23.10.12

Τέλος Φθινοπώρου





Φθινόπωρο ακόμα κι έκανε τόση ζέστη τα μεσημέρια,
πέταγε τα σεντόνια από πάνω της και κοίταζε με
βλέμμα αφηρημένο τα λευκά πτερύγια του ανεμιστήρα
που απλά ανακάτευαν τον ζεστό αέρα στο δωμάτιο
ενώ τα απογεύματα έβρισκε δροσιά κάτω από το πυκνό
φύλλωμα της μουριάς στην αυλή καθισμένη απέναντί του
αμίλητοι να διαβάζουν εφημερίδα και να πίνουν τον καφέ τους.
Ακόμα και χιόνι αν είχε πέσει εκείνη την ζεστή μέρα
δεν θα την είχε ξαφνιάσει τόσο όσο η πρόταση του
να κατέβουν στην παραλία το βράδυ.
Τόσες φορές του το έχει ζητήσει μέσα στο Καλοκαίρι,
τα βράδια που έτρωγαν μαζί και έπιναν δροσερό
λευκό κρασί ή όταν προσπαθούσε κρατώντας μια πετσέτα
γεμάτη παγάκια να δροσίσει το φλογισμένο δέρμα της.
Εκείνος το θεωρούσε ακραίο να αφήσουν το σπίτι τους
και να κοιμηθούν στην ακροθαλασσιά κι έτσι τώρα
που της το πρότεινε, δεν κάθισε να το σκεφτεί περισσότερο, 
ξέθαψε τον υπνόσακο από την αποθήκη, άρπαξε και
το ριχτάρι του καναπέ και τον ακολούθησε στο αυτοκίνητο.
Τον είδε να κάνει μια στάση στο περίπτερο της πλατείας
κι όταν γύρισε πέταξε στην αγκαλιά της μια τσάντα με
ένα πλαστικό μπουκάλι νερό και παγωμένα κουτάκια μπύρας ,
ενώ εκείνη τον κοίταζε αποσβολωμένη.
Από πότε έπινε μπύρα που πάντα έλεγε πως την σιχαινόταν?
Κάτι είχε το βλέμμα του, κάτι θλιμμένο, κάτι απόμακρο
κι εκείνη ένοιωθε τόσο ευτυχισμένη  μαζί του που
δεν ήθελε να ρωτήσει τίποτα για να μη χαλάσει αυτή
την μοναδική βραδιά … ήξερε πως όταν θα ήταν έτοιμος 
θα της μιλούσε για ότι βασάνιζε το μυαλό του.
Αυτή την νύχτα την ήθελε γεμάτη αγάπη, γεμάτη έρωτα
πλάι στο κύμα, να ξαναγίνουν τα παιδιά που
ήταν όταν γνωρίστηκαν και ξημεροβραδιαζόταν στις θάλασσες
και στα βουνά , αυτός, αυτή, η μηχανή του κι ένα
σακ βουαγιάζ …  δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο !
Μόνοι τους ήταν στην παραλία, αδειάζουν τ΄ ακρογιάλια
τον Σεπτέμβρη , δεν βρίσκεις πια παρέες τα βράδια
να κάθονται γύρω από τις  φωτιές που ανάβουν
με θαλασσόξυλα κι αυτές πετάνε γαλάζιες σπίθες
από το αλάτι της θάλασσας που κρύβουν μέσα τους.
Ξάπλωσαν στην άμμο κι έπιναν αμίλητοι , εκείνος να
την κρατά αγκαλιά με το ένα του χέρι, εκείνη
να χαζεύει τα αστέρια που χοροπηδούσαν στον ουρανό
και το φεγγάρι που σκόρπιζε ανάμεσα στα μικρά κύματα.
Δεν υπήρχαν λόγια παρά μόνο ήχος του νερού που έσκαγε
στα πόδια τους, ένας ήχος  επαναλαμβανόμενος, αργός,
όπως οι κινήσεις τους, όπως οι ανάσες κι όταν οι ανάσες
έγιναν κραυγές χάθηκε ακόμα κι αυτός από το πλάι τους
και βρέθηκαν σε ένα σκοτεινό πέλαγος να βυθίζονται σε
άγνωστα νερά.
Ξύπνησε την ώρα που χάραζε ένα γλυκό ρόδινο φως
στον ουρανό και είδε την αγαπημένη μορφή να κάθεται
δίπλα της, με ένα τσιγάρο αναμμένο ανάμεσα στα χείλη
και σηκώθηκε να τον αγκαλιάσει.
Ήθελε το πρωινό της φιλί, να νοιώσει την αλμύρα
της θάλασσας μέσα από τα χείλη του , να της πει
πόσο την αγαπάει , να του πει πόσο τον λατρεύει
μα όταν γύρισε να την κοιτάξει τα μάτια του ήταν
σκοτεινά, αγέλαστα … δεν τα γνώριζε αυτά τα μάτια!
Με προσμονή περίμενε τις λέξεις του, δεν ήθελε να ρωτήσει,
περίμενε όπως ήταν αναμαλλιασμένη, ερωτευμένη,
με τον ιδρώτα του ακόμα επάνω στο κορμί της
κι η φωνή του όταν μίλησε ήταν ένας βραχνός ψίθυρος
που μόλις και ακούστηκε .
-         Θέλω να χωρίσουμε.
Δεν κατάλαβε τι της είπε, δεν έφταναν οι λέξεις
στο μυαλό της έστω κι αν ζωγραφίστηκε ένα ερωτηματικό
στην άμμο μπροστά στα μάτια της.
Δεν θα του έλεγε τίποτα, ένοιωσε μόνο πως ήταν προδοσία
αυτή η νύχτα, σηκώθηκε ολόγυμνη  ευάλωτη μπροστά του
και μπήκε στην θάλασσα να τον ξεπλύνει από πάνω της ,
να διώξει τις λέξεις μακριά της κι η θάλασσα
άρπαξε την φουρτούνα της ψυχής της,
καθάρισε το κορμί και το μυαλό της .
Βγήκε, σκουπίστηκε με το  φόρεμά της, το φόρεσε
έτσι βρεγμένο όπως ήταν και πήγε  στον δρόμο.
Προσπέρασε το αυτοκίνητο που είχε σκεπαστεί
από την υγρασία της θάλασσας ενώ τον άκουγε
να μαζεύει βιαστικά τα πράγματα τους και να
της φωνάζει να τον περιμένει. Δεν τον περίμενε 
με μια κίνηση των χεριών του έκανε νόημα να μη
την πλησιάσει  και χάθηκε περπατώντας στην άσφαλτο
με τα λεπτά  σανδάλια της παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού.
Ήλπιζε όταν θα έφτανε σπίτι τους εκείνος να είχε ήδη φύγει. 
Έτσι απλά. 
Τόσο απλά.




                                                                       Levina

31 σχόλια:

Μαρία Νικολάου είπε...

Με τσάκισες...

serenata είπε...

Τέλος εποχής...
Πόνεσα:(

Katerinanina είπε...

οπως παντα παραμενεις σταθερη αξια!!! Κι ας ειχα να μπω καιρο, εισαι εδω και μας μαγευεις! Καλως σας βρηκα μετα απο μια απουσια μηνων που ειχα!!!

ΦΛΩΡΑ είπε...

Αυτό το κείμενο δείχνει τόσο πολύ τη διαφορά της ανδρικής από τη γυναικεία σκέψη.
Γιατί έπρεπε και την τελευταία στιγμή να παίξει σε βάρος της όλο αυτό το παιχνίδι.
Όταν νοιώθουμε να βαλτώνει μια σχέση δεν αφήνουμε τον άλλον να κάνει όνειρα...
Κι εκείνη πόσο περήφανη και αξιοπρεπής.
Θα ήθελα να μην είναι αληθινή αυτή η ιστορία. Καλό είναι τους ανθρώπους να μην τους βάζουμε κάτω να τους λιώνουμε με τη σόλα μας....

Ανώνυμος είπε...

Φοβερό !

Από τα πολύ καλά σου !!

Σε αφήνει επίτηδες με αναπάντητα ερωτηματικά... κι η ζωή καμιά φορά σε αφήνει.

hana είπε...

δυνατές οι στιγμές του χωρισμού, ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη και τη σάρκα μας...
!!!!!!!!

vailie είπε...

το εχω νιωσει αυτο το βλεμμα....
εχω νιωσει αυτη τη φουρτουνα της ψυχης....
εχω ζησει τοοσο κοντα σε αυτο που εγραψες αποψε....
τοσο απλα....
αυτο το τοσο ευαλωτο κορμι γυμνο απ'ολα με μια προδοσια μονο να το στολιζει.....
Γιατι, καρδια μου? γιατι αποψε....? :ο/

precious dreams είπε...

Πάρε και ένα όπλο και ρίξε μου καλή μου levina με σκότωσες... είμαι και στα κάτω μου συνέχεια ...πω πω πω... το καλύτερο που έχω διαβάσει καλή μου ,αχ και τον χρόνο πίσω να γυρνούσα .. πόσο πονάω να ξερες...σ ευχαριστώ για ακόμα μια φορά για όλα..και πάνω από όλα επειδή σε γνώρισα εδώ.... όνειρα πολύτιμα εύχομαι...

μυστήριο κορίτσι είπε...

επίλογος σε μια σχέση που ίσως είχε τελειώσει από καιρό...
σκληρός και πολύ επώδυνος ο τρόπος που έγινε...
με παρηγορεί το ότι ίσως δεν είναι αληθινή ιστορία...
καλή σου νύχτα!

airis είπε...

Άουτς!
Προδοσία ...υπάρχει ψυχή που να μην την ένιωσε αναρωτιέμαι...
Λιποτάκτης από τα κοινά όνειρα!Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προδοσία...
Μια απιστία είναι πταίσμα μπροστά σε αυτό!
Δεν με ενδιαφέρει αν είναι αληθινή ή όχι η ιστορία.
'Εχει υπάρξει...την έχω ζήσει!
Πόσες φορές θα χρειαστεί να πέσει στη θάλασσα μέχρι να τον ξεπλύνει για τα καλά..
Καλό σου βράδυ κορίτσι γλυκό!

Levina είπε...

Μαρία μου , γλυκό μου κορίτσι
ότι κι αν σου έχει συμβεί ο χρόνος είναι
ο βοηθός και η δύναμη είναι στην καρδιά και
στο μυαλό ... για όλα !
Να είσαι καλά !

Levina είπε...

Μακάρι να μη πονάγαμε, μακάρι όλα να έφευγαν σαν το νερό της βροχής από πάνω μας και να μην άφηναν ανοιχτές πληγές που θέλουν χρόνο και κουράγιο για να κλείσουν ... μακάρι!

σε φιλώ
καλό σου βράδυ serenata μου!

Unknown είπε...

Ζωγραφιά πάνω στην άμμο που μόλις φούσκωσε η θάλασσα ήρθε το κύμα και την έσβησε...
Για τον έρωτα λέω... Γιατί τη γραφή σου δεν μπορεί να τη σβήσει κανείς... Αποτυπώνεται...

Levina είπε...

Κατερινάκι μου σ΄ευχαριστώ πολύ κι ελπίζω αυτή η απουσία για καλό να ήταν!
να έχεις φορτώσει τις μπαταρίες σου και να είσαι γεμάτη
όρεξη για τους καιρούς που έρχονται!
Σε φιλώ κι εύχομαι να είσαι καλά !

Levina είπε...

Φλώρα μου μήπως η ζωή δεν γράφει τα πιο αληθινά, τα πιο οδυνηρά σενάρια? Ότι κι αν φανταστεί το μυαλό μήπως και δεν έχει συμβεί αληθινά και σε πολύ χειρότερη μορφή ? Κι όμως έχει συμβεί παρόμοια ιστορία μόνο που το τέλος δεν δόθηκε σε μια ακρογιαλιά αλλά μετά το γιορτινό τραπέζι μιας επετείου γάμου.

τα φιλιά μου
καλο βράδυ να έχεις !

Levina είπε...

Ναι καλέ μου Gip, σε αφήνει σε πολλές καταστάσεις η ζωή να αναρωτιέσαι τα χιλιάδες γιατί κι απόκριση να μην παίρνεις !
Σ΄ευχαριστώ πολύ
καλό βράδυ να έχεις !

Levina είπε...

Ειδικά όταν δεν έχεις καταλάβει, όταν υπάρχουν αναπάντητα γιατί ή όταν δεν θέλησες να καταλάβεις, να διαβάσεις τα σημάδια καλή μου hana, τότε πονάνε οι πληγές που δύσκολα γιατρεύονται.

να είσαι καλά !

Levina είπε...

Δείξε μου έναν που δεν το έχει νοιώσει vailie μου, κάποιον που δεν έχει γνωρίσει την απογοήτευση, την φουρτούνα, την πληγή ... δεν έχει σημασία κοριτσάκι μου το απόψε, ο χρόνος, όποτε κι αν θα ήταν το ίδιο θα αισθανόσουν!

σε φιλώ πολύ
να χαμογελάς για να περνάνε όλα!

Levina είπε...

Όπλο καλέ μου precious ; εγώ σε σένα; είναι δυνατόν στον φίλο μου να το κάνω αυτό; θα περάσουν, όλα θα περάσουν θα το δεις ... θα πάρουν τον χρόνο τους και θα έρθει η ώρα που θα έχεις αυτό που θέλεις ... όχι ακόμα, δεν είναι ο καιρός!

Levina είπε...

Δεν έχεις καθόλου άδικο σε αυτό που λες
όμως ακόμα κι ο επίλογος θα πρέπει να έχει ανθρωπιά κι όμως πολλές είναι οι φορές που όλα γίνονται με τον πιο σκληρό τρόπο!

να είσαι καλά μυστήριο κορίτσι,
εύχομαι καλό βράδυ!

Levina είπε...

Προδοσία ! Να προσφέρεις τάχα το αθάνατο νερό πριν πυροβολήσεις τον άλλο. Πόσες παρόμοιες ιστορίες δεν έχουν υπάρξει και πόσες θα υπάρξουν ... όσο θα υπάρχει ζωή!
Να είσαι καλά γλυκιά μου airis
τα φιλιά μου ... καληνύχτα !

Λιακάδα ☼ είπε...

Σχόλιο αύριο τηλεφωνικώς... Τώρα κλαίω...

Levina είπε...

Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα! ο έρωτας, τα σ΄ αγαπώ, η ζωή, το γέλιο, όλα να σβύνονται με μια ανάσα της θάλασσας!
Σ΄ευχαριστώ Captain,
να είσαι καλά και καλό σου βράδυ !

Levina είπε...

Αύριο κοριτσάκι μου ότι θέλεις!
ένα φιλί για καληνύχτα και να μη μου κλαίς
όλα θα περάσουν !

ΦΛΩΡΑ είπε...

Με τρελαίνεις.... Δεν αντέχω να ακούσω περισσότερα....
Λυπάμαι...

ΦΛΩΡΑ είπε...

Επανέρχομαι Λεβίνα μου.
Ποιό άραγε να ήταν το κίνητρο για τη σκηνοθεσία αυτής της νύχτας......
Μια βραδιά για να έχει ο ασυνείδητος να διηγείται, ή για να δώσει σαν ελεημοσύνη αναμνήσεις μιας τελευταίας νύχτας...γιατί όσο κι αν ψάχνω δεν μπορώ να βρω άλλο λόγο που μπορεί να τον ώθησε σ' αυτό.

Levina είπε...

Tο ίδιο νόημα θα είχε Φλώρα μου να αγκαλιάσει την γυναίκα του το βράδυ και την επόμενη να γυρίσει εκείνη από την δουλειά της και να βρει το σπίτι άδειο ή να της πει ότι πάει στο περίπτερο και να μην επιστρέψει ποτέ ( γιατί φυσικά έχει ήδη προετοιμάσει την αναχώρηση ). Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε δεκάδες περιπτώσεις που το τέλος ήταν σχεδόν σαδιστικό, από εμπειρίες μας, από γνωστούς μας , είτε να το έχουμε κάπου διαβάσει. Εκείνο που έχω προσέξει είναι ότι στην πλειονότητα ο θύτης ( είτε άντρας , είτε γυναίκα ) φροντίζει να έχουν πέσει οι αντιστάσεις του θύματος ώστε να μην υπάρχει και η 'εκνευριστική' μουρμούρα ... μετά την απομάκρυνση έτσι κι αλλιώς ποιός νοιάζεται τι αφήνει πίσω ?


ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Καμιά φορά αυτή η συμπεριφορά ημών των μελών του ισχυρού φύλου (ας γελάσω) έχει και την θεατρικότητα εκείνη που ίσως αντιγράφουμε από ήρωες κινηματογραφικών ταινιών. Δεν μου ήταν ξένη η σκηνή!
Ο υπέροχος όμως τρόπος που την παρέθεσες με έκανε να σκεφτώ πόσο πολύ μπορεί κάποιος να πληγώσει με το να κάνει κάτι με έναν τρόπο που νομίζει ότι θα πληγώσει λιγότερο.
Πραγματικά από τα πιο "μέσα στην ζωή" κείμενα σου από την αρχή μέχρι το τέλος.
Το αμέριστο θαυμασμό μου Λεβίνα!

vailie είπε...

Περασα να πω μια καλησπερα ακομη...ως γνωστη μαζοχα, πια!
Ξανακοιτω την φωτο....ξερεις τι με πληγωνει σε αυτην? το οτι εχει τον πραγματικο φωτισμο και τις αποχρωσεις που θα ειχε μια φωτο τραβηγμενη με μια απλη μηχανη απο οποιονδηποτε απο εμας...
Δεν ειναι καλλιτεχνικη, δεν ειναι ρετουσαρισμενη καπως...ετσι δειχνει τουλαχιστον (δεν το κατεχω το αθλημα, οτι μου βγαζει λεω...) ειναι μια ωμη και αληθινη φωτο και αυτο με ποναει βαθεια μεσα μου.....την κανει πιο πραγματικη, καταλαβαινεις τι εννοω?
ειναι να αγγιξεις το μπρατσο του, να χαϊδεψεις την πλατη της και να γυρισουν να σε δουν.....
Αχ, βρε Λεβινακι.....
Καλη σου νυχτα και καλη σου μερα....

Levina είπε...

Παύει η πληγή να είναι πληγή Χριστοφόρε μου αν την κάνεις πιο απαλά κι όχι βίαια?
Η ουσία μετράει κι όχι όλα τα υπόλοιπα .
Σ΄ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια,
Καλό σου βράδυ!

Levina είπε...

Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες γιατί κι εγώ έτσι την είδα από την αρχή … νομίζω πως θα κάνω θόρυβο και θα γυρίσουν να με κοιτάξουν με ενοχλημένο βλέμμα που τους χαλάω την ησυχία τους!
Μακάρι να είναι καλή η νύχτα κι η μέρα μας ακόμα καλύτερη. Το εύχομαι κι εγώ!
Σε φιλώ πολύ vailie μου .

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...