23.2.12

Τόσο απλά !!





Αυτή την πρόσκληση την είχα ξεχάσει επάνω στο τραπέζι
της κουζίνας.
Την συνόδευε ένα μοναχικό τριαντάφυλλο αλλά ήμουν τόσο
αποφασισμένη να την αποφύγω που δεν μπήκα στον κόπο
να την διαβάσω δεύτερη φορά, απλά της έριξα μια ματιά και
την πέταξα ανάμεσα στα μήλα και στα μανταρίνια που σάπιζαν
στο μπολ από πράσινη πορσελάνη…
ναι καλά θυμάσαι αυτό που αγοράσαμε κάποτε μαζί στο παζάρι ,
σε εκείνες τις τελευταίες διακοπές μας, τότε που κυκλοφορούσαμε
σαν ξεπεσμένοι χίπις από κάποια άλλη εποχή, εγώ με σαντάλια
δερμάτινα και φούστες τσιγγάνικες ξεβαμμένες και εσύ με
ξεχειλωμένα πουκάμισα και τσαλακωμένα παντελόνια.
Το μόνο που θυμάμαι από τότε ήταν το πόσο ευτυχισμένοι
ήμασταν!
Ούτε το τριαντάφυλλο σου το έβαλα στο βάζο για να το φυλάξω !
το πέταξα επάνω στο κομοδίνο δίπλα στο μαξιλάρι μου και μετά
αυτό γλίστρησε σε κάποια αδέξια κίνηση και έπεσε στο πάτωμα…
δεν το ξανάδα, κάπου εκεί θα έχει ξεραθεί ανάμεσα σε παλιές
εφημερίδες, μάλλον θα καθαρίσω τέλος της εβδομάδας και
θα το βρω κι αυτό να το πετάξω με τα υπόλοιπα σκουπίδια.
Δεν έχω όρεξη πια για τίποτα. Γιατί μου έστειλες αυτή την πρόσκληση?
Για να δω πως θα σε βραβεύσουν για το έργο σου? Για να μου δείξεις
πως εσύ προόδευσες ενώ εγώ παρέμεινα να σαπίζω σαν τα φρούτα
στο μπολ της κουζίνας , ενώ εσύ ξέφυγες!
Και όμως πανάθεμά σε θέλω να σε δω, το κρατούσα τόσο
καιρό μέσα μου καλά φυλαγμένο, καλά καλά σε είχα ξορκίσει
από την σκέψη και την καρδιά μου, σε είχα στείλει στο
χρονοντούλαπο και τώρα αυτό το κομματάκι χαρτί
να είναι εκεί , να μου θυμίζει την ύπαρξη σου. Γιατί?
Θα είναι όλοι εκεί , οι κοινοί μας φίλοι, πόσο καιρό έχω και αυτούς
να τους ξαναδώ !
Στην αρχή ερχόταν, προσπαθούσαν να μας φέρουν ξανά κοντά,
μα πόσο εύκολα είχαμε και οι δυο μας πεισμώσει, σαν μικρά παιδιά
να αρνιόμαστε πως υπήρχε περίπτωση να επιστρέψεις, να επιστρέψω…
Ντύνομαι μηχανικά, πόσο καιρό είχα να φτιάξω τα μαλλιά μου,
να ενδιαφερθώ για τον εαυτό μου, πόσο καιρό είχα να νιώσω
αυτό το φτερούγισμα στο στομάχι, χιλιάδες πεταλούδες να πετάνε
μπροστά στα μάτια μου, να μπουκώνουν τον λαιμό μου, να παίρνουν
τους χτύπους της καρδιάς μου.
Δείχνω την πρόσκληση για να μπω, αλλά δεν θέλω να με οδηγήσουν
στην θέση που μου κράτησες, δεν θέλω να με δεις πως ήρθα,
καλύτερα έτσι, ανακατεμένη με το πλήθος να κάθομαι σε μια
μισοσκότεινη άκρη της αίθουσας, όρθια ανάμεσα σε άγνωστους
να παρακολουθώ τους λόγους, τα βραβεία, τις ευχαριστίες.
Σε βλέπω στην σκηνή και νοιώθω πως θα λυγίσουν τα πόδια μου,
αλλά όχι…
Έχεις τόσο αλλάξει! Αυτά τα λευκά υπήρχαν στα μαλλιά σου?
Βγάζεις ένα ζευγάρι γυαλιά με χρυσό σκελετό για να διαβάσεις
τον λόγο σου και χαμογελάς μ αυτό το παιδικό χαμόγελο που
είχες πάντα όταν ένοιωθες αμήχανα.
Τα μάτια σου ψάχνουν, η θέση ανάμεσα στους φίλους μας που
κάθονται όλοι μαζί είναι κενή… είναι η δική μου θέση και ξαφνικά
μετανιώνω που δεν πήγα να της δώσω ζωή από την αρχή .
Τώρα είναι αργά να το κάνω.
Η φωνή σου που έρχεται μέσα από τα ηχεία κάνει τις πεταλούδες μου
να πετάνε ξανά και πριν σωριαστώ, βγαίνω, βρίσκω ένα σκαλοπάτι
και κάθομαι να πάρω ανάσα. Σε ακούω και εδώ, αλλά δεν σε βλέπω,
δεν χρειάζεται, σε παρακολουθούν τα μάτια της ψυχής μου.
Ο κόσμος αρχίζει να βγαίνει, πλησιάζουν μεσάνυχτα, η εκδήλωση
τελείωσε και γύρω μου φωνές, γέλια, συζητήσεις, με σκουντάνε
απρόσεχτα καθώς περνάνε δίπλα μου οι παρέες, όλοι βιάζονται
κι εγώ είμαι πολύ μουδιασμένη για να προχωρήσω με τους
δικούς τους γρήγορους ρυθμούς. Με μουδιασμένα δάχτυλα
σφίγγω επάνω μου την μικρή μου τσάντα και μηχανικά προχωράω
να φύγω.
Αυτό ήταν λοιπόν, για λίγο σαν μικρή καταιγίδα που τελείωσε
κι αυτές οι αναθεματισμένες πεταλούδες ας σταματήσουν να
με βασανίζουν μέχρι να φτάσω στην ηρεμία του σπιτιού και
μετά ας με ξεκάνουν… όχι εδώ όμως στην μέση του δρόμου!
Κάποιο χέρι που απλώνεται από το πουθενά με βουτά από το
μπράτσο και γυρίζω ξαφνιασμένη και μάλλον τρομαγμένη να δω
ποιος έχει το θράσος!
Εσύ !
Πόσες λέξεις μπορούν να πουν τα μάτια; Καμία; Όλες;
Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη την ζωή σου στα βάθη τους;
Εγώ διάβαζα, την μοναξιά σου, την θλίψη σου, τα δάκρυά σου,
τις κενές ώρες σου, τον χαμένο χρόνο σου και εσύ τι έβλεπες
κι απέμεινες έτσι απλά να με κοιτάς αμίλητος;
Τους μαύρους κύκλους; Την απελπισία στο βλέμμα μου;
Την ίδια μοναξιά με την δική σου; Τα ίδια δάκρυα και τον ίδιο
χαμένο χρόνο;
Δεν σε προσκάλεσα, δεν μου το ζήτησες, φυσικό ήταν να φύγουμε
μαζί , να επιστρέψουμε μαζί στο σπίτι, να ανοίξεις με το κλειδί σου …
μα καλά αυτό το κλειδί δεν μου το είχες πετάξει όταν καυγαδίσαμε
την τελευταία φορά;
Πως βρέθηκε να το έχεις εσύ ξανά;
Φυσικό ήταν να βάλεις το τελευταίο ποτό της βραδιάς να το πιούμε
στην βεράντα και ας έχει ένα βαθμό θερμοκρασία έξω.
Φυσικό ήταν να βάλεις την αγαπημένη μου μουσική στο στερεοφωνικό
και να χορέψουμε το τραγούδι μας πριν πάμε να ξαπλώσουμε.
Μήπως έτσι δεν τελειώναμε πάντα τις νύχτες μας και παλιά;











Levina

15 σχόλια:

Λιακάδα ☼ είπε...

Επιτέλους!
Eνα happy ending...!
Μα δε θα άρμοζε κι άλλο σε τουτη δω την πολύ όμορφη ιστορία...
Να'ξερες πόσο το είχα ανάγκη...
Πότισες την στεγνή εδώ και καιρό ψυχή μου και έσπειρες μέσα της ελπίδες.
Μακάρι η ζωή να μας χαρίσει πολλά τέτοια happy endings!

Παναγιώτης είπε...

Πολυ πραγματικη ιστορια
για το τελος δεν ξερω αλλα το υπολοιπο το
εχω ζησει.Η μαλον και το τελος εχω ζησει μεχρι που ξημερωσε

serenata είπε...

Κλαίω....
Δε ντρέπομαι να το πω....
Η δική μου ιστορία ίδια αλλά χωρίς happy end....

Levina είπε...

Σήμερα Λιακάδα μου
αυτό το τέλος ήθελα να δω, ευτυχισμένο,
ελπιδοφόρο, γιατί το ξέρω πως πολλές
ιστορίες τελειώνουν ΚΑΙ έτσι !!!

Levina είπε...

Εγώ στο λεω πως έχεις να ζήσεις πολλά όμορφα,
και ξημερώματα και βραδιές και μεσημέρια ...
να το δεις που θα γίνει!!!
στο υπογράφω !!!

πάρε και ένα φιλί μαγικό
για να χαμογελάς :))

Levina είπε...

serenata μου έχω σταματήσει πρό πολλού
να ντρέπομαι για το κλάμα μου!!! το αντίθετο
κάθε φορά που κλαίω ξέρω πως μέσα μου
έχω καρδιά που πληγώνεται με όσα βλέπει και
καταλαβαίνει ...

μη μου στενοχωριέσαι , να δεις που θα ζήσεις
μια άλλη καινούργια ιστορία και θα έχεις μάθει
πια πως να την κάνεις να έχει happy end :))

Katerinanina είπε...

oti ki an pernas einai wraia na xereis oti kati yparxei, na to niw8eis se ena koitagma! oso ki an exeis plhgwsei ton allon kai aytos to idio (giati pote de plhgwnetai mono o enas), me ena vlema na ta ksexna kai na erxetai ena omorfo vrady!
to mono pou me tromazei einai to meta, otan ayth h glukia syneyresh xa8ei kai gyrisoun sto myalo anaipes8hta ola ta asxhma kai tote xaffnika xana8ymwnes!
xanesai me ton allon kai pali apo thn arxh!
alla mia zwh agxwnomai gia to meta...as zoume to twra kai ase to meta (akomh prospa8w na peisw ton eayto mou na to kanei ayto)!
filakia glukia moy levina!!!

Ανώνυμος είπε...

ΕΞΟΧΟ !!

Γραμμένο με αίμα καρδιάς !! Συγκλονιστικό !! Η μουσική (γνωστή πλέον στους επισκέπτες σου) το απογειώνει φυσικά.

Τόσο αληθινο, ρομαντικό, μουσικό, σε ταξιδεύει... Σε κάνει να θέλεις να τέλειωσε έτσι, να τελειώσει μία φορά και έτσι...

Και η κοκκινομάλλα που ανεμίζουν τα μαλλιά της. Με την πλάτη γυρισμένη, ανωνυμη... η κάθε μία θα μπορούσε να είναι... σωστή επιλογή...
Κόκκινα τα μαλλιά... ε, όχι και η κάθε μία λοιπόν, οι μελαχρινές και οι ξανθές περισσότερες, άρα κάποιες από τις λιγότερες είναι... από τις εκλεκτές ;

Ανατομία over !! :))

Riccie Finestra είπε...

περιγράφοντας το πώς ένιωθες νομίζω όλοι λίγο ή πολύ έχουμε περάσει από αυτό...γιατί ποιός δεν έχει πονέσει, ποιός δεν έχει πληγωθεί, δεν έχει χωρίσει, δεν έχει γίνει κομμάτια... όλα είναι τόσο κοντά και τόσο μακρυά ταυτόχρονα... και νόημα δεν έχει τίποτα, παρά μόνο η αγάπη...
πανέμορφη ιστορία, με υπέροχο τέλος, ναι συμφωνώ με ΛΙΑΚΑΔΑ, επιτέλους ένα ωραίο τέλος, γιατί hey, η ζωή δεν έχει ΜΟΝΟ ΠΟΝΟ, έχει και ΓΕΛΙΟ!!! (σάμπως όψεις του ιδίου νομίσματος δεν είναι αυτά...???)

Levina είπε...

Εντάξει...με πας στο άλλο πρωί Κατερινάκι μου...
Το πρωί θα σηκωθούν, θα φτιάξουν τον καφέ τους,
θα καθίσουν στο τραπέζι ο ένας απέναντι από τον
άλλο και θα μιλήσουν για τους μήνες μοναξιάς
που έζησαν μακριά ...
Θα ανοίξουν τα χαρτιά τους και θα βρουν
αν το άξιζαν να το ζήσουν όλο αυτό!
Θα συζητήσουν για όλα όσα τους πλήγωναν και
ίσως και τους φανούν ανόητα πια μπροστά σε όσα
ανακάλυψαν πως νοιώθουν ο ένας για τον άλλο
τόσο καιρό που είναι χώρια.
Πόσες φορές δεν χωρίζουν ζευγάρια για προβλήματα
που φαίνονται ανυπέρβλητα και τελικά μέσα στο πέρασμα
του χρόνου αποδεικνύονται γελοία?

Δεν ανήκα σε αυτούς που ζουν μόνο για το σήμερα,
όμως και κάπου κουράστηκα να σκέφτομαι
τόσο πολύ το αύριο ... ίσως να αρχίζει να μη με
νοιάζει και τόσο πολύ πια, αφού ανακάλυψα
πόσο ρευστά είναι όλα!

Τα φιλιά μου γλυκό μου Κατερινάκι :))

Levina είπε...

Gip μου ότι θα μου έκανες ανατομία
στο κόκκινο !!!! εε οχι!!! χαχαχα
Ναι η μουσική γνωστή πια κι ας είναι
αρκετά διαφορετικά κομμάτια, είναι
σαν να υπογράφει οτιδήποτε γράφεται
πια εδώ.

Όπως το λες... ας αρχίσουν να τελειώνουν
όμορφα οι ιστορίες που ζούμε!!
Φιλιά Gip μου, να έχεις ένα όμορφο βράδυ!!!

Levina είπε...

Jony βαρέθηκα θανάσιμα τις ιστορίες με
άσχημο τέλος, βαρέθηκα την μιζέρια των
συναισθημάτων, βαρέθηκα να μη γελάμε
καθόλου μα καθόλου τώρα πια , να περπατάμε
με το κεφάλι σκυμμένο...
Ναι το ξέρω όπως το ξέρεις, όπως το ξέρουμε
όλοι πια πως έχουμε τα χίλια μύρια προβλήματα...
αλλά είμαστε ζωντανοί.... το νόμισμα που λες...
ας παίξουμε και με τις δυο όψεις :))

Gyro είπε...

Μπράβο και πάλι μπράβο.
Όμορφο και δυνατό.
Μου άρεσε πολύ, πραγματικά πολύ.

Levina είπε...

Gyro μου
εγώ θα απαντήσω εκτός
απο ευχαριστώ...
Με κακομαθαίνετε κ. Πρέσβη !!!

Φιλιά, καλό βράδυ να έχεις :))

Lyriel Bee είπε...

Αχ αυτοί οι έρωτες ... Περισσότερο πλέον με εξιτάρει
όταν εκπληρώνονται παντά όταν μένουν απωθημένο. Γιατί
είναι και πιο σπάνιο βέβαια.

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...