δεν σε ξέρω, και ούτε εσύ έμενα, είμαι δηλαδή ακόμα ένας ξένος.....
Μα ξέρω πως είναι να σβήνουν οι μνήμες σου.......
Γιατί καθετί που έζησες, και δεν είναι πια εκεί το ίδιο, είναι ακόμα μια μνήμη που δραπέτευσε....
Μοναστηράκι, το αγαπημένο μου Μοναστηράκι, ούτε αυτό δεν είναι σαν παλιά....
Μα είναι ακόμα εκεί.....
Σαν ένα παλιό βινύλιο, γεματο γραντζουνιές, που κάποτε θυμάσαι....
Σαν ένα παλιό τραγούδι, που αν το ακούσεις, ξυπνά μνήμες, και ξαναζεί....
Έτσι είναι η ζωή μας, σαν ένα παλιό βινύλιο, που μερικές φόρες γυρνάει ακόμα, ξυπνώντας μνήμες......

....ένας ακόμα ξένος.....



Levina είπε...

Δεν μου φταίνε οι μετανάστες Gip μου
αλλά εκείνοι που το άφησαν όλο αυτό ανεξέλεγκτο να διογκώνεται , στο όνομα του χρήματος ( γιατί όλοι γνωρίζουμε τι παιχνίδια παίζονται στις πλάτες όλων αυτών … ενοικιοστάσια με μαύρο χρήμα σε ερείπια διαμερίσματα και μαγαζιά, πορνεία, ναρκωτικά, λαθραία και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι ) άλλαξαν το κοινωνικοπολιτικό στάτους της καρδιάς της πόλης αυτής. Η κρίση που ήρθε έδωσε τον τελευταίο πυροβολισμό .
Ας μου δείξουν μια πόλη στον κόσμο που την έχουν παραδώσει στους μετανάστες όπως παραδώσαμε εμείς την Αθήνα για τους παραπάνω λόγους που γράφω , όχι πως παντού δεν γίνονται αυτά … αλλά τουλάχιστον είναι ελεγχόμενα , εκτός αν είμαστε τριτοκοσμική χώρα και τώρα το διαπιστώνουμε κι αυτό!

Υγ. Ότι και να μας πουν, ρατσιστές ή χρυσαυγίτες , υπάρχουν επιχειρήματα για να στηρίξουμε τον λόγο μας κι όχι σιδηρογροθιές ή κούφιες απειλές που οδηγούν μόνο στην γελοιότητα.


Καλημέρα και να είσαι καλά :)

Levina είπε...

Έχεις δίκιο,
Ξυπνάνε οι αναμνήσεις με έναν ήχο, ένα παλιό τραγούδι που σου φέρνει ένα σωρό εικόνες ο στίχος του, ακόμα και με τις μυρωδιές … "λεβάντα" μου θυμίζει τα συρτάρια με τα ασπρόρουχα της μητέρας μου … "κανέλλα" τα γλυκά στο σπίτι … "γιασεμί" τα ανοιξιάτικα απογεύματα στην βεράντα … ο στίχος «νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» τους παππούδες μου …
Όλοι κάτι έχουμε μέσα μας να μας θυμίζει την ζωή που ζήσαμε και πιστεύω πως είναι οι βάσεις μας για την ζωή που φτιάχνουμε να ζήσουμε από εδώ και πέρα , κάθε ανάμνηση ένα σκαλί για πιο επάνω !

Καλημέρα ξένε
Να είσαι καλά όποιος και να ΄σαι, όπου και να ΄σαι :))

vailie είπε...

Τελικα κατεβηκες αθν,ε;
Θυμαμαι το συντριβανι της ομονοιας παιδι που κατεβαινα με τους γονεις μου, περπατησα εξαρχεια κ ζηνωνος, οργωνα το κεντρο θυμαμαι...απο ζωγραφου ως περιστερι με τα ποδια....
Λατρευα πλακα,μοναστηρακι,ομονοια,ακαδημιας ....κ ποσα αλλα σημεια της!
Ακομη ταλατρευω! Κ νομιζω οτι κατα βαθος δεν την φοβαμαι....
Αναμεικτα συναισθηματα! Κ τωρα πεφτει ξυλο μπροστα στην πορτα του γραφειου μου...ε.βγαινω απτηναλλη,απτην πισω! :-P

Χαθηκα λιγο....φταιει αυτος ο νοεμβρης ο γλυκος κ πικρος μαζι! Σαν γλυκο πορτοκαλι.....με σταγονες σοκολατας.....
Τα φιλια μου κ δυνατη αγκαλια! ;-)

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...