30.7.11

Εφιάλτης








Ώρες γεμάτες κοφτές ανάσες, μάτια κλειστά που τρεμοπαίζουν
Στις στιγμές του ονείρου…
Ένας τόπος θολός, μισοσκόταδο και ας ήταν μέρα ακόμα.
Το φως του ήλιου δεν μπορούσε να περάσει από τις φυλλωσιές
των ψηλών δέντρων, μόνο κάπου κάπου κάποια θλιβερή αχτίνα
έσκιζε σαν μαχαιριά κάθετα την ομίχλη και έφτανε
να χαθεί στα πεσμένα φύλλα που θρόιζαν σε κάθε κίνηση.
Η υγρασία κόλλαγε επάνω στο γυμνό δέρμα της, σε κάθε βήμα
ένοιωθε όλο και πιο βαριά τα πόδια της να βουλιάζουν μέσα
σε ένα παχύ στρώμα λάσπης που σήκωνε μια βαριά μυρωδιά
μούχλας, σάπιων φύλλων, και κάτι ακόμα χειρότερο,
που πότιζε κάθε ίνα του κορμιού της, έμπαινε βίαια από
τα ρουθούνια της, έσφιγγε τα χείλη για να το κρατήσει μακριά,
αλλά εκείνη η ασύλληπτη μυρωδιά, έσφιγγε τον λαιμό της,
της έκλεινε την ανάσα, την έπνιγε.
Δεν μπορούσε να σταματήσει, τα γόνατα της έτρεμαν από την
προσπάθεια αλλά μόλις έκοβε λίγο τα βήματα της, τα πόδια της
βυθίζονταν γρήγορα μέσα στην λάσπη και έπρεπε να προσπαθεί περισσότερο να κάνει το επόμενο βήμα.
Στην αρχή δεν της έκανε εντύπωση , μα κάποια στιγμή κατάλαβε
πως δεν άκουγε τίποτα. Τα πουλιά δεν κελαιδούσαν πια,
κανένας μακρινός ήχος δεν έφτανε στα αυτιά της.
Απόλυτη σιωπή, μόνο την λαχανιασμένη ανάσα της άκουγε
να βγαίνει ρυθμικά, βαριά μέσα από το στήθος της…
Έμπαινε όλο και πιο βαθιά στο δάσος, αγκαθωτοί θάμνοι
της έκλειναν τον δρόμο της, πιάνονταν από το φόρεμα της,
γρατζούνιζαν τα γυμνά μπράτσα της, γέμιζαν πληγές τα πόδια της, προσπαθούσε μάταια να αποφύγει τα χαμηλά κλαδιά των δέντρων
που άρπαζαν τούφες από τα μαλλιά της και ο πόνος της
έφερνε δάκρυα στα μάτια, αλλά προχωρούσε, δεν είχε άλλη επιλογή,
κάπου εκεί μπροστά ήταν η έξοδος, κάποια στιγμή το δάσος
θα τελείωνε, ήταν απόλυτα σίγουρη γι αυτό.
Ένα μικρό θρόισμα, ένας ήχος διαφορετικός από τους δικούς της,
μια ανάσα ξεχωριστή , όχι η δική της, κάτι πλησίαζε, ζώο ή άνθρωπος?
Ανατρίχιασε, μια παγωνιά απλώθηκε μέσα της, ο φόβος άρπαξε
την καρδιά της που χτυπούσε ακανόνιστα, της έκοψε την ανάσα.
Ότι και αν ήταν πλησίαζε ερχόταν γρήγορα, άκουγε το θρόισμα
όλο και πιο κοντά, προσπάθησε να σκίσει με το βλέμμα τα πέπλα
της ομίχλης γύρω της, να δει, να καταλάβει, μα όλα θολά γύρω της
και τότε έκανε το μόνο που μπορούσε να κάνει……..έτρεξε.
Σαν αγρίμι έβγαλε φτερά στα πονεμένα πόδια της, έτρεχε σταθερά
γλιστρώντας κάθε τόσο πάνω στο λασπωμένο έδαφος, χωρίς
να νοιώθει τα κλαριά που την μαστίγωναν, τα αγκάθια που την μάτωναν,
μόνο την παγωνιά μέσα της ένοιωθε και αυτό που την πλησίαζε
το ίδιο γοργά όσο έτρεχε κι εκείνη.
Πείσμωσε, ο φόβος της την έσπρωχνε, έριχνε κλεφτές ματιές
πάνω από τον ώμο της, μα δεν υπήρχε τίποτα να δει…
Κλαριά που έσπασαν πίσω της, μια σφυριχτή ανάσα,
ένα άγγιγμα στον ώμο της. Πάγωσε το αίμα της.
Ότι και αν ήταν… Σκοτάδι ήταν, θάνατος…
Πετάχτηκε στον ήλιο σαν σφαίρα μέσα από τα σκοτάδια των δέντρων
και βρέθηκε στο πιο ηλιόλουστο μέρος που είχε δει ποτέ.
Ένα στρογγυλό ξέφωτο, ένας μικρός λόφος με ένα μοναχικό δέντρο βελανιδιάς στην κορφή του και πιο κάτω ένα ρυάκι με κελαρυστά
νερά να τρέχουν.
Μπορούσε να δει τα πουλιά που τιτίβιζαν πεταρίζοντας γύρω της,
τα πολύχρωμα λουλούδια που γέμιζαν το μικρό λιβάδι,
άκουγε το νερό που έτρεχε, τα μάτια της την πονούσαν από το πολύ φως.
Έβαλε το χέρι αντήλιο και τότε το είδε.
Εκεί στην κορφή του λόφου , πλάι στην βελανιδιά, ένα μικρό σπίτι,
με κόκκινα κεραμίδια και καμινάδα από πέτρα.
Προχώρησε θαρρετά προς εκεί.
Έβλεπε πια την βαριά ξύλινη πόρτα, τα μικρά παράθυρα
με τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα και τις λευκές κουρτίνες
που φαινόταν μέσα από τα τζάμια.
Πήρε βαθιά ανάσα και όρμησαν μέσα της τα αρώματα της γης,
λουλούδια, νερά, χλόη, η ζεστασιά του ήλιου, γέμισαν
τα μάτια της Ουρανό.
Η πόρτα άνοιξε και μια γυναίκα βγήκε στο κατώφλι.
Έβλεπε τα μάτια της, το γλυκό χαμογελαστό πρόσωπο,
τα λευκά μαλλιά, το γαλάζιο φουστάνι και την κεντημένη λευκή ποδιά…
Έβαλε φτερά στα πονεμένα πόδια της, άρχισε πάλι να τρέχει
να την συναντήσει.
Η γυναίκα άνοιξε τα χέρια…
Δυο δυνατά χέρια που σφίχτηκαν γύρω της μια αγκαλιά
που μοσχοβόλαγε, μια μυρωδιά τόσο οικία, τόσο δικιά της…
Μάνα……βόγκηξε
Μάνα …..φώναξε
Δεν άκουγε πια την φωνή της , η αγκαλιά ήταν άδεια, το ίδιο άδεια
ήταν και τα μάτια της.
Και πάλι σκοτάδι.


Levina








13 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Τουλάχιστον η ηρωίδα έφτασε στο σπίτι...!
Η αγωνία και ο φόβος μέχρι να φτάσει, σε συνδιασμό με την αναπάντεχη αλλά ανέφικτη «συνάντηση» με τη μάνα της, θύμισε λίγο χιτσκοκική ατμόσφαιρα.

Emperor είπε...

Ο εφιάλτης ε? Μην ανησυχείς. Ο ήλιος θα νικήσει τα σκοτάδια ακόμα μια φορά... Καλημέρα! :)

Levina είπε...

Apokalipsis999

είναι ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται χρόνια,
η ίδια αγωνία, το ίδιο ξέφωτο, το σπίτι,
μόνο η γυναίκα που περιμένει προστέθηκε τελευταία...
Αλλά νομίζω έχεις δίκιο,
τουλάχιστον κάπου φτάνει,
έστω και αν δεν ξέρω που!!

Levina είπε...

Εmperor

για να το λέει ένας Αυτοκράτορας
που ορίζει τα πάντα γύρω του,
θα το πιστέψω και εγώ...
για πόσο θα κρύβεται αυτός ο ήλιος???

να έχεις μια όμορφη Κυριακή

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε ΠΑΡΑ πολύ !! Μπράβο !!!
Ημιτελές, μας άφησες με την αγωνία τι γίνεται στη συνέχεια, άφησες εμας να τη γράψουμε στο μυαλό μας.
Δεν πειράζει, πολλά διαμαντάκια ημιτελή μένουν.

ΠΟΛΥ μου άρεσε !! ΞΕΡΕΙΣ να γράφεις καλά !! Με ενθουσίασες !!!

Να είσαι καλά ! Τώρα που ξανάνοιξα το μπλογκ μου θα τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Λεβίνα μου...

σαν τελος παλμου..

θελω να πιστευω πως υπαρχει παλι ..ακομα ενας χτυπος καρδιας..

η μουσικη υποκρουση requiem for a dream.. αγαπημενο..

καλο απογευμα με φιλια που δινουν χτυπους καρδιας..

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Σου ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ! θα ήθελα πολύ μα πάρα πολύ να έιχα γράψει εγώ το υπέροχο αυτο κείμενο. Ζήλεψα. Μα την πίστη μου είσαι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!!!!!

Levina είπε...

GiP
Ειδικά εσύ δεν χρειάζεσαι ένα ΄΄ τέλος ΄΄
από μένα για να πλάσεις το δικό σου τέλος
σε κάθε ιστορία, να βάλεις την τελευταία πινελιά σε αυτόν τον εφιάλτη….
Καμιά φορά ορισμένα ερωτήματα ίσως πρέπει
να μένουν αναπάντητα
και να βάζει ο καθένας μας
την απάντηση που του αρέσει.

Και φυσικά δεν χρειάζεται να ξαναπώ
πόσο χάρηκα για την απόφασή σου,
παραλίγο να κατέβω σε πικετοφορία
για χάρη σου αλλά……την γλίτωσες!! Χαχαχα

Levina είπε...

Σ αγαπώ μου
Κοριτσάκι μου εσύ είδες τον τελευταίο παλμό, κατάλαβες ένα τέλος που φανταζόμουν και δεν τόλμησα να γράψω.
Δεν ξέρω αν θα υπήρχε συνέχεια σε αυτό τον παλμό, αν παραμείνει ένας ακόμα εφιάλτης ή ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ εφιάλτης .
Αλλά εσύ δίνεις πάντα ένα ακόμα χτύπο στην καρδιά γι αυτό δεν θα σου χαλάσω το χατίρι,
ΝΑΙ η καρδιά χτυπά ακόμα.

Σου στέλνω τα φιλιά μου σ αγαπώ μου γεμάτα ζωή.

Levina είπε...

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ

Μιλάς εσύ, που με έχεις αφήσει άναυδη
με τα κείμενά σου,
Φανατική Χριστοφοριακή είπαμε
με κρυσταλλοαρώματα και Θεούς
που προς το παρόν παρέμειναν
να περιφέρονται πάνω από την Κρήτη!!

Τα φιλιά μου και να περνάτε
καλά εκεί στα ψηλά βουνά που θα πάτε.

Ανώνυμος είπε...

Απιστευτο ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολυ καλο.
Χαλαλι τα παγωτακια χαχαχα
Εσθανομαι τυχερος που σιγα σιγα μπλεκω με μια πολυ ομορφη μπλογκοπαρεα.

Levina είπε...

Εσύ να μου προσέχεις το ψυγείο
το καλό που σου θέλω!!! χαχαχα
Μην έρθω και το βρω άδειο....


Ευχαριστώ, να είσαι καλά.

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

το υποσυνείδητό μας καταγράφει και εγκλωβίζει.
τα όνειρα απεγκλωβίζει, όσα το υποσυνείδητο προσπαθεί να κρύψει καλά.
ο φόβος σου, η ανασφάλειά σου, η λαχτάρα και η ανάγκη σου. όσα πήρες και σου λείπουν γίνονται αγκαλιά. η μανούλα που πρόσφατα έφυγε -αν κατάλαβα καλά- απόλυτα τα εκπροσωπούσε, γιατί που αλλού μεγαλύτερη αγάπη, ανακούφιση, ασφάλεια και τρυφερότητα;

η γραφή σου απόλυτα μεστή και όμορφη πολύ. χαίρομαι που τόσο όμορφα γράφεις. λυπάμαι για τις απώλειες…

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...