3.9.11

blogoσκέψεις

Όταν έχω χρόνο πέρα από το να παίζω με το δικό μου blog,
λατρεύω να φέρνω γύρες στα σπιτάκια της blogογειτονιάς.
 
Κάποτε σαν καινούργια σε αυτή την περιοχή,
έμπαινα διστακτικά, δεν υπάρχει βλέπετε και πόρτα
να χτυπήσεις και ένοιωθα ότι εισβάλλω στον προσωπικό
χώρο κάποιου ακάλεστη.
Σύντομα  όμως κατάλαβα πως αυτά τα σπίτια
είναι βιτρίνες με εκθέματα,
άλλοτε κρυστάλλινα εύθραυστα αστραφτερά,
άλλοτε χρυσά πολύτιμα, άλλοτε γυάλινα απλά,
άλλοτε φτηνά τενεκεδένια επαργυρωμένα ωστόσο
για να γυαλίζουν στην βιτρίνα,
άλλοτε από δεύτερης ποιότητας υλικά
που τα ξεθωριάζει το φως του ήλιου,
άλλοτε πολύχρωμα πλαστικά που γρήγορα
σε κουράζουν και  τα βαριέσαι να τα βλέπεις….
εκατοντάδες εκθέματα, χιλιάδες θα έλεγα
αλλά δεν έχω προλάβει να δω τόσα πολλά.
Το κάθε σπιτάκι και μια βιτρίνα
που αντικατοπτρίζει  απόλυτα τον ιδιοκτήτη του.
Πάντα.
 
Τον αντικατοπτρίζει όμως?
Αυτόν που ξέρουμε στην πραγματική ζωή?
Αυτόν που χαιρετάμε όταν τον συναντήσουμε στον δρόμο,
αυτόν που καθόμαστε μαζί του στην παρέα μας,
αυτόν που κοιμόμαστε ίσως στο ίδιο κρεβάτι?
Καμιά φορά ναι, ίδιος και απαράλλαχτος μεταφέρει
τα πολύτιμα κομμάτια της ψυχής και του μυαλού
στην βιτρίνα του blogοσπιτου
και τα μοιράζεται με τους άλλους.
Αυτή είναι η μια εκδοχή.
 
Γιατί υπάρχει και η άλλη, αυτή που λέει
πως στην βιτρίνα βγάζει τα κομμάτια του μυαλού
και της ψυχής, αυτά που δεν μπορεί να βγάλει
στην πραγματική ζωή του, αυτά που έχει μέσα του
και δεν τολμάει να δώσει γιατί πολύ απλά φοβάται.
Μεγάλη λέξη ο φόβος.
 
Φόβος για την ζωή, φόβος να αντιμετωπίσεις τις αποτυχίες σου, φόβος να μιλήσεις για τα θέλω σου, φόβος να κοιτάξεις ακόμα και τον εαυτό σου στον καθρέφτη κατάματα και να του μιλήσεις με ειλικρίνεια, να του πεις τα ΄΄ θέλω ΄΄ σου……….
 γιατί ξέρεις πως αυτά που θέλεις τα έχεις
απορρίψει εσύ πρώτος γιατί δεν ….
Πολύ απλά είναι επιλήψιμο είναι ανάρμοστο
να αναζητάς σε αυτή τη ζωή όλα τα  θέλω σου.
Ακόμα και τα πιο απλά και ανώδυνα....
όπως μια βόλτα οπουδήποτε την ώρα
που πνίγεσαι στην δουλειά ή να θέλεις να πάρεις
τον άνθρωπο σου και πολύ απλά να τον πνίξεις
στα φιλιά και στις αγκαλιές μέχρι τελικής πτώσης,
αλλά …….
δεν έχεις χρόνο ή στην χειρότερη δεν έχεις και άνθρωπο!!!
 
Έτσι λένε λοιπόν οι κανόνες , οπότε σε αυτό
το όμορφο σπιτάκι της blogογειτονιάς  ,
πίσω από την ανωνυμία που σου προσφέρει
η ανυπαρξία της αλήθειας και κάτω από το βάρος
ενός βαρύγδουπου ονόματος όπως «Kόναν ο βάρβαρος»,
« ο κυρίαρχος του σύμπαντος», «ο ατελείωτος έρωτας»,
«η γυναίκα φωτιά», «η γυναίκα λάστιχο» κλπ.,
αποθέτεις στην βιτρίνα του  το alter ego σου.
 
Το πώς θα το πλασάρεις έχει και αυτό σημασία…
χιλιάδες τρόποι, χιλιάδες προσωπεία.
Ενάρετος, έντιμος, ηθικός…λέξεις που μπορεί 
να καλύπτουν το σκάμμα με την κινούμενη άμμο.
Εύκολα κρύβεις πίσω από αυτές τους κρυμμένους
πόθους  και τα πάθη που θα  σπίλωναν 
την καθ’  όλα  υπολήψημη προσωπικότητά σου.
Επιλήψιμος, φαύλος, αχρείος….λέξεις που μπορεί
να υποδηλώνουν την αλήθεια , ίσως από τις λίγες
αλήθειες που υπάρχουν σε αυτή την σφαίρα της φαντασίας !
 Αλλά μπορεί να κρύβουν και διαμάντια στην λάσπη,
μόνο που εκεί πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου
για να τα βρεις  και εδώ που τα λέμε,
ποιος ψάχνει στις λάσπες?
 
Τελικά μια μικρογραφία  της κοινωνίας μας
βρήκα στην όμορφη γειτονιά μου.
Μέσα στο κάθε σπίτι και ένας άνθρωπος.
Το κάθε σπίτι ένας άνθρωπος μονάχος
στην συντριπτική πλειοψηφία .
Το κάθε σπίτι μυαλό, γνώση, ψυχή ,
καρδιά να σου δίνει κάτι διαφορετικό.
Να σε καλωσορίζει , να σε κολακεύει,
να σε αγκαλιάζει , να σε κερνά δροσερό νερό,
να σου δίνει φως, να σου δίνει σκοτάδι,
να σε διώχνει, να σε προσκαλεί,
να σε παγιδεύει με ιστούς αράχνης,
να σου δίνει πληγές, να σου δίνει παρηγοριά
να σου δίνει γνώση και εμπειρία
και όλα αυτά χωρίς να ξέρεις πως τα αποκτάς,
ποιος στα δίνει, να μην υπάρχει πρόσωπο να δεις,
ούτε ζεστή ανάσα να νοιώσεις.
Παραισθήσεις ή πραγματικότητα?
Ότι και να ΄ναι είναι πολύτιμα, ότι έρχεται στην ζωή μας είναι γνώση, είναι εμπειρία και ότι γνώρισα μέχρι τώρα στην blogογειτονιά μου είναι σχολείο.
Από όσους γνώρισα κρατάω πάντα τα θετικά,
τα όμορφα και από όλους πήρα κάτι όμορφο,
από μερικούς μάλιστα πήρα
και ένα ακόμα πιο πολύτιμο δώρο,
μια ανθρώπινη , αληθινή φιλία .
 
Αληθινή,
πραγματική
όχι παραίσθηση.





ΥΓ. για όλους όσους γνώρισα, για όλους όσους έφυγαν, για όλους όσους παραμένουν εδώ, για όλους όσους θα γνωρίσω στην πορεία του blogoσεργιανίσματος
για όλους τους blogοφίλους.









26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γλυκια μου μαγισσουλα καλησπερα.
Τον μισο σχολιασμο μου σε αυτη την αναρτηση κατα τυχη τον εχεις στο mail σου. Απο εκει και περα αυτο που νομιζω ειναι οτι ολα ειναι αληθεια και πραγματικα η το αντιθετο που ειναι ακριβως το ιδιο.
Ολοι οι ανθρωποι εχουν τα παντα μεσα τους αλος περισοτερο και αλος λιγοτερο. Το καλο, το κακο,
το γλυκο, το ξυνο...
Ολοι χρησιμοποιουμε τις βιτρινες μας και στην ζωη μας εκτος μπλογκ αλλα και στη ζωη μας εντος.
Φαντασου καποιον που καθετε απεναντι απο εσενα και θελει να σε γνωρισει για καποιον λογο.
Θα χρησιμοποιησει το δυνατο του σημειο για να το κανει, δηλαδη τη βιτρινα του χωρις αυτο να σημενει οτι δεν αξιζει απο μεσα η οτι αξιζει.
Φυσικα η επιλογη ειναι δικη σου αλλα θα επιμηνω οτι αλος περισοτερο και αλος λιγοτερο ειμαστε τα παντα. Διαφερουν οι ισοροποιες, τα ποσοστα.
Ποσες φορες δεν εχεις εκπληξει τον ιδιο σου τον εαυτο με μια συμπεριφορα σου η μια επιλογη σου;

Φιλια ομορφοπαιδο

Για κατι τετοια κραταω την ανωνυμια μου χαχαχα

Παναγιωτης Η.

Emperor είπε...

Αγαπημένη... Έτσι είναι τα πράγματα. Και ακόμα περισσότερο. Για ένα απλό λόγο. Τα πόδια που περπατούν στα πεζοδρόμια, τα χείλη που ανοίγουν να μιλήσουν, ή να φιλήσουν, τα δάκτυλα που κτυπάνε τα πλήκτρα, οι σκέψεις που εκφράζονται με λόγια και πράξεις, ανήκουν στο ίδιο άτομο, κατευθύνονται απ'το ίδιο μυαλό και παράγονται απ'τα ίδια συναισθήματα. Η μεγάλη διαφορά? Εδώ έχεις χρόνο να μάθεις τον άλλο, αν θες να τον μάθεις, διαβάζοντας όλα όσα έγραψε μέχρι τώρα. Έξω όχι. Η ομοιότητα? Η έλξη είναι η ίδια, αγγίζει τα ίδια σημεία. Ο κίνδυνος? Εδώ θά'ρθεις πιο κοντά και θα ανακαλύψεις σύντομα αν έπεσες έξω στην κρίση σου ή όχι... Καλησπέρα... Φιλιά...

Ανώνυμος είπε...

Λεβίνα μου..

σκεψεις που ολοι μας κανουμε.. τις μοιρασες πανω στο τραπεζι σου...

γλυκια μου.. και να ρθω να σε βρω και να σε κοιταξω στα ματια.. αν εγω ειμαι ηθοποιος.. τι να δεις?..
θελω να πω.. το καθετι μπορει να ειναι ψευτικο οπως μπορει να ειναι και αληθινο..


ολα θελουν τον χρονο τους.. ακομα και διπλα σου να ειμαι... με τον καιρο ισως .... να με μαθεις..

ποσες φορες δεν ειπαμε.. αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου..

ζεις τοσα χρονια με φιλους και ξαφνικα λες.... μα ηταν τοσο δυνατος?.. μα πως μπορεσε αυτος να κανει κατι τετοιο..

δεν ξερω... εαν μπορουμε να δουμε τελικα την ψυχη του αλλου μεσα απ τα κειμενα του...

το διαπιστωσα η ιδια... το ενιωσα στα βλεμματα τοους γεματα απορια..

δεν μπορεις να διαβααεις τον αλλον καθαρα..

ακομα και στα ματια να τον κοιταξεις...

καλη συνεχεια γλυκια μου φιλη με φιλια τοσο γλυκα...

Άιναφετς είπε...

Διασκεδαστική και χαλαρωτική απασχόληση το blogging...για πολλούς είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας!
Πολλές φορές μόνοι μας πιανόμαστε στον ιστό της ηλεκτρονικής αράχνης και σπάνια βγαίνουμε νικητές!!!

Levina είπε...

Ανώνυμε

Σαφώς όλοι έχουμε μέσα μας το καλό και το κακό, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, είμαι άνθρωπος όπως όλοι , με τα ίδια ελαττώματα όπως όλοι και έχω ένα παραπάνω από εσένα!!
Στο είπα στο mail…
Πολύ απλά ήθελα να γράψω όλες αυτές τις σκέψεις που νομίζω κάνουμε όλοι μας καθώς τριγυρνάμε στην ηλεκτρονική γειτονιά μας, που τελικά δεν είναι μεγαλύτερη από ένα χωριό.
Τα υπόλοιπα θα στα γράψω σε π.μ.

Σε φιλώ παγωτοξωτικό μου !!!

Levina είπε...

Emperor

Θα διαφωνήσω σε ένα ….πως διαβάζοντας αυτά που γράφει κάποιος έχεις 50% πιθανότητα να τον γνωρίσεις και άλλες τόσες πιθανότητες να σε παραπλανήσει.
Δεν ξέρεις αν αυτά που διαβάζεις είναι η παγίδα ή η αλήθεια του.
Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και έξω , στα λόγια, στις κινήσεις.
Θα συμφωνήσω πως θα ανακαλύψεις πολύ γρηγορότερα εδώ την παγίδα που έπεσες ή που σου έστησαν, για τους λόγους που λες εσύ.
Ωστόσο στην πραγματική ζωή έμαθα να διαβάζω τα μάτια, αυτά αγαπημένε μου δεν λένε ποτέ ψέματα.

Σε φιλώ my Emperor

Levina είπε...

Είμαι σίγουρη σ αγαπώ μου ότι έχεις κάνει τις ίδιες σκέψεις, μου το έδειξε η ξαφνική αποχώρηση σου.
Όμως αν σε κοιτάξω στα μάτια, μετά από τόσα όμορφα, άσχημα, γλυκά, πικρά χρόνια ζωής θα ανακαλύψω την αλήθεια σου.
Αυτά θα μου πουν μια απλή λεξούλα….ΦΥΓΕ ή ΜΕΙΝΕ.
Δεν θα χρειαστώ τίποτα περισσότερο για να συνεχίσω μαζί σου.
Εσύ η ίδια μου λες πως μέσα στον χρόνο μπορει να μη γνωρίσεις ποτέ την αλήθεια ή να σε ξαφνιάσει κάποιος που ήσουν απόλυτα σίγουρη πως τον ήξερες. Δεν έχει συμβεί μόνο σε εσένα, join the club.
Έχουμε να γνωρίσουμε πολλά ακόμα, για εμάς, για τους άλλους, είναι μεγάλο αυτό το blogοσχολείο.

Φιλιά γλυκιά μου σ αγαπώ,
φιλιά blogογειτονοπούλα μου.

Levina είπε...

Άιναφετς

ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ
ΣΕ ΟΛΑ ΝΑΙ

Πόσο δίκιο είχες σε όλα !!!

Σε ευχαριστώ για όλα,
φιλιά πολύτιμη μαγισσούλα μου

Mania είπε...

Για πολλούς είναι καλύτερο το blogging και από την ψυχοθεραπεία!!! Χάρηκα που διάβασα τις σκέψεις σου!!

Levina είπε...

Καλώς ήρθες Μάνια

δεν έχεις άδικο με τόσα που μπορείς να δεις μέσα στην blogόσφαιρα!!

έριξα μια ματιά στο σπιτάκι σου, βρήκα απίθανες ιδέες για κατασκευές και σου έρχομαι για κανονική επίσκεψη!! χαχαχα

σε φιλώ,
καλό Σαββατόβραδο.

Margo είπε...

Η ανάγκη για επικοινωνία και ο πολύ εύκολος τρόπος να επιτευχθεί. Οι τρόποι που το καταφέρνει ο καθένας μέσα από την ανωνυμία του blog, είναι όλοι αυτοί που έχεις γράψει. Λίγο προσοχή μόνο στο ψέμα και δεν μιλώ για το αθώο ψέμα.
Διαβάζοντας την ανάρτησή σου θυμήθηκα πώς ένιωθα τον πρώτο καιρό. Έχει αλλάξει αυτό, όταν ωριμάσει η συγκατοίκηση σε αυτή την αλλιώτικη γειτονιά, όταν έχεις γνωρίσει αρκετούς και έτσι και αλλιώς.. αλλάζεις. Κρατάς και πάλι κάτι για σένα δεν ανοίγεσαι το ίδιο. Η ψυχή τελικά επώνυμη ή ανώνυμη το ίδιο πονάει.
Όπως καταλαβαίνεις είναι προσωπικές εκτιμήσεις, δεν είμαστε όλοι το ίδιο.

Νομίζω είναι η πρώτη φορά που σου γράφω.
Καλώς σε βρίσκω λοιπόν Λεβίνα μου.
Όμορφο ξημέρωμα να έχεις..

Levina είπε...

Margo

Μου έδωσες σε μια παράγραφο, το επόμενο βήμα !
όταν περάσει ο καιρός, όταν ωριμάσει αυτή η συγκατοίκηση, έχει χαθεί η αθωότητα και ο αυθορμητισμός.
Κλείνεσαι , οχυρώνεσαι, υποψιάζεσαι.

Και το κυριώτερο, όπως το είπες,
έχεις γνωρίσει αρκετούς και πια ξέρεις!

Ευχαριστώ για τα λόγια σου, αν τα είχα σκεφτεί θα συμπλήρωναν το κείμενο αυτής της ανάρτησης.

Σε φιλώ
να έχεις μια ξεκούραστη μέρα.

Apokalipsis999 είπε...

Το blog είναι ένα χόμπυ με πολλαπλές... διαστάσεις!
Για άλλον είναι βήμα διαμαρτυρίας, για άλλον εκτόνωση από την καθημερινότητα, για άλλον παρουσίαση του alter ego, για άλλον χώρος για λογοτεχνικές δημιουργίες... κλπ, κλπ, κλπ!

Οπως λες κι εσύ, είναι βιτρίνες! Κάνεις τη βόλτα σου, στέκεσαι εκεί που κεντρίζεται το ενδιαφέρον σου, σχολιάζεις, ή απλά προσπερνάς!

Το ζήτημα είναι να μην γίνεται κατάχρηση της όποιας ελευθερίας που παρέχει η «ανωνυμία» (πλήρης ανωνυμία δεν υπάρχει βέβαια...)!

Από 'κει και πέρα, στο χέρι των boggers είναι αν θα γεμίσουν τη bloggοσφαιρα με σκουπίδια ή θα τη στολίσουν με αναρτήσεις (σκέψεις, λογοτεχνία, εικόνες) που προάγουν τον πολιτισμό!

Αυτά τα ολίγα, σε ένα θέμα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση...

Levina είπε...

καλημέρα Apokalipsis

θα ξεκινήσω απο την τελευταία σου παράγραφο, πως αυτό το θέμα έχει τόσες παραμέτρους που δεν κλείνει σε μια συζήτηση!
Εγώ έβγαλα απλά μερικές σκέψεις, υπάρχουν πολύ περισσότερα που ακόμα δεν γνωρίζω πιστεύω,
έχω να μάθω πολλά
και τι υπάρχει στις βιτρίνες
και τι κρύβεται πίσω απο αυτές ...
σιγά σιγά όμως.

τα φιλιά μου
να έχεις μια όμορφη μέρα.

Seirios είπε...

Το να μπορείς να ανοιξεις την ψυχή σου, χωρίς να φοβάσαι ότι θα εκτεθείς, ότι θα γίνεις ευάλωτος αποκαλύπτοντας τις αδυναμίες σου, είναι ψυχολυτρωτικό! Έχεις δίκιο, στην αρχή πάντα στεκόμαστε σαν παρατηρητές στις ζωές των 'άλλων αλλά αν θελήσουμε να δούμε πίσω από τα νεκρά γράμματα των λέξεων βλέπουμε την ψυχή του συντάκτη...

Γεμάτη ευαισθησία η ανάρτησή σου!
Τώρα σε ανακαλύπτω σιγά σιγά...σε διαβάζω από την αρχή... πόσο επίκαιρη είναι η ανάρτησή σου δεν μπορείς να φανταστείς!

Για σένα αυτό το υπέροχο κομμάτι, κάπως έτσι σε έχω φανταστεί, σαν το "μεθυσμένο κορίτσι" με τα αινίγματά του...

http://www.youtube.com/watch?v=t6tJOiQKaLI

Maria Villioti είπε...

Πιστεύω πως ο κάθε ένας από εμάς έχει δημιουργήσει το blog του για διαφορετικούς λόγους. Άλλος για να γράψει τις σκέψεις του, άλλος για να προωθήσει τη δουλειά του, άλλος για να πουλάει διαφήμιση, άλλος για να βρει φίλους, άλλος για να ενοχλεί τους άλλους, άλλος για να βγάλει την ψυχούλα του, άλλος γιατί δεν έχει άλλο τρόπο επικοινωνίας...χίλιοι δυο λόγοι και πολλές φορές πολλοί απ'αυτούς μαζί. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως τα σχόλια στις αναρτήσεις είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος κολακευτικά και ένα μικρό ακριβώς το αντίθετο,εντελώς κακοήθη. Δεν βλέπω συχνά σχόλια του τύπου ''ναι μου αρέσει αυτό που έφτιαξες ή έγραψες αλλά θα μπορούσες να κάνεις και πχ αυτό ή το άλλο''. Όχι με την έννοια πως ξέρω εγώ καλύτερα αλλά απλά λέω τη γνώμη μου. Αυτό πιστεύω συμβαίνει γιατί όταν ο λόγος είναι γραπτός υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παρεξηγηθούν τα λόγια σου και προσέχεις περισσότερο. Αντίθετα όταν κάποιος θέλει να πειράξει χρησιμοποιεί τον χειρότερο τρόπο μέσα από την ασφάλεια της ανωνυμίας. Με τον καιρό βλέπω πως μπορείς να καταλάβεις κάποια πράγματα και σίγουρα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιους και γιατί όχι να τους γνωρίσεις κι από κοντά. Τότε μόνο θα είσαι σίγουρος πως έκρινες σωστά. Όταν ''δεις τα μάτια'' όπως είπες Levina μου.

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

Συνυπογράφω κάθε σου λέξη… άλλωστε στο πετσί μας τα ζήσαμε…
Θα σου στείλω ένα μπουκέτο από φιλιά! Και μιαν αγκαλιά τεράστια!

M είπε...

Καλημέρα Levina,

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Όντως, όπως τα γράφεις.

Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε αυτό: Πολύ απλά είναι επιλήψιμο είναι ανάρμοστο να αναζητάς σε αυτή τη ζωή όλα τα θέλω σου.

Δεν κατάλαβα αν το εννοείς όπως εγώ, αλλά το θεωρώ σημαντικό. Να σου ζητήσω να μου το αναλύσεις λίγο?

Φιλιά,

Levina είπε...

Αγαπημένε μου Seirios
Όχι δεν είναι εύκολο να δεις την ψυχή του συντάκτη πάντα, γιατί δεν ξέρουμε αν αυτό που μας βγάζει στην βιτρίνα του είναι η ψυχή του ή κάτι άλλο που υπάρχει στο βάθος της κουρτίνας και δεν το βλέπουμε παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά, όταν τον έχουμε συμπαθήσει από αυτό που είδαμε, τον έχουμε εκτιμήσει, τον έχουμε βάλει στην καρδιά μας και ξαφνικά…..
ΩΩΩ τι έκπληξη !!! πετάει το προσωπείο και η αλήθεια του σε παγώνει.

Κρατάω το τραγούδι δικό μου, ευχαριστώ,
θα στο ανταποδώσω με ένα μαγικό φιλί να έχεις μια όμορφη εβδομάδα.




Μαρία μου
Καλή μου δευτεροτριτοπεμπτοξαδελφούλα,
που θα πάει? Κάποια στιγμή θα το ξεκαθαρίσουμε!! Χαχαχα
Πέρα από όλα τα άλλα που γράφεις και συμφωνώ σωστό είναι να μας λένε και τα λάθη μας και προσωπικά αυτό που έχω στήσει εδώ δεν το έχω κάνει μόνη μου, με βοήθησαν συμβουλές blogοφίλων, που ήταν πολύτιμες και μου έδωσαν κατευθύνσεις και δρόμους που δεν γνώριζα
και φυσικά ναι το θέλω να μου λένε τι δεν κάνω σωστά ή τι δεν γράφω σωστά,
μόνο έτσι θα βάλω το μυαλό μου να δουλέψει καλύτερα να ψάξει να βρει , να περπατήσει σε άλλα μονοπάτια.

Φιλιά Μαράκι μου καλή και φυσικά Δημιουργική εβδομάδα.

caeser είπε...

Με την ετεροχρονισμένη μου ευχή για καλό μήνα, μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο, πέρασα να σε καλημερίσω!
Πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου. Νομίζω, ότι η blogγειτονιά είναι, λίγο έως πολύ, ο καθρέπτης της αληθινής ζωής, τουλάχιστον στο επίπεδο που εσύ αναρωτιέσαι... Αν και αυτό το μικρό σχόλιο που κάνω δεν μπορεί να καλύψει ένα τεράστιο θέμα, όπως είναι αυτό που θέτεις!
Τις καλημέρες μου! :-)

Levina είπε...

Καλή μου Μ
Είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια αυτού του κειμένου.
Είναι ανάρμοστο και επιλήψιμο να ζητάς τα Θέλω σου και κρύβεται εδώ αυτό..
« ενάρετος, έντιμος, ηθικός…οι λέξεις που κρύβουν ( καμιά φορά) το σκάμμα με την κινούμενη άμμο, εύκολα κρύβεις πίσω από αυτές τις λέξεις πόθους, πάθη, που θα σπιλώσουν την υπόληψη σου»
Τι κάνεις λοιπόν για να ζήσεις αυτά που δεν τολμάς να ζήσεις αλήθεια?
Στήνεις απλά μια παγίδα, δεν μιλάμε για άντρα ή για γυναίκα,
το ίδιο είναι και μέσα από αυτή την ονειροπαγίδα πιάνεις
οτιδήποτε πέσει στα δίχτυα σου.
Παίζεις μαζί του και όταν χορτάσεις
πολύ απλά πας για το επόμενο γεύμα.

Πόσα είναι τα Θέλω μας που θεωρούνται ανάρμοστα?
Μα είναι εκατοντάδες, χιλιάδες,
διαφορετικό για τον καθένα μας και την ζωή που κάνει…
Θέλω να φιλήσω κάποιον στην μέση του δρόμου
Θέλω να γελάσω δυνατά την ώρα που εσύ κλαίς για γελοίο λόγο
Θέλω να σου πω πως είσαι ανόητη
Θέλω να σε ζήσω
Θέλω να φύγω με μια βαλίτσα μακριά και να μη ξαναγυρίσω
Θέλω να πω σε εσένα που δεν σε ξέρω σε αγαπω
θέλω να δοκιμάσω το καμα σουτρα
θέλω να σε ακούσω να μου ψιθυρίζεις γλυκόλογα
θέλω να σκοτώσω την ψυχή σου


Πόσα είναι αυτά τα θέλω που δεν μπορεί να κάνει κάποιος πραγματικότητα? Δεν φτάνει το μυαλό μου να τα σκεφτεί.
Τι ζεις από αυτά τα Θέλω πίσω από μια οθόνη?
Φαντασιώνεσαι πως τα ζεις.
Ημίμετρα.
Τίποτα.

Ελπίζω να σε κάλυψα ως ένα σημείο.
Σε φιλώ και σου εύχομαι καλή εβδομάδα.

Levina είπε...

Caeser

Ευχαριστώ και για την αγκαλιά και το χαμόγελο «συνάδελφε», είναι όντως μεγάλο θέμα και σηκώνει πολύ συζήτηση και δεν μπορούν εδώ να διευκρινιστούν όλες οι πτυχές του.
Ωστόσο πιστεύω πως και μέσα από τις επισημάνσεις των φίλων μου εδώ, βγήκαν και άλλες σημαντικές πληροφορίες επάνω στο θέμα αυτό.
Ελπίζω πως εσύ με την διορατικότητα που σε διακρίνει (να μη πω για την παρατηρητικότητα με το κινητό stand by!!) , κάποια στιγμή να το θίξεις και να το αναλύσεις καλύτερα από εμένα αν και ίσως δεν ανήκει σαν θέμα στα TAXIδάκια.

Σε φιλώ και σου εύχομαι καλό Φθινόπωρο.

Ανώνυμος είπε...

Οι μουσικες επιλογες σημερα αν εξερεσεις οτι προδιδουν μια μελαγχολικη διαθεση ειναι αψογες.

Θα ηθελα αν μου επιτρεπεις να σημπληρωσω λιγες ακομα αποψεις βλεποντας και τα σχολια των φιλων παραπανο.

Για εμενα η blogoπαρεα ειναι ενας τροπος να θημαμε οτι αυτος ο κοσμος εκτος απο βιτρινες εχει και πολυ καλο μεσα του. Ενα καλο που φοβατε για πολους λογους να αφησει ελευθερο στην αμεσοτιτα της καθημερινοτητας. Στην προσπαθια μου να ξανα πιστεψω εχω αναγκη να βλεπω την καλη πλευρα των ανθρωπων και ας ειναι το ενα κοματι τους αυτο, τουλαχιστον αυτο βγαζουν οι περισωτεροι. Ειναι επιλογη μου για το που θα μηνω και απο που θα φιγω τρεχοντας.Αλοστε πλεον εχω μαθει να τρεχω γιατι θα ηταν ψεμα να πω οτι δεν με εκπλησουν συμπεριφορες ανθρωπων που μπορει να ξερω χρονια ολοκληρα και να εχω εμπιστευτει.
Θα σημφωνησω οτι τα ματια λενε παντα την αληθεια χωρις αυτο να σημενει οτι ο ιδιος ανθρωπος δεν μπωρει να αλαξει τον τροπο που σε κοιταει, φτανει να εισαι προσιλομενη/ος για να το δεις
και να μην θεωρεις τιποτα δεδομενο. Τιποτα δεν ειναι παντοτινο εκτος απο την ψυχη. Αυτη δεν αλαζει. Μαθενει να τρεχει η να σικονει τοιχει αλλα στο τελος για αλη μια φορα θα παραδωθει.

Τα παντα μπορουν να συμβουν, φιλιες, ερωτες, παθει, μισει παντου και εντος και εκτος Blogoγειτονιας εξαρτατε παντα απο την φαση που βρισκετε ο blogoγρφιας η ο τυπος που καθετε απεναντι σου στο μπαρ και φυσικα εσυ.

Ηθελα τελικα να γραψω πολλα αλλα θα το κοψω εδω για να μην καταχραζωμαι τον χορο και τον χρονο σου.

Φιλια καλη μου μαγισσουλα.
Η αληθεια ειναι οτι ειχα δυσκολη μερα και δεν εχει αστειακι σημερα λογο διαθεσης εκτος απο μια συμβουλη. ΜΗΝ δοκιμασεις το καμα σουτρα ειναι πολυς ο πονος ακομα σε ορθοπαιδικο παω και σταματισα και στην πρωτη σελιδα χαχαχαχα

Levina είπε...

Αγαπημένo μου παγωτοξωτικό

Ελεύθερα όλα και ο χρόνος και ο χώρος,
δεν μου ανήκουν για να τα παραχωρώ
ή να τα απαγορεύω.

Ελεύθερος ο τόπος, ένα ξέφωτο ….κάπου ,
σήμερα εδώ, αύριο κάπου αλλού…..
και τιμή μου η κάθε επίσκεψη.

Ότι θέλεις, όταν θέλεις, όσο θέλεις
μπορείς να μείνεις και να μιλήσεις.

ΥΓ. Ευτυχώς που δεν είχες όρεξη για αστεία!!
Κατάπλασμα με παγωτοφράουλα, δυο κουταλιές σιρόπι μέντας με φυλλαράκια αρμπαρόριζας και σπόρους μάραθου και προχωράς στην δεύτερη σελίδα!!

M είπε...

Levina,

Σε ευχαριστώ για την επεξήγηση.
Κάπως έτσι το σκέφτομαι κι εγώ, μόνο που για μένα δεν έχει σημασία αν είσαι πίσω από οθόνη η όχι. Θεωρώ (αλλά μπορει και να κάνω λάθος,δεν θα είναι η 1η φορά!) ότι αν είσαι άνθρωπος που "κρύβεται", πάντα θα κρύβεσαι. Αν δεν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου μέσα σου, πουθενά δεν θα είσαι. Και αυτή η ειλικρίνεια εμπεριέχει πρωτίστως την αποδοχή του γεγονότος ότι στη ζωή καλούμαστε πάντα να επιλέξουμε, το Α και όχι το Β, το 1 όχι το 2, αυτό δηλ. που λες ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Πιστός στις επιλογές σου για όσο σε καλύπτουν, και ειλικρινής στα θέλω σου μα και στα μπορώ σου δεν χρειάζεσαι ούτε οθόνη ούτε ονειροπαγίδες για να κρυφτείς.

Χαίρομαι που το διάβασα στο κείμενό σου,το θεωρώ κι εγώ σημαντικό και σε ευχαριστώ για τον όμορφο "διάλογο" :-)

Καλό απόγευμα,

Levina είπε...

Πολλές οι εκδοχές καλή μου M
πώς να τις καλύψουμε μέσα σε μηνύματα?
Ώρες να μιλούσαμε πρόσωπο με πρόσωπο
και πάλι δεν είμαι σίγουρη
πως θα εξαντλούσαμε το θέμα.
Κρατώ αυτό το όμορφο «Πιστός στις επιλογές σου,
ειλικρινής με τα Θέλω σου».

Καλό σου βράδυ καλή μου.

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...