29.3.11

ΦΑΤΣΑΣ Ο ΜΑΓΚΑΣ !

Δεν ξέρω να σας πω για την αρχή της ζωής του Φάτσα, αλλά μπορώ να την φανταστώ. Μια σκυλομανούλα γεννά τα κουταβάκια της ίσως στον δρόμο, ίσως σε ένα σπίτι που ο ιδιοκτήτης της τα χαρίζει σε γνωστούς και αγνώστους, πάντως ο μικρός κατάλευκος Φάτσας βρέθηκε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια τους δυο πρώτους μήνες της ζωής του.
Μόνο που είχε ο καημενούλης το θράσος να αρρωστήσει από μια σκυλοαρρώστια που σιχαινόμαστε εμείς οι άνθρωποι, από ψωρίαση με αποτέλεσμα το κοντό τρίχωμα του να εμφανίσει μεγάλες κενές κηλίδες και το σκυλάκι αντί να φτάσει σε γιατρό να θεραπευτεί πετάχτηκε στον δρόμο.
Από εκεί ξεκινά η ιστορία του όπως εγώ την γνωρίζω, από την ώρα που τον περιπλανώμενο Φάτσα τον μαζεύει μια κυρία και φτάνει στα χέρια μιας γυναίκας που έχει αφιερώσει την ζωή της στο να σώζει αδέσποτα από τους δρόμους .
Ο Φάτσας είναι πλέον σε καλά χέρια και απομονωμένος από τα άλλα σκυλιά για να μη τα κολλήσει κάνει την θεραπεία του και την μεγαλύτερη φασαρία από όλους, γιατί είναι μόνο τριών μηνών και θέλει να βγει από το δωμάτιο της απομόνωσης και να  πάει κοντά στους άλλους για να παίξει. Έχοντας πάει να πάρουμε ένα αδεσποτάκι , που έχουμε δει την φωτο του στο ιντερνετ, βλέπουμε από το παράθυρο τον μικρό Φάτσα, αλλά πώς να αποκτήσουμε δυο σκυλιά ακόμα??? Φεύγουμε με την σκυλίτσα που θέλαμε να υιοθετήσουμε ( θα σας μιλήσω κάποια άλλη φορά γι αυτή την ιστορία)
Αλλά ο μοναχικός Φάτσας έχει καθίσει στο μυαλό μας και παρ όλους τους ενδοιασμούς μας έρχεται η ώρα που φτάνει και αυτός στο σπίτι μας.
Ήταν ο άσπρος σίφουνας!! Ένα θεόμουρλο σκυλί που δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία, ειδικά με τον Λύκο μας , απορούσα πως δεν του πάταγε καμία δαγκωνιά να τον αφήσει στην ησυχία του. Οι περιπέτεια όμως του Φάτσα δεν θα τελείωνε τόσο εύκολα. Κάποια στιγμή αρχίζει να μη πατά το πίσω ποδι και να δείχνει ότι πονάει.
Τον πάμε στον γιατρό και η διάγνωση είναι ρήξη χιαστού και στα δυο πίσω πόδια, οπότε χρειάζεται εγχείρηση.
Μπαίνουμε και σε αυτή την διαδικασία με την διαβεβαίωση ότι τουλάχιστον θα πατήσει το πόδι του το εγχειρισμένο και μετά θα κάνουμε δεύτερη εγχείρηση στο άλλο πόδι.
Ο Φάτσας όμως μετά από αυτό δεν ξαναπάτησε κανένα από τα δυο πίσω πόδια,
 φοβερά φοβισμένος από τους πόνους, αρνείται να περπατήσει όπως πρέπει και πλέον περπατά με τα δυο μπροστινά πόδια, χωρίς αυτό να μειώνει σε κάτι την ενεργητικότητά του, την όρεξη για γαυγίσματα σε όποιον τολμήσει να περάσει έξω από τον φράκτη του σπιτιού, ξεσηκώνοντας τους άλλους δυο με το παραμικρό. Σα να μας φωνάζει……………εγώ δεν είμαι ανάπηρος, ούτε άχρηστος, το δουλεύω το φαγητό που μου δίνετε!!!
Ο Φατσούλης μας είναι πάντα εδώ, πρώτος στο φαΐ, στο παιχνίδι, στα χάδια, στον τζερτζελέ  και ας  είναι στα δυο πόδια και ας τον λυπούνται όσοι τον βλέπουν. Εγώ τους λέω ότι δεν τον λυπάμαι γιατί ο ίδιος δεν λυπάται τον εαυτό του, ζει ευχαριστημένος σε ένα σπίτι που τον αγαπούν και τον προστατεύουν με την παρεούλα του, τον μεγάλο Ρήγα και την τσαπερδόνα την Κάρμεν  και θα ζει έτσι μέχρι το τέλος της ζωής του.

2 σχόλια:

caeser είπε...

Ένα "θέμα" το έχω εγώ με τα απροστάτευτα πλάσματα, όπως και να γίνει! Τον λυπάμαι και ας λες εσύ να μην τον λυπόμαστε! Χαίρομαι όμως που ο Φάτσας πέρνει πλέον την αγάπη και τη στοργή που του αξίζει απο εσάς και τους φίλους του. Είναι ένας κούκλος!

Levina είπε...

caeser κράτα μόνο την χαρά για ένα ζωντανό πλάσμα που έχει αγάπη και φροντίδα.

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...