28.12.12

Απολογισμός








tumblr_mfqbyrw5gu1raogh2o1_500



Καλό μου ημερολόγιο
Έφτασε η ώρα του απολογισμού και να τα δύσκολα ...
που πρέπει να τα πιάσω και να τα στύψω για να βγουν.
Δύσκολη η χρονιά, όχι πιο πολύ από τις προηγούμενες … μαθημένα τα βουνά 
από τα χιόνια κι από χιόνι έχουμε μπόλικο όταν του κάτσει!
Τραβάω το ίδιο ζόρι  που τραβάμε όλοι στο βασίλειο της Δανιμαρκίας , 
ζεμένοι στο μαγκανοπήγαδο … αλλά δεν πάει στο καλό , θα τα καταφέρουμε!


Αλλαγές να δουν τα μάτια σου αυτή την χρονιά κι από που να ξεκινήσω!
Ας αρχίσω από τα πιο ζόρικα,  κομμένα πια τα λεφτά, κομμένα και τα δανεικά,  
κομμένος κι ο καταψύκτης που είχε το μέγεθος τρίφυλλης ντουλάπας , κομμένο 
το πετρέλαιο που πωλείται  σε κρυστάλλινα μπουκαλάκια  σαν εξωτικό άρωμα,  
κομμένα τα σούρτα φέρτα , κομμένο το σόπιν θέραπυ και ως δια μαγείας 
τα σεντ απέκτησαν συλλεκτική αξία !


Το καλό είναι πως έχουμε υγείαν!   Το αυτό επιθυμώ και δι εσάς!


Ανακατατάξεις  στις  γνωριμίες, στα συγγενολόγια, στις φιλίες … φιλίες που εκεί 
που ενώσαμε τα χνώτα , τις ιδέες, τις σκέψεις μας παρελθόν και μέλλον και τα βάλαμε 
στο μπλέντερ και βγήκαμε σετάκι  φούστα μπλούζα ένα πράγμα, ήρθε η στιγμή  που 
ξέβαψε το συνολάκι κι αλλού μας πέταξε η φούστα αλλού μας κρέμασε η μπλούζα!
Κι άλλες γνωριμίες που γι αυτές την καλή πρόθεση θα κρατήσω και θα αφήσω στους 
πέντε ανέμους την συνέχεια και άλλες που ήρθαν για να μείνουν ... όλα ένα δωμάτιο
γεμάτο εικόνες που άλλες τις κοιτώ με πίκρα, άλλες με ένα γλυκό χαμόγελο, άλλες
με απορία, όλες κομμάτια της ζωής μου .
Τουλάχιστον κανένας δεν μπορεί να με κατηγορήσει πως υπήρξε από μέρους μου 
δόλος στα λάθη και  στις αστοχίες που έγιναν!


Το καλό είναι πως έχουμε υγείαν! Το αυτό επιθυμώ και  δι εσάς!


Και να που έφτασε η ώρα κι η στιγμή να βάλω καλό μου ημερολόγιο το ελάχιστο μυαλουδάκι 
που διαθέτω η γυναίκα να δουλέψει  και να βρει  απαντήσεις εκεί που για να  τις  βρεις 
πρέπει  -το λιγότερο-  να έχεις μαθητεύσει  στο πλάι  του Δαλάι Λάμα
Ποιο το νόημα της ζωής
Θα προλάβω να το βρω προτού μας πιάσει η καταστροφή που προέβλεψαν οι Μάγια 
που δεν προέβλεψαν την δική τους καταστροφή αλλά την δική μου? Τελικά η 
καταστροφή μου δεν ήρθε , ούτε κι η δική σας να υποθέσω οπότε έστυψα , ξαναέστυψα 
την σκέψη και βρήκα πως  ...  χωρίς να αγαπάω, χωρίς να χαμογελάω 
δεν βρίσκω κανένα νόημα στην ζωή και καλύτερα να βουτήξω την λαιμαριά του γαϊδάρου 
να την δέσω στο δοκάρι και να κρεμαστώ από το να ζω στερημένη  και  μουντρούχα 
( μουτρωμένη κοινώς) και να κλαίω την μαύρη μου την μοίρα.


tumblr_mfq48lDEa31rl3p0to1_500


Ανακάλυψα  πως  όλα αυτά που έχω γύρω μου, όλα αυτά που υπάρχουν μέσα μου 
είναι  το νόημα της ζωής μου .  Δεν μου ταιριάζει  το σκοτάδι κι ας γράφω καμιά φορά γι αυτό
Δεν μου ταιριάζει  η γκρίνια κι ας είμαι γκρινιάρα. Δεν μου ταιριάζει  να  το βουλώνω κι ας 
το έχω πληρώσει ακριβά αυτό. Θέλω ήλιο σαν το γρασίδι, θέλω να χοροπηδά το στομάχι μου 
από ανησυχία για όσους αγαπώ, θέλω να χαζολογάω μπουκωμένη σοκολάτα με δέκα γάτες  
στην αγκαλιά μου, θέλω να γράφω όσα έχω μέσα μου, θέλω να λερώνομαι με τα χώματα
θέλω να γελάω με όσα μου λείπουν, θέλω να αγαπώ και να το  λέω αυτό το  σ΄ αγαπώ 
δίχως να ντρέπομαι.


Αυτή είμαι καλό μου ημερολόγιο, μια ελαφρώς τρελή φιλενάδα, λίγο φευγάτη, καλή ή κακή,
λίγο άστα να πάνε, ένας απόλυτα συνηθισμένος άνθρωπος δηλαδή 
Αν συνεχίσουμε μαζί την ψυχοθεραπεία μπορεί και να γίνω καλύτερη !


Το καλό όμως είναι πως έχω υγεία (νομίζω τουλάχιστον) ! Το αυτό επιθυμώ και δι εσάς !


Όπως επιθυμώ ο Καινούργιος Χρόνος να σας φέρει  γαλήνη  στην καρδιά
θετικές σκέψεις στο μυαλό και το κυριότερο αυτό που εύχομαι είναι να καταφέρουμε όλοι μας
να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι .



                                                               Καλή   Χρονιά 




                                                       



                                                                                                       Levina












22.12.12

Καλά Χριστούγεννα









 Ξέφυγε η διάφανη νιφάδα από το σύννεφο,
πετώντας ανάλαφρα πέρασε επάνω από τις ταράτσες της πόλης,
ανάμεσα από το δάσος με τις κεραίες, ακούμπησε ανάλαφρα
στο μάγουλο δυο παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα …

Χριστός γεννάται σήμερον
Εν Βηθλεέμ την πόλη

Τι παράξενο!
Δεν έλιωσε αλλά συνέχισε να χορεύει ανάλαφρα ανάμεσα
από τα αυτοκίνητα, μπήκε πίσω από τους ντενεκέδες με τα σκουπίδια
και βρήκε δυο αδέσποτες γάτες που ψαχούλευαν για τροφή
και έναν άνθρωπο που ήταν κουλουριασμένος ανάμεσα
στα βρώμικα παπλώματα με κλειστά μάτια. Έγινε μικρή φωτιά
και απλώθηκε μέσα στο στήθος του να τον ζεστάνει κι όταν εκείνος
 άνοιξε ξαφνιασμένος τα μάτια του ξέφυγε και πάλι στον ουρανό
 γελώντας και χορεύοντας …
πέρασε επάνω από τα βουνά και χώθηκε ανάμεσα στα δέντρα
που ήταν σκεπασμένα με χιόνι για  να δώσει το μήνυμα της μέρας
στα ζώα που κρυβόταν στις φωλιές τους

Εν τω σπηλαίω τίκτεται
Εν φάτνη των αλόγων

 και μετά πήγε προς την θάλασσα και βρήκε τα καράβια που ταξίδευαν,
έγινε κατάλευκη σαν αστέρι και στάθηκε στα ξάρτια να την δουν οι ναυτικοί
που ήταν μακριά από τα σπίτια τους , να θυμηθούν πως

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι
Τω Δόξα εν υψίστης








Ξανάγινε διάφανη
 έτρεξε πάνω σε όλη τη χώρα ώσπου βρήκε το σπίτι που γύρευε,
αυτό που ήταν το γραφτό της να απαγγιάσει για τις μέρες της γιορτής.
Μπήκε πίσω από τα παιδιά που γύριζαν από τα κάλαντα, στάθηκε ανάλαφρα
στα μαλλιά τους όταν εκείνα έβγαλαν τα σκουφάκια τους  και άρχισαν
 να μετράνε τα λιγοστά χρήματα που κέρδισαν χαρούμενα και γελώντας
για το πόσα θα μπορούσαν να πάρουν με αυτά!
Ψωμί, ένα ολόκληρο κοτόπουλο και γλυκά για να γιορτάσουν,
 ίσως και λίγο κρασί για το καλό της μέρας.


Αστέρι έγινε η διάφανη νιφάδα και πήγε να σταθεί επάνω στο έλατο
 που το στόλιζαν παλιές ξεθωριασμένες μπάλες και γιρλάντες από
κουκουνάρια που είχαν βάψει με κόκκινη μπογιά τα παιδιά.
Ένα λαμπερό αστέρι που κοίταζε από ψηλά την οικογένεια
 όταν άναψε την φωτιά στο τζάκι για να ζεσταθεί το μικρό σπίτι
 κι  έστρωσε το γιορτινό τραπέζι με το καλύτερο τραπεζομάντιλο,
 όταν ήρθε η αχνιστή κότα και τα μελομακάρονα στο γιορτινό γεύμα.
Γελούσε ευτυχισμένο το αστέρι  και τους κοιτούσε από ψηλά
Έγινε φωτιά και γη και νερό και αέρας
Έγινε ζωή και  ανάσα και αγάπη που γλύκανε τις καρδιές
Έγινε το όνειρο, η ελπίδα για το αύριο
Δεν γύρισε στον ουρανό ποτέ ξανά, έμεινε κοντά στους ανθρώπους
 να τους θυμίζει πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν το θέλουν όμως
βαθιά μέσα τους, αν το θέλουν πολύ.







Καλά Χριστούγεννα εύχομαι σε Όλους Σας
Να περάσετε αυτές τις γιορτές  ανάμεσα σε πρόσωπα αγαπημένα
Να είναι πλούσιες και γεμάτες οι μέρες που θα έρθουν
Πλούσιες από  συναισθήματα, γεμάτες από ελπίδα.



                                Levina












20.12.12

Έρχονται Χριστούγεννα









Αντίστροφα μετράμε τις ημέρες
Χριστούγεννα έρχονται
Γεμίζαμε τις ζωές μας χρόνια και χρόνια με χρυσόσκονες, κυλούσαν τα μέλια
από τα μελομακάρονα, οι άχνες ζάχαρες από τους κουραμπιέδες έμεναν
γλυκά φιλιά στα χείλη μας, τα τραπέζια στολισμένα, λογιών λογιών φαγητά
περίμεναν τους φίλους, τους συγγενείς και τα παιδιά γέμιζαν τις αγκαλιές τους
με δώρα … άφθονα δώρα που ερχόταν να προστεθούν στην αφθονία των
προηγούμενων λες και τα χριστουγεννιάτικα δώρα είχαν κάτι μαγικό που
επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα !


Στο μάρμαρο ακουμπισμένα τα ψιλά , έτοιμα να τα μοιράσουμε στα παιδιά
που θα ερχόταν να μας πουν τα κάλαντα, κρατώντας φλογέρες, τρίγωνα ,
κιθάρες, τα πιο προχωρημένα ακόμα και μαγνητοφωνάκια που με ένα στριγκό
ήχο σου τραγουδούσε η πολυπαιγμένη κασέτα «Χριστός γεννάται σήμερον».
Έβλεπες τα μάτια τους να λάμπουν, τις μυτούλες κόκκινες από την παγωνιά,
γάντια και σκουφιά εξείχαν από τις τσέπες των μπουφάν και τι πλάκα είχαν
όταν έπαιρναν το αντίτιμο της δουλειάς τους και έτρεχαν στο επόμενο σπίτι,
στο επόμενο μαγαζί.




Κάτι άλλαξε  τώρα πια
Μουδιασμένα τα λόγια, οι ευχές, μουδιασμένα τα όνειρα για τις γιορτινές μέρες …
πώς να γίνει αλλιώς?
Το σπίτι φέτος θα το ζεστάνουν οι  καρδιές μας κι όχι το σβησμένο καλοριφέρ,
τα δώρα  θα είναι χειροποίητα δημιουργήματα αγάπης, πραγματικής αγάπης
για τα πρόσωπα που θα τα δώσουμε, το τραπέζι θα στρωθεί με την πιο πλούσια
διακόσμηση, με κλαριά από πεύκα , κεριά και κόκκινες κορδέλες, οι άνθρωποι
που θα καθίσουν σε αυτό θα  νοιώθουν  ευφορία στην καρδιά, θα τσουγκρίσουν
τα ποτήρια με το σπιτικό κρασί , θα φάνε τα παραδοσιακά μαγειρεμένα φαγητά
και θα γελάνε ευχαριστώντας την ίδια την ζωή που τους αφήνει να ζήσουν
αυτές τις απλές στιγμές που λείπουν από εκατομμύρια συνανθρώπους μας.


Έρχονται Χριστούγεννα και δεν έχει νόημα να  συζητάμε για το ένδοξο παρελθόν
όταν οι μέρες ήταν ονειρικά πασπαλισμένες με χρυσόσκονες.




ΘΕΛΩ να κρατήσω μέσα μου τα όμορφα που έζησα
ΘΕΛΩ να φτιάξω όμορφα αυτά που ζω με το υλικό που έχω.




                                                                                         
                                                               Levina







18.12.12

ζωής ανάσες







Λίγες οι ζωές που απέμειναν
στου ήλιάτορα το φως ν΄ αργοσαλεύουν
δίπλα σε περιβόλι ολάνθιστο
με φράκτες ψηλούς έξω κρατούνε
των ανέμων τα σφυρίγματα
και να που σε κάθε της γης ολίσθημα
τα βουνά κι άλλο να υψώνονται
και τα ποτάμια χείμαρροι ορμητικοί
τις πλαγιές κυλώντας να πληγώνουν
Γέλια και φωνές εσιώπασαν
μαυροφορεμένες σκιές ξεπρόβαλαν
στα χέρια πέπλα κρατώντας
γύρω απ τον λαιμό, φραγή στο στόμα
σε δένουνε και σ΄ ένα θάνατο αργό
να σε καταδικάσουν θένε
Την Άνοιξη προσμένεις ‘ μα αργεί
σαν μια νιφάδα χιονιού σε γκρίζο ουρανό
διάφανη, κρυστάλλινη ψηλά πετάς
σ΄ ένα βελούδινο ροδοπέταλο απάγκιο βρίσκεις ‘
εκεί στην ζεστασιά του ακυρώνεις το χθες ,
νερό καθάριο γίνεσαι ' αφήνεσαι
μια ανάσα ακόμα ' ζωντανεύεις
ζεις

                             Levina







16.12.12

Τελική λύση









Τελική Λύση
(Γυναικείες στάχτες)

Βγήκε απότομα από τον λήθαργό της , προσπαθούσε να καταλάβει
τι ήταν εκείνο που την ξύπνησε όμως το μυαλό της ήταν θολωμένο
από το πολυήμερο βασανιστικό ταξίδι.
Η ηρεμία την ξύπνησε, το τραίνο είχε σταματήσει , δεν ακουγόταν πια
ο μονότονος ήχος από τις ράγες , ούτε κανένας μιλούσε πια.
Όσοι μπορούσαν ακόμα να σταθούν στα πόδια τους είχαν
στριμωχτεί στο μικρό καγκελόφραχτο παραθυράκι και προσπαθούσαν
να δουν έξω, οι υπόλοιποι κείτονταν εξασθενημένοι επάνω στις
ίδιες τους τις ακαθαρσίες και μόνο κανένα βογκητό έδειχνε πως
ζούσαν ακόμα.
Κοίταξε δίπλα της την νεαρή μητέρα που είχαν ξεκινήσει μαζί
το ταξίδι τους, τα μάτια της ήταν αφύσικα ανοιχτά και το δέρμα της
είχε πάρει μια πρασινωπή απόχρωση. Στα χέρια της κρατούσε
ακόμα το μωρό της που σάλευε εξασθενημένο κι αυτό, όμως
ακόμα ζωντανό στην αγκαλιά της πεθαμένης.
Το ήξερε από την αρχή πως τίποτα καλό δεν προμηνούσε αυτό
το ταξίδι, όπως τους στρίμωξαν σαν τα ζώα στο ξύλινο βαγόνι
που μόνο για μεταφορά εμπορευμάτων ήταν και να που έφτασαν
πια στον προορισμό τους.
Ήταν πολύ γριά για να αντέξει, έτσι είχε σκεφτεί στην αρχή,
όμως τελικά άντεξε με ένα κομμάτι ψωμί που είχε κρύψει στην
τσέπη της και πίνοντας το βρώμικο νερό της βροχής που έπεφτε
από τις χαραμάδες της ξύλινης οροφής, κατάμαυρο από την καπνιά
της ατμομηχανής.
Τώρα όμως φοβόταν περισσότερο από το ταξίδι, σίγουρα θα την
σκότωναν, τι να την έκαναν μια εξηντάχρονη αδύναμη γριά όπως
ήταν αυτή?
Ίσως αν κατάφερνε να τους ξεγελάσει να γλίτωνε, σκέφτηκε κι άρχισε
να ψάχνει γύρω της όποια τσάντα έβρισκε δίχως κανένας να της δίνει σημασία.
Βρήκε ένα κραγιόν κι έβαψε κατακόκκινα τα χείλια της, έβαλε λίγο
κόκκινο και στα μάγουλά της και το έτριψε με τα δάχτυλα, έκοψε
μια σκλήθρα και την βούτηξε στην κάπνα που είχε γεμίσει όλο
το βαγόνι και το πέρασε πάνω από τα βλέφαρά της.
Ίσως έτσι να έδειχνε κάπως νεότερη … σίγουρα έδειχνε νεότερη!
Πήρε καπνιά με τις χούφτες της κι έτριψε τα μαλλιά της, κάποτε
τα είχε περιποιημένα αλλά τώρα πια ούτε ήξερε πως θα ήταν!
Η πόρτα του βαγονιού άνοιξε και ένα χλωμό φως από έναν ήλιο
που τον σκοτείνιαζε το χιόνι μπήκε ορμητικά μαζί με τον καθαρό
παγωμένο αέρα .
Φωνές κι ουρλιαχτά ακούστηκαν, μαζί με αλυχτίσματα σκύλων
και κάποιος τους διέταζε να βιαστούν να βγουν από το τραίνο.
Βούτηξε από την νεκρή μητέρα το μωρό, φόρεσε ένα φωτεινό
χαμόγελο στο πρόσωπο της που πίστευε πως θα έκανε πιο
νεανική την εμφάνισή της και ακολούθησε εκείνους που έσερναν
τα πόδια τους για να κατέβουν την ξύλινη ράμπα.

Από όλα τα βαγόνια ξεχύνονταν οι ίδιοι ταλαιπωρημένοι,
εξουθενωμένοι άνθρωποι, κρατώντας στα χέρια τους μπόγους,
βαλίτσες, μικρά παιδιά που έκλαιγαν πεινασμένα και διψασμένα,
μια βοή και μια μπόχα που έβγαινε από τα βαγόνια απλώνονταν
ψηλά στον ουρανό και γινόταν ένα με το χιόνι που έπεφτε αθόρυβα.
Κάποιος την κοίταξε περίεργα, όμως η ίδια δεν έδινε σημασία ,
χαμογελούσε κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της το μωρό που
νιώθοντας την ζεστασιά του κορμιού της είχε αποκοιμηθεί ήσυχο.
Οι στρατιώτες τους χώριζαν σε ομάδες, αλλού οι γυναίκες, αλλού
οι άντρες, τους ηλικιωμένους τους έσερναν προς άλλη κατεύθυνση
κι αυτή την έστειλαν μαζί με τις μητέρες τελικά αν και ένας στρατιώτης
της είπε κάποια στιγμή « γέλασέ μας κοπελίτσα» ήταν σίγουρη
πως την ειρωνευόταν και όμως του γέλασε κι εκείνος σκούντησε
τον διπλανό του και λύθηκαν οι δυο τους στα γέλια.
Ήταν κι αυτά τα σκυλιά που αλυχτούσαν και προσπαθούσαν να
σπάσουν τις αλυσίδες που τα είχαν δεμένα και τα κρατούσαν
ψηλόσωμοι βλοσυροί άντρες που στα μάτια τους διάβαζες το μίσος
γι αυτά τα βρωμερά όντα που κατέβαιναν από τα βαγόνια.
Τα φοβόταν τα σκυλιά, αλλά αυτά τα τεράστια πλάσματα που
έδειχναν τα δόντια τους και φοβέριζαν της είχαν προκαλέσει
πραγματικό τρόμο, ίσως περισσότερο φοβόταν αυτά τα δόντια
από οτιδήποτε άλλο.
Μια γκρίζα σκόνη έπεφτε από τον ουρανό, γινόταν ένα με το χιόνι
που έλιωνε επάνω στα μαλλιά, στους ώμους τους και κυλούσε σε
ρυάκια από πάνω τους …
Τι στο καλό ήταν αυτό?
Από μια τεράστια καμινάδα μέσα στο στρατόπεδο έβγαινε πυκνός
καπνός κι αυτή η γλυκερή μυρωδιά, προσπαθούσε να καταλάβει
τι ήταν αυτό αλλά δεν έμοιαζε με τίποτα από ότι είχε μυρίσει
στην ζωή της .
Πρόλαβε να δει τις σκιές με τις ριγέ φόρμες να ανεβαίνουν
στα βαγόνια και να πετάνε έξω από τις πόρτες ότι είχε απομείνει
μέσα , ρούχα, βαλίτσες, τσάντες, πτώματα… κάποια από αυτά
σάλευαν ακόμα.
Δίπλα της οι άλλες γυναίκες έκλαιγαν, άλλες φώναζαν τα ονόματα
των δικών τους που είχαν μόλις χωριστεί περιμένοντας να πάρουν
κάποια απάντηση ενώ κρατούσαν σφιχτά από το χέρι τα παιδιά τους
κι όλες προχωρούσαν με βαριά βήματα επάνω στο λασπωμένο χιόνι φοβισμένες κάτω από τα άγρια βλέμματα και τις φωνές των στρατιωτών
που ούρλιαζαν διαταγές φτύνοντας με σιχασιά τις λέξεις από το στόμα τους.
Μόνο εκείνη έμοιαζε να προχωρά απόμακρη, σαν να μη την άγγιζε
τίποτα πια, δεν είχε κανέναν να αποχαιρετήσει, τον άντρα της τον
είχε χάσει λίγους μήνες μετά την έναρξη του πολέμου και ο γιος της
είχε φύγει πολύ νωρίτερα στην Γαλλία στο χωριό της γυναίκας του.
Όσο κι αν προσπαθούσε να τους πείσει να πάνε μαζί του,
ο άντρας της ούτε να το ακούσει δεν ήθελε … πίστευε πως δεν
θα τους πείραζε κανείς, δεν ήταν ούτε εβραίοι , ούτε τσιγγάνοι
κι όμως με την εισβολή τους έσπασαν το βιβλιοπωλείο τους,
έκαψαν τα βιβλία στην φωτιά σαν επαναστατικά, τότε έπαθε
και την καρδιακή προσβολή ο άντρας της κι αυτή την συνέλαβαν
και την τραβολογούσαν από φυλακή σε φυλακή μέχρι που την
έχωσαν στο τραίνο μαζί με δεκάδες άλλους, με άγνωστο προορισμό.
Μπήκαν από μια κατηφορική στοά στο ισόγειο ενός κτηρίου και
τους οδήγησαν σε μια τεράστια κάμαρα γεμάτη ταμπέλες που
έγραφαν σε όλες τις γλώσσες πως έπρεπε να βγάλουν τα
ρούχα τους για να κάνουν μπάνιο και να απολυμανθούν από το ταξίδι.
Διστακτικά άρχισαν να γδύνονται κλαίγοντας, ήταν τόσο ταπεινωτικό
να μένουν ολόγυμνες, εκτεθειμένες στο άγρυπνο βλέμμα των
στρατιωτών που τις παρακολουθούσαν ανέκφραστα.
Η πρώτη ομάδα ξεκίνησε προς τον θάλαμο της αίθουσας των ντους
που ήταν στο βάθος ενός μισοσκότεινου διαδρόμου βαμμένου
με σκούρο γκρίζο χρώμα και στρωμένου με πέτρινες πλάκες.
Μπήκαν στριμωγμένες στο τεράστιο χαμηλοτάβανο δωμάτιο που
στο ταβάνι φαινόταν οι σωληνώσεις για το νερό.
Ένοιωθε να ασφυκτιά, τόσα κορμιά στριμωγμένα πως θα καθαρίζονταν?
Η σιδερένια πόρτα έκλεισε ερμητικά πίσω τους και όλες ταυτόχρονα
κοίταξαν προς το ταβάνι περιμένοντας το νερό να πέσει να τελειώνουν
και με αυτό.
Περισσότερο ένοιωσε παρά είδε τον λευκό καπνό που άρχισε να
βγαίνει αντί για νερό μέσα από τις τρύπες στους σωλήνες.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά κατάλαβε το λάθος της .
Μια σπίθα φωτιάς απλώθηκε στα σωθικά της κι έφτασε μέχρι τα
πνευμόνια της κόβοντάς της την ανάσα .
Άπλωσε τα χέρια της να πιαστεί από κάπου ζαλισμένη κρατώντας
ακόμα το μωρό που έκανε νευρικές κινήσεις στην αγκαλιά της ,
αλλά έπιανε μόνο κορμιά που σφάδαζαν και το παιδί έπεσε από
τα χέρια της την ώρα που νύχια απλώθηκαν στο κορμί της
σε ένα απελπισμένο παροξυσμό να πιαστούν από κάπου όπως
ήθελε να πιαστεί κι αυτή.
Η γλώσσα της πρήστηκε και την ένοιωσε να γεμίζει το στόμα της
που ασυναίσθητα άνοιξε σε μια προσπάθεια να πάρει αέρα,
η φωτιά διέλυσε τα πνευμόνια της, τρύπωσε στο νευρικό της
σύστημα , δεν μπορούσε να κλείσει τα μάτια της, έβλεπε
γύρω της ακόμα, ανθρώπινα κορμιά να κομματιάζονται,
να χτυπιούνται στους τοίχους, στα πατώματα, να ποδοπατούν
τα παιδιά, να γεμίζουν με τις ακαθαρσίες τους, ο χώρος γέμισε
με άναρθρες κραυγές απόγνωσης και λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της ,
την ώρα που θόλωνε το βλέμμα της κατάλαβε πως είχε φτάσει
πια το τέλος της.
Πρόλαβε μόνο να σκεφτεί τον γιο της.
Ας είναι καλά τουλάχιστον αυτός.
Ένας απίστευτος πόνος άρπαξε τα πλευρά της, την πλάτη της,
ένας βράχος πατούσε το στήθος της, μόνο πόνος υπήρχε μέχρι
που η καρδιά της έφτασε στα όριά της και έδωσε τον τελευταίο της χτύπο.

Είκοσι λεπτά αργότερα άνοιξαν οι πίσω πόρτες του δωματίου,
μεγάλες σαν γκαραζόπορτες.
Φαντάσματα με ριγέ στολές μπήκαν στον χώρο και με τα φτυάρια
άρχισαν να σπρώχνουν τα σώματα προς την έξοδο όσο πιο
γρήγορα γινόταν, γιατί περίμενε πίσω η επόμενη ομάδα
κρατουμένων για την ‘απολύμανσή της ‘ .




Levina








Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...